Навіны сюжэта
"Праект "Беларусы ў кадры" на YouTube-канале БЕЛТА"
Як часта вы выходзіце з дому, каб праветрыцца ад патоку штодзённых спраў? Кагосьці дарога прыводзіць у гарадскі сквер, а нашага героя - блогера Антона Гнецьку - на хутар у Лунінецкі раён. У пошуку новага сэнсу жыцця ён купіў і добраўпарадкуе стары дом, завёў гаспадарку, пабудаваў для вяскоўцаў капліцу. Гэта гісторыя пра чалавека, які стараецца зрабіць лепшым сваё жыццё і жыццё тых, хто побач. Прычым бескарысна.
"Вочы баяцца, а рукі робяць"
Усё сваё жыццё Антон Гнецька пражыў у горадзе: скончыў школу, потым ВНУ, выбраў работу, якая прыносіла шмат задавальнення. Тады ж стварыў свой блог у YouTube і пачаў здымаць ролікі пра паляванне і рыбалку. Думка пра пераезд у лясны гушчар узнікла зусім выпадкова гадоў пяць таму.
- У свеце адбывалася нешта незразумелае. Захацелася паехаць далей ад гарадской мітусні - у цішыню і спакой. Мне пашчасціла атрымаць гэта месца ў сэрцы Беларускага Палесся, - усміхаецца Антон і ўдакладняе, што спецыяльна нічога не шукаў. - Таварыш падказаў, што на краі лесу ёсць нядрэнны дом, які пустуе ўжо гадоў 15. Я прыехаў, паглядзеў і літаральна прыкіпеў да гэтага месца. Даведаўся, што 80-гадовая гаспадыня жыве недалёка ў сына. Паехаў да яе і шчыра сказаў: "Гатовы купіць зараз жа ваш дом за такую суму, больш няма. Вось вам мой тэлефон, падумайце і перазваніце".
Антон не паспеў вярнуцца ў горад, як пачуў у трубцы: "Так, забірайце!" Ён адразу прывёз гаспадыні дома задатак і стаў займацца сядзібай. Перш за ўсё вырашыў прывесці ў парадак участак: з-за зараснікаў, якія ўшчыльную падступілі да дома, было складана прабірацца да яго нават пяшком.
- Спачатка даволі складана было. Я ў жыцці, можна сказаць, цвіка ў сцяну не забіў, давялося ўсяму вучыцца. За парадай часта звяртаўся да суседа-цесляра, ён заўсёды мяне выручаў, - гаворыць субяседнік і дапаўняе, што працы ў добраўпарадкаванне дома было ўкладзена вельмі шмат. - Будынак з 1940-х гадоў. Тады шпалеры клеілі на муку, таму яны ўсе былі пагрызены мышамі. Вокны старэнькія, дом прадзімала. Печка слабенькая, я яе падрамантаваў, потым перайшоў да фасада. Унутры нічога не хацелася мяняць: брус добры, проста пакрыў яго ахоўным сродкам. Ад ранейшых гаспадароў застаўся куфар у ідэальным стане, выкарыстоўваю яго пад посуд. Павесіў палічкі для талерак, відэльцаў і іншых кухонных рэчаў... Вось так крок за крокам, па меры сродкаў і сіл прыводзіў у парадак свой хутар. Не дарэмна ж гаворыцца: вочы баяцца, а рукі робяць.
Наш герой сціпла прызнаецца: да ідэалу яшчэ далёка, паколькі на "ўсё і адразу" не хапае фінансаў. Пры гэтым жыццём на прыродзе ён задаволены і вяртацца ў горад не плануе.
- Нават калі застаюся ў горадзе на ноч, раніцай спяшаюся на хутар, у цішыню і спакой, дзе можна пабыць аднаму, сам-насам са сваімі думкамі. Тут мне дыхаецца свабадней, ад любой работы атрымліваю шмат задавальнення. Што не люблю, дык гэта капацца ў агародзе. У гэтым мне дапамагае мая дзяўчына, ёй якраз падабаецца даглядаць градкі, - усміхаецца Антон і тут жа адзначае, што вельмі сваю каханую не нагружае работай. - Яна, як і я, нарадзілася ў горадзе, але бачу, што ёй даспадобы вясковы побыт.
