Андрэй Балаболаў
У свае 54 гады Андрэй Балаболаў можа эфектна перакідваць з рукі ў руку практычна што хочаце. Ён больш за тры гады займаецца жангліраваннем, прычым вучыўся гэтаму сам. За гэты час стварыў мноства нумароў, у тым ліку чароўны "Крышталь баланс", які ва ўсім свеце выконваюць усяго некалькі дзясяткаў людзей. Дарэчы, касцюмы і сцэнічны рэквізіт Андрэй прыдумвае і майструе таксама сам. Пагаварылі з жанглёрам пра цыркавое захапленне, выступленні за мяжой і самых строгіх гледачоў - дзяцей.
"З часам зразумеў, чаго не хапае ў прафесіі"
У кожнай гісторыі ёсць свая перадгісторыя. Ёсць яна і ў Андрэя Балаболава. Успаміны пра яе выклікаюць у нашага героя шчырую ўсмешку.
- Лёс вёў мяне да жангліравання з самага дзяцінства. Ужо тады хацелася здзіўляць сваё асяроддзе, паказваць трукі. Адзін час нават фехтаванню вучыўся. Падабаліся мне ўсякія віртуозныя справы. Нават у кіно вылучаў тых персанажаў, якія праяўлялі спрыт. Але рос у вёсцы, інтэрнэту тады не было, таму не было дзе пераняць для сябе нешта новае, - гаворыць субяседнік. - Пасля школы вырашыў ехаць у Мінск, паступаць у культасветвучылішча. Экзамены здаў, быў залічаны, але па маладосці з сябрамі больш любіў праводзіць час, чым вучыцца. Такім чынам на першым курсе кінуў вучылішча, аб чым шкадую дагэтуль.
"Пакуль навучыўся, перабіў увесь посуд". Будаўнік навучыўся жангліраваць і лячыць дзяцей смехам
Уладкаваўся на завод токарам. Затым скончыў курсы па ваджэнні і атрымаў правы, але думка пра сцэну не адпускала. Падаў дакументы ў адну са смаленскіх ВНУ на факультэт турызму і адпачынку па спецыяльнасці "арганізацыя і правядзенне мерапрыемстваў", два гады адвучыўся, і... факультэт расфарміравалі, студэнтам прапанавалі перавесціся на іншы.
Праз гады сустрэў будучую жонку, у сям'і нарадзілася дачка. На час новаспечаны бацька забыў пра сцэну - трэба было неяк уладкоўваць быт. Атрымаў новую прафесію, а пасля стаў індывідуальным прадпрымальнікам у сферы будаўнічых паслуг.
- Мая справа мне вельмі падабаецца: часта езджу па вёсках, людзі са мной раяцца, як лепш, правільней пабудаваць дамы. Але з цягам часу стаў адчуваць, быццам чагосьці не хапае ў жыцці. Вось тады і ўспомніў дзіцячае захапленне, мару, якую так і не ажыццявіў, - расказвае Андрэй. - Будаваць, ствараць нешта новае, вядома, добра. Але як быць з душой?
- Пакуль навучыўся хоць трохі жангліраваць, дома ўвесь посуд перабіў. Ды кубкі і сёння на падлогу ляцяць, таму што пастаянна эксперыментую. Хочацца зрабіць нешта новае, але не заўсёды адразу ўсё атрымліваецца. Жонка ўжо прывыкла, - усміхаецца субяседнік. - А калі толькі пачынаў вучыцца жангліраваць, мяне ведалі ва ўсіх спартыўных магазінах, дзе я скупляў тэнісныя мячыкі. Дзень за днём трэніраваўся. У нейкі момант зразумеў: атрымліваецца! Адразу нават не паверыў.
"Мячыкі ляпіў з пяску, каб цяжэйшыя былі"
Праз тры месяцы штодзённых трэніровак Андрэй ужо на ўсю моц жангліраваў мячамі. Стаў выкладаць відэа дамашніх выступленняў у сацсеткі - пасыпаліся запрашэнні на розныя фестывалі. Іх арганізатарам, як і гледачам, спадабаўся жанглёр-самавук.
