Андрэй Бабінскі
13 лютага, Мінск /Кар. БЕЛТА/. Андрэй Бабінскі 20 чэрвеня 2017 года здаў апошні экзамен складанай сесіі ў БДЭУ. Ужо збіраўся дадому, калі аднагрупнікі прапанавалі прайсціся па набярэжнай Камсамольскага возера. Андрэй пагадзіўся. Тады ён не ведаў, што гэты дзень падзеліць яго жыццё на да і пасля.
"Са мной тады пайшла мая дзяўчына. Яна была басанож, парэзала нагу аб шкло ў пяску на набярэжнай. Я вырашыў, як моцны мужчына, данесці яе на руках да лаўкі, але спатыкнуўся, калі падымаўся па прыступках. Паляцеў уніз, ударыўся галавой аб пясок і ўпаў тварам у ваду. Мог тады захлынуцца, калі б не хлопцы: перавярнулі мяне на спіну, потым паднялі пад рукі і пасадзілі на лавачку. Потым ужо я даведаўся, што так нельга было рабіць. Калі б пакінулі мяне ляжачым, можа, ужо хадзіў бы... Але тады пра гэта ніхто не думаў. Хлопцы выклікалі хуткую. Пакуль на лаўцы чакаў медыкаў, зразумеў: не магу паварушыцца, але вырашыў, што гэта з-за шоку. Адыду ад яго і ўсё зменіцца", - прыгадвае Андрэй.
У той дзень экстранную аперацыю ён перажыў, хоць урачы давалі зусім невялікія шанцы - усё ж выпадак вельмі цяжкі: закрыты асколачны пералом шыйных пазванкоў з пашкоджваннем спіннога мозга. Калі Андрэй прачнуўся ў рэанімацыі, зразумеў: ногі і рукі па-ранейшаму не слухаюцца. "Гэта было дзіка. Яшчэ ўчора я хадзіў, займаўся футболам, валейболам і водным пола, мог у любы момант паехаць у іншы горад або пайсці з сябрамі патанцаваць у клуб, а сёння ўсё, на што я здольны - толькі маргаць? У гэта немагчыма паверыць. У рэанімацыі ў першы дзень было толькі адно жаданне: проста ўстаць і пайсці дадому", - прызнаецца хлопец. Але ўстаць і пайсці ён не мог, як і гаварыць, і нават самастойна дыхаць. Нават праз месяцы Андрэй заставаўся бездапаможным: першы час не мог нават сядзець, кружылася галава, падаў ціск, страчваў прытомнасць. Аб працягу вучобы ў БДЭУ і размовы не ішло, узяў акадэмічны водпуск. Два месяцы нанава вучыўся размаўляць, падымацца, трымаць штосьці ў руках. "Рабіў усё, што гаварылі ўрачы, але ногі ўсё роўна не працавалі. Хадзіць я мог толькі ў снах. І рабіў гэта кожную ноч. Было так крута, што не хацеў прачынацца, спаў да гадзіны дня, - прызнаецца хлопец. - Кожны раз прымушаў сябе адкрыць вочы, гаварыў сабе: здавацца ніяк нельга".
Ён прызнаецца: першы час пасля вяртання дадому выходзіць на вуліцу было страшна. Не разумеў, як знаёмыя адрэагуюць на тое, што ён у інваліднай калясцы. Бо ўсе помнілі ранейшага актыўнага і лёгкага на пад'ём Андрэя. "Спачатку выходзіў толькі на балкон, потым - на ганак. А ў нейкі момант вырашыў, што больш няма сэнсу хавацца, пара пачынаць жыць", - расказвае малады чалавек.
