Юрый і Сняжана Капузы знаёмы яшчэ са школы. Вучыліся, праўда, у розных класах - Юрый на год малодшы, але гаворыць, што "самая прыгожая дзяўчынка школы" яму адразу ж спадабалася. Сустракацца сталі, калі яна ўжо вучылася на першым курсе ўніверсітэта, але адносіны не заладзіліся і пара на час рассталася. За гэты перыяд Сняжана паспела нават выйсці замуж і нарадзіць сына. Цяпер яна з усмешкай успамінае, што першы шлюб быў паспешлівым, а сустрэчу з Юрыем называе не інакш, як лёсам. "Сняжана якраз заканчвала ўніверсітэт, калі я зрабіў ёй прапанову. Вядома, пагадзілася, - усміхаецца Юрый і з пяшчотай глядзіць на жонку. - Працаваў у тыя гады ў калгасе на трактары, потым на кормаўборачным камбайне. На вяселле зарабіў сам".
Першы год шлюбу маладыя купілі сваю першую машыну і домік у аграгарадку Сігневічы, якому быў не адзін дзясятак гадоў. "Ён літаральна стаяў на зямлі, не было відаць нават фундамента. Умовы, вядома, былі зусім не прыдатныя для пражывання, тым больш з малымі дзецьмі. Таму пачалі задумвацца пра яго рэканструкцыю. Пазней напісалі заяву ў сельсавет, каб правесці неабходныя будаўнічыя работы", - расказвае галава сям'і.
Ён не скрывае: пачынаць рэканструкцыю было страшна. "Здавалася, усё разваліцца літаральна на вачах. Помню, як пачалі дамкратам падымаць дом і сцяна стала падаць. Мы з мужыкамі стаялі і трымалі яе, вагой некалькі тон, голымі рукамі. Жонка глядзела на ўсё і плакала. Пасля паехала ў царкву, паставіла свечку, памалілася, папрасіла дапамогі ва Усявышняга, і паступова ўсё пачало атрымлівацца", - гаворыць Юрый.
Сёння ў іх вялікі і камфортны дом. Многае тут яшчэ трэба зрабіць, але цяжкасцей гэта вялікая і дружная сям'я не баіцца. Тут кожны гатовы падставіць адзін аднаму плячо.
Акрамя вялікай сям'і, другая важная тэма для размовы ў Юрыя - падсобная гаспадарка. Дзве каровы, козы, авечкі, качкі, індычкі, куры, трусы - каго толькі не сустрэнеш на іх падворку! Тут ёсць нават невялікая сажалка, у якой жывуць ручныя нутрыі. Яны пасябравалі з другой жыўнасцю ў гаспадарцы. Толькі каровы з недаверам паглядаюць на гэтыя пушыстыя істоты, асцярожна абыходзячы іх. "Упершыню ўбачыў нутрый на фота і падумаў, што гэта вялікі пацук. Стаў паглыбляцца ў тэму, чытаць артыкулы. Падумаў, вось цудоўна было б сабе такіх завесці. Памарылі з жонкай - і на гэтым усё, бо цана жывёліны нам была не па кішэні. Ды і ўмовы для іх утрымання патрэбны асаблівыя, - прыгадвае гаспадар. - Але ж марам уласціва здзяйсняцца! У адзін цудоўны дзень мне патэлефанавалі знаёмыя і прапанавалі забраць некалькі андатраў. Нехта іх выкінуў у дзікую прыроду, дзе звяры хутчэй за ўсё загінулі б. Калі я прыехаў, аказалася, што гэта нутрыі".
Пра свой сельскі быт Юрый і Сняжана расказваюць у асабістым блогу ў ТikТоk. Паказваюць там, як сабака Берта катае дзяцей зімой на санках, трусы-вушасцікі дораць шмат пазітыўных эмоцый, пушыстыя каты збягаюцца ў час даення кароў з усіх куткоў падворка і з мяўканнем чакаюць, калі ж гаспадыня пачастуе іх цёплым сырадоем. Сняжана прызнаецца: яна, як сапраўдны блогер, без тэлефона з дома больш не выходзіць. "Падпісчыкі шлюць нам толькі добрыя словы і пажаданні, захапляюцца намі, - збянтэжана гаворыць гаспадыня падворка. - А мы ж нічога спецыяльна не выдумваем, проста шчыра і без прыхарошвання паказваем наша цудоўнае сельскае жыццё".
Шматдзетная сям'я Капузаў - чарговыя героі нашага праекта "Беларусы ў кадры". Мы пачулі шмат цікавых гісторый з сельскага жыцця, а таксама даведаліся пра іх мары і планы.
