Дзяніс Здончык
26 верасня, Мінск /Кар. БЕЛТА/. Дзяніс Здончык упэўнены: кожны чалавек нараджаецца са сваёй місіяй. Ён лічыць, што яго ўласнае прызначэнне - займацца сельскай гаспадаркай, карміць людзей якасным прадуктам і атрымліваць ад гэтага вялікае задавальненне.
Вясной 2014 года ён сам купіў першых дзевяць авечак. Перад гэтым праштудзіраваў матэрыялы па авечкагадоўлі, паразмаўляў з вопытнымі фермерамі. "І ўсё роўна многае спачатку рабіў метадам проб і памылак, - прызнаецца наш герой. - Я заўсёды ведаў: калі нечага хочаш дабіцца, гэтай справай трэба займацца ад душы".
Сёння ў Дзяніса Здончыка ў арэндзе 40 га ўгоддзяў. Дарэчы, каб на прафесійным узроўні займацца жывёлагадоўляй, ён атрымаў яшчэ адну адукацыю - у Беларускім дзяржаўным аграрным універсітэце. Па першай Дзяніс - праграміст. Вучыўся, набіраўся вопыту, унікаў у пытанні ветэрынарыі, шукаў правільную пароду, шляхі атрымання максімальнай колькасці ягнят. Цяпер пра авечкі фермер ведае амаль усё. Можа нават прыняць роды ў авечак, а калі жывёлам нездаровіцца - сам іх і лечыць.
У выніку спыніўся на пародзе мерыналандшаф. У яго статку 130 жывёл матачнага пагалоўя і некалькі бараноў-вытворнікаў. "Мерыналандшаф - моцная парода, сапраўдны бройлер у свеце бараніны. Упэўнены, што з гэтымі авечкамі ў перспектыве нешта атрымаецца добрае. Галоўнае, каб быў пакупнік бараніны, а база ёсць. Засталося павялічыць пагалоўе", - дзеліцца планамі Дзяніс.
Ён прызнаецца, што не раз збіраўся кідаць авечкагадоўлю. Напрыклад, у 2018 годзе, калі надышоў час жаніцца. Дзяніс разумеў: давядзецца больш увагі ўдзяляць сям'і, ды і нявеста хацела, каб ён вярнуўся ў праграмісты. "Каб згуляць вяселле, я прадаў амаль усіх авечак, пакінуўшы 18 галоў. Тады на 90 працэнтаў прыняў рашэнне пакінуць авечкагадоўлю, – успамінае субяседнік. – Ужо сабраў усе сертыфікаты і дыплом, успомніўшы ўсё тое, чаму ў сферы праграмавання мяне вучылі ў каледжы. Але своечасова зразумеў: не хачу працаваць праграмістам. Мне трэба, каб вакол кіпела жыццё. Таму купіў некалькі ягнят і пародзістых авечак, а ў хуткім часе давёў статак да 500 галоў".
У фермера - дзве маленькія дачкі. Яны з задавальненнем прыязджаюць у вёску і вельмі любяць гуляць з ягнятамі. У будучым Дзяніс Здончык плануе пабудаваць у Збойску аграсядзібу. Прымаючы гасцей, фермер хоча паказаць ім прыгажосць вясковага жыцця. "Бачу, у якім захапленні ад баранчыкаў і цялят мае дочкі. Думаю, і іншыя дзеці, якія жывуць у горадзе, з вялікай цікавасцю будуць знаёміцца з укладам вясковага жыцця", - гаворыць фермер.
Дзяніс Здончык - герой нашага праекта "Беларусы ў кадры". Ён растлумачыў, чаму фермерскія прадукты проста не могуць каштаваць танна, навучыў нас выбіраць добрую бараніну і даў парады тым, хто хацеў бы пачаць свой бізнес.
Кожны тыдзень у газеце "7 дней" і на сайце БЕЛТА мы глядзім на свет вачамі простых беларусаў, якія шчыра любяць сваю справу, сям'ю і краіну. Усе нашы героі ўнікальныя, але іх аб'ядноўвае адно - вернасць сабе і зямлі, дзе яны жывуць.-0-
Любоў да жывёл у Дзяніса з дзяцінства. З трох месяцаў ён жыў у вёсцы Збойск Іўеўскага раёна ў бабулі, пакуль мама вучылася ў горадзе. Гаспадарка была немалая: каровы, коні, свінні. Потым яшчэ і трусы з козамі з'явіліся - унук угаварыў купіць. "Дома жылі хамячкі, пацукі, папугаі, - успамінае фермер. - Але мне заўсёды хацелася, каб у нас яшчэ былі авечкі - такія ж, якіх трымалі нашы аднавяскоўцы".
