12 чэрвеня, Мінск /Кар. БЕЛТА/. Ткачовы жывуць у дзівосным куточку Глыбоцкага раёна - паміж лясамі, лугамі і паблізу хуткай Шошы. На карце гэта вёска Германоўшчына, але сыраробы называюць яе хутарам. І ў нейкай ступені справядліва: тут засталіся жыльцы толькі ў трох дамах.
Сяргей і Марыя пераехалі сюды з Мінска 15 гадоў таму і з таго часу жывуць у пастаяннай будоўлі. Вялікі двухпавярховы дом для шматдзетнай сям'і пад дахам ужо, аднак да наваселля яшчэ далёка. Таму пакуль жывуць у доміку, які дастаўся ад ранейшых гаспадароў. Звонку ён выглядае сціпла, але ўнутры - утульна, цёпла і вельмі творча. Гэта той выпадак, калі, увайшоўшы ў жыллё, задаеш пытанне не аб тым, дзе куплена плітка або мэбля, а як гэта зроблена і з чаго. Што не дзіўна: Марыя і Сяргей - мастакі па адукацыі. Яны лічаць, што жыццё на прыродзе - лагічны працяг іх прафесіі. "Дзе вы бачылі нармальнага мастака ў горадзе? - усміхаецца Сяргей. - Мы павінны аднекуль чэрпаць вобразы, натхненне. Жыццё павінна быць перад вачыма. А якое жыццё ў бетоне і шкле?"
Сяргей - майстар па метале. Яго работы можна ўбачыць у тым ліку ў Глыбокім: крыжы мясцовага Троіцкага касцёла абнаўляў менавіта ён. Марыя працуе з дрэвам, глінай, лазой, трыснягом... Сёння ўсё гэта - побач з іх домам. "Мы жывём у свеце, які самі сабе ствараем. Наш хутар і ёсць увасабленне нашай мары. Але каб жыць у ёй, даводзіцца ахвяраваць нейкімі выгодамі", - прызнаецца Марыя.
Ткачовы не скрываюць: іх уяўленне пра вясковае жыццё, узятае з кніг, было занадта рамантызавана. Гамяльчаніна Сяргея і віцябчанку Марыю раней здзіўлялі пытанні аб тым, як можна хацець пераехаць з горада ў вёску. У адказ жартавалі, маўляў, у іх з'явілася клаўстрафобія ад кватэрнага жыцця. А ў Германоўшчыне прастор, гектары зямлі ў карыстанні. Муж і жонка вучыліся разам даіць кароў, сушыць сена, тапіць печ...
Сёння яны - гаспадары аграсядзібы "Арт-хутар "Майстравыя" і сялянска-фермерскай гаспадаркі. Гасцям яны расказваюць аб тым, што Беларусь - сырны край, дзе не толькі робяць аналагі еўрапейскіх сыроў, але і адраджаюць свае шматвяковыя рэцэпты. "Гэта ў нейкай ступені нарадзілася ў знак пратэсту супраць меркавання, што ў беларусаў няма традыцыйнага сыру, - усміхаецца Марыя. - У нас сфарміравана любоў да сыроў з сусветных калекцый. А хочацца, каб перапаўняў гонар за айчынныя. Так і нарадзіўся наш творчы праект па рэканструкцыі нацыянальных беларускіх сыроў".
Сёння ў калекцыі Ткачовых ужо 12 відаў беларускага сыру. Усе іх Марыя і Сяргей называюць выключна па-беларуску з павагі да традыцыі, а расказваючы пра іх, пераходзяць на родную мову. Пошук рэцэптаў сыроў - асобная займальная гісторыя, таму госці замест дзвюх гадзін дэгустацыі затрымліваюцца ў аграсядзібе куды даўжэй. Яны не толькі спрабуюць сыры, але і паглыбляюцца ў дзіўную гісторыю гэтага месца. Марыя Ткачова з любоўю і веданнем справы расказвае пра багатае сыраварнае мінулае Глыбоцкага краю: "Тут праходзіў знакаміты шлях з варагаў у грэкі. А на возеры Пліса некалі стаяла сыраварня, асаблівым гонарам якой быў "цар усіх сыроў" - эменталь. Яго цанілі за характэрныя "вочы" - дзіркі, якія з'яўляюцца натуральным шляхам у працэсе выспявання. Тут ведалі сакрэт "вялікіх вачэй", таму сыр мясцовых майстроў лічыўся эталонным!" - расказвае Марыя.
