Аляксандр Аўчыннікаў
Аляксандр Аўчыннікаў шмат гадоў быў наркаманам. Думка аб тым, што гэта шлях у нікуды, не пакідала яго, але залежнасць заўсёды аказвалася мацнейшай. Аднойчы, калі ўжо не было сілы ісці, ён з малітвай папоўз да абраза. Гэта стала першым рухам да новага жыцця. Сёння Аляксандр - кіраўнік дабрачыннага цэнтра, дзе дапамагаюць адмовіцца ад спіртнога і наркатычнага дурману.
Наш субяседнік расказвае, што, як і многія залежныя людзі, трапіў пад дрэнны ўплыў у дзяцінстве. Ён рос у добрай сям'і, бацькі займалі вялікія пасады, працавалі сумленна, але на дварэ быў пачатак 1990-х. Разгул крыміналу.
- Прыкладна ў дзесяць гадоў звязаўся з дрэннай кампаніяй, - успамінае ён. - Пайшлі цыгарэты, потым алкаголь, у 13 гадоў паспрабаваў наркотыкі. Адразу гэта здавалася балаўством, а потым зацягнула.
Пайшлі судзімасці. Жыццё на волі суправаджалася алкаголем і наркотыкамі. У такім рэжыме малады чалавек пражыў з 17 да 30 гадоў.
Прыкладна за месяц да таго, як Аляксандру споўніўся 31 год, яму стала вельмі дрэнна - ішлі ломкі, не дапамагалі ні алкаголь, ні наркотыкі. І тут позірк упаў на праваслаўны абраз, падораны бабуляй. Ён падпоўз на каленях да абраза - ісці не мог - і пачаў маліць Бога: "Калі Ты ёсць, дай мне выйсце. Мне трыццаць гадоў, а ў мяне нічога няма за плячыма".
Дапамаглі сваякі: знайшлі тэлефон цэнтра ў вёсцы Баравікі Светлагорскага раёна. І Аляксандр паехаў на гутарку. Агледзеўшыся, вырашыў застацца. На завяршальным этапе рэабілітацыі Аляксандр Аўчыннікаў пазнаёміўся з будучай жонкай. Сёння яны выхоўваюць траіх дзяцей.
- Сям'я мне дала адчуванне таго, што я некаму патрэбны, а яшчэ - пачуццё абароненасці, - прызнаецца субяседнік. - У чалавека павінна быць месца, куды ён можа прыйсці з любой праблемай і дзе яго зразумеюць, суцешаць, падтрымаюць, не дадуць упасці духам. Для мяне такое месца - сям'я.
Таксама Аляксандр кіруе хрысціянскім рэабілітацыйным цэнтрам для залежных ад алкаголю і наркотыкаў.
- Мы дапамагаем такім жа людзям, якім некалі быў я сам, - гаворыць ён. - Чалавек сам павінен прыняць рашэнне, што хоча прайсці праграму ў цэнтры рэабілітацыі, дзе забаронена нават курыць. Калі ён гатовы, калі ласка, мы дапамагаем.
Аляксандр Аўчыннікаў - герой нашага праекта "Беларусы ў кадры". Пагаварылі з ім аб дапамозе людзям, яго вылячэнні і асабістым прыкладзе для іншых нарказалежных. А яшчэ даведаліся аб яго жаданні рабіць дабро і аб хобі, якое з часам ператварылася ў даход.
*Праект створаны за кошт сродкаў мэтавага збору на вытворчасць нацыянальнага кантэнту
Наш субяседнік расказвае, што, як і многія залежныя людзі, трапіў пад дрэнны ўплыў у дзяцінстве. Ён рос у добрай сям'і, бацькі займалі вялікія пасады, працавалі сумленна, але на дварэ быў пачатак 1990-х. Разгул крыміналу.
- Прыкладна ў дзесяць гадоў звязаўся з дрэннай кампаніяй, - успамінае ён. - Пайшлі цыгарэты, потым алкаголь, у 13 гадоў паспрабаваў наркотыкі. Адразу гэта здавалася балаўством, а потым зацягнула.
Пайшлі судзімасці. Жыццё на волі суправаджалася алкаголем і наркотыкамі. У такім рэжыме малады чалавек пражыў з 17 да 30 гадоў.
Прыкладна за месяц да таго, як Аляксандру споўніўся 31 год, яму стала вельмі дрэнна - ішлі ломкі, не дапамагалі ні алкаголь, ні наркотыкі. І тут позірк упаў на праваслаўны абраз, падораны бабуляй. Ён падпоўз на каленях да абраза - ісці не мог - і пачаў маліць Бога: "Калі Ты ёсць, дай мне выйсце. Мне трыццаць гадоў, а ў мяне нічога няма за плячыма".
Дапамаглі сваякі: знайшлі тэлефон цэнтра ў вёсцы Баравікі Светлагорскага раёна. І Аляксандр паехаў на гутарку. Агледзеўшыся, вырашыў застацца. На завяршальным этапе рэабілітацыі Аляксандр Аўчыннікаў пазнаёміўся з будучай жонкай. Сёння яны выхоўваюць траіх дзяцей.
- Сям'я мне дала адчуванне таго, што я некаму патрэбны, а яшчэ - пачуццё абароненасці, - прызнаецца субяседнік. - У чалавека павінна быць месца, куды ён можа прыйсці з любой праблемай і дзе яго зразумеюць, суцешаць, падтрымаюць, не дадуць упасці духам. Для мяне такое месца - сям'я.
Таксама Аляксандр кіруе хрысціянскім рэабілітацыйным цэнтрам для залежных ад алкаголю і наркотыкаў.
Аляксандр Аўчыннікаў - герой нашага праекта "Беларусы ў кадры". Пагаварылі з ім аб дапамозе людзям, яго вылячэнні і асабістым прыкладзе для іншых нарказалежных. А яшчэ даведаліся аб яго жаданні рабіць дабро і аб хобі, якое з часам ператварылася ў даход.
*Праект створаны за кошт сродкаў мэтавага збору на вытворчасць нацыянальнага кантэнту
Падпісвайцеся на нас у
