Навіны сюжэта
"Праект "Беларусы ў кадры" на YouTube-канале БЕЛТА"
Не ведаем, па якім бы сцэнарыі пайшло жыццё Алесі Гаўрыленка, калі б шэсць гадоў таму яна не ўбачыла рэкламу мадэльнага агенцтва і не адгукнулася на яе. Але дзякуючы таму шчасліваму выпадку сёння гэта 20-гадовая прыгажуня здымаецца для вядомых сусветных брэндаў, яе фота красуецца на глянцавых вокладках фэшн-часопісаў. Разам з тым яна застаецца ўсё такой жа мілай беларускай дзяўчынай з вёскі. Пра здымкі, якія могуць доўжыцца ўсю ноч, дзіўныя ўборы ад сусветных брэндаў, у якіх давялося здымацца, на што траціць свае ганарары і пра што марыць, яна расказала ў праекце "Беларусы ў кадры".
Яго вялікасць выпадак
Аднойчы васьмікласніца Алеся пасля ўрокаў у школе ўбачыла ў сацсетках невялікае пісьмо-рэкламу: "Хто хоча стаць мадэллю - пастаў плюс". Дзяўчынка пакінула патрэбны знак "Так, я хацела б!". І якім было яе здзіўленне, калі ад сталічнага агенцтва прыйшоў запыт: "Вышліце сваё фота, параметры фігуры".
- "Ну і справы", - падумала я. Зрабіла сэлфі на тэлефон і выслала на пазначаны адрас. А калі ад агенцтва прыйшло запрашэнне прыехаць на інтэрв'ю, адправілася ў Мінск разам са старэйшай сястрой. Мяне паглядзелі і адразу прапанавалі кантракт. Але падпісала я яго пазней, калі мне споўнілася 14 гадоў, - прыгадвае Алеся.
Каб пераканацца, што ўсё афіцыйна, сур'ёзна, празрыста, у мадэльнае агенцтва ў Мінск адправіўся і бацька Алесі. Вячаславу Іванавічу адміністрацыя офіса паказала дазвольныя дакументы, сертыфікаты. Толькі пасля гэтага Алеся заключыла з мадэльным агенцтвам кантракт - і адразу на тры гады. Правялі першую ў яе жыцці фотасесію для базавага партфоліа. І бацькі пайшлі дамаўляцца з дырэктарам школы: усё ж такі прапусціць два месяцы вучобы, адправіўшыся на мадэлінг, - гэта не маленькі тэрмін!
Калі ва ўстанове даведаліся, што Алесі трэба тэрмінова ляцець у Рэспубліку Карэя на здымкі, узняўся перапалох: як гэта мама з татам адпускаюць яе, 14-гадовую, "невядома куды"?
- Пакуль ішлі перагаворы, я на зімовых канікулах паляцела ў сваю першую рабочую паездку ў якасці мадэлі, - расказвае дзяўчына. - Сеул для мяне стаў культурным і псіхалагічным шокам. Пасля Стрэшына і нават Мінска мегаполіс здаваўся вялізным, шумным, чужым.
Брэнды і шкарпэткі ў падарунак
У свой першы паказ Алесі давялося дэманстраваць для вясельнага часопіса ўпрыгажэнні аднаго з самых топавых брэндаў у свеце.
- На мне была доўгая шыкарная вясельная сукенка, - апісвае наша гераіня. - Такі ўбор для мяне быў цудоўным, фантастычным! Ведаючы пра яго завоблачны кошт, а таксама пра цану ўпрыгажэнняў і гадзіннікаў ад сусветнага брэнда, мне патрабавалася быць вельмі асцярожнай.
У час дэманстрацыі гадзіннікаў давялося доўга сядзець у адным становішчы ў прыгожай позе. Гэта вельмі стомна. І ў адзін з момантаў гадзіннік з рукі падае на падлогу! Сек'юрыці, прыстаўленыя для аховы каштоўнасцей, кінуліся іх падымаць, аглядаць, здзьмухваць пыл: ці не разбіліся? На шчасце, не. Здымкі прадоўжылі. Наступнымі былі шыкарныя пярсцёнкі і завушніцы ад гэтага брэнда. Так першыя фота Алесі ў якасці мадэлі аказаліся на вокладцы вядомага фэшн-часопіса.
