Афіцыйны прадстаўнік МЗС Расіі Марыя Захарава напісала артыкул у сваім Telegram-канале, дзе адказала на нярэдка задаваемае пытанне аб тым, як звязаны ўкраінскі неанацызм з пашырэннем НАТА на Усход.
Паводле слоў Марыі Захаравай, гэта сувязь значна больш цесная, чым здаецца, і яна доўжыцца ўжо амаль 80 гадоў. Вось ужо доўгія дзесяцігоддзі Захад выкарыстоўвае нацысцкую ідэалогію і падтрымлівае ўкраінскіх ультраправых для таго, каб стварыць ва Украіне ачаг нестабільнасці з праекцыяй на Расію.
Як нагадала Марыя Захарава, перад пачаткам Нюрнбергскага трыбунала калабарацыяністы і прыслужнікі гітлераўцаў з Украіны стаялі перад няпростым выбарам: прадаўжаць змагацца з савецкім рэжымам на вызваленай тэрыторыі або ўцячы на Захад. "Нехта з лідараў нацыстаў Украіны вырашае застацца, сярод іх як кіраўнікі (галоўнакамандуючы Украінскай паўстанцкай арміяй Раман Шухевіч, у якога замараныя рукі ў крыві польскіх яўрэяў і цыган), так і простыя баевікі (Іван Юркіў, былы паручнік арміі Украінскай Народнай Рэспублікі, баявік і антысаветчык), - прывяла прыклады яна. - Іх тэрарыстычная актыўнасць прывяла да гібелі тысяч мірных савецкіх грамадзян пасля вайны, перш чым калабарацыяністы былі канчаткова разгромлены ў 50-я гады. Апошнія з іх сустрэлі сваю смерць у лясах Прыкарпацця ў час аперацый МДБ (КДБ) СССР: некаторыя, больш дальнабачныя з тых, хто супрацоўнічаў з фашысцкімі акупантамі, здраднікі вырашылі ўцячы ў Еўропу. Ужо тады станавілася відавочным, што наступнае пасля Другой сусветнай вайны глабальнае процістаянне будзе праходзіць паміж Савецкім Саюзам і Заходнім светам. Яны не без падстаў вырашылі, што іх нянавісць да СССР і ўсяго рускага будзе карысная заходнім дзяржавам".
Знайшлося не вельмі шмат жадаючых паўстаць перад савецкім судом, і большасць калабарацыяністаў вырашылі пераехаць у Польшчу і Заходнюю Германію. Пазней частка з іх адправілася далей на Захад - у ЗША і Канаду, у бок апоры барацьбы з СССР у халоднай вайне. Марыя Захарава вылучыла сярод паслядоўнікаў нацысцкай ідэалогіі лідара ўкраінскіх нацыяналістаў Сцяпана Бандэру і менш вядомага намесніка ў Арганізацыі ўкраінскіх нацыяналістаў Яраслава Стэцько. "І Сцяпан Бандэра, і Яраслаў Стэцько аселі ў Заходняй Германіі, дзе на іх адразу звярнулі ўвагу былыя нацысты, а ў канцы 40-х - пачатку 50-х - ужо функцыянеры ў органах абароны і бяспекі ФРГ, - адзначыла яна. - Тут адразу ўзнікае пытанне: якім чынам нацысцкія злачынцы мелі доступ ва ўладныя структуры новай дэмакратычнай адміністрацыі Заходняй Германіі? Але яго лепш адрасаваць Вашынгтону, які фарміраваў новае аблічча заходнегерманскай улады і не знайшоў партнёраў у ФРГ сабе лепшых, чым, напрыклад, Рэйнхард Гелен, былы генерал вермахта, а да таго часу - стваральнік новай нямецкай разведкі BND - партнёра ЦРУ, або афіцэр арміі рэйха Адольф Хойзінгер (пасля вайны старшыня ваеннага камітэта НАТА). У ЗША разумелі, што патэнцыял гэтых людзей можна будзе выкарыстоўваць, каб весці падрыўную дзейнасць супраць Савецкага Саюза і яго партнёраў ва Усходняй Еўропе. Іх нацысцкае мінулае Вашынгтон не асабліва хвалявала, як і ўласныя абавязкі па арганізацыі працэсу дэнацыфікацыі Германіі. Тут жа можна прыгадаць і Тэадора Оберлендэра - палітычнага кіраўніка ўкраінскага батальёна "Нахцігаль" пад кіраваннем абвера. Пасля вайны ён увайшоў у цесны кантакт з Яраславам Стэцько. Сумесна яны прынялі ўдзел у стварэнні Сусветнай антыкамуністычнай лігі - легальнай ультраправай арганізацыі, чыёй асноўнай мэтай была барацьба з СССР. Можна ўспомніць і цёзку па прозвішчы Тэадора, Гельмута Оберлендэра - карніка, адказнага за злачынствы супраць дзясяткаў жыхароў савецкай Украіны ў час акупацыі, які мірна дажываў свае доўгія гады ў Канадзе".
