Навіны сюжэта
"Праект "Беларусы ў кадры" на YouTube-канале БЕЛТА"
Наладзіць кантакт з чалавекам любога ўзросту, падабраць патрэбныя словы і супакоіць пацярпелага, натхніць людзей на валанцёрства. Такім дарам валодае душэўны чалавек і прафесіянал Раманія Зорына. Шмат гадоў яна кіруе сталічным падраздзяленнем арганізацыі, чыя місія - абарона жыцця і здароўя кожнага, дапамога ў надзвычайных сітуацыях, а таксама пошук узаемаразумення паміж людзьмі. Карэспандэнт газеты "7 дней" пагутарыў з гераіняй нашага праекта і даведаўся, якія людзі прыходзяць у Чырвоны Крыж, што дапамагае ім справіцца з эмацыянальным выгараннем і якую дапамогу арганізацыі можа аказаць кожны з нас.
"Такая вось сямейная легенда"
Пры сустрэчы са старшынёй Мінскай гарадской арганізацыі рэспубліканскага грамадскага аб'яднання "Беларускае таварыства Чырвонага Крыжа" Раманіяй Зорынай цікавімся, хто падарыў ёй такое незвычайнае прыгожае імя.
- Нарадзілася я ў невялікай вёсцы недалёка ад Гродна. У нашых мясцінах прытрымліваюцца даўніх традыцый: каб дзіця было шчаслівае і здаровае, яго трэба назваць гэтак жа, як бацьку. У сельсавеце тату сказалі, што можна зарэгістраваць мяне толькі як Рамуальду. Вядома, імя яму не спадабалася, і бацька ўгаварыў сакратара зарэгістраваць мяне пад імем Раманія. Такая вось сямейная легенда, - расказвае гераіня нашага праекта і прызнаецца, што, калі сама стала мамай, падбірала сваім дзецям прасцейшыя імёны.
Жаданне стаць урачом-педыятрам у Раманіі Раманаўны з'явілася не адразу, спачатку яна бачыла сябе журналістам. У школе ў яе добра атрымлівалася пісаць сачыненні, і настаўніца рэкамендавала звязаць сваё жыццё з пісьменніцтвам. Але потым у дзяўчынкі жаданне змянілася.
- Колькі сябе памятаю, кожны год мы з сям'ёй ездзілі да ўрача, які дапамог мне з'явіцца на свет. Бацькі былі яму бясконца ўдзячныя і прывозілі розныя падарункі: грыбы сушаныя, саленні, мяса, яйкі курыныя. У адной з паездак я падумала аб тым, што мне таксама хацелася б дапамагаць людзям, - прыгадвае Раманія Зорына.
Паступіць у медыцынскую ВНУ выпускніцы сельскай школы было няпроста. Многія дзеці дадаткова займаліся з рэпетытарам. Наша субяседніца купляла сабе дапаможнікі, па якіх самастойна рыхтавалася ўвесь год.
- Школу скончыла з сярэбраным медалём. Каб паступіць у медыцынскі інстытут, мне трэба было здаць толькі экзамен па біялогіі. Паехала ў Гродна разам з мамай, якой сказала: калі выйду і ў руках у мяне не будзе лістка, значыць, здала на пяць і паступіла ці ж мне паставілі двойку і я не прайшла, - тлумачыць Раманія Раманаўна і расказвае, што, калі здала экзамен на выдатна, праз вялікія шкляныя дзверы ўбачыла, як сярод модна і добра апранутых гарадскіх жыхароў стаяла яе мама - звычайная вясковая жанчына, у сціплым адзенні, без дарагіх упрыгажэнняў.
- Яна ўбачыла, што іду без лістка, і, напэўна, падумала, што я атрымала двойку, і пачала спаўзаць па сцяне. Людзі падскочылі да яе, пачалі прыводзіць да прытомнасці, супакойваць. Я адчыняю дзверы і кажу, што мне пяць. У тое, што мне ўдалося паступіць, мы доўга паверыць не маглі, - адзначае Раманія Зорына.
Божы цуд ці моцны імунітэт
Медыцынская практыка нашай гераіні пачалася яшчэ ў час вучобы ў Гродзенскім універсітэце. З першага курса студэнтаў прыцягвалі на работу як у дарослыя, так і дзіцячыя паліклінікі і бальніцы. Наладзіць кантакт з маленькім пацыентам нашай гераіні было не так складана, цяжэй растлумачыць бацькам на нервах, што дзіцяці неабходна доўгае лячэнне, каб справіцца з хваробай.
