Я яго абсалютная копія". Мікалай Лукашэнка аб парадах бацькі, сямейных традыцыях, "Марафоне адзінства" і сацсетках 

"Канцэрт у прыватнасці і "Марафон" у цэлым я ўспрымаю з велізарнай удзячнасцю"

- Мікалай, вы ўдзельнічаеце практычна ў кожным "Марафоне адзінства". Для вас гэта нейкі абавязак ці ўсё ж ёсць і нейкая асабістая зацікаўленасць, дзе ў аснове творчы, эмацыянальны складнік? Эмоцыі залы, якія адчуваліся на вашым выступленні ўжо 17 верасня ў "Мінск-Арэне" - гэта нешта неймавернае.

- Улічваючы наш вопыт выступленняў, я прапанаваў, што мы маглі б паставіць нядрэнны нумар і паказаць яго на канцэрце ў "Мінск-Арэне" 17 верасня. Паказаць, як мы бачым народнае адзінства. Потым гэты нумар стаў дастаткова значнай вяхой канцэрта "Час выбраў нас". Не таму, што мы яго стварылі або я там выступаю, а менавіта за кошт пасылу і маштабу. І мы вырашылі, так сказаць, замацаваць яго на "Марафоне адзінства", каб больш людзей убачылі яго.

- А як вам удаецца сумяшчаць вучобу і графік "Марафону адзінства"? Ці ёсць нейкі сакрэт, як усё паспяваць?

- Калі на чалавеку ляжыць адказнасць, ён мабілізуецца і прыкладае ўсе намаганні. Так гэта працуе ў маім выпадку. Я адчуваю на сабе вялікую адказнасць.

Ну і хачу сказаць, што гэта ж не першы раз, калі ў мяне такая нагрузка. Я шмат чым займаюся. Вы шмат чаго бачыце па тэлевізары, а ёсць яшчэ больш таго, чаго не бачна. Таму канцэрт у прыватнасці і "Марафон" у цэлым я ўспрымаю з велізарнай удзячнасцю. У мяне ёсць магчымасць увасобіць тут нейкія свае творчыя ідэі, працаваць разам з калектывамі. Тут жа працуе шмат людзей, якія трацяць сіл і энергіі, напэўна, яшчэ больш, чым я. І я разумею, што ёсць вялікая колькасць 20-гадовых хлопцаў, якія могуць не горш за мяне зрабіць гэту работу. Можа, больш таленавіта ў плане выканання гэтай кампазіцыі. Я маю на ўвазе прафесіянальных артыстаў. Але гэта раблю менавіта я. Я расцэньваю гэта як вялікую магчымасць і стаўлюся да гэтага з вялікай удзячнасцю. Таму для мяне гэта шчасце.

- А чаму вы выбралі такі музычны інструмент, як раяль?

- Ён адзін з самых класічных. Гэты інструмент самадастатковы, як мне здаецца. А так, я сказаў бы, што ў мяне былі роўныя шанцы займацца, напрыклад, і вакалам. Але я заняўся раялем, і іграю ўжо 11-ы год.

Калі дарослыя людзі лічаць, што перараслі такія каштоўнасці, як мір і дабро, і пачынаецца гібель народа і будучыні

- А ці ёсць у вас любімы нумар у праграме "Час выбраў нас"?

- Я люблю розныя нумары. Вельмі падабаюцца дзіцячыя нумары - яны ўвасабляюць наогул усё, што мы паказваем у гэтым "Марафоне". Простай дзіцячай мовай яны даносяць фундаментальныя, вельмі складаныя ісціны, якія мы, дарослыя, забылі, перараслі. Або лічым, што перараслі. Якое дабро, які мір? Мы ж дарослыя людзі. Менавіта ў гэты момант, я лічу, і пачынаецца гібель народа, гібель людзей і гібель будучыні. Калі дарослыя людзі лічаць, што яны перараслі дабро, перараслі мір. Таму трэба слухаць дзяцей і з усіх сіл захоўваць прыцягненне дабра.

- А што для вас адзінства?

