Сёння чалавецтва сутыкнулася з маштабным цывілізацыйным крызісам, які закранае практычна ўсе сферы жыццядзейнасці і прадаўжае нарастаць. Пад яго ўздзеяннем пачынаюць праяўляцца ўсе галоўныя недахопы сучаснага глабальнага парадку. Ні адзін цывілізацыйны механізм - вяршэнства закону, прынцыпы міжнароднага ўзаемадзеяння, свабодныя медыя, дэмакратычныя працэдуры - ужо не працуе належным чынам. Настае момант ісціны, калі прыгожая ўпакоўка злятае пабляклай мішурой, раскрываючы прагматычную рэальнасць.
Пачынаецца гэты працэс з краін, якія з 1991 года займалі асобнае і не аспрэчваемае нікім лідарскае становішча, якія мелі поўны карт-бланш на пабудову новага глабальнага свету.
30 гадоў таму многія інтэлектуалы спадзяваліся, што час барацьбы сацыяльных сістэм адышоў у мінулае, што новая сітуацыя адкрывае акно магчымасцей для пабудовы новага, больш гарманічнага свету, больш збалансаванага светапарадку, дзе не будзе блокавага процістаяння, а вялікія ваенныя бюджэты можна будзе накіраваць на барацьбу з беднасцю і ўстойлівае развіццё.
На жаль, усе гэтыя мары былі пустымі ілюзіямі і надзеямі.
Фінансава-прамысловыя эліты ЗША і шэрага іншых краін Захаду вырашылі, што перамога ў спаборніцтве дзвюх сацыяльных сістэм - гэта іх заслуга і можна выкарыстоўваць сітуацыю на сваю карысць для ўзбагачэння за кошт бескантрольнага грабяжу краін былога СССР гэтак жа, як яны рабілі раней у адносінах да ўсяго свету. У выніку чалавецтва атрымала чарговы глабальны свет няроўнасці без якіх-небудзь стрымліванняў і проціваг. Над краінамі, што былі выштурхнуты Захадам на перыферыю, быў устаноўлены строгі кантроль, які дае магчымасць забіраць у іх частку фінансавых і прыродных рэсурсаў праз механізмы глабальнага валютнага рынку, стандарты міжнароднай банкаўскай сістэмы, механізмы ацэнкі камерцыйных і крэдытных рызык, правіл міжнароднага гандлю. Гэта сістэма была накіравана на эканамічнае і тэхналагічнае тармажэнне развіцця гэтых краін.
Заходнія палітыкі з самага пачатку разумелі, што для дамінуючага становішча мала толькі сілы - патрэбны яшчэ і аўтарытэт. Аўтарытэт - гэта легітымацыя ўлады. Страта аўтарытэту выліваецца ў дыскрэдытацыю і знікненне рычагоў уплыву на сітуацыю ў свеце. Менавіта для такой легітымацыі, а калі гаварыць адкрыта, - для маскіроўкі паразітычнага характару створанай Захадам глабальнай сістэмы і былі прыдуманы заходнія каштоўнасці, якія толькі на словах дэкларавалі прынцыпы вяршэнства закону, умацавання дэмакратыі і абароны правоў чалавека. Вялікія рэсурсы былі кінуты на тое, каб пераканаць сусветную супольнасць, што свет жыве па ўзгодненых, зразумелых, справядлівых і аднолькавых для ўсіх правілах. У рэальнасці ж дэклараваныя правілы ніколі не былі для фінансава-прамысловых эліт Захаду каштоўнасцю, а толькі інструментам для абароны ўласнага прывілеяванага становішча.
Эліты Захаду не ўлічылі адной важнай акалічнасці: уладу можна навязаць сілай, але ўтрымліваць бясконца адной толькі сілай немагчыма. Моцны можа атрымаць больш, калі нагружае сябе больш. А калі ён выкарыстоўвае сваё дамінуючае становішча несправядліва? У гэтым выпадку іншыя краіны пачынаюць задавацца пытаннямі: "А чаму нам так нельга? Чаму нам адмоўлена ў гэтых магчымасцях? Толькі таму, што мы слабейшыя?" Гэта параджае ў свеце настрой саперніцтва і жаданне ўзяць рэванш.
Глабальны парадак не можа бясконца трымацца на няроўнасці. У выніку не мінула і 30 гадоў, як аднапалярны свет апынуўся на парозе развалу і дэзынтэграцыі.
Зразумела, заходнія эліты пастараюцца любой цаной прадоўжыць свой рэсурс уплыву і захаваць маёмасныя прывілеі. Яны да гэтага часу цешаць сябе ілюзіяй, што ім удасца вырашыць свае праблемы за кошт іншых, гэта значыць нас з вамі. Яны лічаць сябе ўладальнікамі гісторыі, якія заўсёды бяруць верх над іншымі народамі.
Расія была вымушана пачаць спецаперацыю ва Украіне, таму што ёй проста не пакінулі іншага выбару. Фінансава-карпаратыўныя групы ЗША вырашылі змякчыць крах глабальнага свету праз развал Расіі і ўсяго нашага рэгіёна па аналогіі з падзеямі 30-гадовай даўнасці - разбурэннем СССР.
Сродкам разбурэння была выбрана карумпаваная алігархічная вярхушка Украіны пры падтрымцы атрадаў тэрабороны, заражаных нацысцкай ідэалогіяй. Братэрскі ўкраінскі народ у сваёй большасці стаў заложнікам гэтай сітуацыі. Гэтак жа, як і краіны ЕС, за кошт якіх плануецца аплаціць разбурэнне нашых краін.
Канфлікт ва Украіне - гэта першая, але далёка не апошняя бітва паміж адыходзячым грабежніцкім светапарадкам і надыходзячым шматпалярным светам. У рэальнасці для нас гэты канфлікт набывае характар вызваленчай вайны супраць фінансавага і ідэалагічнага дамінавання ліберальнага Захаду, вайны за права на самастойную і суверэнную будучыню, вайны за права самім выбіраць свой шлях развіцця. Яснае разуменне сутнасці гэтых працэсаў сёння становіцца вырашальным крытэрыем патрыятычнай пазіцыі кожнага грамадзяніна. Іншага не дадзена! Іншае - нават у прыгожай упакоўцы - гэта здрада сваёй краіне.-0-
