Гэта раніца для педагога з амаль 40-гадовым стажам Вольгі Іванаўны Чуяшковай з Гомеля стала асаблівай. Вольга Іванаўна - класны кіраўнік выпускнога 10 "А" класа 1970-1971 года Александрыйскай сярэдняй школы, сярод вучняў якога быў і будучы кіраўнік дзяржавы - Аляксандр Лукашэнка. Напярэдадні Дня настаўніка Прэзідэнт перадаў свайму класнаму кіраўніку цёплыя віншаванні. Карэспандэнты БЕЛТА ўбачылі эмоцыі расчуленага педагога.
Памочнік Прэзідэнта - інспектар па Гомельскай вобласці Руслан Пархамовіч гэтай суботняй раніцай прыбыў да Вольгі Іванаўны з прыемнай місіяй. На тыдні яму паступіла адказнае заданне - павіншаваць класную кіраўніка дзяржавы. "Шчыра віншую з Днём настаўніка не толькі ад сябе, але і ад вашага вучня - Прэзідэнта Беларусі. Добрых настаўнікаў, як і добрых вучняў, не забываюць. Ён вас памятае, шануе, паважае. Няхай такая ўвага стане для вас дадатковым стымулам з радасцю адзначыць прафесійнае свята", - падкрэсліў Руслан Пархамовіч.
Вольга Іванаўна з удзячнасцю прыняла кветкі і падарунак - кнігу "Наш Прэзідэнт" з подпісам кіраўніка дзяржавы свайму класнаму кіраўніку: "Самыя цёплыя і добрыя словы вам і вашай сям'і. Здароўя!"
Педагог з цеплынёй прытуліла кнігу да грудзей. "Бязмерна ганаруся! Аляксандр Рыгоравіч вялікі маладзец! Вельмі прыемна, што праз столькі гадоў памятае пра мяне. Упэўнена, што ў яго жыцці, на яго шляху, у тым ліку і ў інстытуце, і ў акадэміі, было вельмі шмат дастойных настаўнікаў. Але ён памятае і пра мяне. Гэта шмат у чым характарызуе чалавека", - з удзячнасцю падкрэсліла яна.
Выпуск 1970-1971 навучальнага года, паводле слоў педагога, стаў для яе асаблівым. "Мой 10 "А" - самы лепшы. Першыя выпускнікі - яны, як першае каханне, запамінаюцца назаўсёды! Лічу, што быў лепшы выпуск за ўсю гісторыю Александрыйскай школы", - падкрэсліла Вольга Іванаўна.
Цёпла і душэўна прайшла сённяшняя сустрэча. Вольга Іванаўна паказала выразкі з газет і часопісаў, старыя фатаграфіі, якія беражліва захоўвае як сямейную і прафесійную рэліквію. "Тады ж у нас фотаапаратаў не было, таму і фотаздымкаў няшмат", - растлумачыла яна. Таму і чорна-белыя здымкі, якія захаваліся, з кожным годам становяцца толькі больш каштоўнымі і дарагімі, дадала яна.
Вольга Іванаўна шмат гадоў жыве ў Гомелі і заўсёды з цеплынёй успамінае гады, якія правяла ў Александрыі. Яе стаж у сістэме адукацыі - 37 гадоў, але менавіта той час, паводле яе слоў, падарыў бясцэнны вопыт, стаў школай жыцця. Як кадры дакументальнага фільма ажываюць у яе словах карцінкі з жыцця. Маладая сям'я настаўнікаў хіміі і біялогіі з маленькай дачкой прыбыла па размеркаванні ў Александрыйскую сярэднюю школу. "У невялікіх населеных пунктах крыху іншы менталітэт. Людзі больш добрыя і спагадлівыя. Мне як гарадскому жыхару давялося сутыкнуцца з цяжкасцямі сельскага жыцця. Па ваду схадзіць у калодзеж, прапаласкаць пялёнкі ў Дняпры - для дзяўчыны ў 20 гадоў было цяжкавата, але нічога - справілася. Была падтрымка і дапамога", - расказала Вольга Чуяшкова.
