"Калі будзе трэба, зраблю выбар". Гісторыя беларуса, які выдатна сумяшчае творчасць і работу ў МНС 

Абаяльная ўсмешка, энергія ў поглядзе, шчыры голас. Інспектар аддзела ідэалагічнай работы Універсітэта грамадзянскай абароны МНС Беларусі Павел Лашчэўскі многім запомніўся сваімі песнямі і выступленнямі на сцэне, аднак ён не гатовы адмаўляцца ад свайго галоўнага прызвання - быць ратавальнікам. Герой нашага праекта "Беларусы ў кадры" расказвае шчыра аб тым, як гэта - ступіць у агонь і на вялікую сцэну.

Ніякіх праблем

- Родам я з горада Слоніма, які вельмі люблю і часта туды прыязджаю, - расказвае наш герой. - Праўда, цяпер з-за высокай загружанасці бываю там значна радзей, чым хацелася б. Але, калі на канцэртах і іншых мерапрыемствах сустракаю землякоў, заўсёды стараюся падтрымаць родных сланімчан.

Калі Павел быў дзіцем, бацькі вырашылі, што ён і яго сястра абавязкова павінны стаць творчымі людзьмі, таму адвялі дзяцей займацца музыкай і вакалам. Як кажуць, для агульнага развіцця. Тады ніхто не мог нават уявіць, чым усё гэта закончыцца. І дакладна ніхто не думаў, што ў будучым увесь вольны час Павел Лашчэўскі будзе прысвячаць творчасці.

- Сёння я пішу вершы, песні, выступаю на розных мерапрыемствах і канцэртах. У гэтым годзе выйшаў на вялікую сцэну ў рамках адборачнага конкурсу "Славянскі базар" у Іванаве. Прайшоў нацыянальны адбор, увайшоў у дзясятку выканаўцаў, што стала для мяне супердасягненнем, - прызнаецца малады чалавек.

Пры гэтым Павел не бачыць ніякай супярэчнасці ў тым, што ён - пачынаючы, але вядомы спявак - працуе ў Міністэрстве па надзвычайных сітуацыях.
- Мне ўсе гаварылі: якое МНС, ты ж спявак? Але і тады, і цяпер я ўпэўнены ў правільнасці свайго выбару, - сцвярджае Павел Лашчэўскі. - З дзяцінства марыў насіць афіцэрскія пагоны. Прыкладам для мяне заўсёды быў бацька. Ён служыў у радах МНС, выязджаў на надзвычайныя сітуацыі, тушыў пажары. Кожны дзень выконваў свой абавязак, ратаваў людзей. Я глядзеў на яго і разумеў, што хачу стаць такім жа.
У пятым класе герой нашага праекта заявіў у школе, што будзе міністрам МНС. Усе вельмі добра запомнілі гэтыя словы. Аднакласнікі і сёння пры сустрэчы гавораць: "Прывітанне, будучы міністр!". У сваю чаргу, бацькі ніколі не адгаворвалі сына ад службы ратавальнікам: "Гэта твой асабісты выбар". Аднак паступіць ва Універсітэт МНС аказалася не так проста.
- У 2020 годзе было практычна немагчыма трапіць на бюджэт. Усе бюджэтныя месцы ў той час займалі льготнікі, курсанты і кадэты, якія да гэтага праходзілі навучанне ў вучылішчах. Звычайныя юнакі пасля школы, як я, практычна не мелі шанцаў.

Хоць за спінай у Паўла быў нават удзел у Рэспубліканскім злёце юных ратавальнікаў-пажарных у НДЦ "Зубраня", дзе ён кіраваў камандай ад Гродзенскай вобласці. Менавіта ў дзіцячым цэнтры наш субяседнік канчаткова зразумеў, што хоча паступіць ва Універсітэт грамадзянскай абароны МНС. Вырашальную ролю адыграў бацька, які сказаў: "Гэта твая мара! Няма праблем - пойдзеш вучыцца платна". Курсанта, які падае надзеі, хутка заўважыла кіраўніцтва ВНУ. А ён напружана вучыўся, каб перавесціся на бюджэт.

