05 чэрвеня 2025, 10:10

"Сын аб'язджаў поні, а мы адвучвалі вярблюдзіцу плявацца". Сям'я блогераў стварыла ў вёсцы экзатычны заапарк

Навіны сюжэта "Праект "Беларусы ў кадры" на YouTube-канале БЕЛТА"

"Кожны год, калі адкрываецца новы мотасезон, прапаноўваю хлопцам асвяціць матацыклы". Дзіўная гісторыя свяшчэнніка-байкера

"Прывітанне, дружа!" За што беларусы так любяць акаўнт Камароўкі ў сацсетках

Святлана і Ігар Буйняковы - уладальнікі аграсядзібы з кантактным заапаркам і вядомыя блогеры. Сваім падпісчыкам у сацсетках яны расказваюць, як на ўскраіне вёскі Чапялі, што ў Салігорскім раёне, жывуць больш за 200 жывёл і птушак, сярод якіх нямала экзатычных. Мы прыехалі ў госці да шматдзетных бацькоў не толькі для таго, каб пачуць іх кранальную гісторыю кахання, але і зразумець, навошта яны перабраліся з горада ў вёску і чаму замест машыны купілі вярблюда.

Любоў да жывёл і тандэм абавязковыя

Яшчэ не вядома, ці з'явіўся б у Чапялях заапарк, калі б не здарылася ў гэтай мілай вёсачцы адна гісторыя кахання. Яе героям на час знаёмства было ўсяго па 16 гадоў. Ігар прыехаў на летнія канікулы да бабулі Марыі Пятроўны. Сям'я Светы прыбыла з Казахстана, дзе пакарала цалінныя землі. Ігар адразу заўважыў новенькую - прыгожую і смелую дзяўчыну. Света таксама вылучыла сярод іншых бойкага хлопца. Ды і як яго было не заўважыць: ён не толькі будаваў выдатныя шалашы, ганяў на конях, але і катаў за вёскай хлапчукоў і дзеўчанят на "запарожцы". Пра такіх кажуць: "Наш гарэза ўсюды пралезе!"

- Мы са Светай былі быстрымі, шухернымі, таму і запалі адзін на аднаго, - прызнаецца сёння галава сямейства.

Прапанову дзяўчыне Ігар зрабіў, калі ім абодвум споўнілася 19. У тое лета Света пасля гандлёвага каледжа прыехала працаваць у Чапялі прадаўцом. Ігар яшчэ заканчваў Бабруйскі мастацкі каледж. Ажаніўшыся, хлопец паехаў у Расію на заработкі - на Чаркізаўскі мясакамбінат. Але хутка вярнуўся, каб быць побач з любімай. У Беларусі працаваў на розных пасадах і лічыўся эфектыўным менеджарам, але работа ў офісе яму не падабалася: душа прасіла свабоды, прасторы. Прыкладна праз 10 гадоў Ігар прапанаваў жонцы пераехаць з Салігорска ў Чапялі.

- Хацелася даказаць родным, што ў вёсцы можна жыць лепш, чым у горадзе! Хоць бабуля Маня мне і гаварыла: "Зямля не робіць чалавека багатым, а робіць гарбатым!" - расказвае Ігар.

Дарэчы, менавіта Марыя Пятроўна, якая прапрацавала ўсё жыццё цялятніцай, прывіла ўнуку любоў да жывёл. Яна ніколі сама не давала імёны пастаяльцам падворка - чакала, пакуль Ігар прыедзе на канікулы і зробіць гэта. Заўважала, з якім задавальненнем потым хлопчык даглядаў качак, авечак, індыкоў. Але калі бабуля і бацькі скептычна паставіліся да рашэння Ігара аб пераездзе ў вёску, Святлана мужа падтрымала. Хутка Буйняковы купілі дом у Чапялях.

- Але паставіла ўмову: пераеду ў вёску толькі тады, калі ў доме будзе гарачая вада, лазня, душ, - прызналася Святлана. - Цяпер ужо ні за што не паеду з Чапялёў. Тут дзіўная прырода, свабода, прыгажосць. Я спакойная за дзяцей: калі дзіця пайшло ў двор, значыць, гуляе з козачкамі, курачкамі.