У час гэтай паездкі была яшчэ адна работа. Алеся дэманстравала ўпрыгажэнні ўжо іншага брэнда ў чатырох сезонах года. Здымкі доўжыліся з 6 вечара і да 4 раніцы!
- Я прадстаўляла славянскую дзяўчыну. На гэтай здымцы таксама былі дзяўчаты з Амерыкі, Азіі і адна афрыканка. Ад мяне на камеру хацелі пачуць, дарэчы на рускай мове, невялікі маналог аб тым, што мне падабаецца ў Рэспубліцы Карэя, - расказвае наша гераіня.
Дарэчы, Алесі разгубіцца ў Сеуле не давалі рускамоўныя менеджары. Яны ездзілі з ёй і іншымі мадэлямі на кастынгі, здымкі. Не хадзілі па пятах, не дакучалі вялікай увагай, прадастаўляючы максімум самастойнасці: выдавалі грошы на расходы, якія ўмоўна можна назваць сутачнымі.
Праз два месяцы Алеся вярнулася ў Стрэшын. Прыйшоўшы ў школу, хутка навярстала ўпушчанае. У выніку скончыла дзявяты клас, здала экзамены з добрымі ацэнкамі.
Ужо ў 10-м класе, таксама зімой, наша гераіня паляцела ў другую сваю рабочую паездку.
- Напрыклад, я была два разы ў Рэспубліцы Карэя, тры - у Кітаі, два - у Японіі. Там працавала з самымі рознымі брэндамі. Напрыклад, у Тайландзе здымалі ў рэчах класа люкс. Фота размясцілі ў двух часопісах. Вядома, усё было шыкарна. Асабліва спадабалася фотасесія, дзе я разам з маленькай азіяцкай дзяўчынкай здымалася ў міленькіх світарах з Бэмбі, - дзеліцца наша гераіня і ўспамінае падораныя ёй рэчы, якія яна рэкламавала. Гэта брэндавы худзі для баскетбалістаў, яшчэ кардыганы, красоўкі і шкарпэткі.
Дамашні куток славы
Алесю можна ўжо лічыць вопытнай мадэллю, яна можа многае расказаць пра тое, як арганізаваны гэты бізнес, наколькі ён складаны, якія ў ім патрабаванні. Моцныя ўражанні ў яе засталіся ад Японіі. Там мадэлей ператваралі ў дзяўчынак-падлеткаў: мінімум макіяжу і дзіўныя прычоскі.
- Калі здымалася для часопіса парыкоў, мой першы вобраз быў з доўгімі сінімі валасамі. Другі - з ружовай кучаравай стрыжкай і вугальна-чорнымі вуснамі. Яшчэ на адной здымцы ў Японіі таксама зрабілі фантастычную прычоску на маёй галаве - на гэты раз з маіх уласных валасоў. Было забаўна і крыху смешна, - усміхаецца, расказваючы, Алеся Гаўрыленка.
У Японіі працавалі не толькі ў студыі. Выязджалі ў розныя раёны Токіа. Уразілі нашу гераіню і здымкі ў Кітаі. Там мадэлі паўсталі ў вобразе марскіх німф. На Алесі была доўгая фіялетавая сукенка і фантастычны макіяж. Яна здавалася русалкай, якая толькі што выйшла з мора. Пры гэтым ішла на высокіх абцасах па траве. Якія, зразумела, правальваліся.
- На нас былі нацэлены дзясяткі фотакамер, якія асляпляюць успышкамі. Мне сёння здаецца, што дызайнеры хацелі, каб атрымаўся такі "бум" і мадэль упала на траву або з мосціка. І гэта невялікая шуміха стала б фішкай паказу. Але ніхто з дзяўчат не хацеў паўстаць у недарэчным вобразе - адпрацавалі дастойна, - заўважае наша субяседніца.