Першы выхад на вялікую сцэну ў Андрэя Балаболава адбыўся на масштабном фаер-шоу. Прызнаецца, што на той момант шмат чаго яшчэ не ўмеў, але хацеў навучыцца. Напрыклад, вядомаму ва ўсім свеце нумару "Крышталь баланс". Шоу, дзе артыст утрымлівае на вастрыі нажа баланс шкла, сапраўды ўражвае гледачоў.
- Напэўна, пры падрыхтоўцы "Крышталь балансу" я больш за ўсё кубкаў разбіў у доме. Некалькі месяцаў кожны дзень трэніраваўся без перапынкаў. Нават у сне бачыў гэты нумар у маім выкананні. Калі зразумеў, што рукі ўжо адчуваюць прадметы, многае атрымліваецца, радасці не было канца, - адзначае жанглёр і прызнаецца: нават нягледзячы на тое, што нумар адпрацаваны да дробязей, кожны раз страшна выходзіць на сцэну. - Хоць і ўпэўнены ў сабе на ўсе сто, але ў выступленнях ёсць месца імправізацыі. У адзін момант нешта можа пайсці не па сцэнарыі.
Не раз Андрэя Балаболава запрашалі на фестывалі ў Аман і Катар. Глядач там занадта патрабавальны, але беларусу заўсёды ўдавалася здзівіць дасведчаную публіку.
- На ўра прымаюць нумары з кольцамі і, вядома ж, "Крышталь баланс". У іх там свае звычаі, якія трэба ўлічваць у шоу. Напрыклад, з жанчынамі і дзецьмі, асабліва дзяўчынкамі, узаемадзейнічаць нельга нават у гульні. Не гаворачы ўжо аб тым, каб узяць дзіця за руку ў час выступлення. Хоць я пару разоў рызыкаваў і задзейнічаў дзяцей у сваіх нумарах - усім спадабалася, прэтэнзій да мяне не было, - расказвае жанглёр. - Пасябраваў са многімі артыстамі з Амана і Катара. Няхай я і не размаўляю на англійскай мове, а яны - на рускай, але мастацтва нас аб'яднала. Яны шмат ведаюць пра нашу краіну. Адзін з хлопцаў мне неяк напісаў: мне так падабаецца Беларусь, што хацеў бы тут жыць.
З цягам часу Андрэй і жонку далучыў да свайго захаплення. Цяпер муж і жонка разам выступаюць, у тым ліку за мяжой.
- Зрабіў ёй спецыяльныя светлавыя нумары. Відовішча атрымліваецца чароўнае! Не дзіўна, што на адным з фестываляў у Амане жонка забрала сабе ўсю ўвагу гледачоў, - усміхаецца муж.
"Дзеці - самыя строгія і сумленныя гледачы"
Самымі строгімі і ў той жа час сумленнымі гледачамі Андрэй лічыць дзяцей. Яны адчуваюць фальш і пры яго з'яўленні тут жа губляюць цікавасць да таго, што адбываецца на сцэне.
- Дзеці куды больш назіральныя. Іх увагу заваяваць вельмі складана. Калі дарослы чалавек на нешта паглядзіць скрозь пальцы, то дзеці без сораму скажуць, што шнурок развязаўся або грым адклеіўся. Я сур'ёзна падыходжу да кожнага выступлення, таму яму папярэднічае скрупулёзная падрыхтоўка, - гаворыць артыст. - Асабліва важныя для мяне выступленні ў дзіцячых дамах-інтэрнатах, цэнтрах рэабілітацыі. Там асаблівыя гледачы. Шчыра радуюся, калі бачу, як яны ўсміхаюцца. Гэта самая вялікая ўзнагарода для мяне, таму заўсёды знаходжу час і адгукаюся на прапановы валанцёраў.
На сцэну Андрэй Балаболаў выходзіць і ў вобразе клоўна, для якога сам прыдумаў касцюм. Ён упэўнены, што смехатэрапія таксама лечыць, асабліва дзяцей. Прыгадвае, як аднойчы выступаў у цэнтры псіхафізічнага развіцця: калі даў хлопцам і дзяўчатам пагуляць са сваімі кольцамі, яны расцвілі.