Успамінаючы 15-гадовага Аляксандра Лукашэнку, яго класны кіраўнік адзначыла: "Заўсёды быў такі ж лідар, перадавік, праўда, яршысты па характары, але пры гэтым добры і спагадлівы, працавіты і адказны. Адгукаўся на чужую бяду. Заўсёды было шмат сяброў у яго. Пісаў вершы, на баяне добра граў, вядучым на вечарах быў і з арганізацыяй мерапрыемстваў дапамагаў. Больш гуманітарнага складу, мова заўсёды была добра пастаўлена. І такая хрыпатца невялікая ў яго голасе, па якой яго заўсёды можна пазнаць. Пра спорт што і гаварыць! Заўсёды спортам займаўся. Дзеці гулялі ў футбол і хакей, але больш у хакей, таму што зімой больш часу для гэтага, калі заканчваўся сельскагаспадарчы сезон. І Аляксандр увесь час працаваў: і маці дапамагаў, і ў калгасе таксама". "Вельмі шмат у выхаванні яму дала менавіта маці", - падкрэсліла педагог.
Яна ўспамінае, што, калі клас выязджаў на бульбу, хлопцы нярэдка жартавалі з дзяўчатамі, але дапамагаць рэдка хто дапамагаў. "А Саша бачыць, што дзяўчына там кош падняць не можа, падыдзе, паднясе, дапаможа. І так ва ўсім. Вельмі гаспадарлівы. Ён мог і ўмеў літаральна ўсё", - падкрэсліла класны кіраўнік.
"Ён ніколі не хаваўся за спінай іншага чалавека. І ў 15 гадоў быў такім жа прамым, сумленным і адкрытым, як і цяпер. Праўда, цяпер і вопытней, і мудрэй", - дапоўніла педагог.
Менавіта па голасе Вольга Іванаўна разам з мужам пазнала свайго выпускніка ў час эфіру па радыё. "Мы з мужам якраз збіраліся на работу. Але кажу яму: "Голас знаёмы, такі родны". Уключылі паралельна трансляцыю гэтай перадачы па тэлевізары - і дакладна ён. І перад першымі выбарамі мы былі ўпэўнены, што наш пераможа", - расказвае педагог.
Пасля сямі гадоў працы ў Александрыі муж і жонка па сямейных абставінах вярнуліся ў Гомель. "Мы там засталіся б. Нам вельмі падабалася і прырода, і людзі. Прыгажосць. Але так склаліся абставіны", - адзначыла яна.
У размове педагог падзялілася, што заўсёды марыла пабываць на Байкале зімой. А яшчэ адно яе жаданне - зноў апынуцца ў тых мясцінах, дзе прайшло яе станаўленне як настаўніка, дзе прайшлі маладыя гады - у Александрыі, прайсці тымі ж вуліцамі, магчыма, сустрэць кагосьці знаёмага. Руслан Пархамовіч шчыра пажадаў, каб мары здзейсніліся. "Проста разам з дачкой сядзьце ў машыну і з'ездзіце. Там жа і Трафімава крыніца. Усюды вельмі прыгожа. Кіраўнік дзяржавы заўсёды з асаблівым клопатам і любоўю гаворыць пра родны куток. І для вас гэта месца не чужое", - запрасіў ён.
Вольга Чуяшкова таксама са слязамі на вачах успомніла сустрэчу з кіраўніком дзяржавы ў Гомелі ў 1990-я гады: "Я цудоўна разумею, якая ў яго занятасць, але ён знайшоў час для мяне. Прыабняў, распытаў, успомнілі пра Александрыю. Шчыра скажу - праслязілася".
