
Навіны сюжэта
"Праект "Беларусы ў кадры" на YouTube-канале БЕЛТА"
Сяргей Цярэшчанка не толькі тлумачыць жадаючым, як атрымаць у нас ПМЖ, але і літаральна за руку водзіць кожнага да патэнцыяльных работадаўцаў, якія могуць прапанаваць яшчэ і дах над галавой. Сярод тых, хто з дапамогай Сяргея хоча пачаць усё з чыстага ліста, - жыхары шэрага еўрапейскіх дзяржаў, Ізраіля, ЗША, Канады і Аргенціны. Блогер расказвае, чаму ўсе яны хочуць у Беларусь, што іх шакіруе ў нашай краіне і якія гісторыі бежанцаў з Украіны ён называе "фільмам жахаў - без жывых мерцвякоў, але з чартаўшчынай"?
"Беларусы - лепшыя людзі на зямлі"
Сяргей Цярэшчанка не толькі неабыякавы да чужога гора чалавек, але і працаголік. Паспявае працаваць у двух інтэрнэт-магазінах і актыўна весці свой блог. У ім і развенчвае фэйкі пра нашу краіну, расказвае пра яе прыроднае хараство і дзеліцца праверанымі рэцэптамі. Асобным пунктам ідуць гісторыі пераехаўшых у Беларусь на пастаяннае месца жыхарства. Самыя частыя героі там - украінцы.
Першай сям'ёй, якой дапамог Сяргей, стала менавіта ўкраінская. Людміла з двума дзецьмі цэлы месяц жыла ў доме блогера.
- Цяпер яна нам як родная, - усміхаецца наш герой. - Часта прыязджае ў госці, і мы ў яе бываем. Бачым, як паціху абжываецца ў доме з усімі выгодамі, які ёй даў саўгас-камбінат. Людміла там атрымлівае нядрэнную зарплату. Па магчымасці абсталёўвае жыллё: то кухню купіла, то яшчэ штосьці. А першы час вельмі дапамаглі беларусы, якія ўбачылі маё відэа пра яе: хтосьці дыван прыслаў, хтосьці люстру, лямпу. Дзеці Людмілы сталі такімі ружовашчокімі! Ходзяць у школу, дзе іх вучаць і кормяць бясплатна. Ды і іх маці пахарашэла. Вельмі ўсім задаволена.

У доме ад сельгаспрадпрыемства "Асавец" абжываецца і яшчэ адна ўкраінская сям'я, якая прыбыла па рэкамендацыі Сяргея Цярэшчанкі. Святлана, Яраслаў і іх дзеці пазнаёміліся ўжо з усімі суседзямі ў вёсцы, з некаторымі нават пасябравалі. Цяпер лічаць беларусаў найлепшымі людзьмі на зямлі.
- Таму што цудоўныя, вельмі спагадлівыя. Нам дапамагалі ўсе - хто чым мог, - успамінае Святлана.
Родны шахцёрскі гарадок Лісічанск крыху меншы за беларускі Мазыр, непадалёк ад якога цяпер жыве яе сям'я. Святлана скончыла Нацыянальны аграрны ўніверсітэт імя Дакучаева ў Харкаве, яшчэ студэнткай выйшла замуж. Маладыя неўзабаве пераехалі ва ўласны дом. Святлана пачала расці па кар'ернай лесвіцы - стала кіраўніком аддзела ў сетцы супермаркетаў, нарадзіла двое дзяцей.
Перад з'яўленнем на свет сына муж і жонка пачалі заўважаць, што справы ў краіне ідуць усё горш. Пасля палітычных падзей 2014 года эканоміка пайшла ў "крутое піке": прадпрыемствы пачалі развальвацца на вачах, цэны раслі амаль кожны дзень, плаціць даводзілася нават за тое, што раней было бясплатным - медыцыну і адукацыю. Пражыць на зарплаты станавілася ўсё складаней. Да таго ж прыкметна абвастрылася пытанне мовы: на рускамоўных глядзелі скоса і патрабавалі размаўляць толькі на ўкраінскай мове. Усё гэта падштурхнула Святлану і Яраслава да пераезду ў іншую краіну.
Вырашылі, што гэта будзе Польшча. Знайшлі там работу, жыллё. У прынцыпе, каля 5 гадоў усё складалася нядрэнна - да таго моманту, як пасля пачатку СВА ў Польшчу не рвануў паток украінскіх бежанцаў. Перамены ў адносінах да мясцовых першымі адчулі дзеці Святланы і Яраслава. Скардзіліся, што іх крыўдзяць, абражаюць. У хуткім часе з гэтым сутыкнуліся і самі муж з жонкай: іх пачалі папракаць за тое, што "жывуць паразітамі ў чужой краіне". Святлана і Яраслаў зноў сабралі чамаданы…

