5 чэрвеня, Мінск /Кар. БЕЛТА/. Антарктыда, бадай што, адзіны мацярык на планеце, дзе не ведаюць пра ўнікальнага майстра з Дзяржынска. На ўсіх астатніх кантынентах драўляныя гадзіннікі, створаныя Андрэем Мартынюком, захоўваюцца ў музеях і прыватных калекцыях. У тым ліку - у прынцаў ААЭ, якія былі ўражаны тонкай работай беларуса. І нікому нават у галаву не прыходзіць, што ён самавучка.
Шмат гадоў гадзіннікавая справа была ў Андрэя Мартынюка ў якасці хобі. Ён нават уявіць не мог, што аднойчы яно стане нечым большым. І нават пасля заканчэння школы выбраў не звязаную з гадзіннікамі прафесію - інжынер электрасувязі.
Першы гадзіннік зрабіў ужо ў сталым узросце і толькі для таго, каб вырашыць тэхнічныя пытанні. Напрыклад, як дабіцца бесперабойнай работы механікі. "Я ствараў гэтыя гадзіннікі гадоў пяць! Усе дэталі былі ручной работы, на іх пайшло вельмі шмат часу. Тыя гадзіннікі атрымаліся грувасткія і не вельмі ўдалыя, але менавіта вопыт іх стварэння дапамог мне зразумець, чым менавіта я хачу займацца. Паколькі да гэтага выразаў розныя вырабы з дрэва ў вольны час", - тлумачыць Андрэй Міхайлавіч.
Цяпер у рабоце яму дапамагаюць самаробныя станкі. З іх дапамогай усе эксперыменты пачалі праходзіць значна хутчэй, бо некаторыя вузлы ў новых распрацоўках даводзілася перарабляць іншым разам па 5-10 разоў!
У самым пачатку заказы на гадзіннікі прыходзілі да Андрэя Мартынюка ў асноўным ад знаёмых, а пазней пачалі паступаць з розных канцоў свету - ад Амерыкі да Аўстраліі. "Аднойчы ў мяне заказалі тры гадзіннікі ў падарунак прынцам Дубая. Я хваляваўся, таму што добра ведаю, што на Усходзе прыкладное мастацтва - гэта заўсёды ювелірная работа, фенаменальная па якасці і ўзроўні фантазіі. Перажываў, ці ўдасца здзівіць прынцаў. Мне потым расказалі, што ўсё атрымалася! Калі гадзіннікі запусцілі, прынцы былі ў захапленні", - гаворыць майстар.
Майстар прызнаецца: яму заўсёды цікава працаваць над чымсьці новым, вырашаць складаныя задачы. У час такіх праектаў гатовы праводзіць дні і ночы ў майстэрні. Так, напрыклад, было з кінетычным тэатрам "Балабуха". "Гэта самае незвычайнае, што я рабіў. Ідэя ўзнікла даўно, але прыкладна пяць гадоў спатрэбілася, каб прадумаць канструкцыю кінетычнага тэатра, распрацаваць чарцяжы і зрабіць разлікі", - расказвае Андрэй Мартынюк.
Цяпер "Балабуха" - адна з галоўных адметных асаблівасцей цэнтра культуры і народнай творчасці. У турыстаў, школьнікаў і студэнтаў не толькі з беларускіх ВНУ, але і расійскіх кінетычны тэатр выклікае захапленне. Іх можна зразумець: нічога такога яны раней не бачылі!
Стварэнне драўляных гадзіннікаў - настолькі вузкі напрамак прыкладнога мастацтва, што Андрэй Мартынюк можа пералічыць на пальцах адной рукі калег на постсавецкай прасторы. І тыя ў асноўным ствараюць адзінкавыя экзэмпляры, у той час як ва ўмельца з Дзяржынска работа пастаўлена на паток. Самой па сабе супольнасці гадзіншчыкаў не існуе. Але гэта не сведчыць аб тым, што абмен прафесійным вопытам не ідзе. "Узаемадзейнічаем у інтэрнэце. Часам у госці адзін да аднаго прыязджаем. Майстры з Расіі былі ў мяне, а ў мінулым годзе запрасілі да сябе. Абмяняліся вопытам і напрацоўкамі, пабываў на гадзіннікавым заводзе "Ракета", у Музеі часу і гадзіннікаў, у шэрагу прыватных майстэрань. Мяне сустракалі як поп-зорку! Толькі дывановай дарожкі не хапала", - усміхаецца Андрэй Міхайлавіч.
Ён зусім не баіцца канкурэнцыі. І не таму, што яго работы ўнікальныя. Філасофія Андрэя Мартынюка такая: калі нехта зацікавіўся стварэннем драўляных гадзіннікаў - падзяліся з ім сваімі ведамі. А яшчэ чарцяжамі і распрацоўкамі. Прычым зусім бясплатна. "Таму што, калі мая справа камусьці цікавая настолькі, што ён гатовы прысвячаць ёй свой час і сілы, а тым больш калі вырашыў займацца ёю прафесійна, то для мяне дапамагчы такому чалавеку - толькі радасць!" - тлумачыць майстар.
Андрэй Мартынюк - герой нашага праекта "Беларусы ў кадры". Мы даведаліся ў яго, колькі часу ідзе на стварэнне драўляных механізмаў, як яны звязаны са шматгадовымі эксперыментамі і як працуе кінетычны тэатр.