Сям'я Ткачовых - героі нашага праекта "Беларусы ў кадры". У іх аграсядзібе мы ўбачылі прэс-крэсла і яшчэ мноства прадметаў сыраварства, якім самае месца ў музеі, а яны ўсё яшчэ выкарыстоўваюцца. Таксама мы даведаліся, чаму каза - гэта не толькі малочная жывёла, але і газонакасілка і які сыр пяць стагоддзяў таму быў эквівалентам грошай.-0-
Сяргей і Марыя пераехалі сюды з Мінска 15 гадоў таму і з таго часу жывуць у пастаяннай будоўлі. Вялікі двухпавярховы дом для шматдзетнай сям'і пад дахам ужо, аднак да наваселля яшчэ далёка. Таму пакуль жывуць у доміку, які дастаўся ад ранейшых гаспадароў. Звонку ён выглядае сціпла, але ўнутры - утульна, цёпла і вельмі творча. Гэта той выпадак, калі, увайшоўшы ў жыллё, задаеш пытанне не аб тым, дзе куплена плітка або мэбля, а як гэта зроблена і з чаго. Што не дзіўна: Марыя і Сяргей - мастакі па адукацыі. Яны лічаць, што жыццё на прыродзе - лагічны працяг іх прафесіі. "Дзе вы бачылі нармальнага мастака ў горадзе? - усміхаецца Сяргей. - Мы павінны аднекуль чэрпаць вобразы, натхненне. Жыццё павінна быць перад вачыма. А якое жыццё ў бетоне і шкле?"
Сяргей - майстар па метале. Яго работы можна ўбачыць у тым ліку ў Глыбокім: крыжы мясцовага Троіцкага касцёла абнаўляў менавіта ён. Марыя працуе з дрэвам, глінай, лазой, трыснягом... Сёння ўсё гэта - побач з іх домам. "Мы жывём у свеце, які самі сабе ствараем. Наш хутар і ёсць увасабленне нашай мары. Але каб жыць у ёй, даводзіцца ахвяраваць нейкімі выгодамі", - прызнаецца Марыя.
Ткачовы не скрываюць: іх уяўленне пра вясковае жыццё, узятае з кніг, было занадта рамантызавана. Гамяльчаніна Сяргея і віцябчанку Марыю раней здзіўлялі пытанні аб тым, як можна хацець пераехаць з горада ў вёску. У адказ жартавалі, маўляў, у іх з'явілася клаўстрафобія ад кватэрнага жыцця. А ў Германоўшчыне прастор, гектары зямлі ў карыстанні. Муж і жонка вучыліся разам даіць кароў, сушыць сена, тапіць печ...
Сёння яны - гаспадары аграсядзібы "Арт-хутар "Майстравыя" і сялянска-фермерскай гаспадаркі. Гасцям яны расказваюць аб тым, што Беларусь - сырны край, дзе не толькі робяць аналагі еўрапейскіх сыроў, але і адраджаюць свае шматвяковыя рэцэпты. "Гэта ў нейкай ступені нарадзілася ў знак пратэсту супраць меркавання, што ў беларусаў няма традыцыйнага сыру, - усміхаецца Марыя. - У нас сфарміравана любоў да сыроў з сусветных калекцый. А хочацца, каб перапаўняў гонар за айчынныя. Так і нарадзіўся наш творчы праект па рэканструкцыі нацыянальных беларускіх сыроў".
Сёння ў калекцыі Ткачовых ужо 12 відаў беларускага сыру. Усе іх Марыя і Сяргей называюць выключна па-беларуску з павагі да традыцыі, а расказваючы пра іх, пераходзяць на родную мову. Пошук рэцэптаў сыроў - асобная займальная гісторыя, таму госці замест дзвюх гадзін дэгустацыі затрымліваюцца ў аграсядзібе куды даўжэй. Яны не толькі спрабуюць сыры, але і паглыбляюцца ў дзіўную гісторыю гэтага месца. Марыя Ткачова з любоўю і веданнем справы расказвае пра багатае сыраварнае мінулае Глыбоцкага краю: "Тут праходзіў знакаміты шлях з варагаў у грэкі. А на возеры Пліса некалі стаяла сыраварня, асаблівым гонарам якой быў "цар усіх сыроў" - эменталь. Яго цанілі за характэрныя "вочы" - дзіркі, якія з'яўляюцца натуральным шляхам у працэсе выспявання. Тут ведалі сакрэт "вялікіх вачэй", таму сыр мясцовых майстроў лічыўся эталонным!" - расказвае Марыя.
Сям'я Ткачовых - героі нашага праекта "Беларусы ў кадры". У іх аграсядзібе мы ўбачылі прэс-крэсла і яшчэ мноства прадметаў сыраварства, якім самае месца ў музеі, а яны ўсё яшчэ выкарыстоўваюцца. Таксама мы даведаліся, чаму каза - гэта не толькі малочная жывёла, але і газонакасілка і які сыр пяць стагоддзяў таму быў эквівалентам грошай.-0-
*Праект створаны за кошт сродкаў мэтавага збору на вытворчасць нацыянальнага кантэнту.
Фота Надзеі Касцецкай
Падпісвайцеся на нас у