Варыянтаў пераезду ў больш дружалюбную абстаноўку было некалькі, але спыніліся на Беларусі. У Мінску некалькі тыдняў спрабавалі знайсці работу - беспаспяхова. І тут на вочы ў адной з сацсетак Святлане трапіў блогер Сяргей Цярэшчанка, які абяцаў: дапамагу ўладкавацца бежанцам, згодным пераехаць у Мазырскі раён.
"Хацеў кінуць усё гэта, а потым вырашыў, што прадоўжу дапамагаць, але ўжо выбарачна"
Сяргей Цярэшчанка падкрэслівае: у асноўным да яго звяртаюцца выхадцы з трох краін - Беларусі, Расіі і Украіны, але кансультацыю аб пераездзе просяць і жыхары многіх іншых дзяржаў - ЗША, Канады, Ізраіля, членаў ЕС, Расіі, Партугаліі і нават Мексікі.
- Усе гэтыя людзі - рускамоўныя. Яны па розных прычынах пакінулі свае краіны. Некаторыя гэта зрабілі яшчэ ў 90-я, а цяпер хочуць вярнуцца на тэрыторыю былога СССР. Хоць, вядома, за дапамогай да мяне часцей за ўсё звяртаюцца тыя, хто пасля пачатку СВА пераехаў з Украіны ў Заходнюю Еўропу. Яны там хвалёнай дэмакратыі наеліся і цяпер хочуць у Беларусь, каб проста працаваць, нараджаць і выхоўваць дзяцей. Калі падлічыць, колькі ў нашай краіне з маёй дапамогай прыбавілася жыхароў, то атрымаем прыкладна 50 чалавек, - задаволена падкрэслівае блогер.

Ён запрашае жадаючых атрымаць ПМЖ у Мазыр або Мазырскі раён. Не толькі таму, што сам жыве тут і любіць родны край, пра які здымае шматлікія відэа. Прычына значна больш прыземленая.
- Тут у мяне ёсць патрэбныя знаёмствы, таму магу аказаць дапамогу. Яна заключаецца ў суправаджэнні: можна сказаць, бяру кожнага за руку, вяду спачатку ў аддзяленне па грамадзянстве і міграцыі, потым тэлефануем ва ўсе арганізацыі і прадпрыемствы, дзе могуць акрамя работы прапанаваць жыллё, часам разам ездзім на размову са старшынямі сельсаветаў, кіраўнікамі сельгаспрадпрыемстваў, - расказвае Сяргей Цярэшчанка і адзначае, што заўсёды даводзіць пачатую справу да канца.
Магчыма, у тым ліку і таму тэлефонам блогера з тымі, хто плануе пераезд у Беларусь, дзеляцца тыя, хто гэта ўжо зрабіў. "Сарафаннае радыё" працуе без збояў. Хоць у такой вядомасці, як аказалася, ёсць адваротны бок.

