18 красавіка, Мінск /Кар. БЕЛТА/. Гаспадары гадавальніка "Лясныя эльфы" Алег і Надзея Рэдчанкі гатовы гадзінамі расказваць пра сваіх любімых коргі. Слухаючы гісторыю стварэння сям'і, думаеш, што ім было наканавана быць разам і стаць "татам" і "мамай" для некалькіх мілых чатырохногіх гадаванцаў.
"Нас з будучым мужам пазнаёмілі сабакі, - з усмешкай гаворыць Надзея, дарэчы, прафесійны кінолаг. - Я вельмі любіла колі, а ў яго быў сабака гэтай пароды. Удзячная лёсу, што звязаў нас з Алегам. Ён сваё каханне даказвае справай. Мы адзін аднаму давяраем, ва ўсім раімся. У гэтым, напэўна, сакрэт нашага сямейнага дабрабыту. Муж - стрыжань гадавальніка. Без яго як без рук".
Адкрыць свой гадавальнік муж і жонка не планавалі. Усё атрымалася само сабой. Проста захацелі ўзяць у кватэру гадаванца - для душы, радасці. "Калі я ўпершыню ўбачыла на вуліцы коргі, то падышла да гаспадара з пытаннем: "А што гэта ў вас за дварняк?" Ён запярэчыў: не дварняк, а коргі. Я прачытала пра гэту пароду ў інтэрнэце, мужу паказала. Разам вырашылі: хочам і сабе такую. Так у нас з'явілася Лісі - мама нашай Ласкі", - успамінае Надзея. Яна доўга пералічвае добрыя якасці пароды: дабрадушныя, вясёлыя і гуллівыя. Для дзіцяці ад года - лепшая нянька. Коргі не куслівыя, могуць толькі ўшчыпнуць і парычаць, але толькі для выгляду.
Сёння ў Рэдчанкаў на выхаванні 12 хвастатых: 10 - пароды вельш-коргі-пембрак і 2 - шыперке. Свой гадавальнік Алег і Надзея зарэгістравалі ў 2018 годзе. З таго часу многія жадаючыя завесці сабе любімца пабывалі тут. Але далёка не ўсе вярталіся дадому са шчанём. "Калі да нас прыходзяць на кансультацыю і пытаюць пра сабаку, я расказваю пра ўсе плюсы і мінусы коргі, - тлумачыць Надзея. - Паралельна назіраю: слухае мяне чалавек уважліва ці яму хочацца пагуляць з жывёлай, ці задае дадатковыя пытанні. Бывае, адмаўляю ў шчаняці".
Завесці сабаку - значыць узяць на сябе вялікую адказнасць за жывую істоту. На жаль, канстатуе Надзея, многія гэтага не разумеюць. "Думаюць, што сабака - гэта цацка. У сабакароў кожны дзень - выгул, кармленне, прагулка. А яшчэ клопат пра здароўе сабакі і пра тое, каб ён быў вясёлы і шчаслівы. Таксама важна, каб гадаванец разумеў: яго ўсе любяць", - адзначае заводчыца.
Але і без дрэсіроўкі нікуды, запэўнівае Надзея Рэдчанка. Гаспадар навучае свайго чацвераногага, як культурна і бяспечна паводзіць сябе на вуліцы: не падымаць усё без разбору з зямлі, не кідацца на прахожых з радасцю або злосцю, спакойна рэагаваць на іншых жывёл і гэтак далей. А дома, калі застаецца адзін, - спакойна чакаць гаспадароў.
Абмеркавалі з Надзеяй і закон "Аб адказным абыходжанні з жывёламі", які ў пачатку гэтага месяца падпісаў Прэзідэнт. У тым ліку пагаварылі пра чыпіраванне. Рэдчанкі робяць так ужо больш за 10 гадоў, таму прапісаны ў законе абавязак гадавальнікаў чыпіраваць свой прыплод для іх - не інструкцыя да дзеяння, а даўно прыняты ў сям'і клопат аб малышах. "Чып - пажыццёвы пашпарт жывёлы, - гаворыць наша гераіня. - Без яго ці кляйма выехаць нікуды нельга. І ў выпадку страты гадаванца яго можна адшукаць".
У канцы размовы Надзея Рэдчанка падкрэслівае, што ў нашай краіне шмат людзей, якія любяць жывёл, успрымаюць іх як членаў сям'і. "Бывае, сабака і глухі, і хворы, а чалавек трасецца над ім, перажывае. Нават гонар бярэ за такіх людзей. Яны для мяне святыя", - прызнаецца Надзея.
Сям'я заводчыкаў коргі Надзея і Алег Рэдчанкі - чарговыя героі нашага праекта "Беларусы ў кадры". Мы пазнаёміліся з усімі пушыстымі насельнікамі іх дома, а таксама даведаліся, хто выбраў Алега важаком зграі, як зразумець, што сабака шчаслівы, і чаму ўсіх сабак трэба дрэсіраваць незалежна ад пароды.
Кожны тыдзень у газеце "7 дней" і на сайце БЕЛТА мы глядзім на свет вачамі простых беларусаў, якія шчыра любяць сваю справу, сям'ю і краіну. Усе нашы героі ўнікальныя, але іх аб'ядноўвае адно - вернасць сабе і зямлі, дзе яны жывуць.-0-
*Праект створаны за кошт сродкаў мэтавага збору на вытворчасць нацыянальнага кантэнту.