- Прымусіць плакаць - лёгка, а вось каб чалавек шчыра смяяўся, трэба пастарацца. Я клоўн і павінен умець гэта рабіць. Перамагчы свае перажыванні, выйсці да дзяцей-інвалідаў ці да тых, у каго парушана псіхіка, і зрабіць усё, каб яны парадаваліся. Нават калі адно-два дзіцяці ўсміхнуліся - гэта ўжо цудоўна, - упэўнены ён.
- А ці не складана было пасля 50 рызыкнуць паспрабаваць нешта новае, дынамічнае? - цікавімся мы.
- Людзям здаецца, што ў такім узросце ўжо позна мяняць сваё жыццё. Але я чытаю шмат літаратуры пра тых, хто ішоў наперад да сваёй мары і не здаваўся. Напрыклад, барэц Паддубны да 70 гадоў дэманстраваў сваю сілу. Думаю, што і ў мяне яшчэ ёсць запас часу, каб увасобіць усе свае задумы, - усміхаецца Андрэй Балаболаў. - У першую чаргу размова аб нумарах. Імкнуся кожны раз дабаўляць у праграму нешта новенькае. Не так даўно паказваў шоу з мяккай цацкай, якую ўтрымліваў на балансе. Гэта даволі складана: баланс увесь час зрушваецца, трэба быць уважлівым. Але тыдні трэніровак зрабілі сваю справу. Шмат у чым дапамагае дачка, цягнуся за ёю. Хоць за моладдзю цяпер не ўгнацца. Я вось выкідваю булаву на два абароты, а калегі малодшыя - на тры.
Наперадзе, паводле слоў Андрэя, зусім новае шоу з гірай. Цяпер ён да яго рыхтуецца. Гаворыць, што з інтэрнэту мала што бярэ, у асноўным усё прыдумвае сам. Шмат рэпеціруе, даводзячы нумар да ідэалу.
- Толькі наперад і ні кроку назад, - упэўнена гаворыць наш герой пра сваю будучыню. - Буду прадаўжаць у тым жа духу. Хацелася б працаваць у калектыве, але пакуль не знайшоў для сябе калег па цэху. Усё яшчэ наперадзе.
Парады жанглёрам-пачаткоўцам ад Андрэя Балаболава
- Калі дома няма спецыяльных мячоў для жангліравання, то знайдзіце два прадметы, якія па сваёй форме нагадваюць шар і лёгка змяшчаюцца ў руцэ. Напрыклад, яблыкі або мандарыны. Падыдуць нават шкарпэткі, згорнутыя ў клубок. Ідзіце ў самы прасторны пакой, пастаўце далей усе крохкія прадметы, якія можна разбіць. Пастаўце ногі на шырыню плячэй, сагніце рукі ў локцях і трымайце іх паралельна падлозе далонямі ўверх. Пачніце з аднаго прадмета: перакіньце яго з адной рукі ў другую на вышыні крыху вышэй за ўзровень вачэй.
Затым вазьміце ў кожную руку па мячыку: зрабіце кідок правай, як толькі мячык дасягне максімальнай вышыні, падкіньце той, што ў левай руцэ, а першы прадмет злавіце правай. Калі рухі будуць адточаны, можна брацца за трайное жангліраванне. Яно ў разы складаней, але калі канцэнтравацца на дакладнасці кідкоў, то мячык сам упадзе ў патрэбную руку.
"Жангліраванне добра трэніруе мозг. Толькі ўявіце, да работы мышцаў падключаюцца каардынацыя і маторыка. Адначасовая работа дзвюх рук добра ўплывае на работу паўшар'яў: калі яны сінхранізуюцца, то галава пачынае куды лепш працаваць".
Марына ВАЛАХ,
фота - Таццяна МАТУСЕВІЧ,
газета "7 дней".-0-
*Праект створаны за кошт сродкаў мэтавага збору на вытворчасць нацыянальнага кантэнту
"З часам зразумеў, чаго не хапае ў прафесіі"
У кожнай гісторыі ёсць свая перадгісторыя. Ёсць яна і ў Андрэя Балаболава. Успаміны пра яе выклікаюць у нашага героя шчырую ўсмешку.
