Вольга Бурлакова
На радзіме актрысу і тэлевядучую Вольгу Бурлакову даўно лічаць вельмі паспяховым чалавекам. Яна сыграла шмат роляў у кіно і на сцэне тэатра, вяла рэйтынгавыя перадачы на папулярным тэлеканале краіны. Некалькі гадоў таму ў лёсе Вольгі адбыўся пералом. Закахалася, выйшла замуж і паляцела ў гарачую Іспанію. Праўда, Беларусь не забывала, і пастаянныя пералёты сталі для яе звычайнасцю. Тры гады была нібы паміж небам і зямлёй: у Мінску яе чакалі сябры, калегі, работа, а за 5 тыс. км - любячы муж Антон. Вольга разумела, што рана ці позна ёй давядзецца зрабіць нялёгкі, але важны выбар.
- А мой муж проста ўлюбіўся ў Беларусь. Ходзіць з тэлефонам па горадзе і пастаянна адпраўляе відэа сваім сябрам-еўрапейцам. Яны яго ўжо жартам называюць беларусам, - расказвае Вольга. - Антон у захапленні ад многіх рэчаў, якія ўбачыў тут. Прыслухалася да яго меркавання і разумею, што мая любоў да краіны таксама не беспадстаўная. Калі я там, за мяжой, расказваю, наколькі цудоўная Беларусь, як тут прыгожа, смачна, чыста, дакладна, зладжана і правільна, мае словы пацвярджае чалавек, які можа, у адрозненне ад мяне, параўноўваць і, магчыма, больш аб'ектыўна меркаваць. Таму што ён даўно жыве ў Еўропе і яму прасцей больш глыбока аналізаваць, якія працэсы там адбываюцца. Ён даўно вядзе бізнес і больш дэталёва ведае, напрыклад, пытанні падаткаабкладання, узровень канкурэнцыі. Ды і асаблівасці побыту яму больш знаёмыя, чым тым, хто прыязджае ў Еўропу ў якасці турыста і за некалькі тыдняў не можа гэта адчуць.
- Даўно працую на тэлеканале, і перыядычна ў нас мяняюцца вядучыя на той ці іншай праграме, але такіх шматлікіх кастынгаў, як у тыя часы, не прыпомню. На месца прэтэндавалі больш за сотню чалавек. Тады ў маёй кар'еры яшчэ толькі ўсё пачыналася. І, вядома, тэлебачанне было вялікім знакавым крокам у развіцці. Даводзілася круціцца як вавёрка ў коле: тэатр, радыё, здыманне ў кіно, маленькае дзіця, сямейныя клопаты.
Але Вольга марыць пра іншую ролю - кранальную, такую як, напрыклад, у праекце "Работа над памылкамі". Там актрыса сыграла настаўніцу рускай мовы і літаратуры. Вельмі станоўчы, светлы, добры персанаж. А вось ролі разлучніц ёй не даспадобы. Вользе значна бліжэй гераіні, у якіх ёсць тыя рысы, якія закладзены ў ёй самой. Тады ты пачынаеш перажываць за іх лёс як за ўласны.
газета "7 дней".-0-
Вярнуцца ў прывычнае рэчышча
- Жыццё - гэта гармонія, якая мае шмат складнікаў. Для творчага чалавека важны работа, натхненне, самарэалізацыя, зваротная сувязь. Аказалася, што нават калі з табой побач самы цудоўны чалавек на свеце, гэтага недастаткова для поўнага жыцця, - разважае субяседніца. - Складана было разрывацца, і дзякуй майму самаму лепшаму мужу на свеце, які ў нейкі момант сказаў: "Бачу, што табе тут дрэнна, а я хачу, каб ты была шчаслівая. Гэта мая галоўная мэта. І таму як хочаш - так і будзе". Цяпер я зноў у асяроддзі калег на канале СТБ, дзе прапрацавала амаль 20 гадоў. Спрабую вярнуцца ў прывычнае рэчышча, прыкладаючы шмат намаганняў, каб у прафесіі ўсё зайграла новымі фарбамі. Тэлебачанне для мяне - гэта, вядома ж, мая любоў, мой другі дом і другая сям'я. Гавару без пафасу. Два дзясяткі гадоў - не два гады. Гэта вельмі шмат.
