Роўна 30 гадоў таму, у 1994-м, у нарвежскім Лілехамеры адбылася
гістарычная падзея не толькі для беларускага спорту, але і ў цэлым для
краіны: менавіта тады зборная Беларусі ўпершыню выступіла на Алімпійскіх
гульнях асобнай, суверэннай камандай. Толькі два нашы журналісты
працавалі на гэтых галоўных стартах чатырохгоддзя, і адзін з іх,
легендарны каментатар, заслужаны дзеяч культуры Беларусі Уладзімір
Навіцкі, ахвотна падзяліўся з карэспандэнтам БЕЛТА сваімі ўспамінамі пра
тыя падзеі.
- Незабыўныя спаборніцтвы! Гэта былі XVII зімовыя Алімпійскія гульні і праходзілі яны з 12 па 27 лютага. У шасці відах праграмы разыгрываўся 61 камплект медалёў, а прэтэндавалі на іх 1737 атлетаў з 67 краін. У выніку на п'едэстал падымаліся спартсмены з 22 дзяржаў. Даволі ганаровае 15-е месца ў камандным заліку занялі нашы землякі, якія тады, тры дзясяткі гадоў таму, сталі ўладальнікамі дзвюх сярэбраных узнагарод. Вядома ж, пра іх я абавязкова раскажу, але крыху пазней.
Беларусь на той Алімпіядзе прадстаўлялі 33 спартсмены. Зразумела, эмоцыі, жаданне выступіць як мага лепш перапаўнялі ўсіх. І падставы для аптымізму, паверце, былі, паколькі некалькі нашых алімпійцаў ужо мелі медалі і Алімпійскіх гульняў, і чэмпіянатаў свету, і мелі поспехі ў розыгрышах Кубкаў планеты. Дарэчы, у першы і ледзь ці не апошні раз амаль усе члены каманды разам прыляцелі на галоўныя старты. Амаль - таму што толькі фігурысты-танцоры Таццяна Наўка і Самвэл Гезалян дабіраліся ў Нарвегію з ЗША, дзе яны жылі і трэніраваліся (у іх, дарэчы, у Лілехамеры было 11-е месца).
Цырымонія адкрыцця Гульняў прадаўжалася больш за чатыры гадзіны і аказалася адной з самых доўгіх у гісторыі. Дзяржаўны сцяг Беларусі нёс біятланіст Яўген Рэдзькін, які на два гады раней на Алімпіядзе ў французскім Альбервілі ў складзе зборнай СНД сенсацыйна выйграў індывідуальную гонку. Калі не падводзіць памяць, спачатку ў якасці сцяганосца разглядаўся наш самы тытулаваны алімпіец, з якім і ў 1994-м былі звязаны вялікія надзеі, Ігар Жалязоўскі, але замена адбылася і таму, што канькабежцы жылі не ў алімпійскай вёсцы, а ў Хамары (да яго 60 км), а, магчыма, нейкія прымхі адыгралі сваю ролю. Дагэтуль існуе меркаванне, што далёка не заўсёды за гэтай ганаровай місіяй ідуць высокія вынікі ў спаборніцтвах. Рэдзькін, дарэчы, у Лілехамеры ўдзельнічаў у адной гонцы, індывідуальнай, і заняў у ёй толькі 53-е месца...
Акрамя мяне, з беларускіх журналістаў на гістарычных для нас Гульнях працавала яшчэ толькі Алена Данільчанка з "Физкультурника Беларуси". Акрамя падрыхтоўкі матэрыялаў для роднай газеты, яна цудоўна дапамагала мне ў стварэнні відэафільмаў. Тады даўно ўжо прывычных цяпер тэлетрансляцый з Алімпіяд не было, а занатаваць знакавыя для краіны старты, вядома ж, трэба было абавязкова. Вынікам работы нашага дуэта сталі тры саракахвілінныя праграмы "Рэха Алiмпiяды", якія аператыўна выйшлі ў эфір на тэлеканале "Лад". Настаўнік беларускіх вадналыжнікаў Віктар Наважылаў даў мне паўпрафесійную відэакамеру, а здымаць я і ўмеў, і любіў. Алена Міхайлаўна вельмі паспяхова выступіла ў ролі інтэрв'юера і мы пагаварылі практычна з усімі членамі нашай невялікай дэлегацыі.