Цяпер сям'я жыве на два дамы: у трохпакаёвай кватэры ў Салігорску, дзе вучацца іх дзеці, у асноўным начуюць, а ўвесь працоўны дзень Святлана і Ігар знаходзяцца ў вёсцы - даглядаюць жывёл, прымаюць гасцей. У выхадныя да бацькоў падключаюцца малодшыя дзеці - Рэнат і Дабрыня, старэйшы Мікіта цяпер служыць у арміі. Дарэчы, назву кантактнаму заапарку Буйняковы склалі з першых літар імёнаў сыноў - "ДоРэНі".

- У нашай справе абавязковыя не толькі любоў да жывёл, але і тандэм. Без гэтага нічога не атрымаецца, - упэўнена Святлана. - Хоць мы з мужам можам у нечым нават паспрачацца, таму што адзін з нас скарпіён, а другі авен. Але тое, што мы ўжо 20 гадоў у шлюбе, сведчыць пра многае.

Хацелася здзіўляць тых, хто да нас прыязджае

У кожнай вялікай справы ёсць пачатак. Быў ён і ў кантактнага заапарка "ДоРэНі".

- Усё пачалося з каня, аб якім муж марыў з дзяцінства, - успамінае Святлана.

Першай Ігар купіў 10-гадовую вараную кабылу Фліку. Потым прыйшла ідэя заказаць карэту, каб катаць у ёй гасцей. Калі Фліка была свабодная, Ігар сядлаў яе сам і наўскач пускаўся па вясковых прасторах - шчаслівы і свабодны. Вельмі хутка да Буйняковых стала наведвацца ўсё больш сяброў і знаёмых, якія пакідалі грошы на моркву ды яблычкі для жывёл.

- Хацелася здзіўляць тых, хто да нас прыязджае. Так нарадзілася ідэя купляць самых розных жывёл і птушак, - расказвае Святлана.

Яна ўдакладняе: яе любіміца - вярблюдзіца Ізабела.

- Гэта наша зорка! Мы купілі Ізабелу, калі я была ў дэкрэтным водпуску з малодшым - Дабрыняй. Патрацілі на вярблюда ўсё, што сабралі на машыну.

Вярблюдзіцу прывезлі ў Чапалі на спецаўтамабілі з Сургута, куды яна трапіла з Дагестана. Адна яе дастаўка каштавала безліч грошай.

Цяпер у стайні Буйняковых каля дзясятка коней і аслоў. Але асабліва радаваліся сыны Святланы і Ігара, калі бацькі купілі ў Ратамцы аднагадовага шэтландскага поні Джулі. Рэнат нават вызваўся сам коніка аб'ездзіць. І гэта аказалася няпроста: хлопчык падаў, набіваў гузы, але прадаўжаў сваю справу, пакуль Джулі не стала паслухмянай. Сёння гэта энергічная, капрызная дама хоць час ад часу і намагаецца ўхіляцца ад работы, але часцей за ўсё з вялікім задавальненнем катае дзетак, якія прыязджаюць у заапарк.

А машыну Буйняковы ўсё ж купілі, толькі крыху пазней. Сёння яны на сваім "Рэно" курсіруюць паміж Салігорскам і Чапялямі.

Усё ў парадку

Пачынаць экзатычны бізнес з нуля было вельмі няпроста. Першыя складанасці ўзніклі яшчэ на этапе куплі зямлі пад утрыманне жывёл.

- Потым з'яўляліся і іншыя праблемы, часам самыя нечаканыя, - успамінае Ігар. - Напрыклад, мы доўга спрабавалі адвучыць Ізабелу плявацца. Нічога не атрымлівалася, пакуль адна жанчына не дала такую параду: перад сустрэчай з вярблюдзіцай надзець капелюшы з вялікімі палямі, апусціць галаву ўніз і рабіць выгляд, што да Ізабелы няма ніякай справы. І гэта спрацавала! Ізабела перастала плявацца наогул.

Вярблюдзіца - далёка не адзіны экзатычны жыхар заапарка. Тут ёсць таксама аўстралійская казуарападобная птушка эму, лама, снежныя грузінскія пясцы, высакародны алень. Большасці з іх далі імёны. Насух, напрыклад, завуць Лёлек і Болек.

Ідзём уздоўж вальера кантактнага заапарка і адзначаем, што тут шмат цеплалюбівых жывёл, у прыватнасці маленькіх вавёрак дэгу. Цікавімся, як экзоты перажываюць нашы беларускія зімы і непагадзь.