- Нядаўна даведаўся, што маім імем пачалі карыстацца маргіналы. Яны прыязджаюць у аддзяленне па грамадзянстве і міграцыі, учыняюць скандал, сцвярджаючы, што ў краіну ледзь ці не я асабіста іх запрасіў, хоць гэтых людзей ведаць не ведаю. Некаторыя пачыналі нахабна дзейнічаць - тэлефануюць з Польшчы і іншых еўрапейскіх краін, ставяць умову: прыеду ў Беларусь, але вы да гэтага часу знайдзіце мне работу і жыллё. Тлумачу, што толькі дапамагаю, а шукаюць неабходнае людзі самі. У адказ чую: "Вы абавязаны мне дапамагчы, я бежанец!". Былі і тыя, каго цікавіла толькі тое, ці плацяць тут дапамогу бежанцам. Калі чулі ў адказ, што давядзецца працаваць, перадумвалі прыязджаць. З-за такіх выпадкаў я нават збіраўся перастаць гэтым займацца. А калі крыху супакоіўся, вырашыў: проста пачну дапамагаць на больш сур'ёзным узроўні і выбарачна. Не хачу, каб у нашу краіну траплялі маргіналы і людзі з "завернутымі" мазгамі, - тлумачыць Сяргей.
"Першыя словы былі: "Я ў шоку"
Цяпер сярод тых, каму блогер дапамагае, ні маргіналаў, ні "замбіраваных" няма. У Беларусь па прапанове Сяргея Цярэшчанкі пераязджаюць людзі, якія цэняць простыя, але важныя, радасці: упэўненасць у заўтрашнім дні, добрыя і паважлівыя адносіны да сябе, якасныя прадукты, камфортныя ўмовы жыцця.
- Прыкладна тыдзень таму прыязджалі маці з сынам з Варонежа. Яны ўжо вырашылі, што пераедуць у аграгарадок Опаль, гэта Брэсцкая вобласць. Іх там чакае старшыня сельсавета Галіна Васільеўна Варашылава - цудоўная жанчына і шырокай душы чалавек. Прыехаўшы да нас, маці і сын шмат чаму здзівіліся: і чысціні ў гарадах, і адносінам людзей - каго ні папрасі, усе дапамогуць, і шырокім асартыментам у нашых магазінах. Заўважылі, што прадукты ў асноўным усе беларускія, значыць, якасныя. А як інакш, калі ў нас нават у гэтым самадастатковая дзяржава? - гаворыць наш герой.
Яшчэ адзін з тых, хто прыехаў да нас на ПМЖ пасля прагляду відэа аб Беларусі на Ютуб-канале Сяргея Цярэшчанкі - мужчына, які 20 гадоў пражыў у Партугаліі. Паводле слоў блогера, чалавек дзелавы, дасведчаны і ведае шэсць моў.

- Першае, што я пачуў пры сустрэчы, - "Я ў шоку", і толькі потым ён прывітаўся. Аказалася, чалавек не чакаў, што так шмат чужых людзей прыме ўдзел у яго лёсе, прапануе дапамогу. У справу ўключана мноства людзей, бо сюды часцей за ўсё прыязджаюць ледзь ці не з адным пакетам, дзе толькі самае неабходнае. Беларусы прысылаюць прыехаўшым адзенне, яшчэ нейкія рэчы. Вялікую дапамогу аказвае калектыў Аддзялення па грамадзянстве і міграцыі Мазырскага РАУС і Мазырская раённая арганізацыя Беларускага таварыства Чырвонага Крыжа. Хачу сказаць, што там працуюць сапраўды дасведчаныя спецыялісты. Не раз дапамагаў намеснік старшыні Мазырскага райвыканкама Фелікс Фёдаравіч Галюк. Ні разу не адмовіў у тым, каб патэлефанаваць на прадпрыемствы, дамовіцца аб працаўладкаванні. Дарэчы, многія, хто звяртаўся да мяне, расказваюць цікавую рэч: колькі б і на якія б беларускія прадпрыемствы яны ні тэлефанавалі са сваёй краіны, каб даведацца пра вакансіі, звязацца не атрымлівалася. Такое адчуванне, што сувязь блакіруюць. Таму пытанне з работай можна вырашыць ужо толькі на месцы, - тлумачыць Сяргей Цярэшчанка.
Звычайна пытанне з працаўладкаваннем пры дружнай дапамозе беларускага боку вырашаецца на працягу трох дзён. Паралельна ідзе пошук жылля. А да гэтага людзі, у большасці з якіх з сабой аказваецца зусім невялікі запас грошай, або здымаюць пасутачна кватэру або нумар у гасцініцы.
Калі ў Сяргея пытаюцца, навошта ён траціць столькі свайго часу на чужых, па сутнасці, людзей, ён тлумачыць: уся справа ў звычайнай чалавечай спагадзе.

