Навіны сюжэта
"Праект "Беларусы ў кадры" на YouTube-канале БЕЛТА"
У 19 гадоў Андрэй Бабінскі трапіў з прагулкі адразу ў рэанімацыю. Падняў дзяўчыну на рукі, спатыкнуўся і няўдала ўпаў, пазбавіўшыся двух шыйных пазванкоў - яны проста рассыпаліся. Урачы сцвярджалі: толькі цуд можа ўратаваць хлопца. Але ён выкарабкаўся. Хоць і застаўся інвалідам, але скончыў дзве ВНУ і аўташколу, прафесійна заняўся паралімпійскім відам спорту і блогерствам. Яго відэа набіраюць мільёны праглядаў і заўсёды заканчваюцца словамі, якія Андрэй гаворыць сабе ўжо сем гадоў: "Ты можаш больш - проста павер!"
"Учора я хадзіў, а сёння магу толькі маргаць"
Зрэшты, 20 чэрвеня 2017 года ў нашага героя павінен быў стаць радасным днём: ён здаў апошні экзамен складанай сесіі ў БДЭУ. Ужо збіраўся дадому, калі аднагрупнікі прапанавалі прайсціся па набярэжнай Камсамольскага возера. Андрэй быў не супраць.
- Са мной тады пайшла і мая дзяўчына. Яна была басанож, парэзала нагу аб шкло ў пяску на набярэжнай. Я вырашыў, як моцны мужчына, данесці яе на руках да лаўкі, але спатыкнуўся, калі падымаўся па прыступках. Паляцеў уніз, ударыўся галавой аб пясок і ўпаў тварам у ваду. Мог тады захлынуцца, калі б не хлопцы: перавярнулі мяне на спіну, потым паднялі пад рукі і пасадзілі на лавачку. Потым ужо я даведаўся, што так нельга было рабіць. Калі б пакінулі мяне ляжачым, можа, ужо хадзіў бы... Але тады пра гэта ніхто не думаў. Хлопцы выклікалі хуткую. Пакуль на лаўцы чакаў медыкаў, зразумеў: не магу паварушыцца, але вырашыў, што гэта з-за шоку. Адыду ад яго і ўсё зменіцца", - прыгадвае Андрэй.
Ён успамінае, які разгублены быў бацька, калі першы раз зайшоў у бальнічную палату. Як стараўся гаварыць Андрэю ўпэўненым голасам: "Усё будзе добра, не перажывай", хоць пару мінут да гэтага ўрачы паведамілі: шанцы выжыць у яго сына невялікія. Медыкі не скрывалі: выпадак вельмі цяжкі, закрыты асколачны пералом шыйных пазванкоў з пашкоджваннем спіннога мозга. Нават калі хлопец не памрэ на аперацыйным стале, то назаўсёды застанецца паралізаваным. Андрэй успамінае, што тады хацеў толькі аднаго - застацца ў жывых. Ён верыў: калі гэта адбудзецца, то абавязкова зноў зможа хадзіць. Але калі пасля аперацыі прачнуўся ў рэанімацыі, зразумеў: ногі і рукі па-ранейшаму не слухаюцца.
- Спрабаваў імі паварушыць і не мог. Гэта было дзіка. Яшчэ ўчора я хадзіў, займаўся футболам, валейболам і водным пола, мог у любы момант паехаць у іншы горад або пайсці з хлопцамі патанцаваць у клуб, а сёння ўсё, на што я здольны, - толькі маргаць? Гэта вельмі страшна! У гэта немагчыма было паверыць. У рэанімацыі ў першы дзень было толькі адно жаданне: проста ўстаць і пайсці дадому, - прызнаецца хлопец.
Андрэй аказаўся прыкаваны да ложка. Ён з цяжкасцю не толькі размаўляў, але і дыхаў. Дзяўчына, з якой звязана трагедыя, спрабавала наведаць яго ў рэанімацыі, але туды не пусцілі ўрачы. А калі хлопца перавялі ў звычайную палату, ён сам даў відавочна зразумець: тут хоча бачыць толькі медыкаў і бацькоў.