Хлопец актыўна заняўся рэабілітацыямі і ў выніку прайшоў іх больш за дзясятак - не толькі ў Беларусі, але і ў Расіі. І чым больш паглыбляўся ва ўсё гэта, тым выразней разумеў: ранейшага жыцця ўжо не будзе, але новае можа аказацца не горшым. "Першыя тры-чатыры гады пасля здарэння спрабаваў жыць як раней, але потым прыйшоў час усё пераацаніць. Не, я не быў дрэнным хлопцам да выпадку на Камсамольскім возеры, але пэўна быў іншым. Тая гісторыя змяніла шмат што. Зразумеў: калі інакш паглядзець на нейкія рэчы, то і жыццё можа пайсці па-іншаму. Я мог бы сядзець дома і сумаваць аб тым, што ўсё знікла і нічога добрага ўжо не здарыцца. Але выбраў не апускаць рукі, не зацыклівацца на сваіх абмежаваннях, а накіраваць фокус увагі на свае магчымасці, - дзеліцца сваёй філасофіяй наш герой. - Я хачу на сваім прыкладзе паказаць, што такі дыягназ, як у мяне, не прыгавор".
Праз сем гадоў Андрэй Бабінскі можа пахваліцца шмат чым. Атрымаў дзве вышэйшыя адукацыі і вадзіцельскае пасведчанне, плаваў у адкрытым моры, стаў даволі вядомым блогерам і майстрам спорту Рэспублікі Беларусь па кіданні булавы, заняў другое месца ў сваёй катэгорыі на міжнародных спаборніцтвах у Парыжы, цяпер рыхтуецца да спаборніцтваў у Дубаі.
Андрэй Бабінскі - герой нашага праекта "Беларусы ў кадры". Ён расказаў нам, як трапіў у паралімпійскі спорт, чаму пачаў весці блог і чым скончылася яго фінальная размова з той самай дзяўчынай, якую ён сем гадоў таму падняў на рукі на набярэжнай Камсамольскага возера.
Кожны тыдзень у газеце "7 дней" і на сайце БЕЛТА мы глядзім на свет вачыма простых беларусаў, якія шчыра любяць сваю справу, сям'ю і краіну. Усе нашы героі ўнікальныя, але іх аб'ядноўвае адно - вернасць сабе і зямлі, дзе яны жывуць.-0-
*Праект створаны за кошт сродкаў мэтавага збору на вытворчасць нацыянальнага кантэнту
"Са мной тады пайшла мая дзяўчына. Яна была басанож, парэзала нагу аб шкло ў пяску на набярэжнай. Я вырашыў, як моцны мужчына, данесці яе на руках да лаўкі, але спатыкнуўся, калі падымаўся па прыступках. Паляцеў уніз, ударыўся галавой аб пясок і ўпаў тварам у ваду. Мог тады захлынуцца, калі б не хлопцы: перавярнулі мяне на спіну, потым паднялі пад рукі і пасадзілі на лавачку. Потым ужо я даведаўся, што так нельга было рабіць. Калі б пакінулі мяне ляжачым, можа, ужо хадзіў бы... Але тады пра гэта ніхто не думаў. Хлопцы выклікалі хуткую. Пакуль на лаўцы чакаў медыкаў, зразумеў: не магу паварушыцца, але вырашыў, што гэта з-за шоку. Адыду ад яго і ўсё зменіцца", - прыгадвае Андрэй.