"Казулі гуляюць па ўчастку, а зімой ваўкі забягаюць"
Паціху жыццё, якое выбраў Антон Гнецька, пачало наладжвацца: дом набыў жылы выгляд, лужок каля парога зарос сакавітай зялёнай травой, а ў падсобках знайшлося месца для жывёл. Спачатку купіў пяць авечак. Вырашыў паспрабаваць: а можа атрымаецца разводзіць.
- Гуру ў гэтай справе пакуль не стаў, а вось роды прымаць давялося, - усміхаецца Антон. - Цяпер у маёй гаспадарцы 15 авечак. Самец большы - эдыльбаеўскай пароды, астатнія - раманаўскія. Іх аўчына лічыцца найлепшай у свеце па якасці. У доглядзе няма асаблівай складанасці, хіба што стрыгчы няпроста. Ядуць сена, агародніну, зерне, камбікорм. Ёсць асобіны з характарам. Вось гэты баран, напрыклад, небяспечная асоба. Да яго спінай лепш не паварочвацца, ударыць папросту. Вага ж яго немалая - пад 70 кг. Іншыя цалкам сабе спакойныя.
З-за блізкасці лесу візуальна складана зразумець, колькі ж зялёнай прасторы належыць Антону Гнецьку. Гаворыць, па дакументах - 25 сотак. Хоць ён стараецца сачыць за парадкам не толькі на тэрыторыі сваёй сядзібы, але і за яе межамі.
Статак авечак пасецца непадалёку на свежым паветры, няспешна паядаючы сакавітую траву. У куратніку не сціхаючы кудахчуць куры, апавяшчаючы аб толькі што знесеным яйку. У суседнім хляве хаваюцца ад спякоты ў цяньку ўкормленыя парасяты. За ахову тэрыторыі адказвае лепшы сябар гаспадара - сабака па мянушцы Айк. Паводле слоў Антона, прырода ў тутэйшых мясцінах не толькі прыгожая, але і небяспечная, лепш заўсёды быць напагатове.
- Сур'ёзных набегаў дзікіх звяроў на сядзібу не было. Хіба што курыцу нехта ўкраў спадцішка, не пакінуўшы следу. Да сустрэчы з вужамі я прывык ужо, але бывае, і гадзюка сустрэнецца на дарозе. Казулі па ўчастку гуляюць. Зімой часта ваўкі забягаюць, за акном чуваць іх выццё. Мне ўсё гэта падабаецца, ніколі не было страшна. Больш людзей трэба баяцца, чым дзікіх жывёл.
Пакуль размаўляем, непрыкметна падыходзім да велічнага дуба, якому на выгляд гадоў 300, не менш. Заўважаем зверху вялікія калоды, у такіх у былыя часы на Палессі пчол трымалі. Тады аб сучасных рамачных вуллях яшчэ ніхто не ведаў.
- Пад дубам ляжала старая напаўразбураная калода. Думаю, дай падрамантую і зацягну на дрэва. Летам у ёй пасяліліся пчолы. Жывуць да гэтага часу, напэўна, ужо чацвёрты год. Пчолы і самі падтрымліваюць там парадак: старанна закрываюць усе шчыліны, абмазваюць пропалісам сцены, робячы ўваход у вулей максімальна вузкім, каб зберагчы сваё жыллё ад ападкаў і холаду. Не дарэмна ж у народзе кажуць: чым старанней пчолы закаркоўваюць свой дом, тым халаднейшай чакаецца зіма, - з веданнем справы кажа Антон. - Сюды ж прынёс і рамачны вулей, які праз некалькі месяцаў таксама засяліў пчоламі. Мёд, вядома, адрозніваецца па смаку, з калоды ён значна смачнейшы.