- Мы з гэтай дзяўчынай праз некаторы час сазваніліся. Пагаварылі. Я зразумеў: яна была не гатова да таго, што яе амаль двухметровы хлопец апынецца ў інваліднай калясцы. Вырашылі расстацца, - успамінае Андрэй. - Тады, вядома, было непрыемна, што ў цяжкі момант гэты чалавек адмовіўся ад мяне. А цяпер не крыўдую. Калі разабрацца, што ў здарэнні наогул ніхто не вінаваты - гэта выпадковасць. Яна магла здарыцца з любым. Які сэнс захоўваць нейкую крыўду? Трэба прадаўжаць жыць.
"Зразумеў, што хавацца няма сэнсу, трэба пачынаць жыць"
Гэта цяпер Андрэй разважае даволі аптымістычна, а першыя пару гадоў пасля рэанімацыі ён быў у дэпрэсіі. Доўга не атрымлівалася змірыцца з рэчаіснасцю, дзе былы спартсмен стаў абсалютна бездапаможным: першы час не мог нават сядзець. Кружылася галава, падаў ціск, страчваў прытомнасць. Аб прадаўжэнні вучобы ў БДЭУ і размовы не ішло, узяў акадэмічны водпуск. Два месяцы нанава вучыўся размаўляць, падымацца, трымаць штосьці ў руках.
- Рабіў усё, што гаварылі ўрачы, але ногі ўсё роўна не працавалі. Хадзіць я мог толькі ў сне. І рабіў гэта кожную ноч. Было так крута, што не хацеў прачынацца, спаў да гадзіны дня, - прызнаецца хлопец. - Кожны раз прымушаў сябе адкрыць вочы, гаварыў сабе: здавацца ніяк нельга.
Настойлівасць Андрэя пакрысе прыносіла вынікі. Але як толькі яму падалося, што ўсё наладжваецца, жыццё падкінула чарговае выпрабаванне: пачалося запаленне мачавой сістэмы.
- Мяне перавялі ва ўралагічнае аддзяленне. Там я праляжаў амаль год. Помню, прыехаў дадому - і слёзы на вочы наварочваюцца. Вельмі засумаваў па сваім пакоі і ранейшым жыцці, - прызнаецца наш герой. - Мне было страшна першы час выйсці на вуліцу. Не ведаў, як знаёмыя будуць адносіцца да мяне цяпер: усе помнілі таго, ранейшага, актыўнага і класнага Андрэя, а тут я ў інваліднай калясцы... Спачатку выходзіў толькі на балкон, потым - на ганак. А ў нейкі момант вырашыў, што больш няма сэнсу хавацца, пара пачынаць жыць.
Хлопец актыўна заняўся рэабілітацыямі і ў выніку прайшоў іх больш за дзясятак - не толькі ў Беларусі, але і ў Расіі. І чым больш Андрэй паглыбляўся ва ўсё гэта, тым больш выразна разумеў: ранейшага жыцця ўжо не будзе, але новае можа аказацца нічым не горшым.
- Неяк у Цэнтры медыцынскай рэабілітацыі ў Сакскім ваенным санаторыі імя Пірагова ў Крыме пазнаёміўся з дзіўным хлопцам у інваліднай калясцы. Ён плаваў у адкрытым моры! Мне таксама захацелася. Хоць было шмат страху, напрыклад, што набяжыць хваля і я захлынуся, але рызыкнуў і атрымаў шмат кайфу! - запэўнівае хлопец.