- У гэтым і заключаецца складанасць работы ўрача-педыятра. Калі трэба падабраць правільныя словы, каб пераканаць маці, што лячэнне дапаможа яе дзіцяці і ўсё будзе добра. Гэта адна з цяжкасцей прафесіі. І пры гэтым не так ужо важна, якая медыцынская практыка ў цябе за плячамі, - дзеліцца субяседніца.
На жаль, ёсць і цяжкія ўспаміны, калі не атрымалася дапамагчы хвораму дзіцяці, ды яшчэ сіраце. Раніцай яго не стала, хоць яшчэ вечарам наша гераіня разам з калегамі стараліся выратаваць малыша. Пасля таго выпадку будучы ўрач-педыятр прыкладвала яшчэ больш намаганняў у вучобе і старалася павышаць сваю кваліфікацыю, каб такое як мага радзей здаралася ў жыцці. А часцей - станоўчыя прыклады выздараўлення. Раманія Раманаўна прыгадвае, як гасцявала ў сваіх бацькоў у вёсцы і да яе звярнулася шматдзетная мама з просьбай паглядзець хворае дзіця. У хлопчыка была ангіна. Наша субяседніца назначыла курс лякарстваў і пасцельны рэжым. На наступны дзень дзіця ўжо бегала па лужынах і гуляла з падталым вясеннім сняжком.
- Падбягаю да яго, пытаю, як самаадчуванне. Правяраю лоб - тэмпературы няма. Мяне гэта вельмі здзівіла: як дзіця так хутка паправілася? Да гэтага часу не разумею: ці то Божы цуд, ці то настолькі моцны імунітэт, - прызнаецца Раманія Зорына і расказвае, што сёння яе медыцынская дзейнасць - на ўзроўні кансультацыі па тэлефоне або "паслухаць дыханне ў суседкі".
"Чырвоны Крыж - асаблівая сям'я"
Да запрашэння працаваць у Чырвоным Крыжы Раманія Раманаўна, як і многія людзі, мела невыразнае ўяўленне аб дзейнасці гэтай арганізацыі. Але, параіўшыся з роднымі, вырашыла прыняць прапанову. На выбарнай канферэнцыі за яе кандыдатуру аддалі большасць галасоў. Наша субяседніца прызнаецца, што Чырвоны Крыж - гэта асаблівая сям'я:
- Калі чалавек прыйшоў у арганізацыю і, адпрацаваўшы год, не звольніўся, ён застанецца тут надоўга. Бо дзейнасць наша вельмі шматзадачная. Дзень ты можаш пачаць у прыгожым, элегантным касцюме, а потым быць у адзенні, якое лепш за ўсё падыходзіць для догляду хворых, а вечарам пераапрануцца ў зусім іншае і займацца пагрузкай гуманітарнай дапамогі.
Сталічнае падраздзяленне арганізацыі налічвае звыш 177 тыс. чалавек, што складае прыкладна 7 працэнтаў насельніцтва горада Мінска. Але больш за ўсё ганарацца і паважаюць у Чырвоным Крыжы валанцёраў.
- Адна справа, калі прыходзяць студэнты за вопытам і навыкамі, якія ім у далейшым спатрэбяцца. Але калі сталы чалавек бярэ на рабоце водпуск за свой кошт і ідзе валанцёрыць - гэта дарагога варта. Такім людзям можна толькі пакланіцца ў ногі. Мы іх вельмі любім, - прызнаецца наша гераіня.
Сталічнаму Чырвонаму Крыжу дапамагаюць мінчане, якія прыносяць па запатрабаванні арганізацыі рэчы, посуд, кнігі, мяккія цацкі, абутак і прадметы побыту. Некаторыя нават прапануюць часовы прытулак для маючых патрэбу. Аднак, як адзначае субяседніца, часам рэчы і іншыя прадметы не зусім падыходзяць для паўторнага выкарыстання.
- Калі напярэдадні вялікіх свят вы вырашылі проста пачысціць шафу або вынесці з дома тое, што ўжо лепш выкінуць на сметнік, то гэта не дапамога. Мы ж адзенне аддаём людзям, а не грызунам. Медыкаменты таксама не прымаем. Чырвоны Крыж працуе па такім жа прынцыпе, што і ахова здароўя, - не нашкодзь, - тлумачыць Раманія Зорына.
