Навіны сюжэта
"Праект "Беларусы ў кадры" на YouTube-канале БЕЛТА"
Агульны трэнерскі стаж Анатоля Ліса - 40 гадоў. Пасля заканчэння Акадэміі фізічнага выхавання і спорту (цяпер - Беларускі дзяржаўны ўніверсітэт фізічнай культуры) працаваў з дзецьмі-спартсменамі і студэнтамі, рыхтаваў будучых чэмпіёнаў, у прэстыжных фітнес-клубах далучаў людзей да аздараўленчага бокса. Цяпер большую частку часу аддае тым, каго называюць цяжкімі падлеткамі. Навошта? Гэта пытанне стала самым складаным для Анатоля Іванавіча, які кожны дзень дапамагае хлапчукам знайсці матывацыю не прапускаць трэніроўкі, пазбавіцца ад шкодных звычак і старанна вучыцца ў школе.
Цяжкіх падлеткаў не бывае?
Калі прадстаўнікі інспекцыі па справах непаўналетніх Маскоўскага раёна сталіцы прапанавалі Анатолю Лісу стаць трэнерам па спорце для тых, "па кім турма плача", ён згадзіўся. Без доўгіх разважанняў. Яшчэ ў 1996 годзе, у самы разгар злачыннасці, Анатоль Іванавіч разам з іншымі неабыякавымі педагогамі і міліцыянерамі дапамагаў знайсці правільныя арыенціры ў жыцці хлапчукам, якія верылі: разбой і рэкет - справа сапраўдных мужчын. І ў яго ўсё атрымалася. Многія з "брыдкіх качанят", як іх з любоўю называе наш герой, сталі паспяховымі прафесіяналамі і шчаслівымі людзьмі. Анатоль Ліс паказвае фота, крыху выцвілае за 20 гадоў, і расказвае: хлопчык, што ў зялёных шортах, стаў нейрахірургам, той - юрыстам-суддзёй, побач з ім - цяпер мастак. Гэты здымак нагадвае трэнеру: усё атрымаецца і на гэты раз, а цяперашнім выхаванцам падказвае, на каго раўняцца.
- Цяжкіх падлеткаў не бывае, - упэўнена вымаўляе наш герой, між іншым, сам ужо двойчы дзядуля. - Ёсць тыя, хто аступіўся, зрабіў няправільныя ўчынкі. Сярод іх могуць быць нават выдатнікі. У кожнага павінен быць шанц на выпраўленне памылак. Падлеткам, якія стаяць на ўліку ў міліцыі, кажу: гэта не страшна, вы яшчэ - чысты ліст. Пачніце рабіць правільныя ўчынкі - і ўсё ў жыцці будзе добра.
Намеснік начальніка ІСН Ленінскага РУУС Мінска падпалкоўнік міліцыі Сяргей Марозька ўпэўнены: хоць ідэя па стварэнні такой спартыўнай секцыі і належала супрацоўнікам ІСН Маскоўскага раёна, але яе паспяховая рэалізацыя - вынік каласальнай працы Анатоля Ліса.
- Ён - легендарная асоба. Не толькі добры спартсмен, але і чалавек з вялікай літары. Да кожнага падлетка знаходзіць свой ключык, зацікаўлівае, матывуе, - адзначае Сяргей Марозька, які яшчэ ў 2019-м працаваў у Маскоўскім раёне. - Усе дзеці, якіх мы накіравалі да Анатоля Іванавіча, былі ў няпростай жыццёвай сітуацыі. У адных - складанасці дома, у іншых - дружкі, якія аказваюць дрэнны ўплыў. Своечасова іх вырваць з заганнага круга вельмі няпроста, а Анатоль Іванавіч змог. Мы дапамагалі, але ў асноўным гэта яго заслуга. Ніхто з тых хлопцаў, хто хадзіў у секцыю бокса да Анатоля Ліса, больш не аступаўся.