- Складана падабраць канкрэтны адказ на гэта пытанне. Адзінства - гэта сувязь пакаленняў, гэта тое, як мы глядзім на дзяцей. Адзінства - гэта тое, як мы аддаём сябе не толькі блізкім людзям, але і свайму кавалку зямлі, на якім мы жывём. Адзінства ў імкненні, у самааддачы. Напэўна, тое, што спяваецца ў гімне: "Сэрцам адданыя роднай зямлі". Рабіць нешта для грамадства, бачыць сябе часткай вялікай справы. Жыць не для сябе і не ў сваё задавальненне, а для таго, каб іншым людзям жылося лепш кожны дзень. Каб мы яшчэ нешта перадалі наступным пакаленням.

"Вядома, стараюся сфарміраваць максімальна аб'ектыўнае меркаванне аб усіх падзеях"

- Кіраўнік дзяржавы жартам называе вас "галоўным апазіцыянерам у сям'і". Ведаю, што вы чэрпаеце інфармацыю з самых розных крыніц, сацыяльных сетак.

- Так, я чытаю розныя крыніцы інфармацыі. І, вядома, стараюся сфарміраваць максімальна аб'ектыўнае меркаванне аб усіх падзеях. Я маю такую магчымасць: сказаць тое, што я бачу, прамалінейна. І я ніколі не замоўчу, калі я ў нечым упэўнены. Я ніколі не цярплю нейкіх ілжывых захапленняў і лжывых настрояў. Вядома, часта выказваю сваю думку. І таму мяне можна назваць "апазіцыянерам".

Але я не магу быць апазіцыянерам у адносінах да дзяржавы, да кіраўніка нашай дзяржавы, таму што я яго абсалютная копія. Некаторыя людзі гавораць, што я адрозніваюся ад свайго бацькі. Але гэтыя людзі або не ведаюць мяне, або не ведаюць майго бацькі.

Мой бацька ў маладосці таксама вельмі ажыўлена рэагаваў на нейкую несправядлівасць, нейкія спрэчныя моманты, якія ёсць у любым грамадстве, у любой дзяржаве. Пытанне толькі ў тым, як ты будзеш на гэта рэагаваць: маўчаць і нічога не рабіць або змагацца за людзей, за справядлівасць.

Кіраўнік дзяржавы гаспадарлівы, строгі, ён Прэзідэнт краіны. І я лічу яго вялікім абсалютна чалавекам. Мы з вамі кожны дзень бачым вынікі яго працы. А я бачу, як яны непасрэдна ствараюцца.

- Так, у многіх жа разуменне такое: вось у кіраўніка дзяржавы прайшла нарада, якую паказалі ў СМІ, і на гэтым усё. Але ж мы не бачым, напэўна, і палавіну яго работы.

- Вельмі вялікую частку работы не бачна. І людзі вынік гэтай работы часта ўспрымаюць як данасць.

- А вы ведзяце сацсеткі?

- Я не вяду сацсеткі. Вы ведалі б, калі б я іх вёў. Але я, зразумела, чытаю розныя сацсеткі. Гэта частка нашага жыцця. Немагчыма, напрыклад, не чытаць Telegram-каналы.

"Я з абсалютнай павагай і вельмі вялікай увагай стаўлюся да парад бацькі"

- Зусім нядаўна - у час сустрэчы са студэнтамі лінгвістычнай ВНУ - Аляксандру Рыгоравічу было зададзена пытанне, як ён паставіцца да вашай спадарожніцы. У СМІ адказ на гэта пытанне не паказалі, але ўсім жа цікава. Можаце прыадкрыць тайну, ці ёсць у вас ужо выбранніца?

- У глабальным маштабе кіраўнік дзяржавы - адзін чалавек. Але калі гаварыць пра яго ролю бацькі, то ён вельмі далікатны, вельмі клапатлівы. Зразумела, ён удзяляе мне вельмі вялікую ўвагу. Так было ад моманту майго нараджэння. І я лічу, што гэта яго асабісты подзвіг. Таму што з'яўляючыся такім чалавекам, у такія складаныя гады яго рабочай дзейнасці ён неверагодную колькасць часу прысвячаў мне, майму выхаванню, каб я мог знаходзіцца побач з ім, мог вучыцца многім рэчам. Гэта ж аднімала ў яго вельмі шмат сіл і часу.