Калі вы хочаце аказаць дапамогу Чырвонаму Крыжу, дастаткова звярнуцца ў раённы аддзел і даведацца, што на гэты момант больш за ўсё неабходна ў арганізацыі. Найлепшы варыянт - пералік сродкаў, якія потым патрацяць па запатрабаванні на неабходныя прадукты харчавання ў патрэбны момант. Яны не будуць доўга ляжаць і псавацца.
Такая кропкавая дапамога асабліва неабходна, калі Беларускі Чырвоны Крыж адказвае на запыт з-за мяжы ў час надзвычайных сітуацый або стыхійных бедстваў.
- Калі Міжнародная Федэрацыя Чырвонага Крыжа або Чырвоны Паўмесяц просяць аб нейкай канкрэтнай дапамозе, то менавіта яе і трэба прадастаўляць. Гэта важна. З гуманітарным грузам трэба трапіць у кропку. Калі патрэбны коўдры, то трэба адсылаць коўдры, калі вада - то ваду. Прыслаць тое, што не патрэбна, яшчэ горш, чым не зрабіць зусім нічога, - сцвярджае Раманія Зорына.
Вось яскравы прыклад: на чацвёрты дзень з пачатку СВА валанцёры і работнікі Чырвонага Крыжа з усёй краіны ўжо дзейнічалі сумесна з пагранічным камітэтам, уладамі ў Гомельскай вобласці, супакойвалі бежанцаў, паілі чаем, забяспечвалі іх цёплымі рэчамі, дастаўлялі ў пункт часовага пражывання. Як адзначае наша гераіня, важна аказаць людзям псіхасацыяльную падтрымку: пагаварыць, растлумачыць, у якой краіне яны знаходзяцца, на якую дапамогу могуць разлічваць.
- Пару месяцаў таму сустракалі самалёт з зоны араба-ізраільскага канфлікту. Усіх, хто прыбыў, нашы спецыялісты забяспечылі цёплым адзеннем і абуткам. Дзецям уручылі цацкі і кожнаму невялікі пакецік для падарожжа. У такім клопаце і заключаецца работа Чырвонага Крыжа, - адзначае старшыня гуманітарнай арганізацыі, - важна чалавеку, які знаходзіцца ў крызіснай сітуацыі, даць зразумець і адчуць, што ён не застаўся сам-насам з бядой.
"Хочацца, каб усё ў свеце было стабільна і спакойна"
Дапамагаючы іншым справіцца з пакутамі і болем, міжволі сутыкаешся з эмацыянальным выгараннем. Так бывае ў супрацоўнікаў і валанцёраў Чырвонага Крыжа. Як адзначае Раманія Зорына, гэта цалкам нармальная з'ява ў іх дзейнасці. Сама не раз адчувала такое спусташэнне, аднак знаходзіла ў сабе сілы і далей выконваць гуманітарную місію.
- Чалавек не можа доўга і ўвесь час знаходзіцца ў болі. У тым, што такі стан з часам настае ў нашых работнікаў няма нічога дрэннага. Гэта спецыфіка прафесіі. Для захавання ментальнага здароўя членаў і валанцёраў Чырвонага Крыжа з імі праводзяцца спецыяльныя трэнінгі па прафілактыцы псіхаэмацыянальнага выгарання, а таксама штогадовая пераарыентацыя дзейнасці, - расказвае Раманія Раманаўна.
У большасці сваёй людзі ўдзячны арганізацыі за дапамогу і клопат. Аднак сустракаюцца і скаржнікі, якія лічаць, што Чырвоны Крыж больш звязаны са зборам узносаў, чым з гуманітарнай падтрымкай.
- У нас няма столькі рэсурсаў, каб дапамагчы кожнаму. Не ўсе разумеюць, на якую менавіта дапамогу яны могуць разлічваць ад нас. Вось адзін з нядаўніх прыкладаў. Да нас звярнулася жанчына, якая прасіла выплаціць завінавачанасць за камуналку, якая набегла за 10 гадоў. Уменне сказаць "не" ў такіх сітуацыях і выклікае ў людзей скаргі ў адрас арганізацыі, - дзеліцца наша гераіня.
- У 1990-я гады я марыла пра аўтамабіль і брыльянтавую дыядэму. Цяпер хочацца, каб усё ў свеце было стабільна і спакойна, у сем'ях, і маёй у тым ліку. У нашай рабоце часта даводзіцца сутыкацца з гісторыямі людзей, якія прайшлі праз жахі і жорны вайны. Таму хачу, каб быў мір на планеце і людзі менш да нас звярталіся па дапамогу, - гаворыць на заканчэнне Раманія Зорына.