"Такія адносіны, гэта памяць дарагога каштуюць! Вучыш дзяцей, якіх табе Бог дае, а сярод іх - і такія! Спадзяюся, што і свой невялікі ўклад у яго выхаванне і адукацыю я ўнесла. Дай Бог яму здароўя, цярпення і доўгіх гадоў! Ён для мяне як родны. Заўсёды перажываю, якая ж нагрузка на яго", - падзялілася Вольга Іванаўна.
Таксама вопытны педагог дала рэкамендацыю маладым калегам: "Больш любові да дзяцей і да жыцця. Не трэба паглыбляцца ў высокія матэрыі, важна даць галоўнае - уменне звяртацца да кнігі, вядома, цяпер важна навучыць і рабоце на камп'ютары. Упэўнена, што цяперашняму маладому пакаленню трэба больш даваць самастойнасці. Бо сёння занадта ахоўваюць сваіх дзяцей. Таму лічу, што абавязковае размеркаванне - вельмі добрая практыка. Маладыя спецыялісты атрымліваюць першае рабочае месца, а заадно і праходзяць сапраўдную школу жыцця, атрымліваюць бясцэнны вопыт. У мяне ўнучка цяпер пасля заканчэння медуніверсітэта размеркавана ў Добруш. Усё падабаецца. Вельмі важна працаваць, без працы і дастойнага чалавека не будзе".
Памочнік Прэзідэнта заўважыў, што настаўнік - самы блізкі чалавек пасля бацькоў, таму што гэта прафесія мае на ўвазе дапамогу бацькам у выхаванні. "Настаўнік павінен падхапіць дзіця, укласці ўсё тое, што павінна быць уласціва сапраўднаму чалавеку, спецыялісту і адправіць у жыццё больш падрыхтаваным. Безумоўна, прафесія настаўніка была, ёсць і будзе. Ніякі машынны код, ніякія штучныя інтэлекты не заменяць сапраўднага настаўніка як чалавека", - рэзюмаваў Руслан Пархамовіч.
Фота Сяргея ХАЛАДЗІЛІНА,
БЕЛТА.-0-
Памочнік Прэзідэнта - інспектар па Гомельскай вобласці Руслан Пархамовіч гэтай суботняй раніцай прыбыў да Вольгі Іванаўны з прыемнай місіяй. На тыдні яму паступіла адказнае заданне - павіншаваць класную кіраўніка дзяржавы. "Шчыра віншую з Днём настаўніка не толькі ад сябе, але і ад вашага вучня - Прэзідэнта Беларусі. Добрых настаўнікаў, як і добрых вучняў, не забываюць. Ён вас памятае, шануе, паважае. Няхай такая ўвага стане для вас дадатковым стымулам з радасцю адзначыць прафесійнае свята", - падкрэсліў Руслан Пархамовіч.
Вольга Іванаўна з удзячнасцю прыняла кветкі і падарунак - кнігу "Наш Прэзідэнт" з подпісам кіраўніка дзяржавы свайму класнаму кіраўніку: "Самыя цёплыя і добрыя словы вам і вашай сям'і. Здароўя!"
Педагог з цеплынёй прытуліла кнігу да грудзей. "Бязмерна ганаруся! Аляксандр Рыгоравіч вялікі маладзец! Вельмі прыемна, што праз столькі гадоў памятае пра мяне. Упэўнена, што ў яго жыцці, на яго шляху, у тым ліку і ў інстытуце, і ў акадэміі, было вельмі шмат дастойных настаўнікаў. Але ён памятае і пра мяне. Гэта шмат у чым характарызуе чалавека", - з удзячнасцю падкрэсліла яна.
Выпуск 1970-1971 навучальнага года, паводле слоў педагога, стаў для яе асаблівым. "Мой 10 "А" - самы лепшы. Першыя выпускнікі - яны, як першае каханне, запамінаюцца назаўсёды! Лічу, што быў лепшы выпуск за ўсю гісторыю Александрыйскай школы", - падкрэсліла Вольга Іванаўна.