- Індыйскія дзікабразы, насухі і іншыя, вядома, баяцца зімы, але ў гэтым годзе асаблівых маразоў не было. А тым, каму непагода проціпаказана, напрыклад вавёркам дэгу і 9-гадоваму макаку Жоры, забяспечваем патрэбныя ім умовы, - адзначае Ігар і падводзіць да цёплага вальера, з акна якога Жора крывіць морду гаспадару.

- Для Ізабелы, напрыклад, наша надвор'е наогул не праблема. Вярблюды спакойна пераносяць вялікія перапады тэмпературы - ад плюс 50 да мінус 60 градусаў. Да нас караблі пустыні прыехалі з Сургута, а гэта Сібір. Там тэрмометр лёгка можа апусціцца зімой і да мінус 60 градусаў. Таму холад ім не страшны, - супакойвае нас уладальнік заапарка і вядзе да вальера з птушкамі.

Ігар прызнаецца: галубы, якіх тут восем парод, - яшчэ адна яго слабасць. Ён імі любуецца.

- Дарэчы, усе птушкі, у тым ліку шаўковая курыца, паўлін Паўлуша і яго пава лёгка пераносяць маразы, у адрозненне ад нашых звычайных курэй і пеўняў, у якіх пры мінусавых тэмпературах могуць адмерзнуць званцы, - удакладняе ён.

Буйняковы і іх два памочнікі па гаспадарцы сочаць за тым, каб усе жывёлы былі сытыя. Летам коні, каровы, козы і вярблюды адпраўляюцца на пашу, дзе праводзяць час з 6 раніцы да 10 вечара. Экзатычныя фрукты і розную агародніну для жывёл купляюць у гандлёвых кропках, сена - у суседніх гаспадарках.

Сталі блогерамі

Мала-памалу сям'я Буйняковых стала настолькі добра разбірацца ва ўсіх нюансах, якія датычацца экзатычных жывёл, што за парадай да іх пачалі звяртацца не толькі з іншых заапаркаў, але і цыркаў. Тым не менш веды пра экзотаў Святлане і Ігару хутка ўсё ж давядзецца папоўніць. У планах купіць новых жывёл.

- Я мару пра зебру, - прызнаецца Святлана. - Пакуль яна для нас - недасягальная мара, таму што вельмі дорага каштуе. Як, напрыклад, і слон. Мы зможам яго купіць, толькі калі прададзім усё, што ў нас ёсць.

У 2023 годзе ўладальнікі аграсядзібы прайшлі перарэгістрацыю. Цяпер дом, у якім раней жылі самі, здаюць гасцям. А каб прыцягнуць у кантактны заапарк больш наведвальнікаў, муж і жонка пачалі весці блог - кожны свой. Цяпер толькі ў Ігара 70 тыс. падпісчыкаў.

- У блогах расказваем, што сельская гаспадарка - гэта цудоўна. Заклікаем пераязджаць з горада ў вёску, дзе можна атрымліваць асалоду ад жыцця на прыродзе, - гаворыць Святлана. - Так, дзеля гэтай свабоды трэба шмат працаваць, але ты ж працуеш на сябе.

Яна адзначае, што часцей за ўсё ў кантактны заапарк прыязджаюць беларусы, але час ад часу бываюць і госці з-за мяжы.

- Як правіла, гэта сваякі беларусаў, - удакладняе Святлана. - Наведваюць цэлымі сем'ямі, атрымліваюць зарад станоўчых эмоцый ад стасункаў з жывёламі. Кантактны заапарк - найбольш захапляючая частка нашага сямейнага бізнесу. Хоць у нас на падворку ёсць карова і восем коз, з малака якіх я вару сыры, што мне таксама вельмі падабаецца.

Калі мы гаворым аб тым, што кантактны заапарк - справа сямейная, то не хітруем. Тут працуюць усе Буйняковы ад малога да вялікага.

- За Рэнатам, напрыклад, палявая кухня. Ён да прыезду турыстаў гатуе ячную кашу з тушонкай, супы. Гэта яго заработак, - расказвае Святлана.

- Моладзь павінна разумець, што дарагія машыны, брэндавае адзенне, адпачынак на моры і да таго падобнае будуць, але не адразу. Для гэтага трэба шмат працаваць, - падкрэслівае бацька сямейства.

Тамара МАРКІНА,
фота БЕЛТА,
газета "7 дней".-0-

*Праект створаны за кошт сродкаў мэтавага збору на вытворчасць нацыянальнага кантэнту.

Падпісвайцеся на нас у