Сёння аб паездках за мяжу і рабоце там Алесі і яе родным нагадвае сімвалічны дамашні куток славы. Там сабраны часопісы з яе фота, бэйджы з персанальнымі данымі і найменнем кампаніі (штаб-кватэры), дзе праходзілі фотасесіі.
- Вось гэта здымка для парыкоў. Тут я, вядома, да сябе не падобная з тымі самымі блакітнымі доўгімі валасамі і ружовымі на кароткай стрыжцы, - паказвае дзяўчына. - Гэта таксама Японія. Тут здымалі асеннюю калекцыю. Дарэчы, з камандай гэтага часопіса я працавала некалькі разоў. Добрыя людзі, крутыя і спакойныя. З імі было лёгка, і пасля заканчэння работы маглі разам пасядзець, пагаварыць.
Месца сілы
Сваю будучыню Алеся Гаўрыленка звязвае з роднай краінай. Але прызнаецца, што думкі прыходзілі розныя.
- Больш за адзін-два месяцы за мяжой я не вытрымала б - вярнулася б дадому. Не бачу сябе ні ў якой іншай краіне, толькі ў Беларусі. Мне тут добра, спакойна. Тут усё роднае, тое, чаго не хапае за мяжой. Там я мару, як прыеду, сяду з мамай на кухні папіць чаю, пагаварыць. Асабліва люблю час, калі збіраецца ўся сям'я. Душа радуецца, - дзеліцца дзяўчына і адзначае, што беларусы па-добраму адрозніваюцца ад іншых: мы больш жывыя, душэўныя, не гонімся толькі за грашамі і славай.
На першыя заробленыя ў 14 гадоў ад мадэлінгу грошы Алеся купіла... карову.
- Тады на нашым падворку былі толькі чорна-пярэстыя каровы, а мама вельмі хацела айшырскую - карычневую. Я ёй сказала: "Мама, купляй!" - і дала грошы, - з гонарам гаворыць дзяўчына.
За першай кароўкай з'явілася яшчэ адна. На падворку Гаўрыленкаў сёння цэлы статак жывёл. Толькі дойных кароў - 12, а яшчэ бычкі на адкорме і цяляты. Мама Алесі, Галіна Мар'янаўна, доіць іх не ўручную, а з дапамогай даільнага апарата. Алеся як вясковая дзяўчына таксама ўмее даглядаць жывёл.
Па добрай традыцыі пасля вяртання з далёкіх паездак наша гераіня абавязкова ідзе да стагадовага дуба.
- Гэта дрэва дае мне сілу. Побач з ім ціха і спакойна, я цалкам расслабляюся тут пасля шумных гарадоў, дзе працую мадэллю, - дзеліцца патаемным Алеся.
Білет у сталіцу моды
Алеся Гаўрыленка яшчэ і студэнтка завочнага аддзялення юрыдычнага факультэта Міжнароднага ўніверсітэта "МІТСО". У школе марыла паступіць на архітэктурны, але ў выніку выбрала міжнароднае права. Добры дыплом - надзейная падушка бяспекі.
- Працэс навучання мяне захапіў. Аднойчы нам нават удалося пабываць на адным са слуханняў у судзе. Было цікава даведацца, як працуе гэты механізм. Практыку таксама праходзіла ў судзе, дзе вывучалі дакументаабарот, а хутка пачнецца вывучэнне крыміналістыкі, крымінальнага права. Мне літаральна ўсё цікава, - расказвае пра сваё студэнцкае жыццё наша гераіня.
У ВНУ яна вывучае яшчэ дзве замежныя мовы - англійскую і французскую. Першую часцей за ўсё практыкуе ў час паездак па свеце, а французскую - гэта як білет у сталіцу сусветнай моды Парыж.
