Мець свайго коніка - дзіцячая мара Настассі Чарняўскай. Пасля заканчэння школы яна паступіла ў Барысаўскі педагагічны каледж, як дыпламаваны педагог дашкольнай адукацыі па размеркаванні трапіла ў Аляхновічы, дзе і пазнаёмілася са сваім будучым мужам Юрыем. З ім і змагла ажыццявіць сваю мару, а яшчэ стаць мамай трох дачок.
Як шматдзетная сям'я пад дзяржкрэдыт набылі ў вёсцы Цівідаўка Маладзечанскага раёна дом, пачалі займацца яго добраўпарадкаваннем, а разам з гэтым і разводзіць жывёл.
- На пародзістага скакуна ў нас грошай не было, таму мы першым набылі жарабя Ласку, якое спісалі на мяса, - успамінае Настасся. - З ім мы і вучыліся даглядаць коней. І ўжо тады зразумелі: выратаваныя жывёлы - удзячныя, лепш разумеюць нас.
Сваю фермерскую гаспадарку муж і жонка Чарняўскія зарэгістравалі шэсць гадоў таму. Сёння ў іх у табуне амаль 50 коней, а яшчэ - поні, каровы, вярблюды, лама, свінкі, авечкі, козы, страусы, гусі, куры, качкі, чапля, буслы... Гэткі міні-звярынец са свойскімі і дзікімі жывёламі і птушкамі!
Усе коні ў гаспадарцы Чарняўскіх - звычайныя, невядомай пароды. "Метысы-дваране" пры гэтым - надзейныя працаўнікі.
- З імі лепш за ўсё іпатэрапію праводзіць, - падкрэслівае Настасся. - Для лячэння патрэбны невысокія жывёлы з бранябойнай псіхікай, якія нічога не баяцца.
Вылечваюцца тут прагулкамі ў сядле і ўзаемадзеяннем з коньмі пяцёра дзяцей, у большасці дыягназ ДЦП. З імі працуе спецыяліст-іпатэрапеўт, які прыязджае ў вёску Цівідаўка з Мінска. Раз у тыдзень на ферму наведваюцца і падапечныя Маладзечанскага цэнтра сацабслугоўвання насельніцтва - да 50 чалавек. Добрае супрацоўніцтва ў Чарняўскіх наладжана таксама з Вілейскім домам-інтэрнатам, таварыствам Чырвонага Крыжа.
- Нікому не адмаўляем, хто да нас звяртаецца, - падкрэслівае гаспадыня сядзібы. - Разам праводзім дабрачынныя мерапрыемствы.
Многія жыхары Беларусі і іншых краін свету ведаюць пра сядзібу "Мара дзяцінства" пад Маладзечнам з акаўнтаў у TikTok і Instagram, якія вядзе Настасся. Замалёўкі пра будні сядзібы і яе жыхароў атрымліваюцца ў гаспадыні душэўныя, вясёлыя. Людзі запамінаюць мянушкі жывёл, іх гісторыі, пачынаюць больш імі цікавіцца. А потым прыязджаюць на ферму: "Мы на вас падпісаны".
Да 10 млн праглядаў збіраюць ролікі - апавяданні пра кінутых жывёл, якія пацярпелі ад жорсткіх людзей. Адна з такіх гісторый са шчаслівым канцом - лёс 30-гадовай асліцы Міры. Служыла ў Пскоўскім цырку, потым з-за запалення капытоў яе прадалі разводчыкам аслоў, дзе яна нараджала патомства, пакуль не ператварылася ў ляжачага інваліда.
- Мы прачыталі аб'яву аб тым, што прадаецца асліца на мяса. Мой муж паехаў і купіў яе. Шчыра, калі яе прывезлі, мы ўсе плакалі, - успамінае мінуту сустрэчы Настасся. - Палавіна яе бока проста адгніла з-за пролежняў, скура была з'едзена вошамі, лішаямі. Мы даглядалі яе, лячылі, вучылі нанава хадзіць. Цяпер яна паважаная бабулька на пенсіі.