Цяпер самы час прыгадаць і пра беларускіх медалістаў Гульняў. Вельмі драматычнай атрымалася развязка жаночай спрынтарскай біятлоннай гонкі. У падагульняючым пратаколе прызёры размясціліся ў мікраскапічным інтэрвале ў адну цэлую і дзве дзясятыя секунды! Пераможца - канадка Мірыям Бедар апярэдзіла на 1,1 секунды беларуску Святлану Парамыгіну, якая, у сваю чаргу, выйграла ва ўкраінкі Валянціны Цэрбэ адну дзясятую секунды. Уяўляеце? А яшчэ літаральна за некалькі метраў да фінішу ўпала Іна Шэшкіль з Казахстана, якая лідзіравала...
Два вялікія спрынтары-канькабежцы - беларус Ігар Жалязоўскі (бронзавы прызёр АГ-1988, шасціразовы чэмпіён свету ў спрынтарскім мнагабор'і) і амерыканец Дэн Джэнсен (неаднаразовы чэмпіён і рэкардсмен свету) - былі на той Алімпіядзе галоўнымі фаварытамі на спрынтарскіх дыстанцыях. Вечныя сапернікі на "пяцісотцы" не бліснулі, паказаўшы адпаведна дзясяты і восьмы рэзультаты. І можна ўявіць, з якой вялізнай матывацыяй выходзілі яны на старт у два разы большай дыстанцыі! Свой забег аршанец выйграў з новым алімпійскім рэкордам. Але пратрымаўся ён каля трох мінут, ужо ў наступным забегу і гэта дасягненне, і сусветны рэкорд пабіў Джэнсен, які палепшыў рэзультат беларуса на дваццаць дзевяць сотых секунды і стаў алімпійскім чэмпіёнам. Жалязоўскі заваяваў серабро.
Яшчэ ў трох відах праграмы нашы землякі спыніліся за крок ад п'едэстала, заняўшы чацвёртыя месцы. Вось так было 30 гадоў таму. Гэта было нядаўна, гэта было даўно.
БЕЛТА.-0-
- Незабыўныя спаборніцтвы! Гэта былі XVII зімовыя Алімпійскія гульні і праходзілі яны з 12 па 27 лютага. У шасці відах праграмы разыгрываўся 61 камплект медалёў, а прэтэндавалі на іх 1737 атлетаў з 67 краін. У выніку на п'едэстал падымаліся спартсмены з 22 дзяржаў. Даволі ганаровае 15-е месца ў камандным заліку занялі нашы землякі, якія тады, тры дзясяткі гадоў таму, сталі ўладальнікамі дзвюх сярэбраных узнагарод. Вядома ж, пра іх я абавязкова раскажу, але крыху пазней.
Беларусь на той Алімпіядзе прадстаўлялі 33 спартсмены. Зразумела, эмоцыі, жаданне выступіць як мага лепш перапаўнялі ўсіх. І падставы для аптымізму, паверце, былі, паколькі некалькі нашых алімпійцаў ужо мелі медалі і Алімпійскіх гульняў, і чэмпіянатаў свету, і мелі поспехі ў розыгрышах Кубкаў планеты. Дарэчы, у першы і ледзь ці не апошні раз амаль усе члены каманды разам прыляцелі на галоўныя старты. Амаль - таму што толькі фігурысты-танцоры Таццяна Наўка і Самвэл Гезалян дабіраліся ў Нарвегію з ЗША, дзе яны жылі і трэніраваліся (у іх, дарэчы, у Лілехамеры было 11-е месца).