- Калі жывеш у сваёй краіне і ў цябе ёсць гаспадарка, кватэра, дом, патрэбны вельмі важкія прычыны, каб гэта пакінуць і пачаць усё з нуля ў чужой краіне. Ва Украіне адбываюцца жудасныя рэчы. Бежанцы расказваюць шакіруючыя гісторыі. Ва ўсіх вялікі страх у тым ліку за сваё жыццё і здароўе, бо там могуць пабіць толькі за тое, што ты - рускамоўны чалавек. Ім гавораць: значыць, ты не з намі, а супраць нас. Ёсць шмат прыкладаў, якія я проста не хачу прыводзіць. Але калі іх сабраць, гэта будзе фільм жахаў - без хадзячых мерцвякоў, але з чартаўшчынай, - запэўнівае блогер. - Пры гэтым не ўсе ж ва Украіне падтрымліваюць бандэраўцаў. Ёсць і разважлівыя людзі, прыстойныя, з добрай адукацыяй, якія проста хочуць жыць нармальна і ведаць, што іх дзеці ў бяспецы. Чаму такім не дапамагчы?
*Праект створаны за кошт сродкаў мэтавага збору на вытворчасць нацыянальнага кантэнту
Алена ІВАШКА,
газета "7 дней".-0-
"Беларусы - лепшыя людзі на зямлі"
Сяргей Цярэшчанка не толькі неабыякавы да чужога гора чалавек, але і працаголік. Паспявае працаваць у двух інтэрнэт-магазінах і актыўна весці свой блог. У ім і развенчвае фэйкі пра нашу краіну, расказвае пра яе прыроднае хараство і дзеліцца праверанымі рэцэптамі. Асобным пунктам ідуць гісторыі пераехаўшых у Беларусь на пастаяннае месца жыхарства. Самыя частыя героі там - украінцы.
Першай сям'ёй, якой дапамог Сяргей, стала менавіта ўкраінская. Людміла з двума дзецьмі цэлы месяц жыла ў доме блогера.
- Цяпер яна нам як родная, - усміхаецца наш герой. - Часта прыязджае ў госці, і мы ў яе бываем. Бачым, як паціху абжываецца ў доме з усімі выгодамі, які ёй даў саўгас-камбінат. Людміла там атрымлівае нядрэнную зарплату. Па магчымасці абсталёўвае жыллё: то кухню купіла, то яшчэ штосьці. А першы час вельмі дапамаглі беларусы, якія ўбачылі маё відэа пра яе: хтосьці дыван прыслаў, хтосьці люстру, лямпу. Дзеці Людмілы сталі такімі ружовашчокімі! Ходзяць у школу, дзе іх вучаць і кормяць бясплатна. Ды і іх маці пахарашэла. Вельмі ўсім задаволена.

У доме ад сельгаспрадпрыемства "Асавец" абжываецца і яшчэ адна ўкраінская сям'я, якая прыбыла па рэкамендацыі Сяргея Цярэшчанкі. Святлана, Яраслаў і іх дзеці пазнаёміліся ўжо з усімі суседзямі ў вёсцы, з некаторымі нават пасябравалі. Цяпер лічаць беларусаў найлепшымі людзьмі на зямлі.
- Таму што цудоўныя, вельмі спагадлівыя. Нам дапамагалі ўсе - хто чым мог, - успамінае Святлана.
Родны шахцёрскі гарадок Лісічанск крыху меншы за беларускі Мазыр, непадалёк ад якога цяпер жыве яе сям'я. Святлана скончыла Нацыянальны аграрны ўніверсітэт імя Дакучаева ў Харкаве, яшчэ студэнткай выйшла замуж. Маладыя неўзабаве пераехалі ва ўласны дом. Святлана пачала расці па кар'ернай лесвіцы - стала кіраўніком аддзела ў сетцы супермаркетаў, нарадзіла двое дзяцей.
Перад з'яўленнем на свет сына муж і жонка пачалі заўважаць, што справы ў краіне ідуць усё горш. Пасля палітычных падзей 2014 года эканоміка пайшла ў "крутое піке": прадпрыемствы пачалі развальвацца на вачах, цэны раслі амаль кожны дзень, плаціць даводзілася нават за тое, што раней было бясплатным - медыцыну і адукацыю. Пражыць на зарплаты станавілася ўсё складаней. Да таго ж прыкметна абвастрылася пытанне мовы: на рускамоўных глядзелі скоса і патрабавалі размаўляць толькі на ўкраінскай мове. Усё гэта падштурхнула Святлану і Яраслава да пераезду ў іншую краіну.
Вырашылі, што гэта будзе Польшча. Знайшлі там работу, жыллё. У прынцыпе, каля 5 гадоў усё складалася нядрэнна - да таго моманту, як пасля пачатку СВА ў Польшчу не рвануў паток украінскіх бежанцаў. Перамены ў адносінах да мясцовых першымі адчулі дзеці Святланы і Яраслава. Скардзіліся, што іх крыўдзяць, абражаюць. У хуткім часе з гэтым сутыкнуліся і самі муж з жонкай: іх пачалі папракаць за тое, што "жывуць паразітамі ў чужой краіне". Святлана і Яраслаў зноў сабралі чамаданы…