Цёпла і душэўна прайшла сённяшняя сустрэча. Вольга Іванаўна паказала выразкі з газет і часопісаў, старыя фатаграфіі, якія беражліва захоўвае як сямейную і прафесійную рэліквію. "Тады ж у нас фотаапаратаў не было, таму і фотаздымкаў няшмат", - растлумачыла яна. Таму і чорна-белыя здымкі, якія захаваліся, з кожным годам становяцца толькі больш каштоўнымі і дарагімі, дадала яна.
Вольга Іванаўна шмат гадоў жыве ў Гомелі і заўсёды з цеплынёй успамінае гады, якія правяла ў Александрыі. Яе стаж у сістэме адукацыі - 37 гадоў, але менавіта той час, паводле яе слоў, падарыў бясцэнны вопыт, стаў школай жыцця. Як кадры дакументальнага фільма ажываюць у яе словах карцінкі з жыцця. Маладая сям'я настаўнікаў хіміі і біялогіі з маленькай дачкой прыбыла па размеркаванні ў Александрыйскую сярэднюю школу. "У невялікіх населеных пунктах крыху іншы менталітэт. Людзі больш добрыя і спагадлівыя. Мне як гарадскому жыхару давялося сутыкнуцца з цяжкасцямі сельскага жыцця. Па ваду схадзіць у калодзеж, прапаласкаць пялёнкі ў Дняпры - для дзяўчыны ў 20 гадоў было цяжкавата, але нічога - справілася. Была падтрымка і дапамога", - расказала Вольга Чуяшкова.
За гады работы ў Александрыйскай сярэдняй школе прайшло цэлае маленькае жыццё. З усмешкай Вольга Іванаўна ўспамінае, як дзеці дапамагалі гарадской настаўніцы спраўляцца з асаблівасцямі сельскага жыцця. А аднойчы, паводле яе слоў, нават выратавалі жыццё. "Мы купілі халадзільнік. А які ў вёсцы транспарт - гужавы. Вось і везла так, а конь як панясе! Не магла справіцца. У думках ужо развітвалася з жыццём. Але яны своечасова падаспелі, і Саша з імі, дапамаглі мне", - расказала яна.
Успамінаючы 15-гадовага Аляксандра Лукашэнку, яго класны кіраўнік адзначыла: "Заўсёды быў такі ж лідар, перадавік, праўда, яршысты па характары, але пры гэтым добры і спагадлівы, працавіты і адказны. Адгукаўся на чужую бяду. Заўсёды было шмат сяброў у яго. Пісаў вершы, на баяне добра граў, вядучым на вечарах быў і з арганізацыяй мерапрыемстваў дапамагаў. Больш гуманітарнага складу, мова заўсёды была добра пастаўлена. І такая хрыпатца невялікая ў яго голасе, па якой яго заўсёды можна пазнаць. Пра спорт што і гаварыць! Заўсёды спортам займаўся. Дзеці гулялі ў футбол і хакей, але больш у хакей, таму што зімой больш часу для гэтага, калі заканчваўся сельскагаспадарчы сезон. І Аляксандр увесь час працаваў: і маці дапамагаў, і ў калгасе таксама". "Вельмі шмат у выхаванні яму дала менавіта маці", - падкрэсліла педагог.
Яна ўспамінае, што, калі клас выязджаў на бульбу, хлопцы нярэдка жартавалі з дзяўчатамі, але дапамагаць рэдка хто дапамагаў. "А Саша бачыць, што дзяўчына там кош падняць не можа, падыдзе, паднясе, дапаможа. І так ва ўсім. Вельмі гаспадарлівы. Ён мог і ўмеў літаральна ўсё", - падкрэсліла класны кіраўнік.
"Ён ніколі не хаваўся за спінай іншага чалавека. І ў 15 гадоў быў такім жа прамым, сумленным і адкрытым, як і цяпер. Праўда, цяпер і вопытней, і мудрэй", - дапоўніла педагог.