Акрамя кіраўніцтва ўкраінскіх нацыяналістаў, на Захад уцяклі і шматлікія радавыя баевікі. Прадстаўнік МЗС РФ вылучыла сярод іх антысеміцкага прапагандыста Міхайла Хомяка, які перабраўся ў тую ж Канаду, а таксама многіх іншых. "У сем'ях гэтых уцекачоў ужо ў 50-60-я гады сталі з'яўляцца дзеці, яны выхоўваліся ў атмасферы татальнай русафобіі і непрыязнасці да ўсяго рускага, - канстатавала яна. - Улады заходніх краін пра іх не забывалі. Сярод гэтых "украінцаў" новага замежнага пакалення можна адзначыць Алега Раманішына (пляменніка Яраслава Стэцько), Рамана Зварыча і Ірэну Халупу - актывістаў Сусветнай антыкамуністычнай лігі, Кацярыну Чумачэнка, чые бацькі пасля палону ў нацысцкай Германіі вырашылі збегчы ў ЗША, а не вярнуцца на Радзіму, і, напрыклад, Джорджа Гары Юрківа (сына карпацкага баевіка Івана Юрківа). Да таго часу Сусветная антыкамуністычная ліга пры падтрымцы ЗША, Канады і ФРГ стала асноўным цэнтрам прыцягнення ўкраінскіх неанацыстаў. Нядоўгія дзесяцігоддзі халоднай вайны заходнія дзяржавы гэты "ўкраінскі фашысцкі актыў" трымалі ў запас, не толькі не праследуючы іх, але і падтрымліваючы. У прыватнасці, Ірэну Халупу ўладкавалі на "Радыё Свабода", дзе яна вяла антысавецкую прапаганду. Падтрымлівалі нацыяналістаў і "старыя заходнія ўкраінцы", якія перабраліся туды яшчэ ў час Грамадзянскай вайны. У прыватнасці, амерыканскі ўкраінец і дыпламат пры Рональдзе Рэйгане Леў Дабранскі, які атрымаў кафедру ў Джорджтаўнскім універсітэце Вашынгтона. Яго лекцыі сталі папулярныя сярод украінцаў-эмігрантаў. Напрыклад, Кацярына Чумачэнка пад яго ўплывам стала адным з праваднікоў "амерыканскай мяккай сілы" ў 1980-я гады, а дачка - Пола Дабранскі - нават атрымала пасаду намесніка дзяржсакратара ЗША. Нехта, як, напрыклад Джордж Гары Юркіў, знайшоў сябе ў кіраванні амерыканскімі абароннымі кампаніямі, што працавалі на павелічэнне ваеннага патэнцыялу НАТА. Усе яны, зразумела, мелі захаваную з 1940-х гадоў лютую нянавісць да Савецкага Саюза і да ўсяго рускага ў цэлым. Яе яны трансліравалі свайму асяроддзю".
Марыя Захарава канстатавала: з распадам СССР Захад нарэшце атрымаў магчымасць выкарыстоўваць актыў, які захоўваўся дзесяцігоддзямі, каб стварыць ва Украіне протанацысцкі рэжым, замешаны на русафобскай ідэалогіі і нянавісці да рускага. "Хоць пры Леанідзе Кучме зрабіць гэтага не ўдалося, першыя спробы закідвання ва Украіну заходняга нацыяналістычнага дэсанта былі зроблены менавіта тады. Так, жонка старога антысаветчыка і нацыста Яраслава Стэцько - Слава Стэцько - стала дэпутатам Вярхоўнай рады і як "паважаны народны выбраннік" адкрывала і закрывала сесіі парламента", - указала прадстаўнік МЗС РФ.