Варыянтаў пераезду ў больш дружалюбную абстаноўку было некалькі, але спыніліся на Беларусі. У Мінску некалькі тыдняў спрабавалі знайсці работу - беспаспяхова. І тут на вочы ў адной з сацсетак Святлане трапіў блогер Сяргей Цярэшчанка, які абяцаў: дапамагу ўладкавацца бежанцам, згодным пераехаць у Мазырскі раён.
"Хацеў кінуць усё гэта, а потым вырашыў, што прадоўжу дапамагаць, але ўжо выбарачна"
Сяргей Цярэшчанка падкрэслівае: у асноўным да яго звяртаюцца выхадцы з трох краін - Беларусі, Расіі і Украіны, але кансультацыю аб пераездзе просяць і жыхары многіх іншых дзяржаў - ЗША, Канады, Ізраіля, членаў ЕС, Расіі, Партугаліі і нават Мексікі.
- Усе гэтыя людзі - рускамоўныя. Яны па розных прычынах пакінулі свае краіны. Некаторыя гэта зрабілі яшчэ ў 90-я, а цяпер хочуць вярнуцца на тэрыторыю былога СССР. Хоць, вядома, за дапамогай да мяне часцей за ўсё звяртаюцца тыя, хто пасля пачатку СВА пераехаў з Украіны ў Заходнюю Еўропу. Яны там хвалёнай дэмакратыі наеліся і цяпер хочуць у Беларусь, каб проста працаваць, нараджаць і выхоўваць дзяцей. Калі падлічыць, колькі ў нашай краіне з маёй дапамогай прыбавілася жыхароў, то атрымаем прыкладна 50 чалавек, - задаволена падкрэслівае блогер.

Ён запрашае жадаючых атрымаць ПМЖ у Мазыр або Мазырскі раён. Не толькі таму, што сам жыве тут і любіць родны край, пра які здымае шматлікія відэа. Прычына значна больш прыземленая.
- Тут у мяне ёсць патрэбныя знаёмствы, таму магу аказаць дапамогу. Яна заключаецца ў суправаджэнні: можна сказаць, бяру кожнага за руку, вяду спачатку ў аддзяленне па грамадзянстве і міграцыі, потым тэлефануем ва ўсе арганізацыі і прадпрыемствы, дзе могуць акрамя работы прапанаваць жыллё, часам разам ездзім на размову са старшынямі сельсаветаў, кіраўнікамі сельгаспрадпрыемстваў, - расказвае Сяргей Цярэшчанка і адзначае, што заўсёды даводзіць пачатую справу да канца.
Магчыма, у тым ліку і таму тэлефонам блогера з тымі, хто плануе пераезд у Беларусь, дзеляцца тыя, хто гэта ўжо зрабіў. "Сарафаннае радыё" працуе без збояў. Хоць у такой вядомасці, як аказалася, ёсць адваротны бок.

- Нядаўна даведаўся, што маім імем пачалі карыстацца маргіналы. Яны прыязджаюць у аддзяленне па грамадзянстве і міграцыі, учыняюць скандал, сцвярджаючы, што ў краіну ледзь ці не я асабіста іх запрасіў, хоць гэтых людзей ведаць не ведаю. Некаторыя пачыналі нахабна дзейнічаць - тэлефануюць з Польшчы і іншых еўрапейскіх краін, ставяць умову: прыеду ў Беларусь, але вы да гэтага часу знайдзіце мне работу і жыллё. Тлумачу, што толькі дапамагаю, а шукаюць неабходнае людзі самі. У адказ чую: "Вы абавязаны мне дапамагчы, я бежанец!". Былі і тыя, каго цікавіла толькі тое, ці плацяць тут дапамогу бежанцам. Калі чулі ў адказ, што давядзецца працаваць, перадумвалі прыязджаць. З-за такіх выпадкаў я нават збіраўся перастаць гэтым займацца. А калі крыху супакоіўся, вырашыў: проста пачну дапамагаць на больш сур'ёзным узроўні і выбарачна. Не хачу, каб у нашу краіну траплялі маргіналы і людзі з "завернутымі" мазгамі, - тлумачыць Сяргей.
"Першыя словы былі: "Я ў шоку"
Цяпер сярод тых, каму блогер дапамагае, ні маргіналаў, ні "замбіраваных" няма. У Беларусь па прапанове Сяргея Цярэшчанкі пераязджаюць людзі, якія цэняць простыя, але важныя, радасці: упэўненасць у заўтрашнім дні, добрыя і паважлівыя адносіны да сябе, якасныя прадукты, камфортныя ўмовы жыцця.
- Прыкладна тыдзень таму прыязджалі маці з сынам з Варонежа. Яны ўжо вырашылі, што пераедуць у аграгарадок Опаль, гэта Брэсцкая вобласць. Іх там чакае старшыня сельсавета Галіна Васільеўна Варашылава - цудоўная жанчына і шырокай душы чалавек. Прыехаўшы да нас, маці і сын шмат чаму здзівіліся: і чысціні ў гарадах, і адносінам людзей - каго ні папрасі, усе дапамогуць, і шырокім асартыментам у нашых магазінах. Заўважылі, што прадукты ў асноўным усе беларускія, значыць, якасныя. А як інакш, калі ў нас нават у гэтым самадастатковая дзяржава? - гаворыць наш герой.
Яшчэ адзін з тых, хто прыехаў да нас на ПМЖ пасля прагляду відэа аб Беларусі на Ютуб-канале Сяргея Цярэшчанкі - мужчына, які 20 гадоў пражыў у Партугаліі. Паводле слоў блогера, чалавек дзелавы, дасведчаны і ведае шэсць моў.