Менавіта па голасе Вольга Іванаўна разам з мужам пазнала свайго выпускніка ў час эфіру па радыё. "Мы з мужам якраз збіраліся на работу. Але кажу яму: "Голас знаёмы, такі родны". Уключылі паралельна трансляцыю гэтай перадачы па тэлевізары - і дакладна ён. І перад першымі выбарамі мы былі ўпэўнены, што наш пераможа", - расказвае педагог.
Пасля сямі гадоў працы ў Александрыі муж і жонка па сямейных абставінах вярнуліся ў Гомель. "Мы там засталіся б. Нам вельмі падабалася і прырода, і людзі. Прыгажосць. Але так склаліся абставіны", - адзначыла яна.
У размове педагог падзялілася, што заўсёды марыла пабываць на Байкале зімой. А яшчэ адно яе жаданне - зноў апынуцца ў тых мясцінах, дзе прайшло яе станаўленне як настаўніка, дзе прайшлі маладыя гады - у Александрыі, прайсці тымі ж вуліцамі, магчыма, сустрэць кагосьці знаёмага. Руслан Пархамовіч шчыра пажадаў, каб мары здзейсніліся. "Проста разам з дачкой сядзьце ў машыну і з'ездзіце. Там жа і Трафімава крыніца. Усюды вельмі прыгожа. Кіраўнік дзяржавы заўсёды з асаблівым клопатам і любоўю гаворыць пра родны куток. І для вас гэта месца не чужое", - запрасіў ён.
Вольга Чуяшкова таксама са слязамі на вачах успомніла сустрэчу з кіраўніком дзяржавы ў Гомелі ў 1990-я гады: "Я цудоўна разумею, якая ў яго занятасць, але ён знайшоў час для мяне. Прыабняў, распытаў, успомнілі пра Александрыю. Шчыра скажу - праслязілася".
"Такія адносіны, гэта памяць дарагога каштуюць! Вучыш дзяцей, якіх табе Бог дае, а сярод іх - і такія! Спадзяюся, што і свой невялікі ўклад у яго выхаванне і адукацыю я ўнесла. Дай Бог яму здароўя, цярпення і доўгіх гадоў! Ён для мяне як родны. Заўсёды перажываю, якая ж нагрузка на яго", - падзялілася Вольга Іванаўна.
Таксама вопытны педагог дала рэкамендацыю маладым калегам: "Больш любові да дзяцей і да жыцця. Не трэба паглыбляцца ў высокія матэрыі, важна даць галоўнае - уменне звяртацца да кнігі, вядома, цяпер важна навучыць і рабоце на камп'ютары. Упэўнена, што цяперашняму маладому пакаленню трэба больш даваць самастойнасці. Бо сёння занадта ахоўваюць сваіх дзяцей. Таму лічу, што абавязковае размеркаванне - вельмі добрая практыка. Маладыя спецыялісты атрымліваюць першае рабочае месца, а заадно і праходзяць сапраўдную школу жыцця, атрымліваюць бясцэнны вопыт. У мяне ўнучка цяпер пасля заканчэння медуніверсітэта размеркавана ў Добруш. Усё падабаецца. Вельмі важна працаваць, без працы і дастойнага чалавека не будзе".
Памочнік Прэзідэнта заўважыў, што настаўнік - самы блізкі чалавек пасля бацькоў, таму што гэта прафесія мае на ўвазе дапамогу бацькам у выхаванні. "Настаўнік павінен падхапіць дзіця, укласці ўсё тое, што павінна быць уласціва сапраўднаму чалавеку, спецыялісту і адправіць у жыццё больш падрыхтаваным. Безумоўна, прафесія настаўніка была, ёсць і будзе. Ніякі машынны код, ніякія штучныя інтэлекты не заменяць сапраўднага настаўніка як чалавека", - рэзюмаваў Руслан Пархамовіч.
Фота Сяргея ХАЛАДЗІЛІНА,
БЕЛТА.-0-
Падпісвайцеся на нас у
