Ірына Рамбальская. Скрыншот відэа
Ірына Рамбальская - чалавек ва ўсіх сэнсах унікальны. Яна не толькі вядзе самыя рэйтынгавыя праграмы на беларускім ТБ, але і стварае ўнікальныя авангардныя кампазіцыі, якія выстаўляліся нават у Луўры. А яшчэ дапамагае тым, хто мае патрэбу ў спагадзе і дапамозе больш за іншых. Сама Ірына прызнаецца, што ў ёй ужываюцца адразу тры альтэр эга: тэлевядучая, мастак і валанцёр. Мы пазнаёміліся з кожным з іх.
Тэлевядучая Рамбальская: "Я з тых вядучых, якія разумеюць, пра што гавораць"
Тэлебачанне для Ірыны ніколі не было марай. Але яе сэрца з дзяцінства было аддадзена пісьменнікам, якія ўмела складаюць літары ў словы. Сама яна нават дзіцячыя паштоўкі пісала так, што іх зачытвалі дарослыя. Пасля гэта вылілася ў вершы, якія пакуль Ірына піша ў стол, хоць песню з яе тэкстам ужо спявае Алёна Ланская.
- Я гэтак жа марыла пісаць пра людзей, хацела, каб іншыя маглі пра іх даведвацца дзякуючы мне. Адным словам, мне заўсёды падабалася журналістыка. Экран прыйшоў значна пазней, - прызнаецца тэлевядучая.
Ірына Рамбальская ўпэўнена, што большасць вядучых беларускага і расійскага тэлебачання - не гаворачыя галовы, а людзі, якія пішуць і думаюць.
- Ты можаш не быць суперрэжысёрам, але павінен ведаць, як весці перадачу і як яе манціраваць, як прывесці да адной роўніцы, - адзначае Ірына і прызнаецца, што для яе важна данесці свае думкі да гледача. - Я з тых вядучых, якія разумеюць, пра што гавораць. Лёгка чытаць тэкст суфлёра, які ты ведаеш, таму што сам яго напісаў і знайшоў патрэбную інфармацыю. Каб так працаваць, у тэлежурналістыку трэба ісці з асістэнцкіх пазіцый або карэспандэнта. Тады нават калі суфлёр зламаецца, ты зможаш імправізаваць, хоць гэта вельмі складана ў прамым эфіры. Але калі ты не разумееш таго, што чытаеш, для цябе знікненне тэксту - катастрофа.
Трэба сказаць, што Ірына прыйшла на тэлебачанне ў тую пару, калі патрабаваліся забаўляльныя фарматы і вядучыя ў вобразе Барбі, таму яна прыняла на сябе такую ролю, падтрымала гульню.
- І ўжо не бачу сэнсу з гэтым змагацца. Я даўно спыніла барацьбу са стэрэатыпам, што тэлевядучы - гэта гаворачая галава. Але тым, хто сёння прыходзіць на тэлебачанне, раю: помніце пра рэпутацыйныя рызыкі і стэрэатыпы, з самага пачатку выбудоўвайце такую стратэгію, якую не давялося б потым ламаць, выпраўляць.
Мастак Рамбальская: "Захапляюся славянскімі жанчынамі"
Кола інтарэсаў нашай гераіні не замыкаецца работай над тэлепраектамі. Высокая, статная, прыгожая Ірына з 12 гадоў працавала мадэллю. У яе партфоліа дзясяткі модных паказаў і кароны міжнародных конкурсаў прыгажосці.
- Прайшла мноства конкурсаў прыгажосці, адпрацавала дзясяткі рэкламных кантрактаў, - гаворыць субяседніца і прызнаецца: - Цяпер для мяне важна тэма мадэльнага адваротнага боку, стэрэатыпы, якія часам навязвае мода, грамадства. Гэтай тэме 12 гадоў таму была прысвечана мая першая персанальная выстава "Moneyкеншчыцы. Iznanka" - і не адпускае мяне да гэтага часу. У цэлым мае скульптуры заўсёды гіпертрафавана даўганогія. Як, напрыклад, мая апошняя работа "Худзевыя людзі", якая заняла трэцяе месца ў намінацыі "Скульптура" на Асеннім салоне сёлета.