"Нас з будучым мужам пазнаёмілі сабакі, - з усмешкай гаворыць Надзея, дарэчы, прафесійны кінолаг. - Я вельмі любіла колі, а ў яго быў сабака гэтай пароды. Удзячная лёсу, што звязаў нас з Алегам. Ён сваё каханне даказвае справай. Мы адзін аднаму давяраем, ва ўсім раімся. У гэтым, напэўна, сакрэт нашага сямейнага дабрабыту. Муж - стрыжань гадавальніка. Без яго як без рук".
Адкрыць свой гадавальнік муж і жонка не планавалі. Усё атрымалася само сабой. Проста захацелі ўзяць у кватэру гадаванца - для душы, радасці. "Калі я ўпершыню ўбачыла на вуліцы коргі, то падышла да гаспадара з пытаннем: "А што гэта ў вас за дварняк?" Ён запярэчыў: не дварняк, а коргі. Я прачытала пра гэту пароду ў інтэрнэце, мужу паказала. Разам вырашылі: хочам і сабе такую. Так у нас з'явілася Лісі - мама нашай Ласкі", - успамінае Надзея. Яна доўга пералічвае добрыя якасці пароды: дабрадушныя, вясёлыя і гуллівыя. Для дзіцяці ад года - лепшая нянька. Коргі не куслівыя, могуць толькі ўшчыпнуць і парычаць, але толькі для выгляду.
Сёння ў Рэдчанкаў на выхаванні 12 хвастатых: 10 - пароды вельш-коргі-пембрак і 2 - шыперке. Свой гадавальнік Алег і Надзея зарэгістравалі ў 2018 годзе. З таго часу многія жадаючыя завесці сабе любімца пабывалі тут. Але далёка не ўсе вярталіся дадому са шчанём. "Калі да нас прыходзяць на кансультацыю і пытаюць пра сабаку, я расказваю пра ўсе плюсы і мінусы коргі, - тлумачыць Надзея. - Паралельна назіраю: слухае мяне чалавек уважліва ці яму хочацца пагуляць з жывёлай, ці задае дадатковыя пытанні. Бывае, адмаўляю ў шчаняці".
Завесці сабаку - значыць узяць на сябе вялікую адказнасць за жывую істоту. На жаль, канстатуе Надзея, многія гэтага не разумеюць. "Думаюць, што сабака - гэта цацка. У сабакароў кожны дзень - выгул, кармленне, прагулка. А яшчэ клопат пра здароўе сабакі і пра тое, каб ён быў вясёлы і шчаслівы. Таксама важна, каб гадаванец разумеў: яго ўсе любяць", - адзначае заводчыца.
Але і без дрэсіроўкі нікуды, запэўнівае Надзея Рэдчанка. Гаспадар навучае свайго чацвераногага, як культурна і бяспечна паводзіць сябе на вуліцы: не падымаць усё без разбору з зямлі, не кідацца на прахожых з радасцю або злосцю, спакойна рэагаваць на іншых жывёл і гэтак далей. А дома, калі застаецца адзін, - спакойна чакаць гаспадароў.
Абмеркавалі з Надзеяй і закон "Аб адказным абыходжанні з жывёламі", які ў пачатку гэтага месяца падпісаў Прэзідэнт. У тым ліку пагаварылі пра чыпіраванне. Рэдчанкі робяць так ужо больш за 10 гадоў, таму прапісаны ў законе абавязак гадавальнікаў чыпіраваць свой прыплод для іх - не інструкцыя да дзеяння, а даўно прыняты ў сям'і клопат аб малышах. "Чып - пажыццёвы пашпарт жывёлы, - гаворыць наша гераіня. - Без яго ці кляйма выехаць нікуды нельга. І ў выпадку страты гадаванца яго можна адшукаць".
У канцы размовы Надзея Рэдчанка падкрэслівае, што ў нашай краіне шмат людзей, якія любяць жывёл, успрымаюць іх як членаў сям'і. "Бывае, сабака і глухі, і хворы, а чалавек трасецца над ім, перажывае. Нават гонар бярэ за такіх людзей. Яны для мяне святыя", - прызнаецца Надзея.
Сям'я заводчыкаў коргі Надзея і Алег Рэдчанкі - чарговыя героі нашага праекта "Беларусы ў кадры". Мы пазнаёміліся з усімі пушыстымі насельнікамі іх дома, а таксама даведаліся, хто выбраў Алега важаком зграі, як зразумець, што сабака шчаслівы, і чаму ўсіх сабак трэба дрэсіраваць незалежна ад пароды.
Кожны тыдзень у газеце "7 дней" і на сайце БЕЛТА мы глядзім на свет вачамі простых беларусаў, якія шчыра любяць сваю справу, сям'ю і краіну. Усе нашы героі ўнікальныя, але іх аб'ядноўвае адно - вернасць сабе і зямлі, дзе яны жывуць.-0-
*Праект створаны за кошт сродкаў мэтавага збору на вытворчасць нацыянальнага кантэнту.