- Лёс вёў мяне да жангліравання з самага дзяцінства. Ужо тады хацелася здзіўляць сваё асяроддзе, паказваць трукі. Адзін час нават фехтаванню вучыўся. Падабаліся мне ўсякія віртуозныя справы. Нават у кіно вылучаў тых персанажаў, якія праяўлялі спрыт. Але рос у вёсцы, інтэрнэту тады не было, таму не было дзе пераняць для сябе нешта новае, - гаворыць субяседнік. - Пасля школы вырашыў ехаць у Мінск, паступаць у культасветвучылішча. Экзамены здаў, быў залічаны, але па маладосці з сябрамі больш любіў праводзіць час, чым вучыцца. Такім чынам на першым курсе кінуў вучылішча, аб чым шкадую дагэтуль.
"Пакуль навучыўся, перабіў увесь посуд". Будаўнік навучыўся жангліраваць і лячыць дзяцей смехам
Уладкаваўся на завод токарам. Затым скончыў курсы па ваджэнні і атрымаў правы, але думка пра сцэну не адпускала. Падаў дакументы ў адну са смаленскіх ВНУ на факультэт турызму і адпачынку па спецыяльнасці "арганізацыя і правядзенне мерапрыемстваў", два гады адвучыўся, і... факультэт расфарміравалі, студэнтам прапанавалі перавесціся на іншы.
Праз гады сустрэў будучую жонку, у сям'і нарадзілася дачка. На час новаспечаны бацька забыў пра сцэну - трэба было неяк уладкоўваць быт. Атрымаў новую прафесію, а пасля стаў індывідуальным прадпрымальнікам у сферы будаўнічых паслуг.
- Мая справа мне вельмі падабаецца: часта езджу па вёсках, людзі са мной раяцца, як лепш, правільней пабудаваць дамы. Але з цягам часу стаў адчуваць, быццам чагосьці не хапае ў жыцці. Вось тады і ўспомніў дзіцячае захапленне, мару, якую так і не ажыццявіў, - расказвае Андрэй. - Будаваць, ствараць нешта новае, вядома, добра. Але як быць з душой?
Прыкладна ў той жа час дачка Кацярына не на жарт захапілася жангліраваннем. 51-гадовы Андрэй некалькі дзён глядзеў, як яна ўдала выконвае трукі, і раптам падумаў: а чаму б і яму не паспрабаваць?
- Пакуль навучыўся хоць трохі жангліраваць, дома ўвесь посуд перабіў. Ды кубкі і сёння на падлогу ляцяць, таму што пастаянна эксперыментую. Хочацца зрабіць нешта новае, але не заўсёды адразу ўсё атрымліваецца. Жонка ўжо прывыкла, - усміхаецца субяседнік. - А калі толькі пачынаў вучыцца жангліраваць, мяне ведалі ва ўсіх спартыўных магазінах, дзе я скупляў тэнісныя мячыкі. Дзень за днём трэніраваўся. У нейкі момант зразумеў: атрымліваецца! Адразу нават не паверыў.
"Мячыкі ляпіў з пяску, каб цяжэйшыя былі"
Праз тры месяцы штодзённых трэніровак Андрэй ужо на ўсю моц жангліраваў мячамі. Стаў выкладаць відэа дамашніх выступленняў у сацсеткі - пасыпаліся запрашэнні на розныя фестывалі. Іх арганізатарам, як і гледачам, спадабаўся жанглёр-самавук.
- Паступова назбіраўся рэквізіт, які рабіў сам. Неяк для новага нумара вырашыў заказаць кольцы на маркетплэйсе, але ўбачыў цэны і падумаў: калі я будую дамы, няўжо з кольцамі не спраўлюся? Дзесяць разоў іх перарабляў, але дасягнуў-такі поспеху - атрымаліся нават лепш, чым былі ў продажы. Стаў мячыкі з пяску ляпіць, каб цяжэйшыя былі, - такімі прасцей жангліраваць. Ёсць яшчэ булавы. Асвоіў хадулі, касцюмы для нумара з імі таксама сам змайстраваў, - расказвае Андрэй. - Так захапіла мяне жангліраванне, выступленні на фестывалях, валанцёрства, што адзін час ледзь будаўнічую справу не закінуў. Своечасова зразумеў, што ўсяго павінна быць у меру, мая ж асноўная работа корміць сям'ю.
