"Што ў іх жыцці засталося каштоўнага?" Адабаш'ян пра галоўнае пытанне фільма "Двое ў адным жыцці, не лічачы сабакі"

5 лістапада, Мінск /Кар. БЕЛТА/. Фільм Андрэя Зайцава "Двое ў адным жыцці, не лічачы сабакі" дазваляе задумацца гледачам над пытаннем, што ў жыцці сапраўды каштоўна. Такой думкай з карэспандэнтам БЕЛТА падзяліўся савецкі і расійскі кінадраматург, мастак-пастаноўшчык, акцёр, кінарэжысёр, заслужаны дзеяч мастацтваў Расійскай Федэрацыі Аляксандр Адабаш'ян, які выканаў у гэтай карціне адну з галоўных роляў.

Фільм "Двое ў адным жыцці, не лічачы сабакі" - кранальная меладрама пра двух пажылых пецярбургскіх інтэлігентаў у выкананні Аляксандра Адабаш'яна і Святланы Кручковай. Галоўнай тэмай карціны з'яўляецца пераасэнсаванне пражытага жыцця. Фільм прымае ўдзел у асноўным конкурсе ігравога кіно XXXI Мінскага міжнароднага кінафестывалю "Лістапад-2025".

"Гэта фільм аб тым, што свярбіць ім (галоўным героям. - Заўвага БЕЛТА) абодвум, аб чым яны імкнуцца ўслых не гаварыць, каб адзін аднаго гэтым не траўміраваць. Дзеці ўжо далёка і, відаць, назаўсёды ўжо далёка. Для дзяцей яны... мы для іх ужо мінулае, іх мінулае. Часам, напэўна, нават надакучлівае званкамі, намёкамі на тое, што добра было б пабачыцца. А пабачыцца - гэта значыць, каб яны прыехалі. А ў іх ужо сваё жыццё, свае планы, свой рытм жыцця", - падзяліўся Аляксандр Адабаш'ян.

Ён заўважыў, што ўсе так жывуць, і ён у тым ліку. Новае пакаленне адрываецца ад пажылых сваякоў. Акцёр успомніў сваю маладосць. "Столькі спраў, столькі раблю, столькі, як мне здаецца, больш важных абставін, чым проста сядзець з імі (людзьмі старэйшага ўзросту. - Заўвага БЕЛТА) размаўляць. Але калі гэта стала немагчымым, пачынаеш разумець, што ўпушчана больш, чым было набыта", - заўважыў Аляксандр Адабаш'ян, дадаўшы, што разуменне гэтага прыходзіць пасля ўласнага сумнага вопыту.

Адным з плюсаў існавання гэтай карціны заслужаны дзеяч мастацтваў РФ лічыць магчымасць пажылым прымераць на сябе тое, што адбываецца ў карціне, а гледачам у цэлым - задумацца аб тым, як жывуць іх пажылыя родныя. "Што ж у іх жыцці засталося з каштоўнага?" - удакладніў галоўнае пытанне карціны Аляксандр Адабаш'ян. Ён са шкадаваннем адзначыў, што гэтым каштоўным з'яўляецца наступнае пакаленне, якое, на жаль, сябе з пажылымі сваякамі ўжо не асацыюе. "Інакш кажучы, прадаўжаем заставацца сям'ёй фармальна", - заўважыў ён.

Гаворачы аб тым, чаму яго зацікавіла роля ў гэтым фільме, акцёр расказаў, што ведае Святлану Кручкову шмат гадоў. У фільме "Сабака Баскервіляў" яны ігралі мужа і жонку. У фільме "Радня" ў яе была цэнтральная роля, а сам ён працаваў мастаком-пастаноўшчыкам, таму пастаянна знаходзіўся на здымачнай пляцоўцы. Акрамя рабочага працэсу, было вельмі шмат нефармальнага ўзаемадзеяння, таму склаліся добрыя адносіны.

"Таму калі ўзнікла прапанова папрацаваць разам, ды яшчэ ў такой не вострасюжэтнай, а чалавечай гісторыі, чаго цяпер вельмі мала, то пагадзіўся без размовы. Андрэя (рэжысёра фільма Андрэя Зайцава. - Заўвага БЕЛТА) тады не ведаў, але калі пазнаёміліся, то наогул ніякіх сумненняў не было. Пагадзіўся адразу і з задавальненнем", - расказаў Аляксандр Адабаш'ян.

Ён заўважыў, што перад здымкамі была праведзена сур'ёзная падрыхтоўка. Гэта была сапраўдная работа, што цяпер, увогуле, нячасты выпадак. Рэзультатам ён задаволены.

"Я асабіста - так. Не сабой, а агульным рэзультатам. Ва ўсіх адносінах, - удакладніў ён. - І працэс быў вельмі добры. Працавалі няспешна, прынамсі, мы. Нам стараліся як мага больш даваць свабоднага часу, была магчымасць адпачываць. Тыя кадры, дзе нас не было, з сабакам або проста нейкія тэхнічныя, - гэта ўсё рабілі без нас. Выклікалі ўжо непасрэдна на здымкі. Таму працэс быў прыемны для нас. Рэзультат - меркаваць не нам", - сказаў на заканчэнне заслужаны дзеяч мастацтваў РФ.-0-