Самалёт з выратаванымі з Газы грамадзянамі Беларусі гэтай ноччу паспяхова прызямліўся ў Нацыянальным аэрапорце Мінск. Таццяна Абуалкас з трыма дзецьмі практычна ўжо страцілі надзею на мірнае і спакойнае жыццё. Калі не трэба хавацца ў падвалах, жыць у палатках, засынаць пад узрывы снарадаў, кожны раз мяркуючы, ці не стане гэта ноч апошняй. Складана перадаць словамі, якія выпрабаванні давялося перажыць сям'і Абуалкасаў. Але цяпер гэта ў мінулым, а наперадзе - новае жыццё пад мірным небам, якога Таццяна з дзецьмі не бачылі больш за год.
Шлях у Беларусь быў няпростым. Беларускія дыпламаты пры садзейнічанні Міжнароднага камітэта Чырвонага Крыжа правялі сапраўды каласальную работу. Цяжкасці пачаліся ўжо на пачатковым этапе: эвакуацыя па простым маршруце праз аэрапорт Тэль-Авіва не ўдалася. Не ўдалося забяспечыць маршрут і праз кантрольна-прапускныя пункты на егіпецка-палесцінскай і егіпецка-ізраільскай граніцах.
Дыпламаты арганізавалі пераход ізраільска-іарданскай граніцы праз кантрольна-прапускны пункт "Аленбі". Таццяну з дзецьмі размясцілі ў Іарданіі і праз кароткі час яны вылецелі ў Мінск.
"За год мы ледзь не страцілі розум"
У аэрапорце сям'ю Абуалкасаў сустракалі бацькі і самыя блізкія людзі. Размаўляючы з журналістамі, бацька Таццяны Аляксандр Барташ з цяжкасцю стрымліваў слёзы. Мужчына прызнаецца: яны з жонкай за год ледзь не страцілі розум. Сувязі з Таццянай амаль не было і бацькі папросту не ведалі, ці жывая іх дачка, ці ўбачаць яны сваіх унукаў.
"Вядома, цяпер адчуваю радасць, палёгку. Але за год мы ледзь не страцілі розум. Калі мы ехалі ў аэрапорт, я сказаў унуку: паглядзі, як Беларусь сустракае сваіх грамадзян. Вельмі рады, што дапамаглі нашы консулы", - расказаў журналістам Аляксандр Барташ.
У Гродзенскім аблвыканкаме мужчыну параілі звярнуцца ў Міністэрства замежных спраў. На зварот мужчыны адрэагавалі неадкладна і арганізавалі эвакуацыю з Газы чатырох грамадзян Беларусі.
"Мы, сумленна сказаць, чакалі іх у мінулым годзе, калі беларусаў эвакуіравалі з сектара Газа. Думалі, прывязуць і нашых. А потым глядзім тэлевізар - і там бягучы радок: у Палесціне па ўласным жаданні засталіся шэсць беларусаў. Я думаю: з іх чатыры нашы", - успамінае Аляксандр Барташ.
"Галоўнае - мір, усё астатняе вырашальнае"
Сёння трывогі і хваляванні родных Таццяны Абуалкас развеяліся. Жанчына з дзецьмі паспяхова дабралася да Мінска, хоць гэты шлях і не быў простым. Амаль трое сутак сям'я правяла на нагах. Тым не менш, расказвае Таццяна, беларускія дыпламаты аказвалі дапамогу і падтрымку, без якіх вяртанне ў Беларусь наўрад ці было магчымым.
"Хачу выказаць вялікую ўдзячнасць нашым дыпламатам, якія аказвалі нам дапамогу і падтрымку. Мы пастаянна адчувалі гэта. Дзеці перадаюць вялікае прывітанне і ўдзячнасць нашым дыпламатам", - сказала Таццяна Абуалкас.
Жанчына адзначыла, што дарога ў Беларусь была складанай. Сям'я трое сутак была ў дарозе. Перш за ўсё Таццяна плануе заняцца ўладкаваннем дзяцей у школу: "Дзеці год не вучыліся наогул. Мову трэба падцягнуць. У першую чаргу дзеці".
Таццяна ўпэўнена: самае галоўнае - гэта мір. Калі ёсць упэўненасць, што прачнешся раніцай, калі не трэба хавацца ў падвале і перажываць за сваё жыццё і жыцці дзяцей. "Галоўнае - мір, усё астатняе вырашальнае", - сказала яна.
"Мы перажылі там жах. Усё ў руінах"
Аб выпрабаваннях, якія сям'я перажыла за год, Таццяна расказвае як аб кашмары, які, здавалася б, ніколі не скончыцца. "Гэты рэгіён пастаянна трасе, там пастаянныя войны. Але гэта магло прадаўжацца дзесяць дзён. Самая доўгая вайна на маёй памяці прадаўжалася 53 дні. Ніхто не чакаў, што вайна, якая ідзе цяпер, будзе прадаўжацца столькі часу", - прызнаецца Таццяна.
Населены пункт, у якім жыла сям'я Абуалкасаў, рэкамендавалі пакінуць як небяспечны раён. Часу на зборы толкам не было і людзі бралі з сабой толькі самае неабходнае, у страху пакідаючы свае дамы і кватэры.