- У далейшым гэтыя ўзмоцненыя заняткі мне вельмі спатрэбіліся, - прызнаецца наш герой. - Хоць я і не стаў інспектарам Дзяржаўнага пажарнага нагляду, але, калі мяне пытаюць аб нюансах работы, заўсёды дапамагаю ў іх разабрацца, падказваю як курсантам, лабарантам, так і былым аднакурснікам. Заслуга ў гэтым, у першую чаргу, належыць маім выкладчыкам, дзякуючы якім я прайшоў вельмі моцную, жорсткую падрыхтоўку.
На трэцім курсе Павел Лашчэўскі змог перайсці на бюджэт, што лічыць вельмі сур'ёзным дасягненнем у жыцці. Але, каб застацца працаваць у альма-матар і стаць інспектарам аддзела ідэалагічнай работы, добрых вынікаў у вучобе мала.

- Я старанна вучыўся і паралельна рэалізоўваў творчыя праекты, - запэўнівае субяседнік. - Кіраўніцтва ўніверсітэта, у першую чаргу начальнік Іван Палявода, падтрымлівала мяне. Калі планаваліся творчыя конкурсы ці мерапрыемствы, ён падпісваў дакументы: "Удзельнічай, Павел! Усё абавязкова атрымаецца". Дзякуючы гэтай падтрымцы і ў вучобе, і ў творчасці я не толькі выступаў на сцэне, але і паспяваў пісаць навуковыя артыкулы.

Пазней Павел Лашчэўскі вёў заняткі ў толькі адкрытым навучальным "Цэнтры бяспекі МНС" і нават праводзіў экскурсіі і лекцыі ў тым ліку для замежных дэлегацый, у прыватнасці, для міністраў МНС Расіі і Кубы.

Ступіць у агонь

- Большая частка пажараў, у тушэнні якіх я прымаў удзел, праходзіла ў рамках навучання, - прызнаецца герой нашага праекта. - Гэта даволі сур'ёзны вопыт, які загартоўвае як фізічна, так і маральна. Ты свядома ідзеш у агонь, таму што разумееш: гэта твая работа, якую выбраў. Пры паступленні ва ўніверсітэт я хацеў змагацца з пажарамі. Але, на жаль, з-за зроку мне не дазволілі паступаць на факультэт папярэджання і ліквідацыі надзвычайных сітуацый. Хоць веды аб тушэнні пажараў давалі і на факультэце тэхнасфернай бяспекі, дзе я вучыўся. Цяпер жыву побач з пажарнай часцю. Калі ў час вячэрніх трэніровак бачу, што нашы хлопцы выязджаюць на выклік, у думках жадаю ім: "Хлопцы, давайце там акуратна! Давайце, каб усё прайшло нармальна".
Бацька Паўла пра пажары гаварыў мала, бярог сям'ю, не хацеў, каб за яго моцна перажывалі. Так атрымлівалася, што пра яго работу дзецям больш расказвала мама. Аднойчы яна стала сведкай таго, як бацька тушыў будынак у суседняй вёсцы. Ён знаходзіўся на даху, калі той праваліўся, а ўслед за ім абваліўся комін. Мама вельмі спалохалася, але калі пыл асеў, бацька выйшаў з будынка.

- Рамантыка прафесіі, рамантыка барацьбы з агнём існавала заўсёды, - лічыць Павел Лашчэўскі. - Але толькі пасля навучання курсанты разумеюць, што такое пажар, і з гарачай галавой у агонь ужо не кідаюцца. Яны ведаюць, што такое разведка пажару, з якога боку трэба падыходзіць, колькі трэба ствалоў і рукавоў, дзе і як тушыць. Менавіта таму яны і становяцца начальнікамі каравулаў, якія кіруюць, паказваюць, што можна, а што не трэба рабіць. Таму што, страчваючы разважлівасць, можна застацца ў агні.
Работа ратавальніка накладае свой адбітак. Субяседнік прызнаецца, што яго стаўленне да жыцця кардынальна адрозніваецца ад таго, што ўласціва аднагодкам на цывільнай службе. Яны часта не бачылі смерці, чалавечага гора, людзей у сацыяльна небяспечным становішчы:

- Магчыма, нехта нават пасмяецца з чалавека, які выглядае неахайна, з тых, хто спіць на бетоннай падлозе. Я стаўлюся да гэтага інакш, таму што ведаю: існуюць праблемы, з якімі многім не пад сілу справіцца самастойна. У гэтым выпадку мы прыходзім на дапамогу, неяк іх падтрымліваем і ў пэўным сэнсе кантралюем, каб не здарылася надзвычайных сітуацый, пажараў. Узяць тых жа адзінока пражываючых пенсіянераў. Калі прыйшоў да іх, трэба дапамагаць.
Самае каштоўнае ў жыцці - само жыццё, лічыць Павел:

- Паглядзіце ў акно: сонца свеціць - добра, дождж ідзе - таксама добра. Гэта і ёсць жыццё - любіць усё, што вакол цябе. Сваю сям'ю, сваю краіну, усіх, хто побач з табой. Для мяне таксама вельмі важны творчы складнік: вершы, песні, выступленні на сцэне. Гэта ўсё матывуе да жыцця.