Кампазіцыя "Худзевыя людзі" ўяўляе сабой вобразы чатырох дзяўчат у модных худзі, якія хаваюць іх фігуру. Цікавімся, што ж аўтар хацела нам сказаць гэтай работай.
- Мода оверсайз, якая прапануе хаваць індывідуальнасць, робіць нас аднолькавымі. З аднаго боку, стварэнне адзінага для ўсіх вобраза, прапанова зліцца з агульнай масай - гэта быццам бы зручна: ты трапляеш у зону камфорту. З іншага, так грамадства, прымушаючы цябе прымаць такі вобраз, які поўнасцю сцірае тваю асобу, не дае табе магчымасці быць у добрым сэнсе слова белай варонай - асаблівай, не падобнай да іншых. Я ўпэўнена, што ўніфікаваны стыль абязлічвае нас, сцірае індывідуальнасць, хаваючы асобу, прыгажосць нашых жанчын, іх сілу і пачуцці! Прапануючы паглядзець на оверсайз з іншага боку, я дзейнічаю як мастацкі хірург.
Сапраўдная жаночая сіла і прыгажосць адлюстраваны ў самых прыкметных работах Ірыны Рамбальскай - храміраваных гарсэтах і паясах, якія робяць дзяўчат адначасова вытанчанымі і абароненымі, быццам бы адзетымі ў браню. Менавіта ў іх вядомыя мадэлі прайшлі па чырвонай дывановай дарожцы на Парыжскім тыдні моды, пасля - на Урале і ў Кітаі.
- Я захапляюся славянскімі жанчынамі, яны проста цудоўныя. Мы ўсё жыццё цягнем на сабе вялікі цяжар адказнасці: работа, дом, дзеці, здароўе… Пры гэтым з такімі велізарнымі ношамі ўмеем цудоўна балансаваць, застаючыся надзвычай прыгожымі, хоць часам і ранімымі, і слабаабароненымі, - адзначае наша гераіня. - Свае модныя паказы я спецыяльна дапоўніла гірамі, каб паказаць, што для нас, славянскіх жанчын, свая ноша не цягне. У нас закладзена вялізная сіла, якую мы часта хаваем, а яе трэба захоўваць, шанаваць і пускаць на карысць.
Унікальнасць вырабаў Ірыны Рамбальскай у тым, што яны робяць любую фігуру якраз такой, як трэба: падкрэсліваюць выдатныя якасці жанчыны, якая надзела гарсэт, у адрозненне ад тых жа худзі, якія гэту прыгажосць хаваюць. Але адначасова яны і браня ад жорсткасці свету.
Цікавімся, а які фармат мастацтва бліжэйшы самой Ірыне: жывапіс, скульптура або нешта яшчэ?
- Сучаснае мастацтва - гэта сімбіёз, які не прадугледжвае падзелу яго па нейкіх стылістыках і фарматах: вось тут - жывапіс, а тут у нас - арт-аб'ект, вось тут - мода або нешта яшчэ. Калі ты па-сапраўднаму творчы чалавек, табе бывае складана вызначыцца і да нейкай канкрэтнай нішы ў мастацтве сябе аднесці. Для мяне няма падзелу на фарматы, мне складана сказаць, што я дызайнер, мастак, скульптар або нехта яшчэ, - гаворыць Ірына і ўдакладняе: - Свой стыль у мастацтве я назвала б сацыяльным ірацыяналізмам. Мастацтва для мяне - гэта заўсёды пра сэнсы, думкі, пра сацыяльны парадак дня. Таксама абавязковы тэксты, якія я пішу ў дадатак да сваіх арт-аб'ектаў, што суправаджаюць скульптуру, гарсэт або карціну. Я люблю выкарыстоўваць новыя формы і прыёмы. Сама змешваю новыя хімічныя матэрыялы і ламаю шаблоны класічнага падыходу.
Пры гэтым Ірына, якая з дзяцінства любіла маляваць, не мае профільнай мастацкай адукацыі.
- Гэта мне, можа, недзе перашкаджае, а недзе і дапамагае. Таму што я не баюся эксперыментаваць, выкарыстоўваючы свае ідэі ў матэрыялах, у якіх, як гавораць некаторыя, немагчыма рэалізаваць задуманае. Няведанне канонаў дапамагае зняць зашоранасць і ў выніку стварыць нешта новае, дзіўнае. Таму мне бывае складана сказаць, што гэты канкрэтны арт-аб'ект - менавіта скульптура.