"Царквы ў вёсцы ніколі не было"
Да Антона часта прыходзяць новыя ідэі. Так ён вырашыў перарабіць стары хлеў пад лазню з утульным пакоем для адпачынку. Фасад будынка цяпер нагадвае невялікі музей вясковага побыту. Старадаўнія калаўроты, гаршкі, лямпы і іншыя сельскія прыстасаванні - адны экспанаты ён адшукаў у сяброў і знаёмых, іншыя яму прэзентавалі мясцовыя жыхары.
Антон плануе і ў доме ўвасобіць нямала задумак, напрыклад, дабудаваць другі паверх. Але гэта будзе пазней. Пакуль жа наш герой быў заняты на будаўніцтве капліцы, якой ніколі не было ў вёсцы.
- Амаль два гады я выношваў гэту думку, а калі з'явіліся лішнія грошы, даведаўся, колькі будзе каштаваць зруб. Звярнуўся да мясцовых жыхароў з просьбай аб дапамозе і, атрымаўшы станоўчы адказ, паехаў да мясцовага старшыні. Кажу, маўляў, царквы ў вёсцы ніколі не было, дазвольце пабудаваць капліцу. Праз некаторы час мне выдзелілі пад яе ўчастак, - успамінае ён. - З купляй зруба была цікавая сітуацыя: яшчэ не знаёмы чалавек пацікавіўся ў мяне, чым буду дах крыць. Я тады і не думаў над гэтым пытаннем, стаялі іншыя задачы.
Гэты чалавек аказаўся будаўніком з Мінска. Ён прапанаваў Антону сваю дапамогу на бязвыплатнай аснове, аплаціць заставалася толькі матэрыялы. У выніку дах быў гатовы праз паўтара дня.
- Не ўзяў за работу ні капейкі. Гэта дастойны ўчынак, паколькі капліца, якая пабудавана ўжо і асвячона, патрэбна ўсёй нашай вёсачцы, дзе пражываюць у асноўным старыя, - гаворыць Антон. - Наогул, такіх сітуацый было шмат. Уваходныя дзверы ў капліцу дапамог зрабіць сябар за сімвалічныя грошы. Цяпер гляджу на гэту капліцу і здзіўляюся: нас было літаральна пяць мужыкоў, а зрабілі такую вялікую, важную справу. І ніхто капейкі не ўзяў за сваю працу.
"Я не знакамітасць, аўтографы не раздаю"
Пра вясковае жыццё Антон Гнецька вядзе блог на YouTube-канале, дзякуючы чаму хутаранін, уласна, і праславіўся не толькі ў Беларусі, але і далёка за яе межамі. Падпісчыкаў ужо 344 тысячы чалавек. Ролікі набіраюць па паўмільёна і больш праглядаў.
- Блог завёў літаральна з першых дзён набыцця хутара. Паказваю, што можна рабіць усё сваімі рукамі. Нават калі нічога не ўмееш, то вучышся на хаду. Сумленна паказваў, як метр за метрам высякаў зараснік, каб пракласці дарогу да дома, як уладкоўваў жыллё, - гаворыць ён. - Адразу здымаў не часта: раз у тыдзень-паўтара, а калі заўважыў, што людзям падабаюцца мае відэарасказы, стаў рабіць гэта на рэгулярнай аснове. Цяпер нават у магазіне пазнаюць, просяць аўтограф. Я адмаўляюся, таму што знакамітасцю сябе не лічу. Проста раблю тое, што мне падабаецца.
Ёсць у яго падборцы нямала ролікаў пра адпачынак у лесе, рыбалку, збор грыбоў і ягад. Больш за ўсё, прызнаецца Антон, яму падабаецца гатаваць.
- Складана назваць адну любімую страву. Напэўна, як і ўсе мужчыны, я прыхільнік мяса. Бараніну, свініну, ялавічыну, птушку гатую лепш за ўсё, - усміхаецца Антон. - Рэцэптамі, як і рознымі спосабамі прыгатавання, дзялюся на сваім канале. Таму глядзіце, бярыце на заметку і стаўце лайкі!
Антон марыць зрабіць са свайго хутара сапраўдны радавы маёнтак, дзе будзе жыць яго вялікая дружная сям'я: будучыя жонка, дзеці, унукі.