Першы выхад на вялікую сцэну ў Андрэя Балаболава адбыўся на масштабном фаер-шоу. Прызнаецца, што на той момант шмат чаго яшчэ не ўмеў, але хацеў навучыцца. Напрыклад, вядомаму ва ўсім свеце нумару "Крышталь баланс". Шоу, дзе артыст утрымлівае на вастрыі нажа баланс шкла, сапраўды ўражвае гледачоў.
- Напэўна, пры падрыхтоўцы "Крышталь балансу" я больш за ўсё кубкаў разбіў у доме. Некалькі месяцаў кожны дзень трэніраваўся без перапынкаў. Нават у сне бачыў гэты нумар у маім выкананні. Калі зразумеў, што рукі ўжо адчуваюць прадметы, многае атрымліваецца, радасці не было канца, - адзначае жанглёр і прызнаецца: нават нягледзячы на тое, што нумар адпрацаваны да дробязей, кожны раз страшна выходзіць на сцэну. - Хоць і ўпэўнены ў сабе на ўсе сто, але ў выступленнях ёсць месца імправізацыі. У адзін момант нешта можа пайсці не па сцэнарыі.
Не раз Андрэя Балаболава запрашалі на фестывалі ў Аман і Катар. Глядач там занадта патрабавальны, але беларусу заўсёды ўдавалася здзівіць дасведчаную публіку.
- На ўра прымаюць нумары з кольцамі і, вядома ж, "Крышталь баланс". У іх там свае звычаі, якія трэба ўлічваць у шоу. Напрыклад, з жанчынамі і дзецьмі, асабліва дзяўчынкамі, узаемадзейнічаць нельга нават у гульні. Не гаворачы ўжо аб тым, каб узяць дзіця за руку ў час выступлення. Хоць я пару разоў рызыкаваў і задзейнічаў дзяцей у сваіх нумарах - усім спадабалася, прэтэнзій да мяне не было, - расказвае жанглёр. - Пасябраваў са многімі артыстамі з Амана і Катара. Няхай я і не размаўляю на англійскай мове, а яны - на рускай, але мастацтва нас аб'яднала. Яны шмат ведаюць пра нашу краіну. Адзін з хлопцаў мне неяк напісаў: мне так падабаецца Беларусь, што хацеў бы тут жыць.
З цягам часу Андрэй і жонку далучыў да свайго захаплення. Цяпер муж і жонка разам выступаюць, у тым ліку за мяжой.
- Зрабіў ёй спецыяльныя светлавыя нумары. Відовішча атрымліваецца чароўнае! Не дзіўна, што на адным з фестываляў у Амане жонка забрала сабе ўсю ўвагу гледачоў, - усміхаецца муж.
"Дзеці - самыя строгія і сумленныя гледачы"
Самымі строгімі і ў той жа час сумленнымі гледачамі Андрэй лічыць дзяцей. Яны адчуваюць фальш і пры яго з'яўленні тут жа губляюць цікавасць да таго, што адбываецца на сцэне.
- Дзеці куды больш назіральныя. Іх увагу заваяваць вельмі складана. Калі дарослы чалавек на нешта паглядзіць скрозь пальцы, то дзеці без сораму скажуць, што шнурок развязаўся або грым адклеіўся. Я сур'ёзна падыходжу да кожнага выступлення, таму яму папярэднічае скрупулёзная падрыхтоўка, - гаворыць артыст. - Асабліва важныя для мяне выступленні ў дзіцячых дамах-інтэрнатах, цэнтрах рэабілітацыі. Там асаблівыя гледачы. Шчыра радуюся, калі бачу, як яны ўсміхаюцца. Гэта самая вялікая ўзнагарода для мяне, таму заўсёды знаходжу час і адгукаюся на прапановы валанцёраў.