Вадзім КАНДРАЦЮК,
фота аўтара, а таксама прадстаўленае гераіняй праекта,
газета "7 дней".-0-
*Праект створаны за кошт сродкаў мэтавага збору на вытворчасць нацыянальнага кантэнту.
"Такая вось сямейная легенда"
Пры сустрэчы са старшынёй Мінскай гарадской арганізацыі рэспубліканскага грамадскага аб'яднання "Беларускае таварыства Чырвонага Крыжа" Раманіяй Зорынай цікавімся, хто падарыў ёй такое незвычайнае прыгожае імя.
- Нарадзілася я ў невялікай вёсцы недалёка ад Гродна. У нашых мясцінах прытрымліваюцца даўніх традыцый: каб дзіця было шчаслівае і здаровае, яго трэба назваць гэтак жа, як бацьку. У сельсавеце тату сказалі, што можна зарэгістраваць мяне толькі як Рамуальду. Вядома, імя яму не спадабалася, і бацька ўгаварыў сакратара зарэгістраваць мяне пад імем Раманія. Такая вось сямейная легенда, - расказвае гераіня нашага праекта і прызнаецца, што, калі сама стала мамай, падбірала сваім дзецям прасцейшыя імёны.
Жаданне стаць урачом-педыятрам у Раманіі Раманаўны з'явілася не адразу, спачатку яна бачыла сябе журналістам. У школе ў яе добра атрымлівалася пісаць сачыненні, і настаўніца рэкамендавала звязаць сваё жыццё з пісьменніцтвам. Але потым у дзяўчынкі жаданне змянілася.
- Колькі сябе памятаю, кожны год мы з сям'ёй ездзілі да ўрача, які дапамог мне з'явіцца на свет. Бацькі былі яму бясконца ўдзячныя і прывозілі розныя падарункі: грыбы сушаныя, саленні, мяса, яйкі курыныя. У адной з паездак я падумала аб тым, што мне таксама хацелася б дапамагаць людзям, - прыгадвае Раманія Зорына.
Паступіць у медыцынскую ВНУ выпускніцы сельскай школы было няпроста. Многія дзеці дадаткова займаліся з рэпетытарам. Наша субяседніца купляла сабе дапаможнікі, па якіх самастойна рыхтавалася ўвесь год.
- Школу скончыла з сярэбраным медалём. Каб паступіць у медыцынскі інстытут, мне трэба было здаць толькі экзамен па біялогіі. Паехала ў Гродна разам з мамай, якой сказала: калі выйду і ў руках у мяне не будзе лістка, значыць, здала на пяць і паступіла ці ж мне паставілі двойку і я не прайшла, - тлумачыць Раманія Раманаўна і расказвае, што, калі здала экзамен на выдатна, праз вялікія шкляныя дзверы ўбачыла, як сярод модна і добра апранутых гарадскіх жыхароў стаяла яе мама - звычайная вясковая жанчына, у сціплым адзенні, без дарагіх упрыгажэнняў.
- Яна ўбачыла, што іду без лістка, і, напэўна, падумала, што я атрымала двойку, і пачала спаўзаць па сцяне. Людзі падскочылі да яе, пачалі прыводзіць да прытомнасці, супакойваць. Я адчыняю дзверы і кажу, што мне пяць. У тое, што мне ўдалося паступіць, мы доўга паверыць не маглі, - адзначае Раманія Зорына.
Божы цуд ці моцны імунітэт
Медыцынская практыка нашай гераіні пачалася яшчэ ў час вучобы ў Гродзенскім універсітэце. З першага курса студэнтаў прыцягвалі на работу як у дарослыя, так і дзіцячыя паліклінікі і бальніцы. Наладзіць кантакт з маленькім пацыентам нашай гераіні было не так складана, цяжэй растлумачыць бацькам на нервах, што дзіцяці неабходна доўгае лячэнне, каб справіцца з хваробай.
- У гэтым і заключаецца складанасць работы ўрача-педыятра. Калі трэба падабраць правільныя словы, каб пераканаць маці, што лячэнне дапаможа яе дзіцяці і ўсё будзе добра. Гэта адна з цяжкасцей прафесіі. І пры гэтым не так ужо важна, якая медыцынская практыка ў цябе за плячамі, - дзеліцца субяседніца.