Вольга прызнаецца, што дзякуючы ад'езду яна яшчэ больш навучылася любіць радзіму. Кожны раз вярталася дадому з неперадавальным адчуваннем радасці і шчасця. Ёй удалося паглядзець на Беларусь і Мінск іншымі вачыма, яна пачала цаніць нават тыя дробязі, аб якіх раней не задумвалася.
Работу ў Іспаніі Вольга нават не спрабавала шукаць: на радзіме Сервантэса беспрацоўе - адна з самых вострых праблем эканомікі. Ды і ні для каго не сакрэт, што іншаземцу вельмі складана рухацца па кар'ернай лесвіцы ў чужой краіне, паколькі работадавец, як правіла, аддае прыярытэт земляку.
- Магчыма, гэта і разважлівы падыход, але ад гэтага людзям не лягчэй, - лічыць субяседніца. - На прыкладзе сяброў, якія спрабавалі весці бізнес за мяжой, скажу, што часцей за ўсё гэта сумны вопыт. Ніякіх хвалебных водзываў аб спрыяльных умовах для вядзення прадпрымальніцкай дзейнасці ад іх, шчыра кажучы, не чула.
Нам такога жыцця не зразумець
З Антонам Вольга пазнаёмілася на востраве Тэнэрыфэ. Нямала добрых слоў ад знаёмых чула аб ім і раней, але неяк лёс не зводзіў іх разам.
- Напэўна таму, калі на другі дзень нашага знаёмства ён сказаў, што ажэніцца са мной, я не ўспрыняла яго заяву ў штыкі, а проста пасмяялася ў адказ, маўляў, гэта вельмі забаўны жарт, - усміхаецца Вольга. - Аказалася, што ён не жартаваў. Антон крыху пазней прызнаўся, што ўсе свае 35 гадоў чакаў менавіта мяне. Убачыў і адразу зразумеў - яна!
А потым у свеце грымнула пандэмія кавіду. Граніцы закрыліся, і мець стасункі закаханым даводзілася па відэасувязі. Размаўлялі гадзінамі. Даведаліся адзін пра аднаго шмат: чым захапляюцца, як прайшлі дзяцінства і юнацтва, аб чым мараць і што зрабілі б у той ці іншай сітуацыі. Першае вочнае спатканне адбылося толькі праз паўгода. Разлука і месяцы размоў па тэлефоне - сур'ёзная праверка пачуццяў. Аднак аказалася, што такія доўгія і даверныя стасункі не менш важныя для пабудовы сур'ёзных, глыбокіх адносін.
- У маім жыцці не раз было такое, калі блізкі чалавек нібыта і побач, але ты не адчуеш ад яго падтрымкі і не пачуеш добрага слова. Думаю, наш трывалы фундамент узаемаразумення склаўся менавіта дзякуючы тым перажытым цяжкім момантам у пачатку адносін, - рэзюмуе гераіня. - Нам удалося пабудаваць нешта вялікае і сапраўднае. Жартуем, што ў нашай сям'і адзін касманаўт, які перыядычна лятае ў экспедыцыю, а другі - падводнік, які ідзе на паўгода ў плаванне.
Вельмі многія жанчыны, якія выбралі эміграцыю, свабодна адчуваюць сябе ў цяпле пад паўднёвым сонцам. У іх такі склад характару - могуць дзень ляжаць пад пальмай і нічога не рабіць. А для нашай гераіні жыццё здаецца катаргай, калі нічога не адбываецца, тэлефон маўчыць і няма спіса неадкладных спраў і планаў на заўтра.
