22 лістапада, Віцебск /Алеся Пушнякова - БЕЛТА/. Госці з Масквы і Санкт-Пецярбурга, якія выступілі ў другі дзень XXXV Міжнароднага фестывалю сучаснай харэаграфіі (IFMC) у Віцебску, пасля паказу паведамілі гледачам пра каго расказваюць іх пастаноўкі, пра кампрамісы ў рабоце, а таксама зрабілі рэверанс у адрас фестывалю, перадае карэспандэнт БЕЛТА.
У віцебскага гледача з'явілася магчымасць паразмаўляць з артыстамі і прадстаўнікамі творчых груп пасля харэаграфічнага спектакля "Калыханка для Маякоўскага" кампаніі "ЯТэатр" з Масквы і балета Petrushka, які прадставіў тэатр сучаснай харэаграфіі "Балет. Тэатр" з Санкт-Пецярбурга. Зусім разнапланавыя работы ўразілі паклоннікаў танца. Калі выканаўцы з Масквы выклікалі шок фіналам, дзе мініяцюрная танцоўшчыца выносіць на сабе партнёра, то калектыў з Піцера прымусіў усю залу вохнуць у самым пачатку, калі адну з артыстак у літаральным сэнсе кідалі за кулісы. Выкарыстанне лялек, нагадваючых людзей, якія падалі на сцэну з-пад столі, прымушалі прысутных у зале спалохана хвалявацца. Словам, вау-эфект трымаў усіх у напружанні і захапленні. Артысты адзначылі, што ніхто з іх не планаваў чымсьці шакіраваць публіку і, паводле іх назіранняў, у розных краінах, гарадах і залах на пастаноўкі рэагуюць не аднолькава, да таго ж рэакцыя адчуваецца ў розных момантах выступлення.
У артыстаў "ЯТэатра" запыталі, як яны стваралі такую няпростую гісторыю і што ўкладвалі ў сваю "Калыханку для Маякоўскага". Аказалася, што задумка з'явілася ў калектыву яшчэ ў кавідны час, калі артысты былі вымушаны знаходзіцца ў ізаляцыі на дачы. Тады яны запрасілі знаёмых з відэакамерай і на вуліцы запісалі невялікую харэаграфічную замалёўку. "Гэта гісторыя пра нас, пра наш унутраны свет, які вельмі пераклікаецца з творчасцю Маякоўскага. Мы шмат уклалі сюды асабістага", - падкрэсліў Аляксандр Ісакаў. Ён таксама адзначыў, што іх першая з Вікторыяй Янчэўскай спроба прадставіць гэту работу на конкурсе не мела поспеху, паколькі на адборы яе не адобрылі. Гэта падштурхнула танцораў і харэографаў у адной асобе пашырыць пастаноўку да спектакля. Дарэчы, Вікторыя запэўніла гледачоў, што насіць на сабе Аляксандра не цяжка, у гэтым ёй дапамагаюць заняткі ёгай, якія загартоўваюць і цела, і дух.
Калектыў з Санкт-Пецярбурга з вялікай удзячнасцю адазваўся пра віцебскую публіку. "Гэта самы цёплы прыём. Глядач неверагодны. У Санкт-Пецярбургу нас прымалі больш стрымана і больш халаднавата", - выказалі сваю ўдзячнасць за авацыі і станоўчыя эмоцыі прадстаўнікі тэатра сучаснай харэаграфіі.
Яны таксама расказалі, што сваю творчасць стараюцца прадзюсіраваць без прыцягнення мецэнатаў, каб не залежаць ад чыйгосьці меркавання і мець поўны карт-бланш на тое, што яны робяць. "Не ўсіх можна пераканаць, што сучаснае мастацтва ім патрэбна, тым больш, што мы асабліва нічога не можам даць узамен. У гэтым плане мы стараемся заставацца чыстымі, каб ніхто не навязваў сваё бачанне. І мы хацелі б зрабіць вялікі рэверанс у адрас віцебскага фестывалю, які жыве столькі гадоў і дапамагае малавядомым тэатрам прадстаўляць сваю работу. Паколькі, шчыра кажучы, наш тэатр у Беларусі - гэта ноўнэйм, нас тут практычна ніхто не ведае. Калі мы падавалі заяўку на IFMC як гасцявы тэатр, нам адказалі, што наша пастаноўка здаецца ім цікавай. Інакш кажучы, тут ацэньваюць творчасць, а не гучнае імя. І мы вельмі ўдзячны за тое, што аказаліся ў Віцебску, і рады, што змаглі спадабацца вашай публіцы", - адзначыла прадзюсар тэатра.