Разумееш тых падпісчыкаў, якія не могуць адарвацца ад сваіх экранаў, калі з'яўляецца новы сюжэт пра некага з падкідышаў або знайдышаў на ферме Чарняўскіх. Напрыклад, пра свінку Клеапатру. Пацешнае відовішча, калі яна неслася ў наш бок навыперадкі з сабакамі, парохкваючы-пагаўкваючы. Настасся лічыць, што Клепа, як ласкава яе яшчэ называюць, лічыць сябе сабакам. Таму што яе амаль нованароджанай аддалі ў гомельскі сабачы гадавальнік як корм, там яна жыла тыдзень, пакуль яе не прывезлі ў Цівідаўку. І тут за яе выхаванне ўзяўся сабака Умка.
Расказваючы пра птушак, хвастатых, капытных, якія знайшлі ў сям'і Чарняўскіх свой рай на зямлі, ловіш сябе на думцы, што Настасся нібы разумее іх мову. Дакладна ўжо ўлоўлівае іх эмоцыі, боль, таму што столькі трагічных лёсаў праз сябе прапусціла.
- Жывёлы таксама могуць пакутаваць, любіць, перажываць, сумаваць. А многія людзі гэтага не заўважаюць, - з горыччу гаворыць гаспадыня фермы і падкрэслівае. - Вельмі рада, што ў Беларусі прыняты закон "Аб адказным абыходжанні з жывёламі", які, спадзяюся, прымусіць людзей задумвацца. На жаль, некаторыя беларусы не баяцца безадказна і жорстка ставіцца да жывёл. Нагуляліся - выкінулі, пакалечылі. Дзеці паздзекаваліся, а бацькі на гэта нават ніяк не адрэагавалі, не расказалі, што нельга так рабіць, што жывёлам таксама вельмі баліць. Важна памятаць: мы ў адказе за тых, каго прыручылі.
Настасся Чарняўская - гераіня нашага праекта "Беларусы ў кадры". Мы гаварылі з ёй аб тым, як ёй удалося здзейсніць сваю дзіцячую мару - завесці каня, ратаваць свойскіх і дзікіх жывёл, а яшчэ выхоўваць у людзях дабрату і спачуванне да братоў нашых меншых праз сацыяльныя сеткі.
Кожны тыдзень у газеце "7 дней" і на сайце БЕЛТА мы глядзім на свет вачыма простых беларусаў, якія шчыра любяць сваю справу, сям'ю і краіну. Усе нашы героі ўнікальныя, але іх аб'ядноўвае адно - вернасць сабе і зямлі, дзе яны жывуць.-0-
https://specreport.belta.by/vkadre_chernyavskaya
Як шматдзетная сям'я пад дзяржкрэдыт набылі ў вёсцы Цівідаўка Маладзечанскага раёна дом, пачалі займацца яго добраўпарадкаваннем, а разам з гэтым і разводзіць жывёл.
- На пародзістага скакуна ў нас грошай не было, таму мы першым набылі жарабя Ласку, якое спісалі на мяса, - успамінае Настасся. - З ім мы і вучыліся даглядаць коней. І ўжо тады зразумелі: выратаваныя жывёлы - удзячныя, лепш разумеюць нас.
Сваю фермерскую гаспадарку муж і жонка Чарняўскія зарэгістравалі шэсць гадоў таму. Сёння ў іх у табуне амаль 50 коней, а яшчэ - поні, каровы, вярблюды, лама, свінкі, авечкі, козы, страусы, гусі, куры, качкі, чапля, буслы... Гэткі міні-звярынец са свойскімі і дзікімі жывёламі і птушкамі!
Усе коні ў гаспадарцы Чарняўскіх - звычайныя, невядомай пароды. "Метысы-дваране" пры гэтым - надзейныя працаўнікі.
- З імі лепш за ўсё іпатэрапію праводзіць, - падкрэслівае Настасся. - Для лячэння патрэбны невысокія жывёлы з бранябойнай псіхікай, якія нічога не баяцца.
Вылечваюцца тут прагулкамі ў сядле і ўзаемадзеяннем з коньмі пяцёра дзяцей, у большасці дыягназ ДЦП. З імі працуе спецыяліст-іпатэрапеўт, які прыязджае ў вёску Цівідаўка з Мінска. Раз у тыдзень на ферму наведваюцца і падапечныя Маладзечанскага цэнтра сацабслугоўвання насельніцтва - да 50 чалавек. Добрае супрацоўніцтва ў Чарняўскіх наладжана таксама з Вілейскім домам-інтэрнатам, таварыствам Чырвонага Крыжа.