Праект створаны за кошт сродкаў мэтавага збору на вытворчасць нацыянальнага кантэнту.
Марына ВАЛАХ,
фота - Надзея КАСЦЕЦКАЯ,
газета "7 дней".-0-
"Вочы баяцца, а рукі робяць"
Усё сваё жыццё Антон Гнецька пражыў у горадзе: скончыў школу, потым ВНУ, выбраў работу, якая прыносіла шмат задавальнення. Тады ж стварыў свой блог у YouTube і пачаў здымаць ролікі пра паляванне і рыбалку. Думка пра пераезд у лясны гушчар узнікла зусім выпадкова гадоў пяць таму.
- У свеце адбывалася нешта незразумелае. Захацелася паехаць далей ад гарадской мітусні - у цішыню і спакой. Мне пашчасціла атрымаць гэта месца ў сэрцы Беларускага Палесся, - усміхаецца Антон і ўдакладняе, што спецыяльна нічога не шукаў. - Таварыш падказаў, што на краі лесу ёсць нядрэнны дом, які пустуе ўжо гадоў 15. Я прыехаў, паглядзеў і літаральна прыкіпеў да гэтага месца. Даведаўся, што 80-гадовая гаспадыня жыве недалёка ў сына. Паехаў да яе і шчыра сказаў: "Гатовы купіць зараз жа ваш дом за такую суму, больш няма. Вось вам мой тэлефон, падумайце і перазваніце".
Антон не паспеў вярнуцца ў горад, як пачуў у трубцы: "Так, забірайце!" Ён адразу прывёз гаспадыні дома задатак і стаў займацца сядзібай. Перш за ўсё вырашыў прывесці ў парадак участак: з-за зараснікаў, якія ўшчыльную падступілі да дома, было складана прабірацца да яго нават пяшком.
- Спачатка даволі складана было. Я ў жыцці, можна сказаць, цвіка ў сцяну не забіў, давялося ўсяму вучыцца. За парадай часта звяртаўся да суседа-цесляра, ён заўсёды мяне выручаў, - гаворыць субяседнік і дапаўняе, што працы ў добраўпарадкаванне дома было ўкладзена вельмі шмат. - Будынак з 1940-х гадоў. Тады шпалеры клеілі на муку, таму яны ўсе былі пагрызены мышамі. Вокны старэнькія, дом прадзімала. Печка слабенькая, я яе падрамантаваў, потым перайшоў да фасада. Унутры нічога не хацелася мяняць: брус добры, проста пакрыў яго ахоўным сродкам. Ад ранейшых гаспадароў застаўся куфар у ідэальным стане, выкарыстоўваю яго пад посуд. Павесіў палічкі для талерак, відэльцаў і іншых кухонных рэчаў... Вось так крок за крокам, па меры сродкаў і сіл прыводзіў у парадак свой хутар. Не дарэмна ж гаворыцца: вочы баяцца, а рукі робяць.
Наш герой сціпла прызнаецца: да ідэалу яшчэ далёка, паколькі на "ўсё і адразу" не хапае фінансаў. Пры гэтым жыццём на прыродзе ён задаволены і вяртацца ў горад не плануе.
- Нават калі застаюся ў горадзе на ноч, раніцай спяшаюся на хутар, у цішыню і спакой, дзе можна пабыць аднаму, сам-насам са сваімі думкамі. Тут мне дыхаецца свабадней, ад любой работы атрымліваю шмат задавальнення. Што не люблю, дык гэта капацца ў агародзе. У гэтым мне дапамагае мая дзяўчына, ёй якраз падабаецца даглядаць градкі, - усміхаецца Антон і тут жа адзначае, што вельмі сваю каханую не нагружае работай. - Яна, як і я, нарадзілася ў горадзе, але бачу, што ёй даспадобы вясковы побыт.