Трэнер на ўсе добрыя словы ў свой адрас сціпла заўважае:
- Нічога асаблівага я не раблю. Мае настаўнікі - Барыс Купрыянавіч Русак і Анатоль Фёдаравіч Іваноў - не проста вучылі хлапчукоў трымаць удар на рынгу, але і цікавіліся іх вучобай, жыццём. Пастаянна былі на сувязі з класнымі кіраўнікамі. І юнакам з-за дрэннай адзнакі або нездавальняючых паводзін даводзілася чырванець перад трэнерамі. Гэтыя людзі далі нам пуцёўку ў жыццё. Калі б не яны, то некаторыя з маіх сяброў апынуліся б у месцах не такіх аддаленых.
Магчыма, першапачаткова ў некага і праскаквала думка: калі хуліганаў яшчэ і навучыць біцца, то што ж яны будуць вытвараць на вуліцах? Але калі ад заняткаў у секцыі Анатоля Іванавіча ўсе ўбачылі адваротны эфект, сумненні зніклі.
Вядома, часам падлеткі хочуць "даць камусьці ў вока", але не спяшаюцца з расправай, а прыходзяць да трэнера з прызнаннем. Той заўсёды адказвае адно: з кім хочаш біцца, таго запрашай у залу. І тыя прыходзяць і застаюцца займацца - цікава ж. А ўжо на трэніроўках пачынаюць сябраваць і забываюць пра жаданне расквітацца.
- Усе канфлікты трэба вырашаць у зале, - гаворыць настаўнік. - Баі павінны быць сярод роўных па сіле, вазе і фізічных здольнасцях. Улічваючы ўсё гэта, вырашаем, каго і калі ставіць у спарынг. Пры гэтым пастаянна тлумачым дзецям, у чым адрозненне, напрыклад, баёў без правіл ад бойкі.
А яно заключаецца ў мэце. Жорсткі спарынг на рынгу - каб стаць чэмпіёнам, зарабіць грошы. Мэта бойкі - нанесці калецтвы, а можа, нават забіць. І калі за першае байцы атрымліваюць узнагароду і павагу, то за другое - турэмны тэрмін і ганьбаванне. Вось і вучыць сваіх падшэфных хлапчукоў Анатоль Іванавіч усе спрэчныя моманты высвятляць ужо ў зале, калі словы ў якасці аргументаў закончыліся.
Заслужыць давер
Секцыя бокса ў ФАЦ Маскоўскага раёна сталіцы адкрылася ў лістападзе 2019-га. Сюды па накіраванні інспекцыі па справах непаўналетніх сталі прыходзіць дзеці і падлеткі 8-17 гадоў, каб пазбегнуць дрэнных кампаній, захапіцца спортам, умацаваць здароўе. Усе заняткі бясплатныя. І на сёння каля сотні дзяцей наведваюць секцыю.
Анатолю Іванавічу дапамагае цэлая каманда: два трэнеры - Дзмітрый Праскура і Сяргей Капскі. Яны не толькі цудоўныя людзі, але і добрыя спецыялісты. І імкненне ў іх адно - дапамагчы дзецям. Дарэчы, Сяргей Капскі - адзін з выхаванцаў Анатоля Ліса.
- Дзякуй вялікі вучням, якія дапамагаюць. Напэўна, многае на сабе адчулі, - гаворыць Анатоль Іванавіч і прызнаецца, што самае галоўнае ў рабоце з дзецьмі - дастукацца да іх: - Шмат хто гаворыць такім падлеткам, маўляў, па вас турма плача. Заслужыць іх давер нялёгка, але магчыма. Галоўнае - быць справядлівым. Калі караеш дзіця, яно павінна разумець за што. З дзецьмі трэба размаўляць, распытваць пра жыццё, даведвацца пра іх мары. Мы шмат спрачаемся па розных пытаннях. Хлопцы, напрыклад, сцвярджаюць, што курыць - добра, а я прашу аргументаваць такі пункт гледжання. Яны пачынаюць шукаць інфармацыю, каб запярэчыць трэнеру, але ў выніку прызнаюць: курэнне шкодзіць здароўю, карысці ад яго няма.
