У 26 гадоў змог ступаць на пяткі. Як беларус з інваліднасцю вучыць іншых не здавацца

Субяседнік прызнаецца, што яму было складана прыняць сваю інваліднасць. І балюча ад таго, што даводзілася заставацца з сіротамі ў інтэрнаце, калі іншыя дзеці на канікулы ехалі да родных."І ўсё ж паняцце "цяжка" нас пакідала, калі побач з'яўляліся сябры, педагогі і спецыялісты нашай установы, - расказвае Алег. - Дзеці былі заўсёды нечым захоплены. Пасля ўрокаў, напрыклад, займаліся спортам, гулялі ў валейбол, баскетбол або ў сталярных, слясарных і швейных майстэрнях школы-інтэрната нешта рабілі".У школе Алег актыўна ўдзельнічаў у самадзейнасці, а з шостага класа стаў вядучым ранішнікаў, агеньчыкаў, вечароў адпачынку. Скончыўшы школу, паступіў у Гомельскі каледж спажыўкааперацыі і пачаў жыць самастойна. Атрымаўшы дыплом, працаваў дыспетчарам, а пазней - начальнікам вытворча-дыспетчарскага бюро тэрмічнага цэха на адным з буйнейшых прадпрыемстваў краіны. Калі ж у сталіцы прапанавалі пасаду спецыяліста па сацыяльнай рабоце "Інвацэнтра" ГА "БелТІ", не раздумваючы згадзіўся і пераехаў разам з сям'ёй у Мінск.Апошнія 10 гадоў Алег Кульчы працаваў намеснікам дырэктара па сацыяльнай рабоце "Інвацэнтра". Наш герой адзначае, што ў іх установе - людзі з асаблівымі патрэбнасцямі, але маюць пры гэтым асобыя таленты!"Інваліднасць не дыягназ, а пэўны спосаб жыцця. Нам пад сілу напоўніць яго пазітывам. Зразумела, пры падтрымцы родных і блізкіх людзей, - упэўнены Алег. - У "Інвацэнтры" мы вучым самастойна пераадольваць усе складанасці і задачы, якія ставіць перад намі жыццё. Пры гэтым я ведаю дакладна: маючаму патрэбу важна даць вудачку, а не рыбку. У гэтым і заключаецца галоўная ідэя і філасофія дзейнасці нашай установы".

Алег Кульчы - герой нашага праекта "Беларусы ў кадры". Даведаліся ў яго, як чалавеку з інваліднасцю жыць паўнацэнным жыццём. Пагаварылі пра важнасць падтрымкі навакольных і сацыялізацыі.