9 жніўня, Мінск /Кар. БЕЛТА/. Прэзідэнт Беларусі Аляксандр Лукашэнка расказаў, як ён прыняў рашэнне правесці праўладны мітынг у жніўні 2020-га і чаму гэта заслуга ў тым ліку расійскага лідара Уладзіміра Пуціна. Аб гэтым кіраўнік дзяржавы расказаў сёння на сустрэчы з прадстаўнікамі грамадскасці і медыйнай супольнасці, перадае карэспандэнт БЕЛТА.
Паводле слоў Прэзідэнта, гэта была менавіта парада Уладзіміра Пуціна - вывесці на вуліцы горада сваіх прыхільнікаў. Хоць, прызнаўся Аляксандр Лукашэнка, ён апасаўся, што могуць пачацца сутыкненні паміж яго прыхільнікамі і ўдзельнікамі пратэсных акцый.
"Мітынг. Гэта якраз размова з Пуціным. Ён мне жартам: слухай, а чаму тваіх людзей не відаць? Я гавару: ты ведаеш, я нават баюся выводзіць сваіх людзей на вуліцы. Іх будзе не менш. Я баюся вось гэтых сутыкненняў. Я сапраўды баяўся. Я асцерагаўся і не дазваляў нават нікому выводзіць людзей, разумеючы, што нашы людзі спакойныя, яны прагаласавалі. Гэтыя пашалеюць, стануць на свае месцы. І мне Пуцін кажа: ты не маеш рацыю. Грамадства павінна бачыць, што за табой стаяць людзі. Гавару: добра, я падумаю. Потым падумаў: напэўна, ён усё ж такі мае рацыю. І я ўжо гэта пачаў адчуваць, што нашы людзі ўсяго ж не разумеюць і не бачаць. Там крычаць, шчыты паклалі і іншае. І кожны чалавек думае: слухай, а можа я адзін застаўся? І тады я аддаў каманду запрасіць гэтых людзей, каб былі хоць па некалькі чалавек з рэгіёнаў. Яны адчуць павінны гэты дух, - сказаў Аляксандр Лукашэнка. - Таму, гэта заслуга Пуціна".
Беларускі лідар таксама пракаменціраваў сваю сустрэчу з прадстаўнікамі апазіцыйных палітычных рухаў у СІЗА КДБ. "Візіт у СІЗА - ніхто не падтрымліваў. Я сам прымаю рашэнні і за гэта адказваю. І калі я сказаў, што еду ў СІЗА, Вакульчык ледзь прытомнасць не страціў. Я гавару: ты баішся, што няма дзе размясціцца? Кажу, нічога, у камеру пойдзем. Вакульчык: не, у нас ёсць невялікая прастора. Я гавару: там і размесцімся. Таму мы ў гэтым цесным пакойчыку, - адзначыў Прэзідэнт. - Гэта было чыста маё рашэнне. Чым яно навеяна? Гэта ніякі не піяр. Ведаеце, я тады разглядаў пытанне, што мне давядзецца вырашаць з імі пытанне. І мне было вельмі важна, калі іх не амнісціраваць, а памілаваць, то ў мяне павінны былі быць падставы. А калі іх не памілаваць, то няма падстаў. Але для гэтага я павінен быў убачыць іх сам. Я прывык да гэтага. Я павінен сам разабрацца, прымаючы важнае рашэнне. І, сумленна кажучы, мне неяк шкада іх стала. Ёсць у мяне такая слабасць, нягледзячы на мае гераічныя подзвігі. Думаю, паеду. Зразумела, мяне тут ледзь ці не спынялі. Я раніцай сабраўся з малышом, сеў і паехаў у гэты СІЗА. Гэта быў запал, які зыходзіў чыста знутры, - паглядзець, што гэта за людзі".-0-
