Першымі муж і жонка Нежбарт усынавілі двух братоў, а праз час узялі пад апеку яшчэ дзвюх сястрычак. Матушка Ларыса і айцец Сергій прызнаюцца, што з папаўненнем сямейства іх жыццё пайшло па больш складаным сцэнарыі, але яны шчаслівыя ў сваім рашэнні стаць прыёмнымі мамай і татам і гатовы дзяліцца вопытам.
Наша гераіня ўспамінае: словы яе настаўніцы аб тым, што кожны чалавек павінен прачытаць Евангелле, сталі для яе важным стымулам. Не прайшло і двух дзён, як школьніца на грошы, сэканомленыя на абедах, купіла ў кніжным кіёску кнігу, на вокладцы якой значылася: "Біблія. Новы Запавет".
- Прызнаюся, Евангеллі, якія апавядаюць аб жыцці і дзеяннях Хрыста, моцна мяне ўразілі! Дзякуючы Новаму Запавету я засвоіла, што такое добра, а што такое дрэнна, - гаворыць матушка Ларыса.
Яшчэ калі была школьніцай, яна ўпершыню паспрабавала свае сілы ў храмавым жывапісе, напісаўшы ікону. Пасля школы Ларыса паступіла ў Мінскае мастацкае вучылішча імя Глебава. Часам творчасці і духоўнага ўздыму для дзяўчыны сталі менавіта гады вучобы ў вучылішчы.
- Там я ўразумела, што для мастака гонар - служыць Богу і займацца іканапісам, пісаць святыя лікі! - прызнаецца Ларыса Уладзіміраўна.
Выходзячы замуж, дзяўчына марыла аб шматдзетнай сям'і - мінімум траіх або пяцярых малышах. Але ўласных дзяцей у матушкі Ларысы і айца Сергія, якія стаў яе мужам, так і не нарадзілася. І яны ўсё часцей сталі задумвацца аб усынаўленні.
- Да гэтай тэмы прыйшлі выпадкова, - успамінае гераіня праекта. - Яшчэ ў 90-я, калі наш храм толькі пачынаў будавацца і прыход быў невялікім, на службу прыходзіла адна сям'я - тата, мама і іх трое дзяцей... Зусім хутка малышоў стала пяцёра: у сям'і з'явілася яшчэ двое хлопчыкаў. Прытым не дзіцячага ўзросту. Так мы даведаліся, што іх усынавілі...
Сёння ў сям'і Нежбарт выхоўваецца двое ўсыноўленых братоў, а яшчэ яны ўзялі пад апеку дзвюх сястрычак.
- Тады нам здавалася, што вельмі доўга чакалі, але цяпер думаю, што ўсё правільна - у нас быў час падрыхтавацца. Усынаўленне - такая справа, якая не церпіць спешкі, мітусні, - расказвае матушка Ларыса.
Самым складаным для маладых бацькоў стаў першы месяц: муж і жонка нават пахудзелі - на 10 кілаграмаў кожны. Вельмі перажывалі за дзяцей, у якіх былі праблемы з развіццём, але рабілі ўсё, каб дзеці адчулі сябе дома, побач з мамай і татам.
- Хутка ўсё больш-менш наладзілася, - прызнаецца жанчына. І да таго часу, калі старэйшы Арцём сабраўся ў школу, матушка Ларыса і айцец Сергій зразумелі, што ўсё рабілі правільна.
Ларыса Нежбарт - гераіня нашага праекта "Беларусы ў кадры". Даведаліся ў яе, чаму могуць навучыць "калючыя" дзеці і як напісанне святых лікаў звязана са з'яўленнем дзвюх дзяўчынак у лёсе сям'і.
*Праект створаны за кошт сродкаў мэтавага збору на вытворчасць нацыянальнага кантэнту
Фота Таццяны Матусевіч
Наша гераіня ўспамінае: словы яе настаўніцы аб тым, што кожны чалавек павінен прачытаць Евангелле, сталі для яе важным стымулам. Не прайшло і двух дзён, як школьніца на грошы, сэканомленыя на абедах, купіла ў кніжным кіёску кнігу, на вокладцы якой значылася: "Біблія. Новы Запавет".
- Прызнаюся, Евангеллі, якія апавядаюць аб жыцці і дзеяннях Хрыста, моцна мяне ўразілі! Дзякуючы Новаму Запавету я засвоіла, што такое добра, а што такое дрэнна, - гаворыць матушка Ларыса.
Яшчэ калі была школьніцай, яна ўпершыню паспрабавала свае сілы ў храмавым жывапісе, напісаўшы ікону. Пасля школы Ларыса паступіла ў Мінскае мастацкае вучылішча імя Глебава. Часам творчасці і духоўнага ўздыму для дзяўчыны сталі менавіта гады вучобы ў вучылішчы.- Там я ўразумела, што для мастака гонар - служыць Богу і займацца іканапісам, пісаць святыя лікі! - прызнаецца Ларыса Уладзіміраўна.
Выходзячы замуж, дзяўчына марыла аб шматдзетнай сям'і - мінімум траіх або пяцярых малышах. Але ўласных дзяцей у матушкі Ларысы і айца Сергія, якія стаў яе мужам, так і не нарадзілася. І яны ўсё часцей сталі задумвацца аб усынаўленні.- Да гэтай тэмы прыйшлі выпадкова, - успамінае гераіня праекта. - Яшчэ ў 90-я, калі наш храм толькі пачынаў будавацца і прыход быў невялікім, на службу прыходзіла адна сям'я - тата, мама і іх трое дзяцей... Зусім хутка малышоў стала пяцёра: у сям'і з'явілася яшчэ двое хлопчыкаў. Прытым не дзіцячага ўзросту. Так мы даведаліся, што іх усынавілі...
Сёння ў сям'і Нежбарт выхоўваецца двое ўсыноўленых братоў, а яшчэ яны ўзялі пад апеку дзвюх сястрычак.
- Тады нам здавалася, што вельмі доўга чакалі, але цяпер думаю, што ўсё правільна - у нас быў час падрыхтавацца. Усынаўленне - такая справа, якая не церпіць спешкі, мітусні, - расказвае матушка Ларыса.
Самым складаным для маладых бацькоў стаў першы месяц: муж і жонка нават пахудзелі - на 10 кілаграмаў кожны. Вельмі перажывалі за дзяцей, у якіх былі праблемы з развіццём, але рабілі ўсё, каб дзеці адчулі сябе дома, побач з мамай і татам.
- Хутка ўсё больш-менш наладзілася, - прызнаецца жанчына. І да таго часу, калі старэйшы Арцём сабраўся ў школу, матушка Ларыса і айцец Сергій зразумелі, што ўсё рабілі правільна.Ларыса Нежбарт - гераіня нашага праекта "Беларусы ў кадры". Даведаліся ў яе, чаму могуць навучыць "калючыя" дзеці і як напісанне святых лікаў звязана са з'яўленнем дзвюх дзяўчынак у лёсе сям'і.
*Праект створаны за кошт сродкаў мэтавага збору на вытворчасць нацыянальнага кантэнту
Фота Таццяны Матусевіч
Падпісвайцеся на нас у