Трэнерская - адно з любімых месцаў хлапчукоў, яна заўсёды адкрыта. Тут пасля заняткаў яны збіраюцца папіць чаю. Самыя шчырыя размовы вядуцца менавіта ў трэнерскай, прызнаюцца школьнікі Фёдар, Аляксей і Раман. Яны цярпліва адказваюць на пытанні журналістаў, але толькі таму, што аб гэтым папрасіў Анатоль Іванавіч. Рамана ў секцыю прывёў Фёдар, які да гэтага шмат дзе займаўся, нават у СДЮШАР, але толькі тут адчуў па-сапраўднаму добрыя адносіны.
- У іншых месцах, калі ты нешта не так зрабіў, з табой не будуць больш працаваць, - расказвае Фёдар. - А Анатоль Іванавіч тлумачыць і тлумачыць, пакуль у мяне ўсё не атрымаецца. Ён добры.
Аляксей прыйшоў у секцыю бокса пасля матывацыйнай прамовы Анатоля Ліса ў іх школе перад вучнямі:
- Былі відаць іншыя адносіны да дзяцей. Анатоль Іванавіч прапанаваў прыйсці на трэніроўку. Мне тут спадабалася, я застаўся. Бокс - гэта самаразвіццё. Спорт мяняе чалавека, фарміруе характар. Я пачаў больш сур'ёзна адносіцца да ўсяго.
Анатоль Ліс адзначае, як змяніўся ў лепшы бок Фёдар, калі зразумеў, што можа быць паспяховым, яго дасягненні ў спорце адзначае кіраўніцтва школы перад усімі вучнямі. Але не ўсіх падапечных атрымліваецца выратаваць, прызнае трэнер, і гэта засмучае:
- Ёсць хлопцы, якіх ужо год выцягваем - каб яны не трапілі ў Магілёў, у дзяржаўную спецыяльную школу закрытага тыпу, куды па рашэнні суда накіроўваюць падлеткаў за правапарушэнні, - прызнаецца Анатоль Іванавіч. - Хлапчукі добрыя. І праблема нават не ў іх. Скажу радком з верша: "Ребенок учится тому, что видит у себя в дому: родители пример ему". Уяўляеце маму, якая выйшла замуж у 17-18 гадоў і пасля змяніла траіх мужоў, нарадзіла шэсць-сем дзяцей? А свае праблемы яна спрабавала вырашыць алкаголем. Добра, калі своечасова апамяталася і не забыла, што ў ёй маюць патрэбу яе дочкі і сыны.
За чатыры гады старшы ўчастковы інспектар ІСН Маскоўскага РУУС Мінска капітан міліцыі Валерыя Зорка прывяла ў секцыю многіх хлопцаў амаль за руку. Некаторыя тут засталіся.
- Нават тыя, каму споўнілася 18 і каго мы знялі з уліку, прадаўжаюць хадзіць да Анатоля Іванавіча. Але некаторых даводзіцца пераконваць, яны наведваюць трэніроўкі з-пад палкі. У асобе Анатоля Іванавіча хлопчыкі знаходзяць не толькі трэнера, але і псіхолага. Асабліва гэта важна для тых, каго выхоўвае адна маці, - упэўнена ўчастковы інспектар.
Яна прыводзіць у прыклад Сямёна. Яго паставілі на ўлік у ІСН пасля бойкі, на якую яго паклікалі сябры. Спачатку хлопца было не загнаць у секцыю па боксе, а потым ён настолькі ўцягнуўся, што стаў удзельнічаць у спаборніцтвах, прычым паспяхова. Пасля заканчэння школы Сямён на здзіўленне ўсім паступіў у педагагічную ВНУ, а многія ж лічылі, што ў яго адна дарога - у спецшколу. Цяпер служыць у арміі.