Валанцёр Рамбальская: "Можна сказаць, што мая дапамога жывёлам пачалася з падману"
Асаблівае месца ў сэрцы і жыцці Ірыны Рамбальскай займае клопат пра бяздомных жывёл. Усё пачалося з дзяцінства, і першымі, вядома, былі кінутыя кацяняты.
- Можна сказаць, што маё валанцёрства пачалося з падману. Помню, як у дзяцінстве прынесла дадому кацянят і сказала маме, што іх нарадзіла наша кошка, - прызналася субяседніца. - Калі крыху падрасла, пачала несці дадому самых розных жывёл: не толькі кацянят, але і сарок, варон і нават малочнае парася, якога выратавалі і адправілі ў вёску, каб яно не пайшло на мяса.
Цяпер дома ў Ірыны чатыры выратаваныя жывёліны. Адна з іх - кот-спінальнік Шура, якога забралі з ветклінікі. Ён не можа самастойна хадзіць.
- Шура даволі сабе адэкватны кот, які дэманструе тое, што факт інвалідызацыі не важны для саміх жывёл: ён цудоўна пражывае сваё жыццё і не рэагуе на касыя позіркі, у адрозненне ад людзей, - з цеплынёй гаворыць пра Шуру яго гаспадыня.
У доме Рамбальскай ёсць яшчэ адзін кот - белы "каракулевы" Холст, які да сустрэчы з ёю таксама знаходзіўся ў гаротным становішчы. Трэці гадаванец - сабака пароды хаскі па мянушцы Мішка, якога расстралялі з драбавіка. Сабаку ўдалося выратаваць, але ў яго галаве засталося каля 100 шроту, а яшчэ ён страціў лапу. Мішка не адзінокі, ён пражывае ў спецыяльным доміку разам з Кошкай. Гэта яшчэ адна хаскі, якую Ірына яшчэ раней выратавала з усыпалкі. Праўда, сабака аказаўся з сюрпрызам - на дзень нараджэння Ірыны нарадзіў 8 шчанят.
- У нас пад апекай знаходзіцца яшчэ адзін сабака, у якога замест задніх лап устаноўлены індывідуальныя пратэзы. Гэтаму ўнікальнаму сабаку мы хочам знайсці дом і верных гаспадароў, - гаворыць Ірына. - Шкада, што ў нашай краіне многія стараюцца прайсці міма жывёл з інваліднасцю. Але я праціўнік такіх адносін - можа, мая місія - стаць прыкладам для тых, хто баіцца такіх жывёл.
Валанцёрская работа дала магчымасць тэлевядучай убачыць, як многа беларусаў бяруць бяздомных жывёл.
- Усе, каму я шукала дом, уладкаваны. Многія гаспадары шлюць відэа- і фотапрывітанні ад сваіх гадаванцаў. Прыемна бачыць на фота шчаслівага ката, якога 7 гадоў таму знайшлі на сметніку. А яшчэ я вельмі рада, што ў Беларусі прыняты закон аб жорсткім абыходжанні з жывёламі. Я - за жорсткія меры супраць жывадзёраў і тых, хто выкідвае на вуліцу сваіх гадаванцаў.
У мяне ёсць сакрэт, як усё ў жыцці сумяшчаць. Але ён мала каму спадабаецца. Напрыклад, вы ніколі не ўбачыце мяне на прэзентацыях і вечарынках - нават, напэўна, проста ў кіно... Калі іншыя там бываюць, я або ляплю або малюю, альбо працую, альбо займаюся жывёламі. Вось такое размеркаванне часу. А яшчэ - сумяшчэнне задач і выкарыстанне эфектыўных сістэм. Напрыклад, мне трэба гадзіну бегаць і гадзіну гуляць з сабакамі, але ж можна сумясціць гэтыя справы. Такія вось банальныя парады ў плане дысцыпліны і таго, на што траціць свой час. Іншых чарадзейных сакрэтаў у мяне няма.
10% ад усіх сваіх прададзеных работ Ірына Рамбальская пералічвае валанцёрскім арганізацыям, якія ратуюць бяздомных жывёл. І называе гэту дапамогу "пушыстым падаткам".
