14 лістапада, Мінск /Кар. БЕЛТА/. Яшчэ сем гадоў таму Ганна Паборцава была тыповым гарадскім жыхаром, які кароў з козамі паблізу ніколі не бачыў. Але пасля нараджэння сыноў яна пакінула прэстыжную работу і перабралася ў вёску Казельшчына ў Мінскім раёне, акружаную лесам.
"Маім галоўным матывам пераехаць з горада ў вёску паслужыла здароўе сыноў. Яны ў мяне пагодкі і ўсе як адзін мучыліся ад алергіі, у прыватнасці на малочныя прадукты, - успамінае ўладальніца СФГ "Чырвоная каза" Ганна Паборцава. - Даведаліся, што казінае малако лягчэй засвойваецца, ператраўляецца і не выклікае алергічных рэакцый, таму што па бялковым саставе яно бліжэй за ўсё да груднога. Можна сказаць, алергія да вёскі давяла! Рашэнне аб пераездзе з дзецьмі за горад і куплі коз прынялі літаральна за тыдзень".
Першапачаткова Ганна купіла пяць козачак і казла. Прызнаецца, што на той момант нічога не ведала пра іх. "Калі гаспадыню, якая прадавала нам коз, папрасіла навучыць мяне іх даіць, тая была ў шоку, маўляў, каму прадае жывёл, - з усмешкай успамінае яна. - Вось так крок за крокам усё спасцігала: шмат чытала на форумах у інтэрнэце, штудзіравала кнігі па жывёлагадоўлі, звярталася пры выпадку па дапамогу да ветэрынараў. Адным словам, калі ўзнікала пытанне, адразу ж шукала адказы".
Праз сем гадоў вясковага жыцця ў гаспадарцы ў Ганны Паборцавай ужо каля 70 жывёл, 50 з якіх - дойны статак. "Зямлю для пашы атрымала не адразу, давялося крыху паваждацца з дакументамі. Важна, каб участак быў максімальна блізка да дома, а на гектары ў Мінскім раёне попыт, як ведаеце, вельмі вялікі. Але мне пашанцавала! - гаворыць фермер. - Напісала грунтоўны бізнес-план і абараніла яго ў райвыканкаме. Плюс я яшчэ і шматдзетная маці, якая марыла займацца карыснай справай. А наша дзяржава працавітым беларусам заўсёды ідзе насустрач".
З павелічэннем пагалоўя, калі і малака стала ў разы больш, Ганна задумалася над працэсам сыраварства. Аснова статка - чэшская караткашэрсная каза, у якой няма характэрнага казінага паху. Усё малако смачнае, сметанковае.
Запісалася на семінар па сыраварстве да вопытнага педагога і тэхнолага з Расіі. Гаворыць, хапіла пяці заняткаў, каб навучыцца ўсяму неабходнаму, аб нейкіх нюансах даведвалася ў працэсе гатавання. Пачынала на ўласнай кухні з варкі адыгейскага клінковага сыру, які можа згатаваць любая гаспадыня. Цяпер у яе арсенале больш за 10 унікальных рэцэптаў. З рэалізацыяй прадукцыі дапамагае маці Ганны, якая гандлюе на адным з фермерскіх рынкаў сталіцы. "Цяпер у аснове - маладыя, так званыя хуткія сыры, якія вытрымліваюцца прыблізна чацвёра сутак пасля варкі. Попыт на такую прадукцыю з прыстаўкай "эка" вельмі вялікі. Раблю іх з пажытнікам, кменам, праванскімі травамі, журавінамі і іншымі натуральнымі дабаўкамі. Не менш папулярны халумі - сыр для смажання на аліўкавым алеі або грылі. Як па мне, гэта зусім асаблівы прадукт, бадай, адзін з маіх любімых, - адзначае майстар і пералічвае розныя віды вырабаў: - Белпер-кноле - гэта рознакаляровыя сыры-шарыкі ў папрыцы, чорным перцы, кмене і іншых спецыях. Курт - салёныя шарыкі - могуць захоўвацца літаральна гадамі. Таксама раблю мацарэлу, чэчыл, сулугуні, камамбер і шмат іншых".
Эксклюзіўным Ганна Паборцава лічыць сыр Сент-Мор-дэ-Турэн, які мае цыліндрычную форму і пакрыты пушыстай скурачкай цвілі і попелам фруктовых дрэў. Прадукт вызначаецца саланаватым смакам з лёгкай кіслінкай. Субяседніца прызнаецца, што ў сваёй рабоце заўсёды знаходзіць час і месца эксперыментам: робіць і спрабуе штосьці новае, а калі сыр атрымліваецца, то абавязкова ідзе ў продаж.
Ганна Паборцава - гераіня нашага праекта "Беларусы ў кадры". Яна падзялілася з намі вялікай колькасцю сваіх планаў і адчуваннямі, як гэта - змяніць дзелавы касцюм і шпількі на худзі і гумавыя боты, а кіруючую пасаду ў будаўнічай фірме - на статус фермера і сыравара.