*Праект створаны за кошт сродкаў мэтавага збору на вытворчасць нацыянальнага кантэнту.-0-
Шмат гадоў гадзіннікавая справа была ў Андрэя Мартынюка ў якасці хобі. Ён нават уявіць не мог, што аднойчы яно стане нечым большым. І нават пасля заканчэння школы выбраў не звязаную з гадзіннікамі прафесію - інжынер электрасувязі.
Першы гадзіннік зрабіў ужо ў сталым узросце і толькі для таго, каб вырашыць тэхнічныя пытанні. Напрыклад, як дабіцца бесперабойнай работы механікі. "Я ствараў гэтыя гадзіннікі гадоў пяць! Усе дэталі былі ручной работы, на іх пайшло вельмі шмат часу. Тыя гадзіннікі атрымаліся грувасткія і не вельмі ўдалыя, але менавіта вопыт іх стварэння дапамог мне зразумець, чым менавіта я хачу займацца. Паколькі да гэтага выразаў розныя вырабы з дрэва ў вольны час", - тлумачыць Андрэй Міхайлавіч.
Цяпер у рабоце яму дапамагаюць самаробныя станкі. З іх дапамогай усе эксперыменты пачалі праходзіць значна хутчэй, бо некаторыя вузлы ў новых распрацоўках даводзілася перарабляць іншым разам па 5-10 разоў!
У самым пачатку заказы на гадзіннікі прыходзілі да Андрэя Мартынюка ў асноўным ад знаёмых, а пазней пачалі паступаць з розных канцоў свету - ад Амерыкі да Аўстраліі. "Аднойчы ў мяне заказалі тры гадзіннікі ў падарунак прынцам Дубая. Я хваляваўся, таму што добра ведаю, што на Усходзе прыкладное мастацтва - гэта заўсёды ювелірная работа, фенаменальная па якасці і ўзроўні фантазіі. Перажываў, ці ўдасца здзівіць прынцаў. Мне потым расказалі, што ўсё атрымалася! Калі гадзіннікі запусцілі, прынцы былі ў захапленні", - гаворыць майстар.
Майстар прызнаецца: яму заўсёды цікава працаваць над чымсьці новым, вырашаць складаныя задачы. У час такіх праектаў гатовы праводзіць дні і ночы ў майстэрні. Так, напрыклад, было з кінетычным тэатрам "Балабуха". "Гэта самае незвычайнае, што я рабіў. Ідэя ўзнікла даўно, але прыкладна пяць гадоў спатрэбілася, каб прадумаць канструкцыю кінетычнага тэатра, распрацаваць чарцяжы і зрабіць разлікі", - расказвае Андрэй Мартынюк.
Цяпер "Балабуха" - адна з галоўных адметных асаблівасцей цэнтра культуры і народнай творчасці. У турыстаў, школьнікаў і студэнтаў не толькі з беларускіх ВНУ, але і расійскіх кінетычны тэатр выклікае захапленне. Іх можна зразумець: нічога такога яны раней не бачылі!
Стварэнне драўляных гадзіннікаў - настолькі вузкі напрамак прыкладнога мастацтва, што Андрэй Мартынюк можа пералічыць на пальцах адной рукі калег на постсавецкай прасторы. І тыя ў асноўным ствараюць адзінкавыя экзэмпляры, у той час як ва ўмельца з Дзяржынска работа пастаўлена на паток. Самой па сабе супольнасці гадзіншчыкаў не існуе. Але гэта не сведчыць аб тым, што абмен прафесійным вопытам не ідзе. "Узаемадзейнічаем у інтэрнэце. Часам у госці адзін да аднаго прыязджаем. Майстры з Расіі былі ў мяне, а ў мінулым годзе запрасілі да сябе. Абмяняліся вопытам і напрацоўкамі, пабываў на гадзіннікавым заводзе "Ракета", у Музеі часу і гадзіннікаў, у шэрагу прыватных майстэрань. Мяне сустракалі як поп-зорку! Толькі дывановай дарожкі не хапала", - усміхаецца Андрэй Міхайлавіч.
Ён зусім не баіцца канкурэнцыі. І не таму, што яго работы ўнікальныя. Філасофія Андрэя Мартынюка такая: калі нехта зацікавіўся стварэннем драўляных гадзіннікаў - падзяліся з ім сваімі ведамі. А яшчэ чарцяжамі і распрацоўкамі. Прычым зусім бясплатна. "Таму што, калі мая справа камусьці цікавая настолькі, што ён гатовы прысвячаць ёй свой час і сілы, а тым больш калі вырашыў займацца ёю прафесійна, то для мяне дапамагчы такому чалавеку - толькі радасць!" - тлумачыць майстар.
Андрэй Мартынюк - герой нашага праекта "Беларусы ў кадры". Мы даведаліся ў яго, колькі часу ідзе на стварэнне драўляных механізмаў, як яны звязаны са шматгадовымі эксперыментамі і як працуе кінетычны тэатр.
*Праект створаны за кошт сродкаў мэтавага збору на вытворчасць нацыянальнага кантэнту.-0-
Падпісвайцеся на нас у