Тамара МАРКІНА,
фота БЕЛТА і з адкрытых інтэрнэт-крыніц,
газета "7 дней".-0-
Праект створаны за кошт сродкаў мэтавага збору на вытворчасць нацыянальнага кантэнту
Тэлевядучая Рамбальская: "Я з тых вядучых, якія разумеюць, пра што гавораць"
Тэлебачанне для Ірыны ніколі не было марай. Але яе сэрца з дзяцінства было аддадзена пісьменнікам, якія ўмела складаюць літары ў словы. Сама яна нават дзіцячыя паштоўкі пісала так, што іх зачытвалі дарослыя. Пасля гэта вылілася ў вершы, якія пакуль Ірына піша ў стол, хоць песню з яе тэкстам ужо спявае Алёна Ланская.
- Я гэтак жа марыла пісаць пра людзей, хацела, каб іншыя маглі пра іх даведвацца дзякуючы мне. Адным словам, мне заўсёды падабалася журналістыка. Экран прыйшоў значна пазней, - прызнаецца тэлевядучая.
Ірына Рамбальская ўпэўнена, што большасць вядучых беларускага і расійскага тэлебачання - не гаворачыя галовы, а людзі, якія пішуць і думаюць.
- Ты можаш не быць суперрэжысёрам, але павінен ведаць, як весці перадачу і як яе манціраваць, як прывесці да адной роўніцы, - адзначае Ірына і прызнаецца, што для яе важна данесці свае думкі да гледача. - Я з тых вядучых, якія разумеюць, пра што гавораць. Лёгка чытаць тэкст суфлёра, які ты ведаеш, таму што сам яго напісаў і знайшоў патрэбную інфармацыю. Каб так працаваць, у тэлежурналістыку трэба ісці з асістэнцкіх пазіцый або карэспандэнта. Тады нават калі суфлёр зламаецца, ты зможаш імправізаваць, хоць гэта вельмі складана ў прамым эфіры. Але калі ты не разумееш таго, што чытаеш, для цябе знікненне тэксту - катастрофа.
Трэба сказаць, што Ірына прыйшла на тэлебачанне ў тую пару, калі патрабаваліся забаўляльныя фарматы і вядучыя ў вобразе Барбі, таму яна прыняла на сябе такую ролю, падтрымала гульню.
- І ўжо не бачу сэнсу з гэтым змагацца. Я даўно спыніла барацьбу са стэрэатыпам, што тэлевядучы - гэта гаворачая галава. Але тым, хто сёння прыходзіць на тэлебачанне, раю: помніце пра рэпутацыйныя рызыкі і стэрэатыпы, з самага пачатку выбудоўвайце такую стратэгію, якую не давялося б потым ламаць, выпраўляць.
Мастак Рамбальская: "Захапляюся славянскімі жанчынамі"
Кола інтарэсаў нашай гераіні не замыкаецца работай над тэлепраектамі. Высокая, статная, прыгожая Ірына з 12 гадоў працавала мадэллю. У яе партфоліа дзясяткі модных паказаў і кароны міжнародных конкурсаў прыгажосці.
- Прайшла мноства конкурсаў прыгажосці, адпрацавала дзясяткі рэкламных кантрактаў, - гаворыць субяседніца і прызнаецца: - Цяпер для мяне важна тэма мадэльнага адваротнага боку, стэрэатыпы, якія часам навязвае мода, грамадства. Гэтай тэме 12 гадоў таму была прысвечана мая першая персанальная выстава "Moneyкеншчыцы. Iznanka" - і не адпускае мяне да гэтага часу. У цэлым мае скульптуры заўсёды гіпертрафавана даўганогія. Як, напрыклад, мая апошняя работа "Худзевыя людзі", якая заняла трэцяе месца ў намінацыі "Скульптура" на Асеннім салоне сёлета.
Кампазіцыя "Худзевыя людзі" ўяўляе сабой вобразы чатырох дзяўчат у модных худзі, якія хаваюць іх фігуру. Цікавімся, што ж аўтар хацела нам сказаць гэтай работай.