На жаль, ёсць і цяжкія ўспаміны, калі не атрымалася дапамагчы хвораму дзіцяці, ды яшчэ сіраце. Раніцай яго не стала, хоць яшчэ вечарам наша гераіня разам з калегамі стараліся выратаваць малыша. Пасля таго выпадку будучы ўрач-педыятр прыкладвала яшчэ больш намаганняў у вучобе і старалася павышаць сваю кваліфікацыю, каб такое як мага радзей здаралася ў жыцці. А часцей - станоўчыя прыклады выздараўлення. Раманія Раманаўна прыгадвае, як гасцявала ў сваіх бацькоў у вёсцы і да яе звярнулася шматдзетная мама з просьбай паглядзець хворае дзіця. У хлопчыка была ангіна. Наша субяседніца назначыла курс лякарстваў і пасцельны рэжым. На наступны дзень дзіця ўжо бегала па лужынах і гуляла з падталым вясеннім сняжком.
- Падбягаю да яго, пытаю, як самаадчуванне. Правяраю лоб - тэмпературы няма. Мяне гэта вельмі здзівіла: як дзіця так хутка паправілася? Да гэтага часу не разумею: ці то Божы цуд, ці то настолькі моцны імунітэт, - прызнаецца Раманія Зорына і расказвае, што сёння яе медыцынская дзейнасць - на ўзроўні кансультацыі па тэлефоне або "паслухаць дыханне ў суседкі".
"Чырвоны Крыж - асаблівая сям'я"
Да запрашэння працаваць у Чырвоным Крыжы Раманія Раманаўна, як і многія людзі, мела невыразнае ўяўленне аб дзейнасці гэтай арганізацыі. Але, параіўшыся з роднымі, вырашыла прыняць прапанову. На выбарнай канферэнцыі за яе кандыдатуру аддалі большасць галасоў. Наша субяседніца прызнаецца, што Чырвоны Крыж - гэта асаблівая сям'я:
- Калі чалавек прыйшоў у арганізацыю і, адпрацаваўшы год, не звольніўся, ён застанецца тут надоўга. Бо дзейнасць наша вельмі шматзадачная. Дзень ты можаш пачаць у прыгожым, элегантным касцюме, а потым быць у адзенні, якое лепш за ўсё падыходзіць для догляду хворых, а вечарам пераапрануцца ў зусім іншае і займацца пагрузкай гуманітарнай дапамогі.
Сталічнае падраздзяленне арганізацыі налічвае звыш 177 тыс. чалавек, што складае прыкладна 7 працэнтаў насельніцтва горада Мінска. Але больш за ўсё ганарацца і паважаюць у Чырвоным Крыжы валанцёраў.
- Адна справа, калі прыходзяць студэнты за вопытам і навыкамі, якія ім у далейшым спатрэбяцца. Але калі сталы чалавек бярэ на рабоце водпуск за свой кошт і ідзе валанцёрыць - гэта дарагога варта. Такім людзям можна толькі пакланіцца ў ногі. Мы іх вельмі любім, - прызнаецца наша гераіня.
Сталічнаму Чырвонаму Крыжу дапамагаюць мінчане, якія прыносяць па запатрабаванні арганізацыі рэчы, посуд, кнігі, мяккія цацкі, абутак і прадметы побыту. Некаторыя нават прапануюць часовы прытулак для маючых патрэбу. Аднак, як адзначае субяседніца, часам рэчы і іншыя прадметы не зусім падыходзяць для паўторнага выкарыстання.
- Калі напярэдадні вялікіх свят вы вырашылі проста пачысціць шафу або вынесці з дома тое, што ўжо лепш выкінуць на сметнік, то гэта не дапамога. Мы ж адзенне аддаём людзям, а не грызунам. Медыкаменты таксама не прымаем. Чырвоны Крыж працуе па такім жа прынцыпе, што і ахова здароўя, - не нашкодзь, - тлумачыць Раманія Зорына.
Калі вы хочаце аказаць дапамогу Чырвонаму Крыжу, дастаткова звярнуцца ў раённы аддзел і даведацца, што на гэты момант больш за ўсё неабходна ў арганізацыі. Найлепшы варыянт - пералік сродкаў, якія потым патрацяць па запатрабаванні на неабходныя прадукты харчавання ў патрэбны момант. Яны не будуць доўга ляжаць і псавацца.
