Спіцын: у Пуціна з Трампам ёсць нейкія адносіны, з Байдэнам не было ніводнай сустрэчы

20 лістапада, Мінск /Кар. БЕЛТА/. У праекце "У тэме" на YouTube-канале БЕЛТА гісторык Яўген Спіцын выказаў меркаванне аб тым, якімі бачацца перспектывы расійска-амерыканскіх адносін, а таксама аб паводзінах амерыканцаў.

"Што датычыцца расійска-амерыканскіх адносін, то тут прагнозы якія-небудзь рабіць цяжка, гэта ўсё будзе залежаць ад канкрэтнай кан'юнктуры і сітуацыі. Іншая справа, што ў Пуціна з Трампам ёсць хаця б нейкія асабістыя адносіны. З Байдэнам у Пуціна наогул не было ніводнай асабістай сустрэчы, ды і адносіны адразу не склаліся. Таксама, дарэчы, як і з Абамам", - сказаў Яўген Спіцын.

Гісторык дадаў, што ён з самага пачатку зразумеў, хто прыйшоў у Белы дом, калі прэзідэнтам быў Дзмітрый Мядзведзеў, а Уладзімір Пуцін заняў пасаду прэм'ера. "Абама прыехаў у Маскву з афіцыйным, па-мойму, візітам, і Пуцін яго запрасіў на ўік-энд папіць чайку ў сябе ў Нова-Агарове. У яго там дом прыёмаў, частка якога з'яўляецца яго асабістымі апартаментамі. І ён яго запрасіў менавіта туды, дзе зусім нядаўна з ім вячэралі і прэм'ер-міністр Індыі Модзі, і хтосьці яшчэ з усходніх лідараў. І адразу быў відаць гэты халадок у асабістых узаемаадносінах, г.зн. спроба Пуціна выклікаць прыхільнасць да сябе ў Абамы праз запрашэнне да сябе дадому, што ў вялікай палітыцы вельмі шмат значыць, не ўвянчалася поспехам. І ў нас узаемаадносіны менавіта пры Абаму сталі псавацца рэзка. Нягледзячы на тое, што тагачасны дзяржсакратар Хілары Клінтан націскалі разам з Лаўровым кнопку перазагрузкі", - адзначыў Яўген Спіцын.

"Менавіта пры Абаму пачалася ўся гэта свістапляска з закрыццём нашых дыпламатычных устаноў, з выгнаннем нашых дыпламатычных супрацоўнікаў і гэтак далей, і гэтак далей. І пры Байдэне ўсё гэта прадоўжылася. Мы бачым, да чаго гэта прывяло ў выніку. А тут усё ж такі нейкая хімія адносін паміж Пуціным і Трампам склалася. І значыць, яны могуць вырашаць нейкія пытанні. Зразумела, што тыя палітычныя задачы, якія ставіць перад сабой Трамп і некаторыя члены яго адміністрацыі, у прыватнасці, пасварыць Расію з Кітаем, - гэта хацелкі, якія пад сабой мала маюць нейкай рэальнай глебы для рэалізацыі", - заявіў гісторык.

Ён таксама выказаў сваё меркаванне аб тым, хто такія амерыканцы: "Яны нават падпісаныя дагаворы і пагадненні рвуць вокам не маргнуўшы. А што там гаварыць пра нейкія вусныя пагадненні? Яны заўсёды будуць з намі мець справу, калі ў іх выйсця не будзе. Калі мы (Расія. - Заўвага БЕЛТА) будзем моцнымі, калі мы будзем рэальна ўяўляць для іх пагрозу, тады яны, перш за ўсё, па сваіх шкурных разліках, будуць ісці з намі на пагадненні. Як толькі яны ўбачаць слабіну, будуць паводзіць сябе як слон у пасуднай краме. Гэта трэба зразумець усім тым, хто калі-небудзь стане на чале нашай дзяржавы, гістарычны вопыт гэта паказвае. З намі амерыканцы, а ўслед за імі ўсе еўрапейцы, якія ў іх на павадку, будуць мець справу толькі тады, калі яны адчуваюць рэальную пагрозу ад нас. Калі яны вымушаны з намі ісці на пагадненне".

Яўген Спіцын таксама звярнуўся да знакамітай "Доўгай тэлеграмы" Джорджа Кенана, якую ён у лютым 1946 года накіраваў у Дзярждэп, дзе апісаў, якой павінна быць палітыка Амерыкі ў адносінах да Савецкага Саюза пасля заканчэння вайны. "І адным з цэнтральных пунктаў было такое, што Савецкі Саюз паважае толькі сілу, і нам трэба заўсёды будаваць свае адносіны з Савецкім Саюзам на той самай сіле, на пагрозе прымянення сілы і гэтак далей. І ні ў якім выпадку не гуляць у паддаўкі з Савецкім Саюзам, не ісці на яго шантаж. Гэта "доўгая тэлеграма" Кенана, па сутнасці, стала базавымі асновамі ўзнікнення халоднай вайны", - адзначыў ён.

Адказваючы на пытанне аб тым, у чым прычына цёплага прыняцця расійскай публікай новага прэзідэнта ЗША Дональда Трампа, Яўген Спіцын адзначыў: "Для мяне гэта загадка. З іншага боку, яна цалкам растлумачальная. Па-першае, ён жывы чалавек. Зразумела, што амерыканец, зразумела, што бізнесмен, зразумела, што амерыканскія бізнесмены ў асноўным яшчэ тыя шарлатаны і гэтак далей. Але яго манера размовы, яго адкрытасць, як нам здаецца, імпануе нашым людзям. У адрозненне ад іншых персанажаў, асабліва важных брытанцаў, абсалютна лжывых па сваёй сутнасці французаў (французы заўсёды вызначаліся лжывасцю) і нахабных немцаў, якія наогул усе берагі страцілі. Заявы некаторых нямецкіх палітыкаў - яны проста мяне, напрыклад, прыводзяць у шаленства. Гэта трэба набрацца такога нахабства? Вы павінны да канца свету, што называецца, каяцца за тыя злачынствы, за тую подласць, гадасць і нягодніцтва, якія вы прынеслі народам свету і перш за ўсё нашаму савецкаму народу, а яны штосьці там выступаюць".

Другой прычынай лаяльнасці да Дональда Трампа гісторык назваў той факт, што ён у перыяд свайго прэзідэнцтва не развязаў ніводнай буйнамаштабнай вайны. "Так, рыторыка яго была даволі ваяўнічай, рашучай і гэтак далей. Але адна справа - словы, іншая справа - справы. Да яго ўсе прэзідэнты, літаральна ўсё, куды ні плюнь, і Клінтан, і Буш-малодшы, і Абама, і Байдэн, усе ўвязлі ў крыві. Яны ўсе развязалі той ці іншай інтэнсіўнасці і маштабу ваенныя канфлікты ва ўсіх кутках свету. Трамп гэта не зрабіў", - сказаў Яўген Спіцын.

"І, нарэшце, яго антываенная рыторыка, звязаная з Украінай, - яна таксама параджае нейкія надзеі, што гэта будзе сапраўды так. Таму я думаю, што менавіта з гэтым звязана асаблівая сімпатыя нашых людзей да Трампа", - рэзюмаваў гісторык.-0-