Цырымонія адкрыцця Гульняў прадаўжалася больш за чатыры гадзіны і аказалася адной з самых доўгіх у гісторыі. Дзяржаўны сцяг Беларусі нёс біятланіст Яўген Рэдзькін, які на два гады раней на Алімпіядзе ў французскім Альбервілі ў складзе зборнай СНД сенсацыйна выйграў індывідуальную гонку. Калі не падводзіць памяць, спачатку ў якасці сцяганосца разглядаўся наш самы тытулаваны алімпіец, з якім і ў 1994-м былі звязаны вялікія надзеі, Ігар Жалязоўскі, але замена адбылася і таму, што канькабежцы жылі не ў алімпійскай вёсцы, а ў Хамары (да яго 60 км), а, магчыма, нейкія прымхі адыгралі сваю ролю. Дагэтуль існуе меркаванне, што далёка не заўсёды за гэтай ганаровай місіяй ідуць высокія вынікі ў спаборніцтвах. Рэдзькін, дарэчы, у Лілехамеры ўдзельнічаў у адной гонцы, індывідуальнай, і заняў у ёй толькі 53-е месца...
Акрамя мяне, з беларускіх журналістаў на гістарычных для нас Гульнях працавала яшчэ толькі Алена Данільчанка з "Физкультурника Беларуси". Акрамя падрыхтоўкі матэрыялаў для роднай газеты, яна цудоўна дапамагала мне ў стварэнні відэафільмаў. Тады даўно ўжо прывычных цяпер тэлетрансляцый з Алімпіяд не было, а занатаваць знакавыя для краіны старты, вядома ж, трэба было абавязкова. Вынікам работы нашага дуэта сталі тры саракахвілінныя праграмы "Рэха Алiмпiяды", якія аператыўна выйшлі ў эфір на тэлеканале "Лад". Настаўнік беларускіх вадналыжнікаў Віктар Наважылаў даў мне паўпрафесійную відэакамеру, а здымаць я і ўмеў, і любіў. Алена Міхайлаўна вельмі паспяхова выступіла ў ролі інтэрв'юера і мы пагаварылі практычна з усімі членамі нашай невялікай дэлегацыі.
Цяпер самы час прыгадаць і пра беларускіх медалістаў Гульняў. Вельмі драматычнай атрымалася развязка жаночай спрынтарскай біятлоннай гонкі. У падагульняючым пратаколе прызёры размясціліся ў мікраскапічным інтэрвале ў адну цэлую і дзве дзясятыя секунды! Пераможца - канадка Мірыям Бедар апярэдзіла на 1,1 секунды беларуску Святлану Парамыгіну, якая, у сваю чаргу, выйграла ва ўкраінкі Валянціны Цэрбэ адну дзясятую секунды. Уяўляеце? А яшчэ літаральна за некалькі метраў да фінішу ўпала Іна Шэшкіль з Казахстана, якая лідзіравала...
Два вялікія спрынтары-канькабежцы - беларус Ігар Жалязоўскі (бронзавы прызёр АГ-1988, шасціразовы чэмпіён свету ў спрынтарскім мнагабор'і) і амерыканец Дэн Джэнсен (неаднаразовы чэмпіён і рэкардсмен свету) - былі на той Алімпіядзе галоўнымі фаварытамі на спрынтарскіх дыстанцыях. Вечныя сапернікі на "пяцісотцы" не бліснулі, паказаўшы адпаведна дзясяты і восьмы рэзультаты. І можна ўявіць, з якой вялізнай матывацыяй выходзілі яны на старт у два разы большай дыстанцыі! Свой забег аршанец выйграў з новым алімпійскім рэкордам. Але пратрымаўся ён каля трох мінут, ужо ў наступным забегу і гэта дасягненне, і сусветны рэкорд пабіў Джэнсен, які палепшыў рэзультат беларуса на дваццаць дзевяць сотых секунды і стаў алімпійскім чэмпіёнам. Жалязоўскі заваяваў серабро.
Яшчэ ў трох відах праграмы нашы землякі спыніліся за крок ад п'едэстала, заняўшы чацвёртыя месцы. Вось так было 30 гадоў таму. Гэта было нядаўна, гэта было даўно.
БЕЛТА.-0-
