Раманія Зорына шмат гадоў кіруе сталічным падраздзяленнем Беларускага Чырвонага Крыжа, арганізацыі, чыя місія - абарона жыцця і здароўя кожнага, дапамога ў надзвычайных сітуацыях, а таксама пошук узаемаразумення паміж людзьмі. Сваю каманду яна называе асаблівай сям'ёй і лічыць: калі чалавек прыйшоў да іх і, адпрацаваўшы год, не пайшоў, значыць, ён застанецца тут надоўга. Пагаварылі з гераіняй аб тым, каму часцей за ўсё патрэбна падтрымка Чырвонага Крыжа.
У школе ў Раманіі Зорынай добра атрымліваліся сачыненні, таму яна першапачаткова бачыла сябе журналістам. У старшых класах прыйшло разуменне аб выбары зусім іншай прафесіі.
"Колькі сябе памятаю, кожны год мы сям'ёй ездзілі да ўрача, які дапамог мне з'явіцца на свет. Бацькі былі яму бясконца ўдзячныя і прывозілі розныя падарункі: грыбы сушаныя, саленні, мяса, яйкі курыныя. У адной з паездак я падумала аб тым, што мне таксама хацелася б дапамагаць людзям", - прыгадвае яна.
Скончыўшы школу з сярэбраным медалём, паступіла ў медыцынскую ВНУ. З першага курса студэнтаў прыцягвалі на работу як у дарослыя, так і дзіцячыя паліклінікі і бальніцы. Наладзіць кантакт з маленькім пацыентам нашай гераіні было не так складана, цяжэй было растлумачыць бацькам, што дзіцяці неабходна доўгае лячэнне, каб справіцца з хваробай.
"У гэтым і заключаецца складанасць работы ўрача-педыятра. Калі трэба падабраць правільныя словы, каб пераканаць маці, што лячэнне дапаможа яе дзіцяці і ўсё будзе добра. Гэта адна з цяжкасцей прафесіі. І пры гэтым не так ужо важна, якая ўрачэбная практыка ў цябе за плячамі", - дзеліцца субяседніца.
Жанчына прызнаецца, што да атрымання запрашэння працаваць у Чырвоным Крыжы яна мела невыразнае ўяўленне аб дзейнасці гэтай арганізацыі. Але, параіўшыся з роднымі, вырашыла згадзіцца. На выбарнай канферэнцыі за яе кандыдатуру аддалі большасць галасоў.
"Наша дзейнасць вельмі шматзадачная. Дзень ты можаш пачаць у прыгожым элегантным касцюме, а потым быць у адзенні, якое лепш за ўсё падыходзіць для догляду хворых, а вечарам пераапрануцца зусім у іншае і займацца пагрузкай гуманітарнай дапамогі", - гаворыць яна.
Сталічнае падраздзяленне арганізацыі налічвае звыш 177 тыс. чалавек, што складае прыкладна 7 працэнтаў насельніцтва горада Мінска. Але больш за ўсё ганарацца і паважаюць у Чырвоным Крыжы валанцёраў.
"Адна справа, калі прыходзяць студэнты за вопытам і навыкамі, якія ім у далейшым спатрэбяцца. Але калі сталы чалавек бярэ на рабоце водпуск за свой кошт і ідзе валанцёрыць - гэта дарагога варта. Такім людзям можна толькі пакланіцца ў ногі", - лічыць Раманія Зорына.
Раманія Зорына - гераіня нашага праекта "Беларусы ў кадры". Даведаліся ў яе, як справіцца з эмацыянальным выгараннем і якую дапамогу арганізацыі можа аказаць кожны з нас.-0-
*Праект створаны за кошт сродкаў мэтавага збору на вытворчасць нацыянальнага кантэнту
У школе ў Раманіі Зорынай добра атрымліваліся сачыненні, таму яна першапачаткова бачыла сябе журналістам. У старшых класах прыйшло разуменне аб выбары зусім іншай прафесіі.
"Колькі сябе памятаю, кожны год мы сям'ёй ездзілі да ўрача, які дапамог мне з'явіцца на свет. Бацькі былі яму бясконца ўдзячныя і прывозілі розныя падарункі: грыбы сушаныя, саленні, мяса, яйкі курыныя. У адной з паездак я падумала аб тым, што мне таксама хацелася б дапамагаць людзям", - прыгадвае яна.
Скончыўшы школу з сярэбраным медалём, паступіла ў медыцынскую ВНУ. З першага курса студэнтаў прыцягвалі на работу як у дарослыя, так і дзіцячыя паліклінікі і бальніцы. Наладзіць кантакт з маленькім пацыентам нашай гераіні было не так складана, цяжэй было растлумачыць бацькам, што дзіцяці неабходна доўгае лячэнне, каб справіцца з хваробай.
"У гэтым і заключаецца складанасць работы ўрача-педыятра. Калі трэба падабраць правільныя словы, каб пераканаць маці, што лячэнне дапаможа яе дзіцяці і ўсё будзе добра. Гэта адна з цяжкасцей прафесіі. І пры гэтым не так ужо важна, якая ўрачэбная практыка ў цябе за плячамі", - дзеліцца субяседніца.
Жанчына прызнаецца, што да атрымання запрашэння працаваць у Чырвоным Крыжы яна мела невыразнае ўяўленне аб дзейнасці гэтай арганізацыі. Але, параіўшыся з роднымі, вырашыла згадзіцца. На выбарнай канферэнцыі за яе кандыдатуру аддалі большасць галасоў.
"Наша дзейнасць вельмі шматзадачная. Дзень ты можаш пачаць у прыгожым элегантным касцюме, а потым быць у адзенні, якое лепш за ўсё падыходзіць для догляду хворых, а вечарам пераапрануцца зусім у іншае і займацца пагрузкай гуманітарнай дапамогі", - гаворыць яна.
Сталічнае падраздзяленне арганізацыі налічвае звыш 177 тыс. чалавек, што складае прыкладна 7 працэнтаў насельніцтва горада Мінска. Але больш за ўсё ганарацца і паважаюць у Чырвоным Крыжы валанцёраў.
"Адна справа, калі прыходзяць студэнты за вопытам і навыкамі, якія ім у далейшым спатрэбяцца. Але калі сталы чалавек бярэ на рабоце водпуск за свой кошт і ідзе валанцёрыць - гэта дарагога варта. Такім людзям можна толькі пакланіцца ў ногі", - лічыць Раманія Зорына.
Раманія Зорына - гераіня нашага праекта "Беларусы ў кадры". Даведаліся ў яе, як справіцца з эмацыянальным выгараннем і якую дапамогу арганізацыі можа аказаць кожны з нас.-0-
*Праект створаны за кошт сродкаў мэтавага збору на вытворчасць нацыянальнага кантэнту
Падпісвайцеся на нас у