Упэўнены, усё ў Алесі атрымаецца. Яна дзяўчына з цвёрдым унутраным стрыжнем. Жыццё перад такімі смелымі натурамі заўсёды адкрывае незвычайныя перспектывы. Шчаслівыя выпадковасці таксама не выключаюцца.
Тамара МАРКІНА,
фота Хрысціны Аксёнавай і з адкрытых інтэрнэт-крыніц,
газета "7 дней".-0-
*Праект створаны за кошт сродкаў мэтавага збору на вытворчасць нацыянальнага кантэнту.
Яго вялікасць выпадак
Аднойчы васьмікласніца Алеся пасля ўрокаў у школе ўбачыла ў сацсетках невялікае пісьмо-рэкламу: "Хто хоча стаць мадэллю - пастаў плюс". Дзяўчынка пакінула патрэбны знак "Так, я хацела б!". І якім было яе здзіўленне, калі ад сталічнага агенцтва прыйшоў запыт: "Вышліце сваё фота, параметры фігуры".
- "Ну і справы", - падумала я. Зрабіла сэлфі на тэлефон і выслала на пазначаны адрас. А калі ад агенцтва прыйшло запрашэнне прыехаць на інтэрв'ю, адправілася ў Мінск разам са старэйшай сястрой. Мяне паглядзелі і адразу прапанавалі кантракт. Але падпісала я яго пазней, калі мне споўнілася 14 гадоў, - прыгадвае Алеся.
Каб пераканацца, што ўсё афіцыйна, сур'ёзна, празрыста, у мадэльнае агенцтва ў Мінск адправіўся і бацька Алесі. Вячаславу Іванавічу адміністрацыя офіса паказала дазвольныя дакументы, сертыфікаты. Толькі пасля гэтага Алеся заключыла з мадэльным агенцтвам кантракт - і адразу на тры гады. Правялі першую ў яе жыцці фотасесію для базавага партфоліа. І бацькі пайшлі дамаўляцца з дырэктарам школы: усё ж такі прапусціць два месяцы вучобы, адправіўшыся на мадэлінг, - гэта не маленькі тэрмін!
Калі ва ўстанове даведаліся, што Алесі трэба тэрмінова ляцець у Рэспубліку Карэя на здымкі, узняўся перапалох: як гэта мама з татам адпускаюць яе, 14-гадовую, "невядома куды"?
- Пакуль ішлі перагаворы, я на зімовых канікулах паляцела ў сваю першую рабочую паездку ў якасці мадэлі, - расказвае дзяўчына. - Сеул для мяне стаў культурным і псіхалагічным шокам. Пасля Стрэшына і нават Мінска мегаполіс здаваўся вялізным, шумным, чужым.
Брэнды і шкарпэткі ў падарунак
У свой першы паказ Алесі давялося дэманстраваць для вясельнага часопіса ўпрыгажэнні аднаго з самых топавых брэндаў у свеце.
- На мне была доўгая шыкарная вясельная сукенка, - апісвае наша гераіня. - Такі ўбор для мяне быў цудоўным, фантастычным! Ведаючы пра яго завоблачны кошт, а таксама пра цану ўпрыгажэнняў і гадзіннікаў ад сусветнага брэнда, мне патрабавалася быць вельмі асцярожнай.
У час дэманстрацыі гадзіннікаў давялося доўга сядзець у адным становішчы ў прыгожай позе. Гэта вельмі стомна. І ў адзін з момантаў гадзіннік з рукі падае на падлогу! Сек'юрыці, прыстаўленыя для аховы каштоўнасцей, кінуліся іх падымаць, аглядаць, здзьмухваць пыл: ці не разбіліся? На шчасце, не. Здымкі прадоўжылі. Наступнымі былі шыкарныя пярсцёнкі і завушніцы ад гэтага брэнда. Так першыя фота Алесі ў якасці мадэлі аказаліся на вокладцы вядомага фэшн-часопіса.
У час гэтай паездкі была яшчэ адна работа. Алеся дэманстравала ўпрыгажэнні ўжо іншага брэнда ў чатырох сезонах года. Здымкі доўжыліся з 6 вечара і да 4 раніцы!