Канчаткова яго дэпрэсія знікла толькі пасля таго, як вярнуўся ў ВНУ. Усё ж чалавек - істота сацыяльная, адзначае Андрэй. З вялікай удзячнасцю ўспамінае, як у складаны час падтрымлівалі бацькі. Маці хадзіла разам з ім на вучобу і старанна запісвала ў канспекты лекцыі, бо ў сына не атрымлівалася ні набіраць тэкст на камп'ютары, ні трымаць ручку. Усяму гэтаму ён навучыўся праз пару гадоў. А да гэтага маці брала начныя дзяжурствы ў бальніцы, каб раніцай везці Андрэя ва ўніверсітэт. Спала за суткі па 20-40 мінут, але нават не думала здавацца. Аксана Фёдараўна была ўпэўнена: адукацыя сыну ў любым выпадку спатрэбіцца.
- Я вучыўся нараўне з усімі. Разам з аднагрупнікамі здаваў залікі і экзамены, абараніў дыплом, дзяржэкзамен здаў на выдатна. Не было ніякіх паблажак! - запэўнівае малады чалавек.
Пасля заканчэння БДЭУ ён паступіў к БДУІР. Пакуль атрымліваў другую вышэйшую адукацыю, вучыўся яшчэ і на курсах па праграмаванні.
- Цяпер дыстанцыйна падзарабляе ў ІТ-сферы. Гэта невялікі падзаработак, - удакладняе хлопец.
"Чым далей паляціць мая булава, тым бліжэй медаль"
З цягам часу Андрэй вярнуўся не толькі да вучобы, але і ў спорт. Прызнаецца, што яму, як былому профі ў валейболе. баскетболе і футболе, гэтага вельмі не хапала.
- У паралімпійскі спорт трапіў выпадкова, - адзначае ён. - Пайшоў у будаўнічы магазін каля дома купляць святлодыёдную лямпу бабулі ў вёску, разгаварыўся з адным з наведвальнікаў. Той аказаўся намеснікам дырэктара РЦАП па паралімпійскіх відах спорту, прапанаваў мне паспрабаваць кіданне булавы. Я схадзіў на адну трэніроўку, на другую - зацягнула. Заняткі праходзілі на вуліцы, гэта было нешта зусім новае для мяне.
Андрэй пачынаў з трох трэніровак на тыдзень. Цяпер іх пяць ужо. У мінулым годзе ён стаў майстрам спорту Рэспублікі Беларусь і ўпершыню прыняў удзел у міжнародных спаборніцтвах - у Парыжы. Там заняў другое месца ў сваёй катэгорыі. А цяпер актыўна рыхтуецца да вялікіх стартаў ужо ў Дубаі.
- Крыху хвалююся, перажываю, але стараюся выканаць тое, што напрацаваў за гэтыя паўгода, - запэўнівае Андрэй.
Яго пальцы яшчэ не слухаюцца на сто працэнтаў: кідаць 400-грамовую булаву так далёка, як хацелася б, не атрымліваецца. Асабісты рэкорд Андрэя - пакуль 27,5 м, у той час як у лідараў паралімпіяды - 34 м.
- Ёсць яшчэ да чаго імкнуцца, - адзначае хлопец. - Чым далей паляціць мая булава, тым бліжэй медаль.
"Не магу падмануць веру людзей у мяне"
Пасля насычанага дня, дзе ёсць час на работу, трэніроўкі і бытавыя справы, у Андрэя надыходзіць "блогерскі час". Да позняй ночы піша пасты ў сацсетцы і манціруе відэа. І ўсё з адной мэтай - каб такія, як ён, не апускалі рукі.
- Вырашыў падзяліцца сваёй гісторыяй у сацсетках пасля таго, як аднойчы ўбачыў блогераў з абмежаванымі магчымасцямі. Напэўна, жадаў проста атрымаць падтрымку. Выклаў першы ролік. У каментарыях многія напісалі: ты ўсё зможаш! І я паверыў ім, паверыў у сябе, паверыў у людзей. Яны сталі для мяне галоўнымі матыватарамі. Я ж не магу падмануць іх? Значыць, трэба рухацца наперад, развівацца. Пачаў выкладваць яшчэ відэа. З цягам часу гэта ператварылася ў хобі. Цяпер многія пішуць, што я натхняю іх сваёй гісторыяй, што вераць - я абавязкова пачну хадзіць, стану паралімпійскім чэмпіёнам. Гэта моцная падтрымка! - запэўнівае Андрэй, у якога толькі ў TikTok ужо амаль 420 тыс. падпісчыкаў.