- Першае, што я пачуў пры сустрэчы, - "Я ў шоку", і толькі потым ён прывітаўся. Аказалася, чалавек не чакаў, што так шмат чужых людзей прыме ўдзел у яго лёсе, прапануе дапамогу. У справу ўключана мноства людзей, бо сюды часцей за ўсё прыязджаюць ледзь ці не з адным пакетам, дзе толькі самае неабходнае. Беларусы прысылаюць прыехаўшым адзенне, яшчэ нейкія рэчы. Вялікую дапамогу аказвае калектыў Аддзялення па грамадзянстве і міграцыі Мазырскага РАУС і Мазырская раённая арганізацыя Беларускага таварыства Чырвонага Крыжа. Хачу сказаць, што там працуюць сапраўды дасведчаныя спецыялісты. Не раз дапамагаў намеснік старшыні Мазырскага райвыканкама Фелікс Фёдаравіч Галюк. Ні разу не адмовіў у тым, каб патэлефанаваць на прадпрыемствы, дамовіцца аб працаўладкаванні. Дарэчы, многія, хто звяртаўся да мяне, расказваюць цікавую рэч: колькі б і на якія б беларускія прадпрыемствы яны ні тэлефанавалі са сваёй краіны, каб даведацца пра вакансіі, звязацца не атрымлівалася. Такое адчуванне, што сувязь блакіруюць. Таму пытанне з работай можна вырашыць ужо толькі на месцы, - тлумачыць Сяргей Цярэшчанка.
Звычайна пытанне з працаўладкаваннем пры дружнай дапамозе беларускага боку вырашаецца на працягу трох дзён. Паралельна ідзе пошук жылля. А да гэтага людзі, у большасці з якіх з сабой аказваецца зусім невялікі запас грошай, або здымаюць пасутачна кватэру або нумар у гасцініцы.
Калі ў Сяргея пытаюцца, навошта ён траціць столькі свайго часу на чужых, па сутнасці, людзей, ён тлумачыць: уся справа ў звычайнай чалавечай спагадзе.

- Калі жывеш у сваёй краіне і ў цябе ёсць гаспадарка, кватэра, дом, патрэбны вельмі важкія прычыны, каб гэта пакінуць і пачаць усё з нуля ў чужой краіне. Ва Украіне адбываюцца жудасныя рэчы. Бежанцы расказваюць шакіруючыя гісторыі. Ва ўсіх вялікі страх у тым ліку за сваё жыццё і здароўе, бо там могуць пабіць толькі за тое, што ты - рускамоўны чалавек. Ім гавораць: значыць, ты не з намі, а супраць нас. Ёсць шмат прыкладаў, якія я проста не хачу прыводзіць. Але калі іх сабраць, гэта будзе фільм жахаў - без хадзячых мерцвякоў, але з чартаўшчынай, - запэўнівае блогер. - Пры гэтым не ўсе ж ва Украіне падтрымліваюць бандэраўцаў. Ёсць і разважлівыя людзі, прыстойныя, з добрай адукацыяй, якія проста хочуць жыць нармальна і ведаць, што іх дзеці ў бяспецы. Чаму такім не дапамагчы?
*Праект створаны за кошт сродкаў мэтавага збору на вытворчасць нацыянальнага кантэнту
Алена ІВАШКА,
газета "7 дней".-0-