Скрыншот відэа
28 сакавіка, Мінск /Кар. БЕЛТА/. Да 6 гадоў Алеся Аляхновіч жыла на Поўначы, дзе тата-экскаватаршчык будаваў БАМ, і магла пахваліцца сапраўдным сібірскім здароўем. Як, зрэшты, і ўся яе сям'я. Аляхновічы не хварэлі нават на банальныя прастуды, не кажучы ўжо аб чымсьці больш сур'ёзным. Усе загартоўваліся: лазня, сняжок, у мінус 30 купаліся ў гарачых крыніцах недалёка ад легендарнага Байкала. Ды і пасля пераезду ў Барысаў вялі актыўны спосаб жыцця. Таму спачатку паверыць у пастаўлены іх 12-гадовай дачцэ дыягназ бацькі проста не маглі. Пухліна на пазваночніку, рак 4-й стадыі.
Два гады яна бязвылазна правяла ў анкацэнтры. Прайшла пяць курсаў хіміятэрапіі, кожны раз пасля іх знаходзілася ў рэанімацыі. У прамежках - апрамяненне і падтрымліваючая "хімія". У нейкі момант арганізм не вытрымаў гэтай нагрузкі і ў Алесі пачаліся праблемы з сэрцам... Маці заўсёды была побач і ўпарта адмаўлялася слухаць урачоў, якія разводзілі рукамі: больш для дзяўчынкі зрабіць ужо нічога нельга. Як аказалася, яны памыляліся ў прагнозах, а матчына сэрца ў надзеях - не.
Пасля анкацэнтра быў дзіцячы хоспіс, дзе дапамаглі зняць боль, набраць вагу і хаця б крыху акрыяць. Тым не менш весткі для Алесі былі несуцяшальнымі: на ногі яна ўжо ніколі не стане. Усвядоміўшы гэта, дзяўчына адправілася ў Барысаў - вучыцца быць новай сабой.
*Праект створаны за кошт сродкаў мэтавага збору на вытворчасць нацыянальнага кантэнту.
"Усё пачалося з таго, што аднойчы ў мяне проста забалела спіна. На працягу тыдня паралізавала. Пасля МРТ урачы паставілі дыягназ і сказалі маці: жыць вашай дачцэ засталося тыдзень. Вырашана было рабіць аперацыю. Пасля яе месяц правяла ў бальніцы. Я не ведала, што ў мяне рак, - ніхто гэтага не гаварыў. Думала, што скора папраўлюся, чакала дня, калі змагу зноў хадзіць. Ды хаця б паварушыць нагой! Але цуду ўсё не адбывалася", - успамінае Алеся.
Два гады яна бязвылазна правяла ў анкацэнтры. Прайшла пяць курсаў хіміятэрапіі, кожны раз пасля іх знаходзілася ў рэанімацыі. У прамежках - апрамяненне і падтрымліваючая "хімія". У нейкі момант арганізм не вытрымаў гэтай нагрузкі і ў Алесі пачаліся праблемы з сэрцам... Маці заўсёды была побач і ўпарта адмаўлялася слухаць урачоў, якія разводзілі рукамі: больш для дзяўчынкі зрабіць ужо нічога нельга. Як аказалася, яны памыляліся ў прагнозах, а матчына сэрца ў надзеях - не.
Пасля анкацэнтра быў дзіцячы хоспіс, дзе дапамаглі зняць боль, набраць вагу і хаця б крыху акрыяць. Тым не менш весткі для Алесі былі несуцяшальнымі: на ногі яна ўжо ніколі не стане. Усвядоміўшы гэта, дзяўчына адправілася ў Барысаў - вучыцца быць новай сабой.