І я не сумняваюся, што да пытанняў майго асабістага жыцця ён будзе ставіцца з вельмі вялікай увагай. Вядома, я яму цалкам давяраю і прыслухоўваюся да яго меркавання. Многія падлеткі спрабуюць адхіляць меркаванне бацькоў. Можа, некалі ў мяне такое і было, але дакладна не цяпер. Я з абсалютнай павагай і вельмі вялікай увагай стаўлюся да парад бацькі. Не проста таму, што так трэба і заведзена, а таму што я ў гэтым пераканаўся на прыкладзе многіх падзей: ад самых глабальных да самых маленькіх, асабістых.

Але ўсе дэталі асабістага жыцця я не буду раскрываць, таму што ў кожнага чалавека ёсць свае нейкія пытанні асабістага характару. І ў маёй сітуацыі гэта, напэўна, не тое, на чым трэба рабіць акцэнт.

"Але вось спыніцца, выдыхнуць, паглядзець на вынік і перагарнуць старонку - гэта такая мінімальная, але вельмі важная навагодняя традыцыя"

- Хутка Новы год - час сямейных свят і традыцый. Для вас што важна ў гэты час? Чым займаецеся звычайна ў святочныя дні? І ці ёсць нешта, без чаго не ўяўляеце Новы год?

- У нас сям'я вельмі вялікая, вы ведаеце. І мы імкнёмся неяк сабрацца і правесці час разам. Абсалютна спакойна пагутарыць за навагодняй вячэрай. Такая простая традыцыя.

Вельмі сталыя традыцыі - іх вельмі вялікая колькасць у сям'і - патрабуюць стабільнасці. Але калі ты не ведаеш, дзе ты будзеш праз гадзіну ці дзве (вы, напэўна, як журналіст гэта выдатна разумееце), то цяжка выпрацаваць нейкія традыцыі і прытрымлівацца іх.

У нас уся сям'я задзейнічана ў тым, чым займаецца галава нашай сям'і, кіраўнік нашай дзяржавы. Мы ўсе за ім цягнемся. Нехта менш, нехта больш, але мы трапляем у той жа спосаб жыцця, што і ён. Асмелюся сказаць, што я ледзь ці не ў большай ступені.
Можна ў Новы год апынуцца ў любой кропцы краіны і займацца вельмі рознымі пытаннямі. І часам нават не да Новага года бывае. Новы год - гэта вельмі напружаны час. Упэўнены, што і ў вас таксама.

Але вось спыніцца, выдыхнуць, паглядзець на вынік і перагарнуць старонку - гэта такая мінімальная, але вельмі важная навагодняя традыцыя. І мы яе прытрымліваемся.

- А як хацелі б сустрэць 2025 год?

- Хочацца сустрэцца з блізкімі людзьмі, убачыць больш членаў сваёй сям'і. Гэта ж таксама вельмі складана - сабраць усіх разам.

- Разумею, што свабоднага часу ў вас зусім не шмат. Але калі выдаецца свабодны час, як лічыце за лепшае яго правесці?

- Гэта базавае пытанне, якое ўсім задаюць: "Якое ў вас хобі?" Але ў мяне ўсе хобі перараслі ў нейкую каляпрафесійную дзейнасць. Або аматарскую дзейнасць, але з прафесійным падыходам. Можна сказаць, што хакей - маё хобі.

Я вось выступаю на "Марафоне адзінства", але тут няма ні аднаго чалавека, для якога выступленне тут - гэта хобі. Таму я павінен прафесійна рыхтавацца. Шмат ёсць усякіх заняткаў, якія маглі б быць хобі, але да іх я павінен падыходзіць (і з радасцю падыходжу) як прафесіянал.

- Што для вас адпачынак?

- Вельмі падабаецца чытаць. Нават сам працэс чытання, перагортвання старонак. З-за сваёй спецыяльнасці біятэхнолага я павінен чытаць тэхнічную літаратуру, навуковую літаратуру. Я яе чытаю шмат: гэта навуковыя артыкулы, зборнікі, усякія навуковыя рэгламенты.

Навукова-папулярную літаратуру люблю за тое, што можна ставіць перад сабой нейкія пытанні. Не люблю за тое, што да рэальнага жыцця яна рэдка мае адносіны і не вырашае нейкія праблемы.

Мастацкую літаратуру я чытаю хаця б для таго, каб удасканальваць навыкі размовы і пісьма. А вялікія мастацкія творы можна некалькі разоў у жыцці перачытваць.

Андрэй ВАРАПАЙ,

БЕЛТА.-0-