- Секцыю бокса ў Ліса ўжо і не трэба рэкламаваць. Дзеці самі сюды прыводзяць сяброў і нават выхоўваюць адзін аднаго, калі хто прадаўжае парушаць закон. Больш бы нам такіх, як Анатоль Іванавіч! - лічыць Валерыя Зорка.
Раўняючыся на трэнера
Секцыя бокса адкрыта для ўсіх дзяцей, а не толькі тых, хто стаіць на ўліку ў ІСН. Калі нехта баіцца адпускаць сваіх добрых хлопчыкаў і дзяўчынак у кампанію цяжкіх падлеткаў - "раптам дрэннаму навучаць", то няхай спытаюць у бізнесмена Аляксея Аляксандравіча, чаму ён прывозіць сюды сыноў Дзяніса і Данііла. Ён жа сапраўды можа аплаціць ім любую секцыю. Але справа, вядома, не ў кошце, а ў трэнеры. Да Ліса бізнесмен спачатку адвёў старэйшага Дзяніса, каб хлапчук фізічна падужэў, а чатырохгадовы Данік ужо следам напрасіўся. Па прызнанні Аляксея, калі ён зразумеў, якую вялікую справу робіць Анатоль Ліс, не змог застацца ўбаку і стаў дапамагаць.
- Калі мы ўсіх дзяцей разам тут зводзім - выдатнікаў і адстаючых, то першыя другім дапамагаюць, - запэўнівае Аляксей Аляксандравіч. - Многім юнакам, якія наведваюць секцыю, сорамна дрэнна вучыцца. Тут ідэальная дысцыпліна. Дзеці пераймаюць добрае адзін у аднаго, раўняючыся на трэнера, зразумела.
Хлапчукі з павагай ставяцца да дзядзі Лёшы, заўважае Анатоль Ліс, з вялікай цікавасцю слухаюць яго, паколькі ён для іх - аўтарытэт у эканамічных пытаннях і стварэнні паспяховага бізнесу. Удзячны яму і за новыя прыгожыя рэчы, якія ён набыў для маючых патрэбу. Да таго ж дзядзька Лёша заўсёды да чаяпіцця нешта смачнае прыносіць.
Анатоль Ліс верыць, што з часам такія спартыўныя залы, клубы для дзяцей будуць у кожным горадзе краіны:
- І дзеці там будуць трэніравацца, узаемадзейнічаць. У нас у час канікулаў яны па 10 разоў на дзень могуць прыйсці: мяшок пабіць, у тэніс пагуляць, проста паразмаўляць. Упэўнены, нават з гэтай залы могуць выйсці чэмпіёны свету ці Алімпійскіх гульняў. Але гэта не галоўнае. Можна выхаваць пераможцу самага высокага ўзроўню, а ён, калі ўбачыць цябе, пяройдзе на другі бок вуліцы. А можна заваяваць павагу сотні чалавек, якія будуць прыходзіць і званіць табе на Новы год, дзень нараджэння. Яны - не алімпійскія чэмпіёны, яны - проста добрыя людзі.
Анатоль Іванавіч доўга не мог знайсці адказ на пытанне, чаму ён займаецца з падлеткамі, якіх многія лічаць цяжкімі. Здавалася, што мы пытаем у яго аб нечым відавочным, аб чым не гавораць. Пасля доўгіх роздумаў трэнер заўважыў:
- Нехта ж павінен займацца. А чаму не я?
Усё абсталяванне ў секцыі бокса - уласнасць Анатоля Ліса, якое ён бязвыплатна здае ў арэнду дзяржаве. Быў час, калі працаваў у прыватных фітнес-клубах і мог сабе дазволіць набываць патрэбны спартыўны рыштунак.
Анатолю Лісу 63 гады. Яго сакрэт маладосці просты: сон, харчаванне і рух.