Яго пасты многіх прымушаюць задумвацца пра важныя рэчы: наконт здароўя, на якое часта не звяртаюць увагі, пра каштоўнасці кожнага моманту жыцця, пра дробязі, якія робяць яго цудоўным. Андрэй гаворыць, што ў свой час і сам часта разважаў на гэтыя тэмы.
- Першыя тры-чатыры гады пасля здарэння спрабаваў жыць, як раней, але потым настала пара ўсё пераацаніць. Не, я не быў дрэнным хлопцам да выпадку на Камсамольскім возеры, але пэўна быў іншым. Тая гісторыя змяніла многае. Зразумеў: калі інакш паглядзець на нейкія рэчы, то і жыццё можа пайсці па-іншаму. Я мог бы сядзець дома і сумаваць аб тым, што ўсё прапала і нічога добрага ўжо не будзе. Але выбраў не апускаць рукі, не зацыклівацца на сваіх абмежаваннях, а перавесці фокус увагі на свае магчымасці, - дзеліцца сваёй філасофіяй наш герой. - Я хачу на сваім прыкладзе паказаць, што такі дыягназ, як у мяне, - не прыгавор.
Ён лічыць, што ў кожнага чалавека абавязкова павінна быць не толькі мэта ў жыцці, але і мара. Некалі ёю для самога Андрэя стала інвалідная каляска з электрапрыстаўкай, якой ён можа кіраваць сам. Дзякуючы неабыякавым людзям усё здзейснілася. Так у нашага героя з'явілася магчымасць жыць яшчэ цікавей: бываць на канцэртах, хакейных матчах, падарожнічаць.
Цяпер у яго ўжо іншая мара. Падкрэсліваючы важнасць, Андрэй называе яе галоўнай:
- Хачу сям'ю. Мару знайсці сваю другую палавінку, з якой будзем разам заўсёды - і ў горы, і ў радасці.
Алена ІВАШКА,
фота Сяргея ШЭЛЕГА і з адкрытых інтэрнэт-крыніц,
"7 дней".-0-
"Учора я хадзіў, а сёння магу толькі маргаць"
Зрэшты, 20 чэрвеня 2017 года ў нашага героя павінен быў стаць радасным днём: ён здаў апошні экзамен складанай сесіі ў БДЭУ. Ужо збіраўся дадому, калі аднагрупнікі прапанавалі прайсціся па набярэжнай Камсамольскага возера. Андрэй быў не супраць.
- Са мной тады пайшла і мая дзяўчына. Яна была басанож, парэзала нагу аб шкло ў пяску на набярэжнай. Я вырашыў, як моцны мужчына, данесці яе на руках да лаўкі, але спатыкнуўся, калі падымаўся па прыступках. Паляцеў уніз, ударыўся галавой аб пясок і ўпаў тварам у ваду. Мог тады захлынуцца, калі б не хлопцы: перавярнулі мяне на спіну, потым паднялі пад рукі і пасадзілі на лавачку. Потым ужо я даведаўся, што так нельга было рабіць. Калі б пакінулі мяне ляжачым, можа, ужо хадзіў бы... Але тады пра гэта ніхто не думаў. Хлопцы выклікалі хуткую. Пакуль на лаўцы чакаў медыкаў, зразумеў: не магу паварушыцца, але вырашыў, што гэта з-за шоку. Адыду ад яго і ўсё зменіцца", - прыгадвае Андрэй.