"Казулі гуляюць па ўчастку, а зімой ваўкі забягаюць"
Паціху жыццё, якое выбраў Антон Гнецька, пачало наладжвацца: дом набыў жылы выгляд, лужок каля парога зарос сакавітай зялёнай травой, а ў падсобках знайшлося месца для жывёл. Спачатку купіў пяць авечак. Вырашыў паспрабаваць: а можа атрымаецца разводзіць.
- Гуру ў гэтай справе пакуль не стаў, а вось роды прымаць давялося, - усміхаецца Антон. - Цяпер у маёй гаспадарцы 15 авечак. Самец большы - эдыльбаеўскай пароды, астатнія - раманаўскія. Іх аўчына лічыцца найлепшай у свеце па якасці. У доглядзе няма асаблівай складанасці, хіба што стрыгчы няпроста. Ядуць сена, агародніну, зерне, камбікорм. Ёсць асобіны з характарам. Вось гэты баран, напрыклад, небяспечная асоба. Да яго спінай лепш не паварочвацца, ударыць папросту. Вага ж яго немалая - пад 70 кг. Іншыя цалкам сабе спакойныя.
З-за блізкасці лесу візуальна складана зразумець, колькі ж зялёнай прасторы належыць Антону Гнецьку. Гаворыць, па дакументах - 25 сотак. Хоць ён стараецца сачыць за парадкам не толькі на тэрыторыі сваёй сядзібы, але і за яе межамі.
Статак авечак пасецца непадалёку на свежым паветры, няспешна паядаючы сакавітую траву. У куратніку не сціхаючы кудахчуць куры, апавяшчаючы аб толькі што знесеным яйку. У суседнім хляве хаваюцца ад спякоты ў цяньку ўкормленыя парасяты. За ахову тэрыторыі адказвае лепшы сябар гаспадара - сабака па мянушцы Айк. Паводле слоў Антона, прырода ў тутэйшых мясцінах не толькі прыгожая, але і небяспечная, лепш заўсёды быць напагатове.
- Сур'ёзных набегаў дзікіх звяроў на сядзібу не было. Хіба што курыцу нехта ўкраў спадцішка, не пакінуўшы следу. Да сустрэчы з вужамі я прывык ужо, але бывае, і гадзюка сустрэнецца на дарозе. Казулі па ўчастку гуляюць. Зімой часта ваўкі забягаюць, за акном чуваць іх выццё. Мне ўсё гэта падабаецца, ніколі не было страшна. Больш людзей трэба баяцца, чым дзікіх жывёл.
Пакуль размаўляем, непрыкметна падыходзім да велічнага дуба, якому на выгляд гадоў 300, не менш. Заўважаем зверху вялікія калоды, у такіх у былыя часы на Палессі пчол трымалі. Тады аб сучасных рамачных вуллях яшчэ ніхто не ведаў.
- Пад дубам ляжала старая напаўразбураная калода. Думаю, дай падрамантую і зацягну на дрэва. Летам у ёй пасяліліся пчолы. Жывуць да гэтага часу, напэўна, ужо чацвёрты год. Пчолы і самі падтрымліваюць там парадак: старанна закрываюць усе шчыліны, абмазваюць пропалісам сцены, робячы ўваход у вулей максімальна вузкім, каб зберагчы сваё жыллё ад ападкаў і холаду. Не дарэмна ж у народзе кажуць: чым старанней пчолы закаркоўваюць свой дом, тым халаднейшай чакаецца зіма, - з веданнем справы кажа Антон. - Сюды ж прынёс і рамачны вулей, які праз некалькі месяцаў таксама засяліў пчоламі. Мёд, вядома, адрозніваецца па смаку, з калоды ён значна смачнейшы.
"Царквы ў вёсцы ніколі не было"
Да Антона часта прыходзяць новыя ідэі. Так ён вырашыў перарабіць стары хлеў пад лазню з утульным пакоем для адпачынку. Фасад будынка цяпер нагадвае невялікі музей вясковага побыту. Старадаўнія калаўроты, гаршкі, лямпы і іншыя сельскія прыстасаванні - адны экспанаты ён адшукаў у сяброў і знаёмых, іншыя яму прэзентавалі мясцовыя жыхары.