- Я прадстаўляла славянскую дзяўчыну. На гэтай здымцы таксама былі дзяўчаты з Амерыкі, Азіі і адна афрыканка. Ад мяне на камеру хацелі пачуць, дарэчы на рускай мове, невялікі маналог аб тым, што мне падабаецца ў Рэспубліцы Карэя, - расказвае наша гераіня.
Дарэчы, Алесі разгубіцца ў Сеуле не давалі рускамоўныя менеджары. Яны ездзілі з ёй і іншымі мадэлямі на кастынгі, здымкі. Не хадзілі па пятах, не дакучалі вялікай увагай, прадастаўляючы максімум самастойнасці: выдавалі грошы на расходы, якія ўмоўна можна назваць сутачнымі.
Праз два месяцы Алеся вярнулася ў Стрэшын. Прыйшоўшы ў школу, хутка навярстала ўпушчанае. У выніку скончыла дзявяты клас, здала экзамены з добрымі ацэнкамі.
Ужо ў 10-м класе, таксама зімой, наша гераіня паляцела ў другую сваю рабочую паездку.
- Напрыклад, я была два разы ў Рэспубліцы Карэя, тры - у Кітаі, два - у Японіі. Там працавала з самымі рознымі брэндамі. Напрыклад, у Тайландзе здымалі ў рэчах класа люкс. Фота размясцілі ў двух часопісах. Вядома, усё было шыкарна. Асабліва спадабалася фотасесія, дзе я разам з маленькай азіяцкай дзяўчынкай здымалася ў міленькіх світарах з Бэмбі, - дзеліцца наша гераіня і ўспамінае падораныя ёй рэчы, якія яна рэкламавала. Гэта брэндавы худзі для баскетбалістаў, яшчэ кардыганы, красоўкі і шкарпэткі.
Дамашні куток славы
Алесю можна ўжо лічыць вопытнай мадэллю, яна можа многае расказаць пра тое, як арганізаваны гэты бізнес, наколькі ён складаны, якія ў ім патрабаванні. Моцныя ўражанні ў яе засталіся ад Японіі. Там мадэлей ператваралі ў дзяўчынак-падлеткаў: мінімум макіяжу і дзіўныя прычоскі.
- Калі здымалася для часопіса парыкоў, мой першы вобраз быў з доўгімі сінімі валасамі. Другі - з ружовай кучаравай стрыжкай і вугальна-чорнымі вуснамі. Яшчэ на адной здымцы ў Японіі таксама зрабілі фантастычную прычоску на маёй галаве - на гэты раз з маіх уласных валасоў. Было забаўна і крыху смешна, - усміхаецца, расказваючы, Алеся Гаўрыленка.
У Японіі працавалі не толькі ў студыі. Выязджалі ў розныя раёны Токіа. Уразілі нашу гераіню і здымкі ў Кітаі. Там мадэлі паўсталі ў вобразе марскіх німф. На Алесі была доўгая фіялетавая сукенка і фантастычны макіяж. Яна здавалася русалкай, якая толькі што выйшла з мора. Пры гэтым ішла на высокіх абцасах па траве. Якія, зразумела, правальваліся.
- На нас былі нацэлены дзясяткі фотакамер, якія асляпляюць успышкамі. Мне сёння здаецца, што дызайнеры хацелі, каб атрымаўся такі "бум" і мадэль упала на траву або з мосціка. І гэта невялікая шуміха стала б фішкай паказу. Але ніхто з дзяўчат не хацеў паўстаць у недарэчным вобразе - адпрацавалі дастойна, - заўважае наша субяседніца.
Сёння аб паездках за мяжу і рабоце там Алесі і яе родным нагадвае сімвалічны дамашні куток славы. Там сабраны часопісы з яе фота, бэйджы з персанальнымі данымі і найменнем кампаніі (штаб-кватэры), дзе праходзілі фотасесіі.