На сцэну Андрэй Балаболаў выходзіць і ў вобразе клоўна, для якога сам прыдумаў касцюм. Ён упэўнены, што смехатэрапія таксама лечыць, асабліва дзяцей. Прыгадвае, як аднойчы выступаў у цэнтры псіхафізічнага развіцця: калі даў хлопцам і дзяўчатам пагуляць са сваімі кольцамі, яны расцвілі.
- Прымусіць плакаць - лёгка, а вось каб чалавек шчыра смяяўся, трэба пастарацца. Я клоўн і павінен умець гэта рабіць. Перамагчы свае перажыванні, выйсці да дзяцей-інвалідаў ці да тых, у каго парушана псіхіка, і зрабіць усё, каб яны парадаваліся. Нават калі адно-два дзіцяці ўсміхнуліся - гэта ўжо цудоўна, - упэўнены ён.
- А ці не складана было пасля 50 рызыкнуць паспрабаваць нешта новае, дынамічнае? - цікавімся мы.
- Людзям здаецца, што ў такім узросце ўжо позна мяняць сваё жыццё. Але я чытаю шмат літаратуры пра тых, хто ішоў наперад да сваёй мары і не здаваўся. Напрыклад, барэц Паддубны да 70 гадоў дэманстраваў сваю сілу. Думаю, што і ў мяне яшчэ ёсць запас часу, каб увасобіць усе свае задумы, - усміхаецца Андрэй Балаболаў. - У першую чаргу размова аб нумарах. Імкнуся кожны раз дабаўляць у праграму нешта новенькае. Не так даўно паказваў шоу з мяккай цацкай, якую ўтрымліваў на балансе. Гэта даволі складана: баланс увесь час зрушваецца, трэба быць уважлівым. Але тыдні трэніровак зрабілі сваю справу. Шмат у чым дапамагае дачка, цягнуся за ёю. Хоць за моладдзю цяпер не ўгнацца. Я вось выкідваю булаву на два абароты, а калегі малодшыя - на тры.
Наперадзе, паводле слоў Андрэя, зусім новае шоу з гірай. Цяпер ён да яго рыхтуецца. Гаворыць, што з інтэрнэту мала што бярэ, у асноўным усё прыдумвае сам. Шмат рэпеціруе, даводзячы нумар да ідэалу.
- Толькі наперад і ні кроку назад, - упэўнена гаворыць наш герой пра сваю будучыню. - Буду прадаўжаць у тым жа духу. Хацелася б працаваць у калектыве, але пакуль не знайшоў для сябе калег па цэху. Усё яшчэ наперадзе.
Парады жанглёрам-пачаткоўцам ад Андрэя Балаболава
- Калі дома няма спецыяльных мячоў для жангліравання, то знайдзіце два прадметы, якія па сваёй форме нагадваюць шар і лёгка змяшчаюцца ў руцэ. Напрыклад, яблыкі або мандарыны. Падыдуць нават шкарпэткі, згорнутыя ў клубок. Ідзіце ў самы прасторны пакой, пастаўце далей усе крохкія прадметы, якія можна разбіць. Пастаўце ногі на шырыню плячэй, сагніце рукі ў локцях і трымайце іх паралельна падлозе далонямі ўверх. Пачніце з аднаго прадмета: перакіньце яго з адной рукі ў другую на вышыні крыху вышэй за ўзровень вачэй.
Затым вазьміце ў кожную руку па мячыку: зрабіце кідок правай, як толькі мячык дасягне максімальнай вышыні, падкіньце той, што ў левай руцэ, а першы прадмет злавіце правай. Калі рухі будуць адточаны, можна брацца за трайное жангліраванне. Яно ў разы складаней, але калі канцэнтравацца на дакладнасці кідкоў, то мячык сам упадзе ў патрэбную руку.
"Жангліраванне добра трэніруе мозг. Толькі ўявіце, да работы мышцаў падключаюцца каардынацыя і маторыка. Адначасовая работа дзвюх рук добра ўплывае на работу паўшар'яў: калі яны сінхранізуюцца, то галава пачынае куды лепш працаваць".
Марына ВАЛАХ,
фота - Таццяна МАТУСЕВІЧ,
газета "7 дней".-0-
*Праект створаны за кошт сродкаў мэтавага збору на вытворчасць нацыянальнага кантэнту
Падпісвайцеся на нас у