Антон плануе і ў доме ўвасобіць нямала задумак, напрыклад, дабудаваць другі паверх. Але гэта будзе пазней. Пакуль жа наш герой быў заняты на будаўніцтве капліцы, якой ніколі не было ў вёсцы.
- Амаль два гады я выношваў гэту думку, а калі з'явіліся лішнія грошы, даведаўся, колькі будзе каштаваць зруб. Звярнуўся да мясцовых жыхароў з просьбай аб дапамозе і, атрымаўшы станоўчы адказ, паехаў да мясцовага старшыні. Кажу, маўляў, царквы ў вёсцы ніколі не было, дазвольце пабудаваць капліцу. Праз некаторы час мне выдзелілі пад яе ўчастак, - успамінае ён. - З купляй зруба была цікавая сітуацыя: яшчэ не знаёмы чалавек пацікавіўся ў мяне, чым буду дах крыць. Я тады і не думаў над гэтым пытаннем, стаялі іншыя задачы.
Гэты чалавек аказаўся будаўніком з Мінска. Ён прапанаваў Антону сваю дапамогу на бязвыплатнай аснове, аплаціць заставалася толькі матэрыялы. У выніку дах быў гатовы праз паўтара дня.
- Не ўзяў за работу ні капейкі. Гэта дастойны ўчынак, паколькі капліца, якая пабудавана ўжо і асвячона, патрэбна ўсёй нашай вёсачцы, дзе пражываюць у асноўным старыя, - гаворыць Антон. - Наогул, такіх сітуацый было шмат. Уваходныя дзверы ў капліцу дапамог зрабіць сябар за сімвалічныя грошы. Цяпер гляджу на гэту капліцу і здзіўляюся: нас было літаральна пяць мужыкоў, а зрабілі такую вялікую, важную справу. І ніхто капейкі не ўзяў за сваю працу.
"Я не знакамітасць, аўтографы не раздаю"
Пра вясковае жыццё Антон Гнецька вядзе блог на YouTube-канале, дзякуючы чаму хутаранін, уласна, і праславіўся не толькі ў Беларусі, але і далёка за яе межамі. Падпісчыкаў ужо 344 тысячы чалавек. Ролікі набіраюць па паўмільёна і больш праглядаў.
- Блог завёў літаральна з першых дзён набыцця хутара. Паказваю, што можна рабіць усё сваімі рукамі. Нават калі нічога не ўмееш, то вучышся на хаду. Сумленна паказваў, як метр за метрам высякаў зараснік, каб пракласці дарогу да дома, як уладкоўваў жыллё, - гаворыць ён. - Адразу здымаў не часта: раз у тыдзень-паўтара, а калі заўважыў, што людзям падабаюцца мае відэарасказы, стаў рабіць гэта на рэгулярнай аснове. Цяпер нават у магазіне пазнаюць, просяць аўтограф. Я адмаўляюся, таму што знакамітасцю сябе не лічу. Проста раблю тое, што мне падабаецца.
Ёсць у яго падборцы нямала ролікаў пра адпачынак у лесе, рыбалку, збор грыбоў і ягад. Больш за ўсё, прызнаецца Антон, яму падабаецца гатаваць.
- Складана назваць адну любімую страву. Напэўна, як і ўсе мужчыны, я прыхільнік мяса. Бараніну, свініну, ялавічыну, птушку гатую лепш за ўсё, - усміхаецца Антон. - Рэцэптамі, як і рознымі спосабамі прыгатавання, дзялюся на сваім канале. Таму глядзіце, бярыце на заметку і стаўце лайкі!
Антон марыць зрабіць са свайго хутара сапраўдны радавы маёнтак, дзе будзе жыць яго вялікая дружная сям'я: будучыя жонка, дзеці, унукі.
Праект створаны за кошт сродкаў мэтавага збору на вытворчасць нацыянальнага кантэнту.
Марына ВАЛАХ,
фота - Надзея КАСЦЕЦКАЯ,
газета "7 дней".-0-
Падпісвайцеся на нас у