Кожны тыдзень у газеце "7 дней" і на сайце БЕЛТА мы глядзім на свет вачамі простых беларусаў, якія шчыра любяць сваю справу, сям'ю і краіну. Усе нашы героі ўнікальныя, але іх аб'ядноўвае адно - вернасць сабе і зямлі, дзе яны жывуць.-0-
*Праект створаны за кошт сродкаў мэтавага збору на вытворчасць нацыянальнага кантэнту
https://specreport.belta.by/vkadre_pobortseva
"Маім галоўным матывам пераехаць з горада ў вёску паслужыла здароўе сыноў. Яны ў мяне пагодкі і ўсе як адзін мучыліся ад алергіі, у прыватнасці на малочныя прадукты, - успамінае ўладальніца СФГ "Чырвоная каза" Ганна Паборцава. - Даведаліся, што казінае малако лягчэй засвойваецца, ператраўляецца і не выклікае алергічных рэакцый, таму што па бялковым саставе яно бліжэй за ўсё да груднога. Можна сказаць, алергія да вёскі давяла! Рашэнне аб пераездзе з дзецьмі за горад і куплі коз прынялі літаральна за тыдзень".
Першапачаткова Ганна купіла пяць козачак і казла. Прызнаецца, што на той момант нічога не ведала пра іх. "Калі гаспадыню, якая прадавала нам коз, папрасіла навучыць мяне іх даіць, тая была ў шоку, маўляў, каму прадае жывёл, - з усмешкай успамінае яна. - Вось так крок за крокам усё спасцігала: шмат чытала на форумах у інтэрнэце, штудзіравала кнігі па жывёлагадоўлі, звярталася пры выпадку па дапамогу да ветэрынараў. Адным словам, калі ўзнікала пытанне, адразу ж шукала адказы".
Праз сем гадоў вясковага жыцця ў гаспадарцы ў Ганны Паборцавай ужо каля 70 жывёл, 50 з якіх - дойны статак. "Зямлю для пашы атрымала не адразу, давялося крыху паваждацца з дакументамі. Важна, каб участак быў максімальна блізка да дома, а на гектары ў Мінскім раёне попыт, як ведаеце, вельмі вялікі. Але мне пашанцавала! - гаворыць фермер. - Напісала грунтоўны бізнес-план і абараніла яго ў райвыканкаме. Плюс я яшчэ і шматдзетная маці, якая марыла займацца карыснай справай. А наша дзяржава працавітым беларусам заўсёды ідзе насустрач".
З павелічэннем пагалоўя, калі і малака стала ў разы больш, Ганна задумалася над працэсам сыраварства. Аснова статка - чэшская караткашэрсная каза, у якой няма характэрнага казінага паху. Усё малако смачнае, сметанковае.
Запісалася на семінар па сыраварстве да вопытнага педагога і тэхнолага з Расіі. Гаворыць, хапіла пяці заняткаў, каб навучыцца ўсяму неабходнаму, аб нейкіх нюансах даведвалася ў працэсе гатавання. Пачынала на ўласнай кухні з варкі адыгейскага клінковага сыру, які можа згатаваць любая гаспадыня. Цяпер у яе арсенале больш за 10 унікальных рэцэптаў. З рэалізацыяй прадукцыі дапамагае маці Ганны, якая гандлюе на адным з фермерскіх рынкаў сталіцы. "Цяпер у аснове - маладыя, так званыя хуткія сыры, якія вытрымліваюцца прыблізна чацвёра сутак пасля варкі. Попыт на такую прадукцыю з прыстаўкай "эка" вельмі вялікі. Раблю іх з пажытнікам, кменам, праванскімі травамі, журавінамі і іншымі натуральнымі дабаўкамі. Не менш папулярны халумі - сыр для смажання на аліўкавым алеі або грылі. Як па мне, гэта зусім асаблівы прадукт, бадай, адзін з маіх любімых, - адзначае майстар і пералічвае розныя віды вырабаў: - Белпер-кноле - гэта рознакаляровыя сыры-шарыкі ў папрыцы, чорным перцы, кмене і іншых спецыях. Курт - салёныя шарыкі - могуць захоўвацца літаральна гадамі. Таксама раблю мацарэлу, чэчыл, сулугуні, камамбер і шмат іншых".
Эксклюзіўным Ганна Паборцава лічыць сыр Сент-Мор-дэ-Турэн, які мае цыліндрычную форму і пакрыты пушыстай скурачкай цвілі і попелам фруктовых дрэў. Прадукт вызначаецца саланаватым смакам з лёгкай кіслінкай. Субяседніца прызнаецца, што ў сваёй рабоце заўсёды знаходзіць час і месца эксперыментам: робіць і спрабуе штосьці новае, а калі сыр атрымліваецца, то абавязкова ідзе ў продаж.
Ганна Паборцава - гераіня нашага праекта "Беларусы ў кадры". Яна падзялілася з намі вялікай колькасцю сваіх планаў і адчуваннямі, як гэта - змяніць дзелавы касцюм і шпількі на худзі і гумавыя боты, а кіруючую пасаду ў будаўнічай фірме - на статус фермера і сыравара.
Кожны тыдзень у газеце "7 дней" і на сайце БЕЛТА мы глядзім на свет вачамі простых беларусаў, якія шчыра любяць сваю справу, сям'ю і краіну. Усе нашы героі ўнікальныя, але іх аб'ядноўвае адно - вернасць сабе і зямлі, дзе яны жывуць.-0-
*Праект створаны за кошт сродкаў мэтавага збору на вытворчасць нацыянальнага кантэнту
https://specreport.belta.by/vkadre_pobortseva
Падпісвайцеся на нас у