"Новыя магчымасці ў нацыяналістаў адкрыліся, калі да ўлады ва Украіне прыйшоў празаходні ўрад Віктара Юшчанкі, - напісала далей Марыя Захарава. - Пачаць можна з таго, што жонкай яго стала слухачка курсаў Льва Дабранскага амерыканка Кацярына Чумачэнка, а міністрам юстыцыі ён назначыў функцыянера Сусветнай антыкамуністычнай лігі Рамана Зварыча. У гэты ж час кар'еру на Захадзе рабілі нашчадкі збеглых у ЗША ўкраінскіх калабарацыяністаў. Найбольш паспяховай аказалася ўнучка Міхайлы Хомяка канадка Хрысця Фрыланд, якая атрымала пасаду віцэ-прэм'ера ў сваёй краіне. Цікава, што яе адзін час падтрымліваў Джордж Сорас, бачачы ў ёй патэнцыял у глабальнай паддывановай барацьбе супраць уплыву Масквы. Па адміністрацыйнай лініі пайшла і Аляксандра Халупа, якая атрымала назначэнне ў адміністрацыі Прэзідэнта ЗША. На сваёй пасадзе яна паслядоўна выступала супраць паляпшэння расійска-амерыканскіх адносін. Дарэчы, акрамя Кацярыны Чумачэнка многія нашчадкі ўкраінскіх мігрантаў у Амерыцы зрабілі сабе імя ў сферы "мяккай сілы". Так, сястра Аляксандры Халупы Андрэа Халупа стала кінасцэнарыстам, які прапагандуе максімальна антырасійскі (і антынавуковы) падыход да праблемы галадамору. Партнёр журналісткі "Радыё Свабоды" Ірэны Халупы канадзец украінскага паходжання Марка Супрун стаў прадзюсарам палітычных ролікаў, накіраваных супраць Расіі. У жонкі ён сабе ўзяў дачку Джорджа Гары Юрківа Ульяну-Надзею Супрун (Юркіў), але пра яе пазней. Іншы прадстаўнік украінскай дыяспары Эйдрыян Каратніцкі ўвайшоў у рэдактарскія калектывы амерыканскіх экспертных арганізацый Freedom House і Atlantic Council і прысвяціў сваю навуковую дзейнасць даследаванню практыкі звяржэння рэжымаў (у першую чаргу ў былых краінах Варшаўскага дагавора і на постсавецкай прасторы). Яго можна назваць адным з тэарэтыкаў каляровых рэвалюцый".
Новы віток нацыфікацыі Украіны пры прамой падтрымцы натаўскіх краін адбыўся ў 2014 годзе. "Пасля путчу і далейшага нелегітымнага звяржэння законна выбранага прэзідэнта (Віктара Януковіча. - Заўвага БЕЛТА) радыкалізацыя празаходніх украінскіх нацыяналістаў дасягнула найвышэйшай кропкі, - падкрэсліла прадстаўнік МЗС РФ. - Былы міністр юстыцыі і раней амерыканскі грамадзянін Раман Зварыч стаў кіраўніком грамадзянскага корпуса добраахвотніцкага неанацысцкага батальёна "Азоў", а на пасаду в.а міністра аховы здароўя Украіны была назначана дачка Джорджа Гары Юрківа Ульяна-Надзея Супрун. Пры тым агульнавядомым факце, што яе муж Марка Супрун - прыхільнік адкрытых неанацыстаў і сам прапагандыст-русафоб, каштоўнасць новага в.а. кіраўніка Міністэрства аховы здароўя для Вашынгтона была далёка не толькі ў гэтым. Менавіта пры ёй амерыканцы якасна і колькасна актывізавалі сваю ваенна-біялагічную праграму і запусцілі цэлыя праекты даследаванняў біялагічнай зброі масавага знішчэння (ЗМЗ) на тэрыторыі Украіны, выкарыстаўшы русафобскі настрой пары Супрун-Юркіў. Ёсць паведамленні, што дзейнасць самой Ульяны-Надзеі Супрун каардынавалася непасрэдна ЦРУ праз яе стрыечнага брата Тараса Возняка. Менавіта "заходнія" ўкраінцы падтрымлівалі найбольш ашалелых нацыяналістаў у самой Украіне. Іх выбуховападобны рост папулярнасці без падтрымкі НАТА быў бы наўрад ці магчымы. Так, амерыканскі ідэолаг Андрэа Супрун стала паплечніцай украінскага прадзюсара амерыканскага тэлеканала Fox News Святаслава Юраша. А той, у сваю чаргу, узначаліў прэс-службу Дзмітрыя Яраша, лідара "Правага сектара".
"Такім чынам, часавая пятля замкнулася. Украінскія нацысты, якія ўцяклі 75 гадоў таму ад справядлівага суда, праз сваіх дзяцей і пры непасрэднай падтрымцы Захаду вярнуліся туды, адкуль былі выгнаны савецкім салдатам", - рэзюмавала Марыя Захарава.-