Аднолькавых сцэн не бывае

Павел Лашчэўскі ўспамінае, што на яго станаўленне ў якасці артыста паўплываў і пяцігадовы вопыт удзелу ў камандзе КВЗ "Пушка", якая заняла першае месца ў школьнай лізе краіны:

- Гэтыя выступленні дапамаглі мне з размоўнымі навыкамі на сцэне. Бывае, спяваеш адну песню, дзякуеш гледачам за апладысменты і пакідаеш сцэну, а калі кампазіцый некалькі? Трэба нешта гаварыць паміж імі. Многія артысты гэтага баяцца і спяваюць па пяць песень запар, не размаўляючы з гледачамі. Я ж стараюся разбаўляць выступленне, узаемадзейнічаць з залай, каб людзям было цікава.

Першая песня Паўла Лашчэўскага з'явілася спантанна. Калі ён з сябрам вяртаўся са Смаленска ў Мінск, той прапанаваў: "Давай напішам песню".
- У той час я быў курсантам, і, здавалася, складана знайсці час вырвацца некуды, паехаць, але дзякуючы святам выпалі чатыры выхадныя запар, - успамінае субяседнік. - Адправіўся да сябра, і мы літаральна за суткі напісалі песню, якую потым выпусцілі. Гэта была спроба пяра - усё рабілі, як гаворыцца, на каленцы. Але вопыт вельмі цікавы.

Сёння герой нашага праекта прадаўжае ствараць песні і вершы, да якіх у далейшым плануе напісаць музыку. Адна з кампазіцый амаль гатова.

- Яе было вельмі цяжка пісаць, але яна паступова нараджалася ўнутры мяне, - прызнаецца малады чалавек. - Многія кажуць, што ў душы я вельмі вялікі рамантык, што ў мяне разбітае сэрца. Але я проста не магу пісаць пра іншае. Таму новая песня не толькі цікавая, але і даволі трагічная. Спадзяюся, калі я яе выпушчу, яна знойдзе водгук у душах слухачоў. Я пачаў пісаць яе ў адным з паркаў Мінска. На яе спатрэбілася паўгода. Увесь гэты час тэкст чакаў свайго часу, каб я яго дапісаў, і я гэта зрабіў. 

Займаючыся творчасцю, Павел Лашчэўскі выходзіў на розныя сцэны. Кожная з іх па-свойму ўплывае на выканаўцу. Няхай гэта будзе вялікая сцэна, як у Палацы Рэспублікі, або малая, як у яго родным горадзе.
- Але і там, і там - захопленыя вочы гледачоў, людзі, для якіх ты выступаеш, імкнешся данесці свае эмоцыі. Самым цікавым выступленнем для мяне стала адборачнае для "Славянскага базару". У час яго я перажываў значна мацней, чым раней, - прызнаецца субяседнік. І ўспамінае, як спяваў у Палацы Рэспублікі, на галоўнай сцэне да Дня Перамогі, і нават - перад кіраўніком дзяржавы:

- Там не было такога хвалявання, але, магчыма, паўплывала і тое, што гэта не проста выступленне, а конкурс. Выйсці на сцэну амфітэатра на "Славянскім базары" для кожнага артыста ганарова, многія зорныя імёны сёння вядомы дзякуючы гэтаму конкурсу. Гэта вяршыня, якой кожны выканаўца імкнецца дасягнуць.