"Мы жылі то ў сваякоў, то ў палатках. Наша палатка стаіць да гэтага часу. Мы перажылі там жах. Усё ў руінах. Мы праязджалі міма аднаго з населеных пунктаў, і я нават уявіць не магла, колькі трэба часу, каб усё гэта аднавіць, каб туды вярнулася жыццё. Там усё ў руінах, не было ніводнага цэлага будынка", - успамінае Таццяна.
Шлях у Беларусь быў няпростым. Беларускія дыпламаты пры садзейнічанні Міжнароднага камітэта Чырвонага Крыжа правялі сапраўды каласальную работу. Цяжкасці пачаліся ўжо на пачатковым этапе: эвакуацыя па простым маршруце праз аэрапорт Тэль-Авіва не ўдалася. Не ўдалося забяспечыць маршрут і праз кантрольна-прапускныя пункты на егіпецка-палесцінскай і егіпецка-ізраільскай граніцах.
Дыпламаты арганізавалі пераход ізраільска-іарданскай граніцы праз кантрольна-прапускны пункт "Аленбі". Таццяну з дзецьмі размясцілі ў Іарданіі і праз кароткі час яны вылецелі ў Мінск.
"За год мы ледзь не страцілі розум"
У аэрапорце сям'ю Абуалкасаў сустракалі бацькі і самыя блізкія людзі. Размаўляючы з журналістамі, бацька Таццяны Аляксандр Барташ з цяжкасцю стрымліваў слёзы. Мужчына прызнаецца: яны з жонкай за год ледзь не страцілі розум. Сувязі з Таццянай амаль не было і бацькі папросту не ведалі, ці жывая іх дачка, ці ўбачаць яны сваіх унукаў.
"Вядома, цяпер адчуваю радасць, палёгку. Але за год мы ледзь не страцілі розум. Калі мы ехалі ў аэрапорт, я сказаў унуку: паглядзі, як Беларусь сустракае сваіх грамадзян. Вельмі рады, што дапамаглі нашы консулы", - расказаў журналістам Аляксандр Барташ.
У Гродзенскім аблвыканкаме мужчыну параілі звярнуцца ў Міністэрства замежных спраў. На зварот мужчыны адрэагавалі неадкладна і арганізавалі эвакуацыю з Газы чатырох грамадзян Беларусі.
"Мы, сумленна сказаць, чакалі іх у мінулым годзе, калі беларусаў эвакуіравалі з сектара Газа. Думалі, прывязуць і нашых. А потым глядзім тэлевізар - і там бягучы радок: у Палесціне па ўласным жаданні засталіся шэсць беларусаў. Я думаю: з іх чатыры нашы", - успамінае Аляксандр Барташ.
"Галоўнае - мір, усё астатняе вырашальнае"
Сёння трывогі і хваляванні родных Таццяны Абуалкас развеяліся. Жанчына з дзецьмі паспяхова дабралася да Мінска, хоць гэты шлях і не быў простым. Амаль трое сутак сям'я правяла на нагах. Тым не менш, расказвае Таццяна, беларускія дыпламаты аказвалі дапамогу і падтрымку, без якіх вяртанне ў Беларусь наўрад ці было магчымым.
"Хачу выказаць вялікую ўдзячнасць нашым дыпламатам, якія аказвалі нам дапамогу і падтрымку. Мы пастаянна адчувалі гэта. Дзеці перадаюць вялікае прывітанне і ўдзячнасць нашым дыпламатам", - сказала Таццяна Абуалкас.
Жанчына адзначыла, што дарога ў Беларусь была складанай. Сям'я трое сутак была ў дарозе. Перш за ўсё Таццяна плануе заняцца ўладкаваннем дзяцей у школу: "Дзеці год не вучыліся наогул. Мову трэба падцягнуць. У першую чаргу дзеці".
Таццяна ўпэўнена: самае галоўнае - гэта мір. Калі ёсць упэўненасць, што прачнешся раніцай, калі не трэба хавацца ў падвале і перажываць за сваё жыццё і жыцці дзяцей. "Галоўнае - мір, усё астатняе вырашальнае", - сказала яна.
"Мы перажылі там жах. Усё ў руінах"
Аб выпрабаваннях, якія сям'я перажыла за год, Таццяна расказвае як аб кашмары, які, здавалася б, ніколі не скончыцца. "Гэты рэгіён пастаянна трасе, там пастаянныя войны. Але гэта магло прадаўжацца дзесяць дзён. Самая доўгая вайна на маёй памяці прадаўжалася 53 дні. Ніхто не чакаў, што вайна, якая ідзе цяпер, будзе прадаўжацца столькі часу", - прызнаецца Таццяна.
Населены пункт, у якім жыла сям'я Абуалкасаў, рэкамендавалі пакінуць як небяспечны раён. Часу на зборы толкам не было і людзі бралі з сабой толькі самае неабходнае, у страху пакідаючы свае дамы і кватэры.
"Мы жылі то ў сваякоў, то ў палатках. Наша палатка стаіць да гэтага часу. Мы перажылі там жах. Усё ў руінах. Мы праязджалі міма аднаго з населеных пунктаў, і я нават уявіць не магла, колькі трэба часу, каб усё гэта аднавіць, каб туды вярнулася жыццё. Там усё ў руінах, не было ніводнага цэлага будынка", - успамінае Таццяна.
"Дзякуй богу, цяпер мы дома. Дзякуй, што не пакінулі нас. Вялікі дзякуй за разуменне і падтрымку", - рэзюмавала жанчына.-0-
Фота Раміля Насібуліна
Падпісвайцеся на нас у