- Вывела для сябе філасофскую, магчыма, думку аб тым, што эміграцыя - гэта як рэпетыцыя ўласнай смерці. Калі ты знаходзішся далёка ад дому, сочыш у сацсетках за падзеямі, здаецца, што там жыццё кіпіць, але ўжо без цябе. Вычытала, што ў псіхалогіі пераезд у іншую краіну - гэта заўсёды стрэс і страта сувязей. Эміграцыя як стрэсагенны фактар на другім месцы пасля страты блізкага. І я гэта адчула на сабе.
Паводле слоў Вольгі, у Іспаніі існуе шмат незразумелых для беларусаў законаў і парадкаў. Калі, напрыклад, цябе на вуліцы абкралі, але пры гэтым твая сумачка або тое, што было ўнутры, каштуе менш як 400 еўра, у цябе нават заяву ў паліцыі не прымуць. А калі выкрадзенае ацэньваецца ў суму большую, то гэта давядзецца даказаць. "Хіба такі падыход справядлівы?" - задаецца пытаннем наша гераіня. Асабліва калі пазбаўляешся дакументаў, каштоўных для цябе асабістых рэчаў. Па сутнасці, ты проста нікому не патрэбны, ніхто цябе не абароніць і табе няма куды бегчы. Але больш за ўсё трывог у іспанцаў выклікае захаванасць жылля. Чалавек можа паехаць на адзін дзень, вярнуцца дамоў, а там ужо жывуць іншыя людзі, якіх называюць "акупас". Яны стварылі ў краіне цэлую плынь, у іх ёсць нават сайты, на якіх дзеляцца вопытам, як правільна выжываць законных уладальнікаў з іх кватэр і што рабіць, каб захопніка чужой маёмасці не выселілі нават па рашэнні суда.
- Адключыць святло або ваду "акупас" нельга. Згодна з законам Іспаніі, самавольна адключаць камунікацыі забаронена, таму што ты парушаеш правы іншых грамадзян. Абсурд ды і толькі! Звычайна суды па такіх пытаннях доўжацца некалькі гадоў. І ўвесь гэты час ты спраўна плаціш за святло, ваду, усе камунікацыі, якімі незаконна карыстаюцца іншыя людзі.
Беларуска, якая прывыкла да ідэальнага парадку на вуліцах, ніяк не магла адаптавацца да таго, што на кожным кроку тут можна сустрэць бомжаў. Яны раскідаюць смецце, разбіваюць свае палаткі дзе захочуць і ляжаць нават ля архітэктурных помнікаў, перад якімі тоўпяцца турысты.
- І ніхто ім не зробіць заўвагі. Гэта ненармальна. Атрымліваецца, што чалавек, які не плаціць падаткі і вядзе асацыяльны лад жыцця, важней, чым законапаслухмяны грамадзянін, які прыносіць карысць грамадству, - дзівіцца субяседніца. - Пра медыцыну асобная размова. Мы сёння па званку можам трапіць у любы цэнтр да спецыяліста найвышэйшага ўзроўню. А ў Іспаніі, ды і ў многіх іншых краінах Еўрасаюза, нават пры наяўнасці вельмі дарагой медыцынскай страхоўкі давядзецца чакаць ад некалькіх месяцаў да двух гадоў, каб трапіць на прыём да вузкага спецыяліста. І яны нічога з гэтым не могуць зрабіць. Але ж медыцына, здароўе, бяспека жылля - усё гэта базавыя патрэбнасці, тое, што мы сёння маем, але часам не цэнім.
На адно месца - больш за 100 прэтэндэнтаў
Вольга ўспамінае, як з'яўляючыся яшчэ нікому не вядомай пачынаючай актрысай асмелілася прыйсці на кастынг тэлевядучых для ранішняй праграмы на СТБ. І калі праз месяц ёй пазванілі і сказалі, што яна прайшла выпрабаванне, дзяўчына не паверыла свайму шчасцю.