- Нікому не адмаўляем, хто да нас звяртаецца, - падкрэслівае гаспадыня сядзібы. - Разам праводзім дабрачынныя мерапрыемствы.
Многія жыхары Беларусі і іншых краін свету ведаюць пра сядзібу "Мара дзяцінства" пад Маладзечнам з акаўнтаў у TikTok і Instagram, якія вядзе Настасся. Замалёўкі пра будні сядзібы і яе жыхароў атрымліваюцца ў гаспадыні душэўныя, вясёлыя. Людзі запамінаюць мянушкі жывёл, іх гісторыі, пачынаюць больш імі цікавіцца. А потым прыязджаюць на ферму: "Мы на вас падпісаны".
Да 10 млн праглядаў збіраюць ролікі - апавяданні пра кінутых жывёл, якія пацярпелі ад жорсткіх людзей. Адна з такіх гісторый са шчаслівым канцом - лёс 30-гадовай асліцы Міры. Служыла ў Пскоўскім цырку, потым з-за запалення капытоў яе прадалі разводчыкам аслоў, дзе яна нараджала патомства, пакуль не ператварылася ў ляжачага інваліда.
- Мы прачыталі аб'яву аб тым, што прадаецца асліца на мяса. Мой муж паехаў і купіў яе. Шчыра, калі яе прывезлі, мы ўсе плакалі, - успамінае мінуту сустрэчы Настасся. - Палавіна яе бока проста адгніла з-за пролежняў, скура была з'едзена вошамі, лішаямі. Мы даглядалі яе, лячылі, вучылі нанава хадзіць. Цяпер яна паважаная бабулька на пенсіі.
Разумееш тых падпісчыкаў, якія не могуць адарвацца ад сваіх экранаў, калі з'яўляецца новы сюжэт пра некага з падкідышаў або знайдышаў на ферме Чарняўскіх. Напрыклад, пра свінку Клеапатру. Пацешнае відовішча, калі яна неслася ў наш бок навыперадкі з сабакамі, парохкваючы-пагаўкваючы. Настасся лічыць, што Клепа, як ласкава яе яшчэ называюць, лічыць сябе сабакам. Таму што яе амаль нованароджанай аддалі ў гомельскі сабачы гадавальнік як корм, там яна жыла тыдзень, пакуль яе не прывезлі ў Цівідаўку. І тут за яе выхаванне ўзяўся сабака Умка.
Расказваючы пра птушак, хвастатых, капытных, якія знайшлі ў сям'і Чарняўскіх свой рай на зямлі, ловіш сябе на думцы, што Настасся нібы разумее іх мову. Дакладна ўжо ўлоўлівае іх эмоцыі, боль, таму што столькі трагічных лёсаў праз сябе прапусціла.
- Жывёлы таксама могуць пакутаваць, любіць, перажываць, сумаваць. А многія людзі гэтага не заўважаюць, - з горыччу гаворыць гаспадыня фермы і падкрэслівае. - Вельмі рада, што ў Беларусі прыняты закон "Аб адказным абыходжанні з жывёламі", які, спадзяюся, прымусіць людзей задумвацца. На жаль, некаторыя беларусы не баяцца безадказна і жорстка ставіцца да жывёл. Нагуляліся - выкінулі, пакалечылі. Дзеці паздзекаваліся, а бацькі на гэта нават ніяк не адрэагавалі, не расказалі, што нельга так рабіць, што жывёлам таксама вельмі баліць. Важна памятаць: мы ў адказе за тых, каго прыручылі.
Настасся Чарняўская - гераіня нашага праекта "Беларусы ў кадры". Мы гаварылі з ёй аб тым, як ёй удалося здзейсніць сваю дзіцячую мару - завесці каня, ратаваць свойскіх і дзікіх жывёл, а яшчэ выхоўваць у людзях дабрату і спачуванне да братоў нашых меншых праз сацыяльныя сеткі.
Кожны тыдзень у газеце "7 дней" і на сайце БЕЛТА мы глядзім на свет вачыма простых беларусаў, якія шчыра любяць сваю справу, сям'ю і краіну. Усе нашы героі ўнікальныя, але іх аб'ядноўвае адно - вернасць сабе і зямлі, дзе яны жывуць.-0-
https://specreport.belta.by/vkadre_chernyavskaya
Падпісвайцеся на нас у