Ён успамінае, які разгублены быў бацька, калі першы раз зайшоў у бальнічную палату. Як стараўся гаварыць Андрэю ўпэўненым голасам: "Усё будзе добра, не перажывай", хоць пару мінут да гэтага ўрачы паведамілі: шанцы выжыць у яго сына невялікія. Медыкі не скрывалі: выпадак вельмі цяжкі, закрыты асколачны пералом шыйных пазванкоў з пашкоджваннем спіннога мозга. Нават калі хлопец не памрэ на аперацыйным стале, то назаўсёды застанецца паралізаваным. Андрэй успамінае, што тады хацеў толькі аднаго - застацца ў жывых. Ён верыў: калі гэта адбудзецца, то абавязкова зноў зможа хадзіць. Але калі пасля аперацыі прачнуўся ў рэанімацыі, зразумеў: ногі і рукі па-ранейшаму не слухаюцца.
- Спрабаваў імі паварушыць і не мог. Гэта было дзіка. Яшчэ ўчора я хадзіў, займаўся футболам, валейболам і водным пола, мог у любы момант паехаць у іншы горад або пайсці з хлопцамі патанцаваць у клуб, а сёння ўсё, на што я здольны, - толькі маргаць? Гэта вельмі страшна! У гэта немагчыма было паверыць. У рэанімацыі ў першы дзень было толькі адно жаданне: проста ўстаць і пайсці дадому, - прызнаецца хлопец.
Андрэй аказаўся прыкаваны да ложка. Ён з цяжкасцю не толькі размаўляў, але і дыхаў. Дзяўчына, з якой звязана трагедыя, спрабавала наведаць яго ў рэанімацыі, але туды не пусцілі ўрачы. А калі хлопца перавялі ў звычайную палату, ён сам даў відавочна зразумець: тут хоча бачыць толькі медыкаў і бацькоў.
- Мы з гэтай дзяўчынай праз некаторы час сазваніліся. Пагаварылі. Я зразумеў: яна была не гатова да таго, што яе амаль двухметровы хлопец апынецца ў інваліднай калясцы. Вырашылі расстацца, - успамінае Андрэй. - Тады, вядома, было непрыемна, што ў цяжкі момант гэты чалавек адмовіўся ад мяне. А цяпер не крыўдую. Калі разабрацца, што ў здарэнні наогул ніхто не вінаваты - гэта выпадковасць. Яна магла здарыцца з любым. Які сэнс захоўваць нейкую крыўду? Трэба прадаўжаць жыць.
"Зразумеў, што хавацца няма сэнсу, трэба пачынаць жыць"
Гэта цяпер Андрэй разважае даволі аптымістычна, а першыя пару гадоў пасля рэанімацыі ён быў у дэпрэсіі. Доўга не атрымлівалася змірыцца з рэчаіснасцю, дзе былы спартсмен стаў абсалютна бездапаможным: першы час не мог нават сядзець. Кружылася галава, падаў ціск, страчваў прытомнасць. Аб прадаўжэнні вучобы ў БДЭУ і размовы не ішло, узяў акадэмічны водпуск. Два месяцы нанава вучыўся размаўляць, падымацца, трымаць штосьці ў руках.
- Рабіў усё, што гаварылі ўрачы, але ногі ўсё роўна не працавалі. Хадзіць я мог толькі ў сне. І рабіў гэта кожную ноч. Было так крута, што не хацеў прачынацца, спаў да гадзіны дня, - прызнаецца хлопец. - Кожны раз прымушаў сябе адкрыць вочы, гаварыў сабе: здавацца ніяк нельга.
Настойлівасць Андрэя пакрысе прыносіла вынікі. Але як толькі яму падалося, што ўсё наладжваецца, жыццё падкінула чарговае выпрабаванне: пачалося запаленне мачавой сістэмы.