Аздараўленчы бокс, на думку Анатоля Ліса, - перспектыўны напрамак. Ва ўсіх элітных фітнес-клубах свету ёсць баксёрскія класы, дзе развіваюць сілу, вынослівасць, каардынацыю, дакладнасць… А яшчэ дапамагае змагацца са стрэсам, комплексамі, робіць чалавека больш свабодным, упэўненым. Таму аздараўленчы бокс цяпер такі папулярны ў айцішнікаў, кіраўнікоў і тых, хто працуе з людзьмі.
Праект створаны за кошт сродкаў мэтавага збору на вытворчасць нацыянальнага кантэнту
Святлана КІРСАНАВА
Цяжкіх падлеткаў не бывае?
Калі прадстаўнікі інспекцыі па справах непаўналетніх Маскоўскага раёна сталіцы прапанавалі Анатолю Лісу стаць трэнерам па спорце для тых, "па кім турма плача", ён згадзіўся. Без доўгіх разважанняў. Яшчэ ў 1996 годзе, у самы разгар злачыннасці, Анатоль Іванавіч разам з іншымі неабыякавымі педагогамі і міліцыянерамі дапамагаў знайсці правільныя арыенціры ў жыцці хлапчукам, якія верылі: разбой і рэкет - справа сапраўдных мужчын. І ў яго ўсё атрымалася. Многія з "брыдкіх качанят", як іх з любоўю называе наш герой, сталі паспяховымі прафесіяналамі і шчаслівымі людзьмі. Анатоль Ліс паказвае фота, крыху выцвілае за 20 гадоў, і расказвае: хлопчык, што ў зялёных шортах, стаў нейрахірургам, той - юрыстам-суддзёй, побач з ім - цяпер мастак. Гэты здымак нагадвае трэнеру: усё атрымаецца і на гэты раз, а цяперашнім выхаванцам падказвае, на каго раўняцца.
- Цяжкіх падлеткаў не бывае, - упэўнена вымаўляе наш герой, між іншым, сам ужо двойчы дзядуля. - Ёсць тыя, хто аступіўся, зрабіў няправільныя ўчынкі. Сярод іх могуць быць нават выдатнікі. У кожнага павінен быць шанц на выпраўленне памылак. Падлеткам, якія стаяць на ўліку ў міліцыі, кажу: гэта не страшна, вы яшчэ - чысты ліст. Пачніце рабіць правільныя ўчынкі - і ўсё ў жыцці будзе добра.
Намеснік начальніка ІСН Ленінскага РУУС Мінска падпалкоўнік міліцыі Сяргей Марозька ўпэўнены: хоць ідэя па стварэнні такой спартыўнай секцыі і належала супрацоўнікам ІСН Маскоўскага раёна, але яе паспяховая рэалізацыя - вынік каласальнай працы Анатоля Ліса.
- Ён - легендарная асоба. Не толькі добры спартсмен, але і чалавек з вялікай літары. Да кожнага падлетка знаходзіць свой ключык, зацікаўлівае, матывуе, - адзначае Сяргей Марозька, які яшчэ ў 2019-м працаваў у Маскоўскім раёне. - Усе дзеці, якіх мы накіравалі да Анатоля Іванавіча, былі ў няпростай жыццёвай сітуацыі. У адных - складанасці дома, у іншых - дружкі, якія аказваюць дрэнны ўплыў. Своечасова іх вырваць з заганнага круга вельмі няпроста, а Анатоль Іванавіч змог. Мы дапамагалі, але ў асноўным гэта яго заслуга. Ніхто з тых хлопцаў, хто хадзіў у секцыю бокса да Анатоля Ліса, больш не аступаўся.
Трэнер на ўсе добрыя словы ў свой адрас сціпла заўважае:
- Нічога асаблівага я не раблю. Мае настаўнікі - Барыс Купрыянавіч Русак і Анатоль Фёдаравіч Іваноў - не проста вучылі хлапчукоў трымаць удар на рынгу, але і цікавіліся іх вучобай, жыццём. Пастаянна былі на сувязі з класнымі кіраўнікамі. І юнакам з-за дрэннай адзнакі або нездавальняючых паводзін даводзілася чырванець перад трэнерамі. Гэтыя людзі далі нам пуцёўку ў жыццё. Калі б не яны, то некаторыя з маіх сяброў апынуліся б у месцах не такіх аддаленых.