Кожны тыдзень у газеце "7 дней" і на сайце БЕЛТА мы глядзім на свет вачамі простых беларусаў, якія шчыра любяць сваю справу, сям'ю і краіну. Усе нашы героі ўнікальныя, але іх аб'ядноўвае адно - адданасць сабе і зямлі, на якой яны жывуць.-0-
*Праект створаны за кошт сродкаў мэтавага збору на вытворчасць нацыянальнага кантэнту
Першы год шлюбу маладыя купілі сваю першую машыну і домік у аграгарадку Сігневічы, якому быў не адзін дзясятак гадоў. "Ён літаральна стаяў на зямлі, не было відаць нават фундамента. Умовы, вядома, былі зусім не прыдатныя для пражывання, тым больш з малымі дзецьмі. Таму пачалі задумвацца пра яго рэканструкцыю. Пазней напісалі заяву ў сельсавет, каб правесці неабходныя будаўнічыя работы", - расказвае галава сям'і.
Ён не скрывае: пачынаць рэканструкцыю было страшна. "Здавалася, усё разваліцца літаральна на вачах. Помню, як пачалі дамкратам падымаць дом і сцяна стала падаць. Мы з мужыкамі стаялі і трымалі яе, вагой некалькі тон, голымі рукамі. Жонка глядзела на ўсё і плакала. Пасля паехала ў царкву, паставіла свечку, памалілася, папрасіла дапамогі ва Усявышняга, і паступова ўсё пачало атрымлівацца", - гаворыць Юрый.
Сёння ў іх вялікі і камфортны дом. Многае тут яшчэ трэба зрабіць, але цяжкасцей гэта вялікая і дружная сям'я не баіцца. Тут кожны гатовы падставіць адзін аднаму плячо.
Акрамя вялікай сям'і, другая важная тэма для размовы ў Юрыя - падсобная гаспадарка. Дзве каровы, козы, авечкі, качкі, індычкі, куры, трусы - каго толькі не сустрэнеш на іх падворку! Тут ёсць нават невялікая сажалка, у якой жывуць ручныя нутрыі. Яны пасябравалі з другой жыўнасцю ў гаспадарцы. Толькі каровы з недаверам паглядаюць на гэтыя пушыстыя істоты, асцярожна абыходзячы іх. "Упершыню ўбачыў нутрый на фота і падумаў, што гэта вялікі пацук. Стаў паглыбляцца ў тэму, чытаць артыкулы. Падумаў, вось цудоўна было б сабе такіх завесці. Памарылі з жонкай - і на гэтым усё, бо цана жывёліны нам была не па кішэні. Ды і ўмовы для іх утрымання патрэбны асаблівыя, - прыгадвае гаспадар. - Але ж марам уласціва здзяйсняцца! У адзін цудоўны дзень мне патэлефанавалі знаёмыя і прапанавалі забраць некалькі андатраў. Нехта іх выкінуў у дзікую прыроду, дзе звяры хутчэй за ўсё загінулі б. Калі я прыехаў, аказалася, што гэта нутрыі".
Пра свой сельскі быт Юрый і Сняжана расказваюць у асабістым блогу ў ТikТоk. Паказваюць там, як сабака Берта катае дзяцей зімой на санках, трусы-вушасцікі дораць шмат пазітыўных эмоцый, пушыстыя каты збягаюцца ў час даення кароў з усіх куткоў падворка і з мяўканнем чакаюць, калі ж гаспадыня пачастуе іх цёплым сырадоем. Сняжана прызнаецца: яна, як сапраўдны блогер, без тэлефона з дома больш не выходзіць. "Падпісчыкі шлюць нам толькі добрыя словы і пажаданні, захапляюцца намі, - збянтэжана гаворыць гаспадыня падворка. - А мы ж нічога спецыяльна не выдумваем, проста шчыра і без прыхарошвання паказваем наша цудоўнае сельскае жыццё".
Шматдзетная сям'я Капузаў - чарговыя героі нашага праекта "Беларусы ў кадры". Мы пачулі шмат цікавых гісторый з сельскага жыцця, а таксама даведаліся пра іх мары і планы.
Кожны тыдзень у газеце "7 дней" і на сайце БЕЛТА мы глядзім на свет вачамі простых беларусаў, якія шчыра любяць сваю справу, сям'ю і краіну. Усе нашы героі ўнікальныя, але іх аб'ядноўвае адно - адданасць сабе і зямлі, на якой яны жывуць.-0-
*Праект створаны за кошт сродкаў мэтавага збору на вытворчасць нацыянальнага кантэнту