"У вас пачэсная місія"

Аднойчы старшыня Савета Рэспублікі Нацыянальнага сходу Беларусі Наталля Качанава ўручала першыя пашпарты юным грамадзянам краіны. Мерапрыемства праходзіла пад эгідай БРСМ, а вёў яго Павел Лашчэўскі.
- Я тады быў яшчэ курсантам, і Аляксандр Лук'янаў, які тады быў кіраўніком БРСМ, падышоў да мяне і пытае: "Паша, паляціш у космас?". Я вырашыў, што гэта жарт, але адказаў: "Без праблем! Ляцім". А потым прыйшло афіцыйнае пісьмо, што я ўключаны ў спісы каманды, якая адпраўляецца на касмадром Байканур. Адразу не зусім зразумеў, што гэта значыць. Аказалася, што я ўключаны ў склад каманды, якая будзе праводзіць і падтрымліваць нашу першую касманаўтку Марыну Васілеўскую. Было невялікае хваляванне, але да канца значнасць гэтай падзеі я яшчэ не ўсведамляў, - прызнаецца Павел.

Потым былі сход у ЦК БРСМ, інструктаж, сустрэчы з іншымі ўдзельнікамі каманды.

- Нас было пяцёра, - маладыя людзі, якія паказалі сябе ў розных сферах. Прыляцелі ў Казахстан, а там прырода максімальна адрозніваецца ад нашай. Стэпы, палі, лясоў няма. Уражвала абсалютна ўсё: ад вярблюдаў, якія спакойна ходзяць па стэпах вакол, да вялікіх памераў касмадрома. Калі ехалі да стартавай пляцоўкі, прыйшло ўсведамленне, што гэта гістарычны момант, што пяць простых беларускіх юнакоў і дзяўчат сталі часткай гісторыі сваёй краіны, ім даверылі прысутнічаць на касмадроме ў адзін з самых адказных момантаў.

- Дзякуючы Прэзідэнту нашай краіны! Гэта была яго ініцыятыва - накіраваць моладзь, каб яна ўсё ўбачыла на свае вочы і расказала аб гэтым, - падкрэслівае Павел Лашчэўскі. - Усё так і атрымалася. Калі я расказваю аб гэтым моманце, паказваю відэа на тэлефоне - гэта выклікае ў людзей моцныя эмоцыі. І вось той дзень, калі мы прыязджаем на пляцоўку. На плячах у кожнага з нас - беларускія сцягі. Усе, каго мы сустракаем, гавораць: "Беларусы, мы вамі ганарымся!". Тады я адчуў, што мы - адзінае цэлае. І моладзь, і людзі з кіраўніцтва краіны, якія знаходзіліся з намі. У гэты момант мы былі не дэпутатамі, не палітыкамі, не артыстамі, а адзіным беларускім народам, які прыехаў падтрымаць нашу Марыну Васілеўскую.
Павел Лашчэўскі ўспамінае, як цягнуліся мінуты да старту. І раптам - адмена пуску. Ва ўсіх быў шок! Што рабіць? Што адбылося?

- Была разгубленасць, - прызнаецца субяседнік. - Мы засталіся яшчэ на суткі. На наступны дзень ракета ўзляцела. Гэта былі неперадавальныя адчуванні. Калі Аляксандр Лук'янаў даваў каментарый журналістам, я бачыў, як яму цяжка - хваляванне проста захліствала, але была вялікая гордасць за Марыну Васілеўскую, за нашу краіну, за тое, што Беларусь стала касмічнай дзяржавай.

Куды прыводзяць мары?

Пасля пытання пра мары субяседнік задумваецца і прызнаецца, што іх дастаткова: ад жыццёвых дробязей да глабальных мэт - выйсці на вялікую сцэну і нават, магчыма, атрымаць генеральскія зоркі:
- Многія пытаюцца: "Што будзеш рабіць, калі давядзецца выбіраць паміж творчасцю і зоркамі?" Заўсёды адказваю: "Калі будзе выбар, я яго зраблю". Я люблю МНС, мне вельмі падабаецца тут працаваць. Гэта сапраўды маё прызванне, тое месца, дзе мне цікава развівацца і расці, ствараць нешта новае. Тут таксама праходзяць канцэрты і праводзяцца мерапрыемствы. Хоць, вядома, і папяровай работы хапае. Але куды без яе? Мары ёсць, і яны глабальныя. У творчым плане мару напісаць шмат новых песень, разрываць імі чарты, быць запатрабаваным артыстам, застаючыся ў сістэме МНС. Не хачу і не магу раздзяляць два свае прызванні.

*Праект створаны за кошт сродкаў мэтавага збору на вытворчасць нацыянальнага кантэнту.

Аляксей ГАРБУНОЎ, 
фота Віталя ПІВАВАРЧЫКА і з адкрытых інтэрнэт-крыніц,
газета "7 дней".-0-