Магчыма, першапачаткова ў некага і праскаквала думка: калі хуліганаў яшчэ і навучыць біцца, то што ж яны будуць вытвараць на вуліцах? Але калі ад заняткаў у секцыі Анатоля Іванавіча ўсе ўбачылі адваротны эфект, сумненні зніклі.
Вядома, часам падлеткі хочуць "даць камусьці ў вока", але не спяшаюцца з расправай, а прыходзяць да трэнера з прызнаннем. Той заўсёды адказвае адно: з кім хочаш біцца, таго запрашай у залу. І тыя прыходзяць і застаюцца займацца - цікава ж. А ўжо на трэніроўках пачынаюць сябраваць і забываюць пра жаданне расквітацца.
- Усе канфлікты трэба вырашаць у зале, - гаворыць настаўнік. - Баі павінны быць сярод роўных па сіле, вазе і фізічных здольнасцях. Улічваючы ўсё гэта, вырашаем, каго і калі ставіць у спарынг. Пры гэтым пастаянна тлумачым дзецям, у чым адрозненне, напрыклад, баёў без правіл ад бойкі.
А яно заключаецца ў мэце. Жорсткі спарынг на рынгу - каб стаць чэмпіёнам, зарабіць грошы. Мэта бойкі - нанесці калецтвы, а можа, нават забіць. І калі за першае байцы атрымліваюць узнагароду і павагу, то за другое - турэмны тэрмін і ганьбаванне. Вось і вучыць сваіх падшэфных хлапчукоў Анатоль Іванавіч усе спрэчныя моманты высвятляць ужо ў зале, калі словы ў якасці аргументаў закончыліся.
Заслужыць давер
Секцыя бокса ў ФАЦ Маскоўскага раёна сталіцы адкрылася ў лістападзе 2019-га. Сюды па накіраванні інспекцыі па справах непаўналетніх сталі прыходзіць дзеці і падлеткі 8-17 гадоў, каб пазбегнуць дрэнных кампаній, захапіцца спортам, умацаваць здароўе. Усе заняткі бясплатныя. І на сёння каля сотні дзяцей наведваюць секцыю.
Анатолю Іванавічу дапамагае цэлая каманда: два трэнеры - Дзмітрый Праскура і Сяргей Капскі. Яны не толькі цудоўныя людзі, але і добрыя спецыялісты. І імкненне ў іх адно - дапамагчы дзецям. Дарэчы, Сяргей Капскі - адзін з выхаванцаў Анатоля Ліса.
- Дзякуй вялікі вучням, якія дапамагаюць. Напэўна, многае на сабе адчулі, - гаворыць Анатоль Іванавіч і прызнаецца, што самае галоўнае ў рабоце з дзецьмі - дастукацца да іх: - Шмат хто гаворыць такім падлеткам, маўляў, па вас турма плача. Заслужыць іх давер нялёгка, але магчыма. Галоўнае - быць справядлівым. Калі караеш дзіця, яно павінна разумець за што. З дзецьмі трэба размаўляць, распытваць пра жыццё, даведвацца пра іх мары. Мы шмат спрачаемся па розных пытаннях. Хлопцы, напрыклад, сцвярджаюць, што курыць - добра, а я прашу аргументаваць такі пункт гледжання. Яны пачынаюць шукаць інфармацыю, каб запярэчыць трэнеру, але ў выніку прызнаюць: курэнне шкодзіць здароўю, карысці ад яго няма.
Трэнерская - адно з любімых месцаў хлапчукоў, яна заўсёды адкрыта. Тут пасля заняткаў яны збіраюцца папіць чаю. Самыя шчырыя размовы вядуцца менавіта ў трэнерскай, прызнаюцца школьнікі Фёдар, Аляксей і Раман. Яны цярпліва адказваюць на пытанні журналістаў, але толькі таму, што аб гэтым папрасіў Анатоль Іванавіч. Рамана ў секцыю прывёў Фёдар, які да гэтага шмат дзе займаўся, нават у СДЮШАР, але толькі тут адчуў па-сапраўднаму добрыя адносіны.