Сёння ў Дзяніса Здончыка ў арэндзе 40 га ўгоддзяў. Дарэчы, каб на прафесійным узроўні займацца жывёлагадоўляй, ён атрымаў яшчэ адну адукацыю - у Беларускім дзяржаўным аграрным універсітэце. Па першай Дзяніс - праграміст. Вучыўся, набіраўся вопыту, унікаў у пытанні ветэрынарыі, шукаў правільную пароду, шляхі атрымання максімальнай колькасці ягнят. Цяпер пра авечкі фермер ведае амаль усё. Можа нават прыняць роды ў авечак, а калі жывёлам нездаровіцца - сам іх і лечыць.
Аднак выгадаваць авечку мала, трэба здолець яе мяса прадаць. Спачатку з гэтым было складана. І ўсё таму, што Дзяніс зрабіў стаўку не на тую пароду жывёл. "Калі ўпершыню паспрабаваў бараніну, атрыманую на сваёй ферме, яна мне не спадабалася. Стаў шукаць пароду, якая давала б максімальна смачнае мяса. Давялося вывучыць асаблівасці розных парод авечак, эканоміку авечкагадоўлі, асаблівасці кармавой базы", - удакладніў наш герой.
Ён прызнаецца, што не раз збіраўся кідаць авечкагадоўлю. Напрыклад, у 2018 годзе, калі надышоў час жаніцца. Дзяніс разумеў: давядзецца больш увагі ўдзяляць сям'і, ды і нявеста хацела, каб ён вярнуўся ў праграмісты. "Каб згуляць вяселле, я прадаў амаль усіх авечак, пакінуўшы 18 галоў. Тады на 90 працэнтаў прыняў рашэнне пакінуць авечкагадоўлю, – успамінае субяседнік. – Ужо сабраў усе сертыфікаты і дыплом, успомніўшы ўсё тое, чаму ў сферы праграмавання мяне вучылі ў каледжы. Але своечасова зразумеў: не хачу працаваць праграмістам. Мне трэба, каб вакол кіпела жыццё. Таму купіў некалькі ягнят і пародзістых авечак, а ў хуткім часе давёў статак да 500 галоў".
Дзяніс пачаў жыць на два дамы: у Мінску і ў Збойску, што ў дзвюх гадзінах язды ад сталіцы. "Каб пакрываць усе расходы, трэба шмат працаваць. Таму тыднёвы графік выбудоўваю так, каб паспяваць займацца авечкагадоўляй, продажамі бараніны, удзяляць належную ўвагу жонцы і дочкам. У Збойск прыязджаю ў панядзелак, жыву тут 3-4 дні на тыдзень. У выхадныя еду гандляваць баранінай у сталіцу", - гаворыць фермер.
У астатні час за статкам глядзяць яго памочнікі - бабуля Вераніка Альфонсаўна і яе стрыечны брат - дзед Іван Юльянавіч. У дапамогу ім пакідае трох сабак: нямецкую аўчарку і двух алабаяў. За галоўную - Вераніка Альфонсаўна, якая вельмі любіць унука і ва ўсім падтрымлівае.
Дзяніс Здончык - герой нашага праекта "Беларусы ў кадры". Ён растлумачыў, чаму фермерскія прадукты проста не могуць каштаваць танна, навучыў нас выбіраць добрую бараніну і даў парады тым, хто хацеў бы пачаць свой бізнес.
Кожны тыдзень у газеце "7 дней" і на сайце БЕЛТА мы глядзім на свет вачамі простых беларусаў, якія шчыра любяць сваю справу, сям'ю і краіну. Усе нашы героі ўнікальныя, але іх аб'ядноўвае адно - вернасць сабе і зямлі, дзе яны жывуць.-0-
*Праект створаны за кошт сродкаў мэтавага збору на вытворчасць нацыянальнага кантэнту.
Фота Віталя Піваварчыка