- Мяне перавялі ва ўралагічнае аддзяленне. Там я праляжаў амаль год. Помню, прыехаў дадому - і слёзы на вочы наварочваюцца. Вельмі засумаваў па сваім пакоі і ранейшым жыцці, - прызнаецца наш герой. - Мне было страшна першы час выйсці на вуліцу. Не ведаў, як знаёмыя будуць адносіцца да мяне цяпер: усе помнілі таго, ранейшага, актыўнага і класнага Андрэя, а тут я ў інваліднай калясцы... Спачатку выходзіў толькі на балкон, потым - на ганак. А ў нейкі момант вырашыў, што больш няма сэнсу хавацца, пара пачынаць жыць.
Хлопец актыўна заняўся рэабілітацыямі і ў выніку прайшоў іх больш за дзясятак - не толькі ў Беларусі, але і ў Расіі. І чым больш Андрэй паглыбляўся ва ўсё гэта, тым больш выразна разумеў: ранейшага жыцця ўжо не будзе, але новае можа аказацца нічым не горшым.
- Неяк у Цэнтры медыцынскай рэабілітацыі ў Сакскім ваенным санаторыі імя Пірагова ў Крыме пазнаёміўся з дзіўным хлопцам у інваліднай калясцы. Ён плаваў у адкрытым моры! Мне таксама захацелася. Хоць было шмат страху, напрыклад, што набяжыць хваля і я захлынуся, але рызыкнуў і атрымаў шмат кайфу! - запэўнівае хлопец.
Канчаткова яго дэпрэсія знікла толькі пасля таго, як вярнуўся ў ВНУ. Усё ж чалавек - істота сацыяльная, адзначае Андрэй. З вялікай удзячнасцю ўспамінае, як у складаны час падтрымлівалі бацькі. Маці хадзіла разам з ім на вучобу і старанна запісвала ў канспекты лекцыі, бо ў сына не атрымлівалася ні набіраць тэкст на камп'ютары, ні трымаць ручку. Усяму гэтаму ён навучыўся праз пару гадоў. А да гэтага маці брала начныя дзяжурствы ў бальніцы, каб раніцай везці Андрэя ва ўніверсітэт. Спала за суткі па 20-40 мінут, але нават не думала здавацца. Аксана Фёдараўна была ўпэўнена: адукацыя сыну ў любым выпадку спатрэбіцца.
- Я вучыўся нараўне з усімі. Разам з аднагрупнікамі здаваў залікі і экзамены, абараніў дыплом, дзяржэкзамен здаў на выдатна. Не было ніякіх паблажак! - запэўнівае малады чалавек.
Пасля заканчэння БДЭУ ён паступіў к БДУІР. Пакуль атрымліваў другую вышэйшую адукацыю, вучыўся яшчэ і на курсах па праграмаванні.
- Цяпер дыстанцыйна падзарабляе ў ІТ-сферы. Гэта невялікі падзаработак, - удакладняе хлопец.
"Чым далей паляціць мая булава, тым бліжэй медаль"
З цягам часу Андрэй вярнуўся не толькі да вучобы, але і ў спорт. Прызнаецца, што яму, як былому профі ў валейболе. баскетболе і футболе, гэтага вельмі не хапала.
- У паралімпійскі спорт трапіў выпадкова, - адзначае ён. - Пайшоў у будаўнічы магазін каля дома купляць святлодыёдную лямпу бабулі ў вёску, разгаварыўся з адным з наведвальнікаў. Той аказаўся намеснікам дырэктара РЦАП па паралімпійскіх відах спорту, прапанаваў мне паспрабаваць кіданне булавы. Я схадзіў на адну трэніроўку, на другую - зацягнула. Заняткі праходзілі на вуліцы, гэта было нешта зусім новае для мяне.
Андрэй пачынаў з трох трэніровак на тыдзень. Цяпер іх пяць ужо. У мінулым годзе ён стаў майстрам спорту Рэспублікі Беларусь і ўпершыню прыняў удзел у міжнародных спаборніцтвах - у Парыжы. Там заняў другое месца ў сваёй катэгорыі. А цяпер актыўна рыхтуецца да вялікіх стартаў ужо ў Дубаі.
