Фантан на цэнтральнай плошчы ў Маладзечне пад назвай "Папараць-кветка" аўтарства Уладзіміра Жбанава. Фота з архіва
26 студзеня, Мінск /Кар. БЕЛТА/. Сёння спаўняецца 70 гадоў з дня нараджэння вядомага беларускага скульптара Уладзіміра Жбанава.
Яго "жывыя" скульптуры не толькі ўпрыгожылі гарады, але і спарадзілі розныя легенды. Да іх дакранаюцца на шчасце, у іх прызначаюць спатканні. На іх фоне любяць фатаграфавацца.
Уладзімір Іванавіч Жбанаў нарадзіўся 26 студзеня 1954 года. Ён рос у сям'і ваеннага і з дзяцінства праяўляў цікавасць да лепкі. Пасля заканчэння Мінскага мастацкага вучылішча імя Глебава ў 1973 годзе ён паступіў у Беларускі дзяржаўны тэатральна-мастацкі інстытут на аддзяленне скульптуры мастацкага факультэта і паспяхова скончыў яго ў 1979 годзе.
Пасля заканчэння інстытута Уладзімір Іванавіч служыў у Афганістане (1979-1980). Пасля вяртання з арміі ён прадоўжыў вучобу ў творчых майстэрнях Акадэміі мастацтваў СССР, дзе правучыўся тры гады.
З 1985 па 1999 год Уладзімір Іванавіч працаваў выкладчыкам у Мінскім мастацкім вучылішчы імя Глебава. З 1993 года ён з'яўляўся членам Беларускага саюза мастакоў.
Уладзімір Жбанаў пачаў сваю творчую дзейнасць у канцы 80-х гадоў, займаючыся вырабам помнікаў воінам-інтэрнацыяналістам, што былі ўстаноўлены па ўсёй Беларусі. Пачынаючы з 1997 года ён займаўся толькі паркавай і вулічнай скульптурай.
Сёння яго работы ўпрыгожваюць цэнтральныя месцы беларускай сталіцы. Першай з'явілася "Дзяўчына на лаўцы" ("Мінчанка") у Міхайлаўскім скверы, затым - "Прыкурваючы". Пасля трагедыі ў падземным пераходзе на станцыі метро "Няміга", калі ў цісканіне, якая ўзнікла з-за дажджу, загінулі 53 чалавекі, большасць з якіх былі маладыя дзяўчаты, Жбанаў стварыў "Дзяўчынку з парасонам". Для гэтай скульптуры Жбанаву пазіравала яго дзесяцігадовая дачка Маша. Адкрыццё кампазіцыі адбылося ў 2000 годзе ў Дзень абароны дзяцей.
Сярод іншых работ Уладзіміра Жбанава можна адзначыць "Фатографа", "Даму з сабачкам", "Каня", "Гусей у фантане", "Лазеншчыка" і інш. Работы скульптара ўстаноўлены не толькі ў Мінску, але і ў Бабруйску, Магілёве, Віцебску, пад Гомелем, у Светлагорску, у Падмаскоўі (Расія), у Табольску (Расія), Паўлаградзе (Украіна).
У 2001 годзе Уладзімір Жбанаў атрымаў першую прэмію і медаль на выставе "Высокія тэхналогіі" ў Санкт-Пецярбургу, дзе яго работы былі адзначаны як "лепшае авангарднае рашэнне". У 2004 годзе ён быў удастоены медаля Беларускага саюза мастакоў, а ў 2005 годзе атрымаў ганаровую грамату Мінскага гарадскога Савета народных дэпутатаў. У 2013 годзе Уладзіміру Іванавічу была прысуджана прэмія "Вера" ў галіне мастацтва па выніках VII Маскоўскага міжнароднага фестывалю мастацтваў "Традыцыі і сучаснасць".
Дзіўна, але пры жыцці Жбанава не было арганізавана ніводнай яго персанальнай выставы. Майстар адкладаў гэту падзею да свайго 60-годдзя. Але не паспеў. Уладзімір Жбанаў памёр 16 студзеня 2012 года ад вострага панкрэатыту ў Мінску. Ён быў пахаваны на Усходніх могілках. Уладзімір пакінуў жонку, а таксама сына і дзвюх дачок, якія таксама прысвяцілі сябе мастацтву.