Вольга напрацавала велізарны вопыт і прайшла моцную школу тэлебачання. Атрымала добрую прафесійную базу, якая дапамагла ёй у далейшай рабоце. На думку гераіні, у тэлежурналіста павінны быць жывыя вочы, погляд, напоўнены сэнсам, які чапляў бы гледача, індывідуальная манера чытання і падачы інфармацыі.
- Тэлебачанне для мяне - гэта другі дом, другая сям'я, месца, дзе адчуваеш сябе камфортна. Да цябе людзі прыходзяць на інтэрв'ю, а значыць, у госці, і ты як гаспадыня іх сустракаеш, размаўляеш з імі, - прызнаецца субяседніца.
Ролі ракавой прыгажуні не вабяць
Вольга Бурлакова скончыла Беларускую акадэмію мастацтваў па спецыяльнасці "акцёр драматычнага тэатра і кіно". У яе скарбонцы ролі больш як у 70 фільмах. І для нашай гераіні гэта не мяжа.
- Галоўнае, каб была цікавая прапанова, - прызнаецца актрыса. - Раней мне часцей за ўсё выпадалі ролі ракавой прыгажуні, якая вядзе бурнае, яркае жыццё і ўносіць карэктывы ў жыцці іншых персанажаў.
У акцёрскай прафесіі, як і ў любой іншай, ёсць свае падводныя камяні, лічыць субяседніца. На шляху да поспеху давядзецца прайсці праз многія выпрабаванні і нязручнасці.
- Кіно, з аднаго боку, гэта пэўная эйфарыя, ап'яненне ад цікавай ролі, пачуццё яднання ад таго, што побач з табой цікавыя партнёры, - разважае субяседніца. - Але з другога - гэта і адны нязручнасці, таму што, іграючы нейкую эмоцыю і аддаючыся працэсу цалкам, трэба яшчэ і ўмець не звяртаць увагі на велізарную колькасць людзей вакол, на правады, якія тонамі ляжаць ля ног, на тыя ж блокі ад мікрафонаў, прымацаваныя скотчам або ізастужкай у самых нечаканых месцах, - гаворыць Вольга Бурлакова. - Плюс капрызы надвор'я, якому ўсё роўна, што вы рыхтуеце фільм, і таму вельмі часта атрымліваецца, што летнія сцэны могуць здымацца і ў кастрычніку, і ў лістападзе. А ў тых жа павільёнах у гарачы сезон - плюс 50, а зімой - блізка да нуля, і нават абагравальныя прыборы не дапамагаюць. Часам дэкарацыі ўзводзяцца ў вялікіх арандаваных будынках або закінутых памяшканнях, дзе ўмовы здымкі экстрэмальныя і пра нейкія выгоды наогул не даводзіцца гаварыць. І калі ў цябе забалела галава, ты дрэнна сябе адчуваеш або галодны, усё роўна павінен ісці і працаваць, аддаючыся максімальна.
- Тэлебачанне для мяне - гэта другі дом, другая сям'я, месца, дзе адчуваеш сябе камфортна. Да цябе людзі прыходзяць на інтэрв'ю, а значыць, у госці, і ты як гаспадыня іх сустракаеш, размаўляеш з імі, - гаворыць гераіня.
Вольга Бурлакова катэгарычна не згодна са стэрэатыпам, што работа тэлевядучага не патрабуе асаблівай працы. Яна асабіста прысутнічала на многіх кастынгах, куды прыходзілі прафесіяналы, і здзіўлялася, бачачы, як яны губляюцца, калі трэба нешта сказаць на камеру. Або прафесійная актрыса, якая іграе галоўныя ролі на сцэне, раптам пачынае заікацца і не можа вымавіць на камеру нават сваё імя. І не так гэта проста - адчуваць сябе арганічна, лёгка, свабодна і з кожным знайсці па той бок экрана агульную мову.
Алена НІКАЛАЕВА,
фота прадастаўлены гераіняй і з адкрытых інтэрнэт-крыніц, газета "7 дней".-0-
*Праект створаны за кошт сродкаў мэтавага збору на вытворчасць нацыянальнага кантэнту
Падпісвайцеся на нас у