Таксама прадстаўнікі гэтага калектыву расказалі, як харэографу і кампазітару даводзіцца пастаянна шукаць і знаходзіць кампраміс, каб стварыць гарманічную дзею на сцэне, чаму ў харэаграфіі няма нацыянальнасці (у складзе трупы ёсць ураджэнка Японіі, для якой мова танца ўніверсальная), а таксама пра што думаюць артысты, пакуль выступаюць на сцэне. Танцоры расказалі, што за час спектакля паспяваюць пражыць цэлае жыццё, адысці ад паўсядзённасці і нават расслабіцца.-0-
У віцебскага гледача з'явілася магчымасць паразмаўляць з артыстамі і прадстаўнікамі творчых груп пасля харэаграфічнага спектакля "Калыханка для Маякоўскага" кампаніі "ЯТэатр" з Масквы і балета Petrushka, які прадставіў тэатр сучаснай харэаграфіі "Балет. Тэатр" з Санкт-Пецярбурга. Зусім разнапланавыя работы ўразілі паклоннікаў танца. Калі выканаўцы з Масквы выклікалі шок фіналам, дзе мініяцюрная танцоўшчыца выносіць на сабе партнёра, то калектыў з Піцера прымусіў усю залу вохнуць у самым пачатку, калі адну з артыстак у літаральным сэнсе кідалі за кулісы. Выкарыстанне лялек, нагадваючых людзей, якія падалі на сцэну з-пад столі, прымушалі прысутных у зале спалохана хвалявацца. Словам, вау-эфект трымаў усіх у напружанні і захапленні. Артысты адзначылі, што ніхто з іх не планаваў чымсьці шакіраваць публіку і, паводле іх назіранняў, у розных краінах, гарадах і залах на пастаноўкі рэагуюць не аднолькава, да таго ж рэакцыя адчуваецца ў розных момантах выступлення.
У артыстаў "ЯТэатра" запыталі, як яны стваралі такую няпростую гісторыю і што ўкладвалі ў сваю "Калыханку для Маякоўскага". Аказалася, што задумка з'явілася ў калектыву яшчэ ў кавідны час, калі артысты былі вымушаны знаходзіцца ў ізаляцыі на дачы. Тады яны запрасілі знаёмых з відэакамерай і на вуліцы запісалі невялікую харэаграфічную замалёўку. "Гэта гісторыя пра нас, пра наш унутраны свет, які вельмі пераклікаецца з творчасцю Маякоўскага. Мы шмат уклалі сюды асабістага", - падкрэсліў Аляксандр Ісакаў. Ён таксама адзначыў, што іх першая з Вікторыяй Янчэўскай спроба прадставіць гэту работу на конкурсе не мела поспеху, паколькі на адборы яе не адобрылі. Гэта падштурхнула танцораў і харэографаў у адной асобе пашырыць пастаноўку да спектакля. Дарэчы, Вікторыя запэўніла гледачоў, што насіць на сабе Аляксандра не цяжка, у гэтым ёй дапамагаюць заняткі ёгай, якія загартоўваюць і цела, і дух.
Калектыў з Санкт-Пецярбурга з вялікай удзячнасцю адазваўся пра віцебскую публіку. "Гэта самы цёплы прыём. Глядач неверагодны. У Санкт-Пецярбургу нас прымалі больш стрымана і больш халаднавата", - выказалі сваю ўдзячнасць за авацыі і станоўчыя эмоцыі прадстаўнікі тэатра сучаснай харэаграфіі.
Яны таксама расказалі, што сваю творчасць стараюцца прадзюсіраваць без прыцягнення мецэнатаў, каб не залежаць ад чыйгосьці меркавання і мець поўны карт-бланш на тое, што яны робяць. "Не ўсіх можна пераканаць, што сучаснае мастацтва ім патрэбна, тым больш, што мы асабліва нічога не можам даць узамен. У гэтым плане мы стараемся заставацца чыстымі, каб ніхто не навязваў сваё бачанне. І мы хацелі б зрабіць вялікі рэверанс у адрас віцебскага фестывалю, які жыве столькі гадоў і дапамагае малавядомым тэатрам прадстаўляць сваю работу. Паколькі, шчыра кажучы, наш тэатр у Беларусі - гэта ноўнэйм, нас тут практычна ніхто не ведае. Калі мы падавалі заяўку на IFMC як гасцявы тэатр, нам адказалі, што наша пастаноўка здаецца ім цікавай. Інакш кажучы, тут ацэньваюць творчасць, а не гучнае імя. І мы вельмі ўдзячны за тое, што аказаліся ў Віцебску, і рады, што змаглі спадабацца вашай публіцы", - адзначыла прадзюсар тэатра.
Таксама прадстаўнікі гэтага калектыву расказалі, як харэографу і кампазітару даводзіцца пастаянна шукаць і знаходзіць кампраміс, каб стварыць гарманічную дзею на сцэне, чаму ў харэаграфіі няма нацыянальнасці (у складзе трупы ёсць ураджэнка Японіі, для якой мова танца ўніверсальная), а таксама пра што думаюць артысты, пакуль выступаюць на сцэне. Танцоры расказалі, што за час спектакля паспяваюць пражыць цэлае жыццё, адысці ад паўсядзённасці і нават расслабіцца.-0-
Падпісвайцеся на нас у