- Мода оверсайз, якая прапануе хаваць індывідуальнасць, робіць нас аднолькавымі. З аднаго боку, стварэнне адзінага для ўсіх вобраза, прапанова зліцца з агульнай масай - гэта быццам бы зручна: ты трапляеш у зону камфорту. З іншага, так грамадства, прымушаючы цябе прымаць такі вобраз, які поўнасцю сцірае тваю асобу, не дае табе магчымасці быць у добрым сэнсе слова белай варонай - асаблівай, не падобнай да іншых. Я ўпэўнена, што ўніфікаваны стыль абязлічвае нас, сцірае індывідуальнасць, хаваючы асобу, прыгажосць нашых жанчын, іх сілу і пачуцці! Прапануючы паглядзець на оверсайз з іншага боку, я дзейнічаю як мастацкі хірург.
Сапраўдная жаночая сіла і прыгажосць адлюстраваны ў самых прыкметных работах Ірыны Рамбальскай - храміраваных гарсэтах і паясах, якія робяць дзяўчат адначасова вытанчанымі і абароненымі, быццам бы адзетымі ў браню. Менавіта ў іх вядомыя мадэлі прайшлі па чырвонай дывановай дарожцы на Парыжскім тыдні моды, пасля - на Урале і ў Кітаі.
- Я захапляюся славянскімі жанчынамі, яны проста цудоўныя. Мы ўсё жыццё цягнем на сабе вялікі цяжар адказнасці: работа, дом, дзеці, здароўе… Пры гэтым з такімі велізарнымі ношамі ўмеем цудоўна балансаваць, застаючыся надзвычай прыгожымі, хоць часам і ранімымі, і слабаабароненымі, - адзначае наша гераіня. - Свае модныя паказы я спецыяльна дапоўніла гірамі, каб паказаць, што для нас, славянскіх жанчын, свая ноша не цягне. У нас закладзена вялізная сіла, якую мы часта хаваем, а яе трэба захоўваць, шанаваць і пускаць на карысць.
Унікальнасць вырабаў Ірыны Рамбальскай у тым, што яны робяць любую фігуру якраз такой, як трэба: падкрэсліваюць выдатныя якасці жанчыны, якая надзела гарсэт, у адрозненне ад тых жа худзі, якія гэту прыгажосць хаваюць. Але адначасова яны і браня ад жорсткасці свету.
Цікавімся, а які фармат мастацтва бліжэйшы самой Ірыне: жывапіс, скульптура або нешта яшчэ?
- Сучаснае мастацтва - гэта сімбіёз, які не прадугледжвае падзелу яго па нейкіх стылістыках і фарматах: вось тут - жывапіс, а тут у нас - арт-аб'ект, вось тут - мода або нешта яшчэ. Калі ты па-сапраўднаму творчы чалавек, табе бывае складана вызначыцца і да нейкай канкрэтнай нішы ў мастацтве сябе аднесці. Для мяне няма падзелу на фарматы, мне складана сказаць, што я дызайнер, мастак, скульптар або нехта яшчэ, - гаворыць Ірына і ўдакладняе: - Свой стыль у мастацтве я назвала б сацыяльным ірацыяналізмам. Мастацтва для мяне - гэта заўсёды пра сэнсы, думкі, пра сацыяльны парадак дня. Таксама абавязковы тэксты, якія я пішу ў дадатак да сваіх арт-аб'ектаў, што суправаджаюць скульптуру, гарсэт або карціну. Я люблю выкарыстоўваць новыя формы і прыёмы. Сама змешваю новыя хімічныя матэрыялы і ламаю шаблоны класічнага падыходу.
Пры гэтым Ірына, якая з дзяцінства любіла маляваць, не мае профільнай мастацкай адукацыі.
- Гэта мне, можа, недзе перашкаджае, а недзе і дапамагае. Таму што я не баюся эксперыментаваць, выкарыстоўваючы свае ідэі ў матэрыялах, у якіх, як гавораць некаторыя, немагчыма рэалізаваць задуманае. Няведанне канонаў дапамагае зняць зашоранасць і ў выніку стварыць нешта новае, дзіўнае. Таму мне бывае складана сказаць, што гэты канкрэтны арт-аб'ект - менавіта скульптура.
Валанцёр Рамбальская: "Можна сказаць, што мая дапамога жывёлам пачалася з падману"
Асаблівае месца ў сэрцы і жыцці Ірыны Рамбальскай займае клопат пра бяздомных жывёл. Усё пачалося з дзяцінства, і першымі, вядома, былі кінутыя кацяняты.