- У іншых месцах, калі ты нешта не так зрабіў, з табой не будуць больш працаваць, - расказвае Фёдар. - А Анатоль Іванавіч тлумачыць і тлумачыць, пакуль у мяне ўсё не атрымаецца. Ён добры.
Аляксей прыйшоў у секцыю бокса пасля матывацыйнай прамовы Анатоля Ліса ў іх школе перад вучнямі:
- Былі відаць іншыя адносіны да дзяцей. Анатоль Іванавіч прапанаваў прыйсці на трэніроўку. Мне тут спадабалася, я застаўся. Бокс - гэта самаразвіццё. Спорт мяняе чалавека, фарміруе характар. Я пачаў больш сур'ёзна адносіцца да ўсяго.
Анатоль Ліс адзначае, як змяніўся ў лепшы бок Фёдар, калі зразумеў, што можа быць паспяховым, яго дасягненні ў спорце адзначае кіраўніцтва школы перад усімі вучнямі. Але не ўсіх падапечных атрымліваецца выратаваць, прызнае трэнер, і гэта засмучае:
- Ёсць хлопцы, якіх ужо год выцягваем - каб яны не трапілі ў Магілёў, у дзяржаўную спецыяльную школу закрытага тыпу, куды па рашэнні суда накіроўваюць падлеткаў за правапарушэнні, - прызнаецца Анатоль Іванавіч. - Хлапчукі добрыя. І праблема нават не ў іх. Скажу радком з верша: "Ребенок учится тому, что видит у себя в дому: родители пример ему". Уяўляеце маму, якая выйшла замуж у 17-18 гадоў і пасля змяніла траіх мужоў, нарадзіла шэсць-сем дзяцей? А свае праблемы яна спрабавала вырашыць алкаголем. Добра, калі своечасова апамяталася і не забыла, што ў ёй маюць патрэбу яе дочкі і сыны.
За чатыры гады старшы ўчастковы інспектар ІСН Маскоўскага РУУС Мінска капітан міліцыі Валерыя Зорка прывяла ў секцыю многіх хлопцаў амаль за руку. Некаторыя тут засталіся.
- Нават тыя, каму споўнілася 18 і каго мы знялі з уліку, прадаўжаюць хадзіць да Анатоля Іванавіча. Але некаторых даводзіцца пераконваць, яны наведваюць трэніроўкі з-пад палкі. У асобе Анатоля Іванавіча хлопчыкі знаходзяць не толькі трэнера, але і псіхолага. Асабліва гэта важна для тых, каго выхоўвае адна маці, - упэўнена ўчастковы інспектар.
Яна прыводзіць у прыклад Сямёна. Яго паставілі на ўлік у ІСН пасля бойкі, на якую яго паклікалі сябры. Спачатку хлопца было не загнаць у секцыю па боксе, а потым ён настолькі ўцягнуўся, што стаў удзельнічаць у спаборніцтвах, прычым паспяхова. Пасля заканчэння школы Сямён на здзіўленне ўсім паступіў у педагагічную ВНУ, а многія ж лічылі, што ў яго адна дарога - у спецшколу. Цяпер служыць у арміі.
- Секцыю бокса ў Ліса ўжо і не трэба рэкламаваць. Дзеці самі сюды прыводзяць сяброў і нават выхоўваюць адзін аднаго, калі хто прадаўжае парушаць закон. Больш бы нам такіх, як Анатоль Іванавіч! - лічыць Валерыя Зорка.