За 18 гадоў яна дабілася нямала: скончыла ВНУ, атрымала вадзіцельскія правы, стала лаўрэатам І ступені ў вакальнай намінацыі на Міжнародным фестывалі творчасці інвалідаў імя Ігара Лучанка на "Славянскім базары ў Віцебску", заваявала серабро Кубка свету па спартыўных бальных танцах на калясках, узначаліла раённую арганізацыю Беларускага таварыства інвалідаў, затым атрымала запрашэнне працаваць у абласной. А нядаўна Алеся Аляхновіч з'явілася на экранах у ранішняй праграме РТР-Беларусь, стаўшы першай у краіне вядучай у інвалідным крэсле.
"На тэлебачанне я трапіла па класічнай схеме - прайшла кастынг. Аб ім мне расказала калега з папярэдняй работы, параіла паспрабаваць свае сілы. Аб рабоце на тэлебачанні раней ніколі не думала, але без пытанняў адправілася на адбор. Страшна не было, таму што на публіцы выступала не раз. Да таго ж у мяне дыплом па спецыяльнасці "Медыя і камунікацыі", таму з асновамі здымак і напісання тэкстаў я знаёма. Можа, таму, калі прыйшла ў студыю першы раз, не было адчування, што я тут чужая. Калегі цудоўна да мяне ставяцца, клапоцяцца. Гавораць: "Не перажывай, мы цябе заўсёды падстрахуем", - расказвае тэлевядучая.
Яна сумленна стараецца не "спатыкацца" і ўжо тым больш не "падаць". Да кожнага эфіру перадачы "Наша раніца" рыхтуецца дасканала. Не проста чытае сцэнарый, а стараецца ўнікнуць у тэмы, каб самой змагчы падтрымаць размову на іх. Адзначае: сцэнарый - толькі аснова. У вядучых ёсць магчымасць імправізаваць, дзяліцца сваім меркаваннем, задаваць пытанні гасцям. "Шмат чаму вучуся ў калег, назіраю за імі з шырока адкрытымі вачамі. Бачу, якая каласальная праца стаіць за здымкамі, таму стараюся не падводзіць. Вядучыя ў кадры - практычна ўжо фінальны вынік. А да гэтага папрацавалі ўжо многія - сцэнарысты, здымачная група, рэдактары, грымёры, стылісты. Вельмі хочацца апраўдаць веру ў мяне гэтай вялікай каманды. Гатова старанна працаваць, але пры гэтым лічу важным трымаць нагрузку і адпачынак у балансе. Я, вядома, працаголік, але жыццё дало некалькі сур'ёзных урокаў, таму цяпер вучуся мудра размяркоўваць свае намаганні", - адзначае Алеся.
Перажыўшы мноства непрадказальных паваротаў у жыцці, яна не бярэцца загадваць на далёкае будучае: "Мой план - адчуваць усё максімальна аб'ёмна цяпер, у моманце. Гісторыя з хваробай дапамагла мне зразумець каштоўнасць жыцця. Мне ніколі не прыходзіць у галаву гэты дар траціць бяздумна. Жыццё само па сабе, без усялякіх сумненняў, варта таго, каб яго жыць. Калі ты сёння прачнуўся, значыць, у цябе ёсць мноства магчымасцей, і таму не здавайся, нават калі ўсё складана. Ідзі далей. Перавядзі дух, калі трэба, і збірайся ў дарогу".
Алеся Аляхновіч - адзіная ў краіне тэлевядучая з інваліднасцю і чарговая гераіня нашага праекта "Беларусы ў кадры". Прасочваючы ўсе крутыя павароты ў яе жыцці, мы ўбачылі, куды можа прывесці ўменне гаварыць любой магчымасці "так" і не здавацца нават у самай складанай сітуацыі.
Кожны тыдзень у газеце "7 дней" і на сайце БЕЛТА мы глядзім на свет вачамі простых беларусаў, якія шчыра любяць сваю справу, сям'ю і краіну. Усе нашы героі ўнікальныя, але іх аб'ядноўвае адно - вернасць сабе і зямлі, дзе яны жывуць.-0-
*Праект створаны за кошт сродкаў мэтавага збору на вытворчасць нацыянальнага кантэнту.