- Можна сказаць, што маё валанцёрства пачалося з падману. Помню, як у дзяцінстве прынесла дадому кацянят і сказала маме, што іх нарадзіла наша кошка, - прызналася субяседніца. - Калі крыху падрасла, пачала несці дадому самых розных жывёл: не толькі кацянят, але і сарок, варон і нават малочнае парася, якога выратавалі і адправілі ў вёску, каб яно не пайшло на мяса.
Цяпер дома ў Ірыны чатыры выратаваныя жывёліны. Адна з іх - кот-спінальнік Шура, якога забралі з ветклінікі. Ён не можа самастойна хадзіць.
- Шура даволі сабе адэкватны кот, які дэманструе тое, што факт інвалідызацыі не важны для саміх жывёл: ён цудоўна пражывае сваё жыццё і не рэагуе на касыя позіркі, у адрозненне ад людзей, - з цеплынёй гаворыць пра Шуру яго гаспадыня.
У доме Рамбальскай ёсць яшчэ адзін кот - белы "каракулевы" Холст, які да сустрэчы з ёю таксама знаходзіўся ў гаротным становішчы. Трэці гадаванец - сабака пароды хаскі па мянушцы Мішка, якога расстралялі з драбавіка. Сабаку ўдалося выратаваць, але ў яго галаве засталося каля 100 шроту, а яшчэ ён страціў лапу. Мішка не адзінокі, ён пражывае ў спецыяльным доміку разам з Кошкай. Гэта яшчэ адна хаскі, якую Ірына яшчэ раней выратавала з усыпалкі. Праўда, сабака аказаўся з сюрпрызам - на дзень нараджэння Ірыны нарадзіў 8 шчанят.
- У нас пад апекай знаходзіцца яшчэ адзін сабака, у якога замест задніх лап устаноўлены індывідуальныя пратэзы. Гэтаму ўнікальнаму сабаку мы хочам знайсці дом і верных гаспадароў, - гаворыць Ірына. - Шкада, што ў нашай краіне многія стараюцца прайсці міма жывёл з інваліднасцю. Але я праціўнік такіх адносін - можа, мая місія - стаць прыкладам для тых, хто баіцца такіх жывёл.
Валанцёрская работа дала магчымасць тэлевядучай убачыць, як многа беларусаў бяруць бяздомных жывёл.
- Усе, каму я шукала дом, уладкаваны. Многія гаспадары шлюць відэа- і фотапрывітанні ад сваіх гадаванцаў. Прыемна бачыць на фота шчаслівага ката, якога 7 гадоў таму знайшлі на сметніку. А яшчэ я вельмі рада, што ў Беларусі прыняты закон аб жорсткім абыходжанні з жывёламі. Я - за жорсткія меры супраць жывадзёраў і тых, хто выкідвае на вуліцу сваіх гадаванцаў.
У мяне ёсць сакрэт, як усё ў жыцці сумяшчаць. Але ён мала каму спадабаецца. Напрыклад, вы ніколі не ўбачыце мяне на прэзентацыях і вечарынках - нават, напэўна, проста ў кіно... Калі іншыя там бываюць, я або ляплю або малюю, альбо працую, альбо займаюся жывёламі. Вось такое размеркаванне часу. А яшчэ - сумяшчэнне задач і выкарыстанне эфектыўных сістэм. Напрыклад, мне трэба гадзіну бегаць і гадзіну гуляць з сабакамі, але ж можна сумясціць гэтыя справы. Такія вось банальныя парады ў плане дысцыпліны і таго, на што траціць свой час. Іншых чарадзейных сакрэтаў у мяне няма.
10% ад усіх сваіх прададзеных работ Ірына Рамбальская пералічвае валанцёрскім арганізацыям, якія ратуюць бяздомных жывёл. І называе гэту дапамогу "пушыстым падаткам".
Тамара МАРКІНА,
фота БЕЛТА і з адкрытых інтэрнэт-крыніц,
газета "7 дней".-0-
Праект створаны за кошт сродкаў мэтавага збору на вытворчасць нацыянальнага кантэнту
Падпісвайцеся на нас у