Уладзімір Жбанаў аднойчы прызнаўся: "Цяпер нават не ўяўляю, чым бы я мог займацца ў жыцці, калі б не захапленне скульптурай з самага ранняга дзяцінства. Апантанасць ствараць маленькіх чалавечкаў ніколі не пакідала мяне адзінокім. У гэтым свеце казак я адчуваў сябе самым шчаслівым з дзяцей".-0-
Яго "жывыя" скульптуры не толькі ўпрыгожылі гарады, але і спарадзілі розныя легенды. Да іх дакранаюцца на шчасце, у іх прызначаюць спатканні. На іх фоне любяць фатаграфавацца.
Уладзімір Іванавіч Жбанаў нарадзіўся 26 студзеня 1954 года. Ён рос у сям'і ваеннага і з дзяцінства праяўляў цікавасць да лепкі. Пасля заканчэння Мінскага мастацкага вучылішча імя Глебава ў 1973 годзе ён паступіў у Беларускі дзяржаўны тэатральна-мастацкі інстытут на аддзяленне скульптуры мастацкага факультэта і паспяхова скончыў яго ў 1979 годзе.
Пасля заканчэння інстытута Уладзімір Іванавіч служыў у Афганістане (1979-1980). Пасля вяртання з арміі ён прадоўжыў вучобу ў творчых майстэрнях Акадэміі мастацтваў СССР, дзе правучыўся тры гады.
З 1985 па 1999 год Уладзімір Іванавіч працаваў выкладчыкам у Мінскім мастацкім вучылішчы імя Глебава. З 1993 года ён з'яўляўся членам Беларускага саюза мастакоў.
Уладзімір Жбанаў пачаў сваю творчую дзейнасць у канцы 80-х гадоў, займаючыся вырабам помнікаў воінам-інтэрнацыяналістам, што былі ўстаноўлены па ўсёй Беларусі. Пачынаючы з 1997 года ён займаўся толькі паркавай і вулічнай скульптурай.
Сёння яго работы ўпрыгожваюць цэнтральныя месцы беларускай сталіцы. Першай з'явілася "Дзяўчына на лаўцы" ("Мінчанка") у Міхайлаўскім скверы, затым - "Прыкурваючы". Пасля трагедыі ў падземным пераходзе на станцыі метро "Няміга", калі ў цісканіне, якая ўзнікла з-за дажджу, загінулі 53 чалавекі, большасць з якіх былі маладыя дзяўчаты, Жбанаў стварыў "Дзяўчынку з парасонам". Для гэтай скульптуры Жбанаву пазіравала яго дзесяцігадовая дачка Маша. Адкрыццё кампазіцыі адбылося ў 2000 годзе ў Дзень абароны дзяцей.
Сярод іншых работ Уладзіміра Жбанава можна адзначыць "Фатографа", "Даму з сабачкам", "Каня", "Гусей у фантане", "Лазеншчыка" і інш. Работы скульптара ўстаноўлены не толькі ў Мінску, але і ў Бабруйску, Магілёве, Віцебску, пад Гомелем, у Светлагорску, у Падмаскоўі (Расія), у Табольску (Расія), Паўлаградзе (Украіна).
У 2001 годзе Уладзімір Жбанаў атрымаў першую прэмію і медаль на выставе "Высокія тэхналогіі" ў Санкт-Пецярбургу, дзе яго работы былі адзначаны як "лепшае авангарднае рашэнне". У 2004 годзе ён быў удастоены медаля Беларускага саюза мастакоў, а ў 2005 годзе атрымаў ганаровую грамату Мінскага гарадскога Савета народных дэпутатаў. У 2013 годзе Уладзіміру Іванавічу была прысуджана прэмія "Вера" ў галіне мастацтва па выніках VII Маскоўскага міжнароднага фестывалю мастацтваў "Традыцыі і сучаснасць".
Дзіўна, але пры жыцці Жбанава не было арганізавана ніводнай яго персанальнай выставы. Майстар адкладаў гэту падзею да свайго 60-годдзя. Але не паспеў. Уладзімір Жбанаў памёр 16 студзеня 2012 года ад вострага панкрэатыту ў Мінску. Ён быў пахаваны на Усходніх могілках. Уладзімір пакінуў жонку, а таксама сына і дзвюх дачок, якія таксама прысвяцілі сябе мастацтву.
Уладзімір Жбанаў аднойчы прызнаўся: "Цяпер нават не ўяўляю, чым бы я мог займацца ў жыцці, калі б не захапленне скульптурай з самага ранняга дзяцінства. Апантанасць ствараць маленькіх чалавечкаў ніколі не пакідала мяне адзінокім. У гэтым свеце казак я адчуваў сябе самым шчаслівым з дзяцей".-0-