- Крыху хвалююся, перажываю, але стараюся выканаць тое, што напрацаваў за гэтыя паўгода, - запэўнівае Андрэй.
Яго пальцы яшчэ не слухаюцца на сто працэнтаў: кідаць 400-грамовую булаву так далёка, як хацелася б, не атрымліваецца. Асабісты рэкорд Андрэя - пакуль 27,5 м, у той час як у лідараў паралімпіяды - 34 м.
- Ёсць яшчэ да чаго імкнуцца, - адзначае хлопец. - Чым далей паляціць мая булава, тым бліжэй медаль.
"Не магу падмануць веру людзей у мяне"
Пасля насычанага дня, дзе ёсць час на работу, трэніроўкі і бытавыя справы, у Андрэя надыходзіць "блогерскі час". Да позняй ночы піша пасты ў сацсетцы і манціруе відэа. І ўсё з адной мэтай - каб такія, як ён, не апускалі рукі.
- Вырашыў падзяліцца сваёй гісторыяй у сацсетках пасля таго, як аднойчы ўбачыў блогераў з абмежаванымі магчымасцямі. Напэўна, жадаў проста атрымаць падтрымку. Выклаў першы ролік. У каментарыях многія напісалі: ты ўсё зможаш! І я паверыў ім, паверыў у сябе, паверыў у людзей. Яны сталі для мяне галоўнымі матыватарамі. Я ж не магу падмануць іх? Значыць, трэба рухацца наперад, развівацца. Пачаў выкладваць яшчэ відэа. З цягам часу гэта ператварылася ў хобі. Цяпер многія пішуць, што я натхняю іх сваёй гісторыяй, што вераць - я абавязкова пачну хадзіць, стану паралімпійскім чэмпіёнам. Гэта моцная падтрымка! - запэўнівае Андрэй, у якога толькі ў TikTok ужо амаль 420 тыс. падпісчыкаў.
Яго пасты многіх прымушаюць задумвацца пра важныя рэчы: наконт здароўя, на якое часта не звяртаюць увагі, пра каштоўнасці кожнага моманту жыцця, пра дробязі, якія робяць яго цудоўным. Андрэй гаворыць, што ў свой час і сам часта разважаў на гэтыя тэмы.
- Першыя тры-чатыры гады пасля здарэння спрабаваў жыць, як раней, але потым настала пара ўсё пераацаніць. Не, я не быў дрэнным хлопцам да выпадку на Камсамольскім возеры, але пэўна быў іншым. Тая гісторыя змяніла многае. Зразумеў: калі інакш паглядзець на нейкія рэчы, то і жыццё можа пайсці па-іншаму. Я мог бы сядзець дома і сумаваць аб тым, што ўсё прапала і нічога добрага ўжо не будзе. Але выбраў не апускаць рукі, не зацыклівацца на сваіх абмежаваннях, а перавесці фокус увагі на свае магчымасці, - дзеліцца сваёй філасофіяй наш герой. - Я хачу на сваім прыкладзе паказаць, што такі дыягназ, як у мяне, - не прыгавор.
Ён лічыць, што ў кожнага чалавека абавязкова павінна быць не толькі мэта ў жыцці, але і мара. Некалі ёю для самога Андрэя стала інвалідная каляска з электрапрыстаўкай, якой ён можа кіраваць сам. Дзякуючы неабыякавым людзям усё здзейснілася. Так у нашага героя з'явілася магчымасць жыць яшчэ цікавей: бываць на канцэртах, хакейных матчах, падарожнічаць.
Цяпер у яго ўжо іншая мара. Падкрэсліваючы важнасць, Андрэй называе яе галоўнай:
- Хачу сям'ю. Мару знайсці сваю другую палавінку, з якой будзем разам заўсёды - і ў горы, і ў радасці.
Алена ІВАШКА,
фота Сяргея ШЭЛЕГА і з адкрытых інтэрнэт-крыніц,
"7 дней".-0-
Падпісвайцеся на нас у