Раўняючыся на трэнера
Секцыя бокса адкрыта для ўсіх дзяцей, а не толькі тых, хто стаіць на ўліку ў ІСН. Калі нехта баіцца адпускаць сваіх добрых хлопчыкаў і дзяўчынак у кампанію цяжкіх падлеткаў - "раптам дрэннаму навучаць", то няхай спытаюць у бізнесмена Аляксея Аляксандравіча, чаму ён прывозіць сюды сыноў Дзяніса і Данііла. Ён жа сапраўды можа аплаціць ім любую секцыю. Але справа, вядома, не ў кошце, а ў трэнеры. Да Ліса бізнесмен спачатку адвёў старэйшага Дзяніса, каб хлапчук фізічна падужэў, а чатырохгадовы Данік ужо следам напрасіўся. Па прызнанні Аляксея, калі ён зразумеў, якую вялікую справу робіць Анатоль Ліс, не змог застацца ўбаку і стаў дапамагаць.
- Калі мы ўсіх дзяцей разам тут зводзім - выдатнікаў і адстаючых, то першыя другім дапамагаюць, - запэўнівае Аляксей Аляксандравіч. - Многім юнакам, якія наведваюць секцыю, сорамна дрэнна вучыцца. Тут ідэальная дысцыпліна. Дзеці пераймаюць добрае адзін у аднаго, раўняючыся на трэнера, зразумела.
Хлапчукі з павагай ставяцца да дзядзі Лёшы, заўважае Анатоль Ліс, з вялікай цікавасцю слухаюць яго, паколькі ён для іх - аўтарытэт у эканамічных пытаннях і стварэнні паспяховага бізнесу. Удзячны яму і за новыя прыгожыя рэчы, якія ён набыў для маючых патрэбу. Да таго ж дзядзька Лёша заўсёды да чаяпіцця нешта смачнае прыносіць.
Анатоль Ліс верыць, што з часам такія спартыўныя залы, клубы для дзяцей будуць у кожным горадзе краіны:
- І дзеці там будуць трэніравацца, узаемадзейнічаць. У нас у час канікулаў яны па 10 разоў на дзень могуць прыйсці: мяшок пабіць, у тэніс пагуляць, проста паразмаўляць. Упэўнены, нават з гэтай залы могуць выйсці чэмпіёны свету ці Алімпійскіх гульняў. Але гэта не галоўнае. Можна выхаваць пераможцу самага высокага ўзроўню, а ён, калі ўбачыць цябе, пяройдзе на другі бок вуліцы. А можна заваяваць павагу сотні чалавек, якія будуць прыходзіць і званіць табе на Новы год, дзень нараджэння. Яны - не алімпійскія чэмпіёны, яны - проста добрыя людзі.
Анатоль Іванавіч доўга не мог знайсці адказ на пытанне, чаму ён займаецца з падлеткамі, якіх многія лічаць цяжкімі. Здавалася, што мы пытаем у яго аб нечым відавочным, аб чым не гавораць. Пасля доўгіх роздумаў трэнер заўважыў:
- Нехта ж павінен займацца. А чаму не я?
Усё абсталяванне ў секцыі бокса - уласнасць Анатоля Ліса, якое ён бязвыплатна здае ў арэнду дзяржаве. Быў час, калі працаваў у прыватных фітнес-клубах і мог сабе дазволіць набываць патрэбны спартыўны рыштунак.
Анатолю Лісу 63 гады. Яго сакрэт маладосці просты: сон, харчаванне і рух.
Аздараўленчы бокс, на думку Анатоля Ліса, - перспектыўны напрамак. Ва ўсіх элітных фітнес-клубах свету ёсць баксёрскія класы, дзе развіваюць сілу, вынослівасць, каардынацыю, дакладнасць… А яшчэ дапамагае змагацца са стрэсам, комплексамі, робіць чалавека больш свабодным, упэўненым. Таму аздараўленчы бокс цяпер такі папулярны ў айцішнікаў, кіраўнікоў і тых, хто працуе з людзьмі.
Праект створаны за кошт сродкаў мэтавага збору на вытворчасць нацыянальнага кантэнту
Святлана КІРСАНАВА
Падпісвайцеся на нас у