- Вось гэта здымка для парыкоў. Тут я, вядома, да сябе не падобная з тымі самымі блакітнымі доўгімі валасамі і ружовымі на кароткай стрыжцы, - паказвае дзяўчына. - Гэта таксама Японія. Тут здымалі асеннюю калекцыю. Дарэчы, з камандай гэтага часопіса я працавала некалькі разоў. Добрыя людзі, крутыя і спакойныя. З імі было лёгка, і пасля заканчэння работы маглі разам пасядзець, пагаварыць.
Месца сілы
Сваю будучыню Алеся Гаўрыленка звязвае з роднай краінай. Але прызнаецца, што думкі прыходзілі розныя.
- Больш за адзін-два месяцы за мяжой я не вытрымала б - вярнулася б дадому. Не бачу сябе ні ў якой іншай краіне, толькі ў Беларусі. Мне тут добра, спакойна. Тут усё роднае, тое, чаго не хапае за мяжой. Там я мару, як прыеду, сяду з мамай на кухні папіць чаю, пагаварыць. Асабліва люблю час, калі збіраецца ўся сям'я. Душа радуецца, - дзеліцца дзяўчына і адзначае, што беларусы па-добраму адрозніваюцца ад іншых: мы больш жывыя, душэўныя, не гонімся толькі за грашамі і славай.
На першыя заробленыя ў 14 гадоў ад мадэлінгу грошы Алеся купіла... карову.
- Тады на нашым падворку былі толькі чорна-пярэстыя каровы, а мама вельмі хацела айшырскую - карычневую. Я ёй сказала: "Мама, купляй!" - і дала грошы, - з гонарам гаворыць дзяўчына.
За першай кароўкай з'явілася яшчэ адна. На падворку Гаўрыленкаў сёння цэлы статак жывёл. Толькі дойных кароў - 12, а яшчэ бычкі на адкорме і цяляты. Мама Алесі, Галіна Мар'янаўна, доіць іх не ўручную, а з дапамогай даільнага апарата. Алеся як вясковая дзяўчына таксама ўмее даглядаць жывёл.
Па добрай традыцыі пасля вяртання з далёкіх паездак наша гераіня абавязкова ідзе да стагадовага дуба.
- Гэта дрэва дае мне сілу. Побач з ім ціха і спакойна, я цалкам расслабляюся тут пасля шумных гарадоў, дзе працую мадэллю, - дзеліцца патаемным Алеся.
Білет у сталіцу моды
Алеся Гаўрыленка яшчэ і студэнтка завочнага аддзялення юрыдычнага факультэта Міжнароднага ўніверсітэта "МІТСО". У школе марыла паступіць на архітэктурны, але ў выніку выбрала міжнароднае права. Добры дыплом - надзейная падушка бяспекі.
- Працэс навучання мяне захапіў. Аднойчы нам нават удалося пабываць на адным са слуханняў у судзе. Было цікава даведацца, як працуе гэты механізм. Практыку таксама праходзіла ў судзе, дзе вывучалі дакументаабарот, а хутка пачнецца вывучэнне крыміналістыкі, крымінальнага права. Мне літаральна ўсё цікава, - расказвае пра сваё студэнцкае жыццё наша гераіня.
У ВНУ яна вывучае яшчэ дзве замежныя мовы - англійскую і французскую. Першую часцей за ўсё практыкуе ў час паездак па свеце, а французскую - гэта як білет у сталіцу сусветнай моды Парыж.
Упэўнены, усё ў Алесі атрымаецца. Яна дзяўчына з цвёрдым унутраным стрыжнем. Жыццё перад такімі смелымі натурамі заўсёды адкрывае незвычайныя перспектывы. Шчаслівыя выпадковасці таксама не выключаюцца.
Тамара МАРКІНА,
фота Хрысціны Аксёнавай і з адкрытых інтэрнэт-крыніц,
газета "7 дней".-0-
*Праект створаны за кошт сродкаў мэтавага збору на вытворчасць нацыянальнага кантэнту.
Падпісвайцеся на нас у