У той дзень экстранную аперацыю ён перажыў, хоць урачы давалі зусім невялікія шанцы - усё ж выпадак вельмі цяжкі: закрыты асколачны пералом шыйных пазванкоў з пашкоджваннем спіннога мозга. Калі Андрэй прачнуўся ў рэанімацыі, зразумеў: ногі і рукі па-ранейшаму не слухаюцца. "Гэта было дзіка. Яшчэ ўчора я хадзіў, займаўся футболам, валейболам і водным пола, мог у любы момант паехаць у іншы горад або пайсці з сябрамі патанцаваць у клуб, а сёння ўсё, на што я здольны - толькі маргаць? У гэта немагчыма паверыць. У рэанімацыі ў першы дзень было толькі адно жаданне: проста ўстаць і пайсці дадому", - прызнаецца хлопец. Але ўстаць і пайсці ён не мог, як і гаварыць, і нават самастойна дыхаць. Нават праз месяцы Андрэй заставаўся бездапаможным: першы час не мог нават сядзець, кружылася галава, падаў ціск, страчваў прытомнасць. Аб працягу вучобы ў БДЭУ і размовы не ішло, узяў акадэмічны водпуск. Два месяцы нанава вучыўся размаўляць, падымацца, трымаць штосьці ў руках. "Рабіў усё, што гаварылі ўрачы, але ногі ўсё роўна не працавалі. Хадзіць я мог толькі ў снах. І рабіў гэта кожную ноч. Было так крута, што не хацеў прачынацца, спаў да гадзіны дня, - прызнаецца хлопец. - Кожны раз прымушаў сябе адкрыць вочы, гаварыў сабе: здавацца ніяк нельга".
Ён прызнаецца: першы час пасля вяртання дадому выходзіць на вуліцу было страшна. Не разумеў, як знаёмыя адрэагуюць на тое, што ён у інваліднай калясцы. Бо ўсе помнілі ранейшага актыўнага і лёгкага на пад'ём Андрэя. "Спачатку выходзіў толькі на балкон, потым - на ганак. А ў нейкі момант вырашыў, што больш няма сэнсу хавацца, пара пачынаць жыць", - расказвае малады чалавек.
Хлопец актыўна заняўся рэабілітацыямі і ў выніку прайшоў іх больш за дзясятак - не толькі ў Беларусі, але і ў Расіі. І чым больш паглыбляўся ва ўсё гэта, тым выразней разумеў: ранейшага жыцця ўжо не будзе, але новае можа аказацца не горшым. "Першыя тры-чатыры гады пасля здарэння спрабаваў жыць як раней, але потым прыйшоў час усё пераацаніць. Не, я не быў дрэнным хлопцам да выпадку на Камсамольскім возеры, але пэўна быў іншым. Тая гісторыя змяніла шмат што. Зразумеў: калі інакш паглядзець на нейкія рэчы, то і жыццё можа пайсці па-іншаму. Я мог бы сядзець дома і сумаваць аб тым, што ўсё знікла і нічога добрага ўжо не здарыцца. Але выбраў не апускаць рукі, не зацыклівацца на сваіх абмежаваннях, а накіраваць фокус увагі на свае магчымасці, - дзеліцца сваёй філасофіяй наш герой. - Я хачу на сваім прыкладзе паказаць, што такі дыягназ, як у мяне, не прыгавор".
Праз сем гадоў Андрэй Бабінскі можа пахваліцца шмат чым. Атрымаў дзве вышэйшыя адукацыі і вадзіцельскае пасведчанне, плаваў у адкрытым моры, стаў даволі вядомым блогерам і майстрам спорту Рэспублікі Беларусь па кіданні булавы, заняў другое месца ў сваёй катэгорыі на міжнародных спаборніцтвах у Парыжы, цяпер рыхтуецца да спаборніцтваў у Дубаі.
Андрэй Бабінскі - герой нашага праекта "Беларусы ў кадры". Ён расказаў нам, як трапіў у паралімпійскі спорт, чаму пачаў весці блог і чым скончылася яго фінальная размова з той самай дзяўчынай, якую ён сем гадоў таму падняў на рукі на набярэжнай Камсамольскага возера.
Кожны тыдзень у газеце "7 дней" і на сайце БЕЛТА мы глядзім на свет вачыма простых беларусаў, якія шчыра любяць сваю справу, сям'ю і краіну. Усе нашы героі ўнікальныя, але іх аб'ядноўвае адно - вернасць сабе і зямлі, дзе яны жывуць.-0-
*Праект створаны за кошт сродкаў мэтавага збору на вытворчасць нацыянальнага кантэнту
Падпісвайцеся на нас у
