23 мая, Мінск /Кар. БЕЛТА/. Уладзімір Пратасеня ведае, як вярнуць да жыцця здадзенае ў металалом аўто і ператварыць яго ў рарытэт, які можна ўбачыць і ў кіно, і на фестывалях. Першы матацыкл ён адрамантаваў у 13 гадоў.
"А мне яны вельмі падабаліся. Сёння ў краіне ёсць шэраг рэстаўратараў старадаўніх аўтамабіляў. Прашу не блытаць іх з калекцыянерамі, якія проста скупляюць рэтрааўтамабілі, фактычна інвесціруюць у іх. Ёсць і тыя, хто набывае рэдкую машыну, каб пазней прадаць па цане ў тры-пяць разоў даражэй. Ёсць людзі, якія займаюцца рамонтам такіх аўто, і тыя, для каго рэстаўрацыя рэтратэхнікі - вышэйшы пілатаж", - расказвае Уладзімір Пратасеня.
"Цяпер аўто ўжо не езджу глядзець, калі мне тэлефануюць знаёмыя прыёмшчыкі металалому, таму што захачу купіць", - прызнаецца ён.
Кожны тыдзень у газеце "7 дней" і на сайце БЕЛТА мы глядзім на свет вачамі простых беларусаў, якія шчыра любяць сваю справу, сям'ю і краіну. Усе нашы героі ўнікальныя, але іх аб'ядноўвае адно - вернасць сабе і зямлі, дзе яны жывуць.-0-
*Праект створаны за кошт сродкаў мэтавага збору на вытворчасць нацыянальнага кантэнту.
"Неяк сусед паклікаў нас, вясковых хлапчукоў, паглядзець на стары матацыкл і сказаў: "Зможаце аднавіць - ён ваш". Як мы тады ўзрадаваліся, асабліва я. Доўга над тым матацыклам чараваў - і, нарэшце, ён завёўся! Па сутнасці, гэта была першая машына, якую я аднавіў сам", - расказвае Уладзімір Пратасеня.
На тым матацыкле ён стаў ганяць па вёсцы. Часцей за аколіцай, каб не трапіць на вочы міліцыі. Адам Аляксандравіч, бацька Валодзі, лаяў сына і папярэджваў, каб не ліхачыў, але ў глыбіні душы ўсё ж ганарыўся: галава ў хлопца на месцы, ды і рукі растуць адкуль трэба.
Хутка наш герой скончыў тэхнічнае вучылішча, затым індустрыяльна-педагагічны тэхнікум, а потым і ВНУ - на здзіўленне, не тэхнічную, але жыццё звязаў з тэхнікай, да якой ляжала душа. Правы на ваджэнне аўто атрымаў у 17 гадоў. "Бацька працаваў шафёрам, і мне машыны падабаліся, прычым нават больш за матацыклы. Вось і звязаў свой лёс з аўтатэхнікай, шмат гадоў прапрацаваў на станцыі тэхабслугоўвання", - прызнаецца ён.
Калі Уладзімір Пратасеня дэмабілізаваўся з арміі, зацікавіўся рэстаўрацыяй аўто. Першым яго старэнькім аўто стаў "Мерседэс-170 В" 1936 года выпуску. Ён шмат гадоў прастаяў ва ўладальніка ў двары, але гаспадар без шкадавання расстаўся з машынай, убачыўшы ў вачах Уладзіміра шчырую цікавасць да тэхнікі. Гэты аўтамабіль і сёння знаходзіцца ў аўтапарку майстра.
"З таго часу для мяне рэстаўрацыя стала хобі, якое я лічу па-сапраўднаму мужчынскім", - гаворыць субяседнік і праводзіць нас у майстэрню, якую пабудаваў у двары бацькоўскага дома ў аграгарадку Казловічы. Тут ён атрымлівае асалоду, рэстаўруючы аўто, а жыве ў Слуцку. Успамінае, што калі пачынаў цікавіцца старымі аўто, іх рэстаўрацыяй яшчэ ніхто не займаўся. Лічылася, што гэта непрыдатныя машыны, мінулы век.
Цяпер у яго аўтапарку акрамя таго самага "Мерседэса" 1936 года ёсць некалькі "чорных варанкоў", а таксама машына-амфібія, міліцэйскія "Жыгулі" эпохі СССР і яшчэ некалькі дзясяткаў іншых аўто. Усяго ж, па прызнанні нашага героя, за ўсё жыццё ён выкупіў каля 40 старэнькіх аўто.
Уладзімір Пратасеня - чарговы герой нашага праекта "Беларусы ў кадры". Мы пабывалі ў яго майстэрні і ў "гаражы" пад адкрытым небам, пачулі гісторыі кожнага рэтрааўтамабіля, якім ён ганарыцца, і даведаліся, чаму рэстаўратар у думках просіць прабачэння ў абодвух сваіх дзядоў, калі збіраецца сесці ў танк.
*Праект створаны за кошт сродкаў мэтавага збору на вытворчасць нацыянальнага кантэнту.