Такая кропкавая дапамога асабліва неабходна, калі Беларускі Чырвоны Крыж адказвае на запыт з-за мяжы ў час надзвычайных сітуацый або стыхійных бедстваў.
- Калі Міжнародная Федэрацыя Чырвонага Крыжа або Чырвоны Паўмесяц просяць аб нейкай канкрэтнай дапамозе, то менавіта яе і трэба прадастаўляць. Гэта важна. З гуманітарным грузам трэба трапіць у кропку. Калі патрэбны коўдры, то трэба адсылаць коўдры, калі вада - то ваду. Прыслаць тое, што не патрэбна, яшчэ горш, чым не зрабіць зусім нічога, - сцвярджае Раманія Зорына.
Вось яскравы прыклад: на чацвёрты дзень з пачатку СВА валанцёры і работнікі Чырвонага Крыжа з усёй краіны ўжо дзейнічалі сумесна з пагранічным камітэтам, уладамі ў Гомельскай вобласці, супакойвалі бежанцаў, паілі чаем, забяспечвалі іх цёплымі рэчамі, дастаўлялі ў пункт часовага пражывання. Як адзначае наша гераіня, важна аказаць людзям псіхасацыяльную падтрымку: пагаварыць, растлумачыць, у якой краіне яны знаходзяцца, на якую дапамогу могуць разлічваць.
- Пару месяцаў таму сустракалі самалёт з зоны араба-ізраільскага канфлікту. Усіх, хто прыбыў, нашы спецыялісты забяспечылі цёплым адзеннем і абуткам. Дзецям уручылі цацкі і кожнаму невялікі пакецік для падарожжа. У такім клопаце і заключаецца работа Чырвонага Крыжа, - адзначае старшыня гуманітарнай арганізацыі, - важна чалавеку, які знаходзіцца ў крызіснай сітуацыі, даць зразумець і адчуць, што ён не застаўся сам-насам з бядой.
"Хочацца, каб усё ў свеце было стабільна і спакойна"
Дапамагаючы іншым справіцца з пакутамі і болем, міжволі сутыкаешся з эмацыянальным выгараннем. Так бывае ў супрацоўнікаў і валанцёраў Чырвонага Крыжа. Як адзначае Раманія Зорына, гэта цалкам нармальная з'ява ў іх дзейнасці. Сама не раз адчувала такое спусташэнне, аднак знаходзіла ў сабе сілы і далей выконваць гуманітарную місію.
- Чалавек не можа доўга і ўвесь час знаходзіцца ў болі. У тым, што такі стан з часам настае ў нашых работнікаў няма нічога дрэннага. Гэта спецыфіка прафесіі. Для захавання ментальнага здароўя членаў і валанцёраў Чырвонага Крыжа з імі праводзяцца спецыяльныя трэнінгі па прафілактыцы псіхаэмацыянальнага выгарання, а таксама штогадовая пераарыентацыя дзейнасці, - расказвае Раманія Раманаўна.
У большасці сваёй людзі ўдзячны арганізацыі за дапамогу і клопат. Аднак сустракаюцца і скаржнікі, якія лічаць, што Чырвоны Крыж больш звязаны са зборам узносаў, чым з гуманітарнай падтрымкай.
- У нас няма столькі рэсурсаў, каб дапамагчы кожнаму. Не ўсе разумеюць, на якую менавіта дапамогу яны могуць разлічваць ад нас. Вось адзін з нядаўніх прыкладаў. Да нас звярнулася жанчына, якая прасіла выплаціць завінавачанасць за камуналку, якая набегла за 10 гадоў. Уменне сказаць "не" ў такіх сітуацыях і выклікае ў людзей скаргі ў адрас арганізацыі, - дзеліцца наша гераіня.
- У 1990-я гады я марыла пра аўтамабіль і брыльянтавую дыядэму. Цяпер хочацца, каб усё ў свеце было стабільна і спакойна, у сем'ях, і маёй у тым ліку. У нашай рабоце часта даводзіцца сутыкацца з гісторыямі людзей, якія прайшлі праз жахі і жорны вайны. Таму хачу, каб быў мір на планеце і людзі менш да нас звярталіся па дапамогу, - гаворыць на заканчэнне Раманія Зорына.
Вадзім КАНДРАЦЮК,
фота аўтара, а таксама прадстаўленае гераіняй праекта,
газета "7 дней".-0-
*Праект створаны за кошт сродкаў мэтавага збору на вытворчасць нацыянальнага кантэнту.
Падпісвайцеся на нас у
